Wie het leuk vindt kan hier lezen hoe wij genieten van ons verblijf in Zweden.
Over hoe het met ons gaat en wat we zoal meemaken...


Zweden... rust, ruimte, oneindige natuur, frisse lucht en veel aardige mensen!





vrijdag 28 februari 2014

Schaatsen onderbinden?


Vandaag was het weer zulk heerlijk weer als dinsdag en gingen we even iets ophalen op een eiland in Hotingsjön. Wat heerlijk zeg die zon! We moesten over de "Golden Gate Bridge" van Hoting. Je moet goed opletten of de brug vrij is en of er geen tegenligger aan komt. Er mag maar 2 ton overheen, hoeveel weegt onze auto eigenlijk? Toch maar eens in de papieren kijken.



Het mooie weer van dinsdag en ook de temperaturen van de dagen ervoor, zorgden wel voor een probleem op ons erf halverwege de week. Woensdag was de zon ver te zoeken toen ik een foto maakte uit een slaapkamerraam en zag het er zo uit...

klikklik

Het erf was werkelijk overal één grote ijsbaan. De laag is zeker 4 cm dik en door de kou in de grond duurt het een eeuwigheid eer het ijs gesmolten is. We konden geen kant op. Wel hadden we het zien aankomen en in het stookhok beneden lag al wel voor twee à drie weken hout. Maar zo pessimistisch waren we nu ook weer niet hoor, het is nog nooit gebeurd dat ik langer dan een paar dagen geen hout kon halen achter op het erf. Het is nog redelijk hellend ook. Dit is niet te strooien met de hand. Wel een smal paadje om op het weggetje voor het huis te komen waar grus (is zeer fijn grind, fijne steentjes) gestrooid was door de gemeente. Ik kon dus wel de hond uitlaten gelukkig. 
Toen ik met Rushy bij de watertoren liep kwam ik hem tegen, het monster van de gemeente met de man erin die altijd zijn hand opsteekt. Hij was weer grus aan het strooien. Fijn, want de steentjes van de dag ervoor waren alweer grotendeels in het toen zachte ijs gezakt en het was alweer behoorlijk link.
Hij ging richting ons. Ik snelde ook terug naar huis in de hoop hem daar nog te treffen, maar gezien de afstand die ik nog moest afleggen, leek het me onmogelijk dat hij daar nog zou zijn.
Maar warempel, hij was zo grondig bezig voor het huis dat ik hem nog kon aanhouden toen hij net wilde wegrijden. Ik stak mijn hand op en hij zwaaide terug :-). Maar het was deze keer niet mijn bedoeling te zwaaien. Ik had moed verzameld hem iets te vragen. Door mijn herhaalde zwaaien begreep hij dat ik iets wilde vragen of zeggen en het raampje ging open. Ik zei ongeveer zoiets als dit: "Goedemorgen, ik wil je iets vragen. Mijn man loopt met een prothese en ons erf is zo enorm glad dat hij geen kant op kan. Zou je voor één keer ons erf willen strooien? Ik wil er voor betalen." (Voor de nieuwe lezers, het was niet verzonnen, Peter loopt met een prothese en die heeft hij totaal niet onder controle op ijs.)
"Dat hoeft niet", zei hij "Ik doe het gewoon!"
Wauw, ik was zo blij, dat kan ik je niet vertellen, zo blij!
Hij kwam weer achteruit terug en ik wilde hem toch iets geven. De gerookte en ingesealde makrelen uit IJmuiden (uit de diepvries en hier zeer geliefd) waren helaas op, maar we vonden nog een fles met lekkere inhoud. 
Ik was weer naar buiten gerend en gebaarde weer. Hij deed wederom zijn raampje open en ik zei dat ik erg blij was en bedankte hem hartelijk terwijl ik de fles opstak. Ja, dat viel in goede aarde, een smile van oor tot oor. En toen zag het erf er zo uit...


Heerlijk, we konden weer uit de voeten en Peter kon weer naar de werkplaats lopen, naar de auto lopen en Rushy en ik konden er ook lopen zonder gevaar. Inmiddels zijn de steentjes lekker vastgevroren en zijn ze bijna niet meer te zien door een dun laagje sneeuw. Maar wij weten precies waar ze liggen en dus waar we veilig kunnen lopen. 

Zo zie je maar weer, als je het gewoon maar even vraagt. 
Men kan zoiets niet aan je neus zien.

Gon

woensdag 26 februari 2014

Toch even kriebels...


