Mooiweerwandeling

Gisteren en vandaag was het werkelijk schitterend weer. Zo heerlijk om buiten te zijn. Deze foto is van het meer tegenover ons huis. Tussen ons en het meer loopt nog een weg. Het was tot nu toe niet mogelijk om bij het meer te komen door de hoge sneeuw, maar nu is er door ons bos een sneeuwscooter gegaan en dat pad heb ik gevolgd, omdat ik het vermoeden had dat het verderop de weg zou oversteken en naar het meer zou gaan. Dit weer omdat ik vanmorgen een sneeuwscooter over het meer zag scheuren toen we aan de koffie zaten.

Maar eerst dus van huis vertrokken en achter het huis het bos in. Het meer ligt juist aan de andere kant, tegenover het huis. Door de sneeuw zie je inmiddels niet meer dat het huis er nog een verdieping onder heeft.

Ik kwam ook langs onze gastenstuga. Ik heb daar al een oud bankje neergezet, want vandaag of morgen zitten we daar net na de middag wel heerlijk warme chocolademelk met zelfgemaakte kruidkoek te nuttigen! Al is het in temperatuur dan nog koud, hier in de zon kan je dan al heerlijk zitten. We passen net samen op dit kleine bankje :-) Er is nog zo'n zelfde bankje en die is net iets breder, maar die staat in het speelhuisje en dat is nu door de hoge sneeuw niet te bereiken. Schommelen zit er voorlopig nog steeds niet in :-) Oh ja, deze foto nog van het vogelvoederhuis. Het paadje er naartoe wordt ook sneeuwvrij gehouden natuurlijk. Zo, nu ga ik weer verder achter het huis en het bos in. Hier zie je onze houthokken. We hebben er vier. Dit stalletje staat ook in ons bos. Het is een oud varkensstalletje. Wiveka's ouders hadden ook een varkensstalletje bij hun huis. Beide families hielden een paar varkens om die dan 's winters op te eten. Wiveka vertelde er laatst nog over. Zelfs toen ze de deur uit waren kregen ze allemaal een stuk varken. Wiveka zou het niet meer willen. Het is op zich best een leuk stalletje. Je zou er een leuk slaapverblijf van kunnen maken. Zou ik best kunnen (van binnen betimmeren) en willen, maar ja, we hebben al een gastenstuga, dus wat moet je er dan eigenlijk mee. Dan moet het al storm gaan lopen en dat geloof ik niet. Ons huis vanuit het bos. Inmiddels over het schooterpad bijna het meer bereikt. Wat een mooi gezicht. Ik wil zo graag naar de overkant lopen en dan een foto maken van ons huis.

Ik ben ongeveer gekomen tot de pijl. Daar werd het doodeng!!! Ik zakte in ene in een soort pap. Rush liep met haar staart tussen haar benen terug, dat zegt ook alweer genoeg. Je zou zeggen dat het ondiepe meer tot de bodem bevroren moet zijn, maar op die plek was dat niet zo. Ik had geen telefoon bij me, ook stom. Ik moest weer terug. Brrrrrrrrrrr eng. Wat was ik blij toen ik weer een harde ondergrond had. Ik begreep ook gelijk hoe het komt. Tenminste ik denk het te begrijpen.............. Het meer heeft een beetje de vorm van een trapezium. Als je je dit trapezium voorstelt, komt er een riviertje in in de rechter bovenhoek. Dit gaat eruit in de linker onderhoek. Dat is het riviertje dat naar het meer bij het dorp loopt. Doordat er dus een rivier in loopt en aan de andere kant weer water uit loopt heb je altijd stroming. Dat gaat het hele jaar door. Als je nu op het bevroren riviertje gaat staan bij bijv. de watertoren in de buurt, hoor je het water gewoon stromen. Ook hier vlakbij hoor je het stevig stromen, daar ligt het ook zelfs nooit dicht. Ik heb dus gewoon op dat deel gelopen waar sterke stroming is en dus weinig en slecht ijs. Het is geen breed stuk, dus een sneeuwscooter, die veel zwaarder is dan ik alleen, vliegt er gewoon snel overheen, die merkt niets. Je zag ook van tevoren niets. Ik zal nooit meer zo proberen de overkant te bereiken. Dan moet ik ergens anders het ijs op.

Gelukkig weer droog op de kant. Toen terug en een zak rendiervoer gehaald thuis en richting watertoren.

Daar stonden de reeën mijn voer van vanmorgen nog op te eten. Nu waren ze met z'n zevenen. Het worden er meer. Het voer gooi ik in die inham links. Hier lopen ze zachtjes weg. Ik heb het nieuwe voer erbij gedaan en ben weggelopen. Op afstand gaan staan en ja hoor, ze gingen weer terug en lekker eten. Ze weten het nu echt! Ik ben blij voor ze. Als je op de foto klikt, kan je ze beter zien. Het moest allemaal zo snel, dat ik vergat te zoomen. Ik had ook Rush bij me, dus die had ik maar even vastgezet aan een kastje voor "Starkström" (krachtstroom). Van een hond schrikken ze misschien meer. Geen idee. Dit was rond vijf uur. Zie je hoe lekker lang het al weer licht is?!!

Volgende keer hoop ik met een recept te komen voor Kokkerellen.