Lang geleden nam ik me voor me te voegen naar de seizoenen. In plaats van te balen van de winter en het slechte weer, nam ik me voor me erbij neer te leggen dat het in de loop van de herfst tijd is om naar binnen te treden. Als je alsmaar denkt hoe vervelend de regen, de sneeuw, de kou en de saaiheid zijn, zie je ook niet de zon als hij er dan eens is. Iets waar je die uren die hij er dan is juist erg van moet genieten!
Dit voornemen om mijn tijd niet te verspillen aan het negatieve nam ik al heel lang voordat we ook maar aan Zweden dachten. Misschien mede daardoor heb ik de winter hier echt nooit als struikelblok gezien voor we hierheen verhuisden. Ik durf zelfs te zeggen dat ik hier heel wat meer van de winter geniet dan in NL.



Maar dan gisteren, het was me toch een mooie dag! Ik had zeer onverwacht in ene het voorjaar in mijn bol! De zon scheen zo uitbundig en overal drupte de smeltende sneeuw. De zon heeft al zo veel kracht! Ik kreeg spontaan zin om de (kleine) altan schoon te maken en voegde de daad bij de gedachte :-). Veel werk is het niet, alhoewel, al die raampjes...
De altan is om in het voor- en najaar, of op een kille zomeravond, je toch een beetje buiten te voelen en kijkt uit op de achtertuin. Het was er door de zon meer dan tien graden en ik kon gewoon in een fleece vest werken. 


Het zal heerlijk zijn als we echte geraniums kunnen kopen! Alhoewel deze bijna niet van echt te onderscheiden zijn.


In de eetkamer was het ook al zo heerlijk licht door de uitbundige zonneschijn! Ik heb er erg van genoten en ook twee lekkere wandelingen gemaakt met Rushy.
Vandaag was het weer even weg dit voorjaarsgevoel. Het was bewolkt en heiig. 
De winter binnen, dingen doen die je binnen wilt doen, dingen die je niet wilt doen in de zomer, in de zomer wil je buiten zijn! In de winter knap je binnen eens wat op in je huis, je rust uit van de drukke zomer en laadt je batterijen weer op voor de komende zomer. De zomer met de lange dagen en veel openlucht activiteiten. Maar eerst moet er nog een heeeeeeeeeleboel sneeuw smelten :-).


Gon





zondag 23 februari 2014

Een zucht van verlichting...


Tussen Hoting en Rossön. Ongelooflijk, we zien de zon!

Afgelopen week even richting Sollefteå. We weten niet wat we zien als de zon gaat schijnen, we hebben nog niet eerder zo'n "zonarme" en "warme" winter meegemaakt hier.

Het weer is onderweg nog mooier geworden. Nabij Jansjö.
Klik op de foto voor veel fraaier beeld!

Jansjön met een beetje laaghangende mist.

Lief oud bessie, lieve Rushy!

Na zo'n 250 km weer thuis en dan even de wielkasten schoonmaken, anders valt al die troep er in de garage vanaf. Rushy zegt: "Zouden we nu niet eerst eens even lekker een stuk gaan lopen?"  Verzoek met plezier ingewilligd :-).

Tiroler tulband

De volgende dag weer eens even iets lekkers gebakken. Ik zag het recept bij Renske. 
Het sprak me ook aan omdat er heel veel noten in gaan en in verhouding met de meeste recepten, minder suiker. Ik gebruikte oersuiker die niet geraffineerd is. Die is ook minder zoet. We vonden hem onwijs lekker!
Bij Renske heet hij Tiroler krans. Ik heb alleen een tulbandvorm, dus werd het een Tiroler tulband :-).
Het recept vind je op de site van Renske. Het zijn allemaal glutenvrije recepten, maar aangezien wij niet glutenvrij hoeven te eten, maakte ik hem met normale bloem. 
Hier de link naar het recept op Het glutenvrije kookhoekje (klik).


En nu op z'n kop

Geen ruimte meer voor de afglijdende sneeuw.

Weekend.
Uiteindelijk krijg je toch elk jaar weer je portie sneeuw. Wilde het tot nieuwjaar maar amper komen, nu komen we er in om. Dit zijn houthokken achter op het erf.

60 cm sneeuw op een houthok.

Dit houthok heeft de vorige eigenaar gebouwd met een nagenoeg plat dak. Het helt niet genoeg om de sneeuw er met regelmaat af te laten glijden.

Eerste inham is trap en pad naar de voordeur,
tweede inham is pad naar de garage (en de rest) onder het huis.

Aan de voorkant van het huis glijdt de sneeuw er niet af omdat de hele "plak" blijft rusten op de uitbouw. Echt link dus. Ook al lijkt het misschien niet zoveel, maar ook op het huis aan de voorkant zo'n 60 cm sneeuw, waarvan de onderste tien, tot plaatselijk wel 20 cm centimeter inmiddels uit ijs bestond. Topzwaar. In bijvoorbeeld je verzekeringspolis wordt er altijd voor gewaarschuwd het tijdig te verwijderen. Twee jaar geleden lag er nog meer sneeuw en hebben we met regelmaat huizen en vakantiehuisjes gezien waarbij zo'n uitbouw als bij ons, er gewoon was afgeduwd door de sneeuw. Dat leek ons geen leuk vooruitzicht, dus kwam er iemand de sneeuw van de voorkant van het huis en van het platte houthok halen. Hij is vijf uur bezig geweest! Een grote zucht van verlichting slaakte ons dak!

Beetje bende.
Rushy staat op het paadje naar de vogelvoederplek.

De raampjes beneden, van de garage, de stookruimte en de badkamer zijn inmiddels geblindeerd door sneeuw van het dak. De rest rondom krijgt nog gewoon daglicht.
De rest van de daken hoeft niet ontdaan te worden, daar glijdt het met regelmaat gemakkelijk af.

Komende week behoorlijke dooi. Dat wordt feest met vooral gladheid! Gelukkig is de sneeuw van het dak, want dat wordt bij dooi alleen nog maar veel zwaarder en als het dan later weer gaat vriezen wordt het één bonk ijs.

Een fijne week!
Gon

Sneeuwsik :-)

dinsdag 18 februari 2014

Koninginnenstraat...


Drottninggatan in Stockholm, foto van Panoramio

Amsterdam heeft de Kalverstraat, Haarlem heeft de Grote Houtstraat, Leiden heeft de Haarlemmerstraat, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Elke stad heeft zo zijn eigen winkelstraat. Ook Stockholm heeft natuurlijk zo'n winkelstraat en die heet Drottninggatan, oftewel Koninginnenstraat.
Hoe komt de winkelstraat in Stockholm aan deze naam? Het volksverhaal gaat zo...

*****

Lang, lang geleden, toen Stockholm nog een dorp was, had het volk een grote muur gebouwd om zichzelf te beschermen tegen gevaren van buitenaf. Stockholm was toen nog niet zo veilig als nu. Massa’s leeuwen, tijgers en wolven zwierven op het platteland en net buiten de muur leefden vier eenogige reuzen. De reus van het noorden, de reus van het zuiden, de reus van het oosten en de reus van het westen. Deze reuzen waren broers en van deze vier was de reus van het noorden de grootste, de sterkste en de meest enge. Hij woonde op een heuvel met uitzicht op het dorp, keek en wachtte op een kans om aan te vallen.
De mensen van het dorp konden niet aldoor achter de gesloten poorten blijven. Handelaars moesten Stockholm soms verlaten om handel te drijven met andere steden. Bouwers moesten naar buiten om de muren en bruggen van buitenaf te versterken. Herders en veehouders moesten de poorten passeren om de dieren te laten grazen en om voer voor hun schapen en runderen te kopen. Maar het dorp verlaten was een zeer hachelijke onderneming, vaak vielen de mensen in handen van een patrouille van de reus en werden geheel verzwolgen.
De reus van het noorden was niet zo gek op mensen. Hij vond dat ze teveel kraakbeen en botten bevatten. Zijn favoriete eten waren leeuwen. Niet alleen waren zij vet en smakelijk maar hij vond de manier waarop hun manen zijn keel kietelden heerlijk als hij ze inslikte. Maar leeuwen waren zeldzaam, dus moest hij zijn honger verder stillen met schapen. Wanneer de herders het dorp verlieten, liet hij schapen in beslag nemen en at er zo veel als hij kon voordat ze weer terugliepen naar de veiligheid achter de muur. 
De koning van het dorp was hier erg bezorgd over en hij kondigde een wedstrijd aan voor de dorpsbewoners. Wie zou er met het beste idee komen de reus van het noorden te kunnen verslaan? Verschillende suggesties werden gedaan, maar toen ze werden uitgeprobeerd bleken ze niet te werken. Er kwamen geen ideeën meer en de koning werd steeds wanhopiger.
Nu had de koning een vrouw, Drottning Matilda. Drottning Matilda was een slimme vrouw en ze dacht dat ze de oplossing zou kunnen hebben. Ze ging naar de koning en vroeg om een audiëntie.
'Hoe kunnen we dit vreselijke probleem oplossen?' vroeg de koning 'de schapen verdwijnen en de mensen zijn koud en uitgehongerd!' 
'Het is gemakkelijk,' zei Drottning Matilda, 'als hij leeuwen wil, geven we hem leeuwen.'

De volgende dag werkten ze hun plan uit.
Wie kon naaien werd opgedragen zakken te naaien en bosjes goudgeel hooi samen te binden en aan één zijde van de vermomming te bevestigen. Ze kregen ook te horen dat ze een lang touw met een knoop aan het eind aan de andere kant moesten bevestigen. Vervolgens verzamelden ze wat schapen die een vermomming over zich gedrapeerd kregen. Het gouden hooi hing als vermomming voor de koppen van de schapen en het touw hing aan hun achterzijde als zijnde een lange staart. Langs de hoofdstraat van het dorp hadden de dorpelingen met tussenruimte steeds twee schapen aan hekken gebonden en zware stenen onder hun wol geplaatst. De dorpelingen gingen daarna naar hun huizen en sloten zich op achter zware deuren en ramen, de kerkklokken begonnen te luiden. Dit was het signaal voor de poortwachter om de noordelijke poort te openen. De dorpelingen wachtten in spanning af.
Hoog op zijn heuvel was de reus van het noorden bezig met het eten van een koe toen hij zag dat de poort open was en open bleef. "Eindelijk!" dacht hij, "Hier is mijn kans!" en hij draafde de heuvel af naar beneden en over de voetgangersbrug.
Toen hij de poort naderde, zag hij dat het dorp verlaten leek. Het was rustig. Toen kon hij zijn ogen niet geloven! Net binnen de poorten zag hij twee leeuwen vastgebonden aan de kant van de straat. Zo snel als hij kon, stortte hij zich op hen en slokte ze op. 
Hij liep verder langs de straat en zag nog twee leeuwen aangebonden staan, de dieren waren in twee snelle happen verslonden. Tot zijn verbazing zag hij nog twee leeuwen en verder langs de straat nog twee en hij at ze zo snel hij kon. Langzaamaan at de reus van het noorden zich naar het einde van de straat tot de laatste twee als leeuwen vermomde schapen. Maar hij begon zich een beetje vreemd te voelen. Het voelde vreemd, zwaar, alsof hij stenen gegeten had! Maar dat was niet mogelijk, hij had leeuwen gegeten, geen stenen! Hij keek naar de laatste twee leeuwen, die bovenop een houten platform gebonden waren. De reus, nog steeds even gulzig, liep naar ze toe. 
Ten slotte bereikten zijn grote zware voeten het houten platform en mede door zijn toegenomen gewicht kraakten de houten planken en bogen vreselijk door. 
Toen plotseling braken ze en de reus viel! Hij viel heel diep in de rivier met de stroomversnelling eronder. Hij worstelde om zijn hoofd boven water te houden maar het gewicht van de stenen die hij gegeten had trok hem onder totdat hij het uiteindelijk niet kon volhouden en levenloos stroomafwaarts dreef naar open zee.
De mensen van het dorp waren zo blij! De reus was dood!
De koning, ook dolblij, besloot om de straat te hernoemen naar zijn vrouw, voortaan zou de straat 'Drottninggatan' heten en hij gebood de Tsjechische beeldhouwer een standbeeld van een leeuw te maken. Deze lange straat zou de slimheid van de koningin herdenken.
Heden ten dage bestaat de straat nog steeds alsook de beelden. Als je de weg tot het einde volgt, zul je zelfs de stroomversnelling zien waarin de reus is omgekomen.
Dus zo hebben de mensen van Stockholm de reus van het noorden verslagen. 


Maar hoe zit het met de reuzen van het oosten, westen en zuiden?
Nou, dat is een weer een heel ander verhaal. J


Gon

maandag 17 februari 2014

Those who we love...


Vandaag is het 17 februari, de dag dat mijn moeder jarig zou zijn. 
Op 4 april 2013 is ze overleden. 
Ik denk aan je mam!


Those who we love do not go away
They walk beside us every day
Unseen, unheard, but always there
Still loved, still missed, still very dear!


Gon

donderdag 13 februari 2014

'Kijk eens wat daar rijdt, wat leuk!'


Weer een leuke draai aan de dag vandaag!
Vanmorgen moesten we even naar het dorp. Ik had iets online besteld en we konden dit vanmorgen afhalen bij servicepoint Time hier in Hoting.
 



Toen we bij Time wilden wegrijden en wachtten tot we de weg op konden, reed ons een voor deze tijd erg kleine auto voorbij. 'Kijk eens wat daar rijdt, wat leuk!' 
'Hé, het is een Nederlandse auto, nog met een blauw nummerbord!'
We konden de weg op en tussen de Nederlandse wagen en ons reed nog een andere wagen. We vroegen ons af wat zo'n kleine oldtimer hier in dit jaargetijde zou doen. Misschien is er weer een of andere challenge dachten we. Er zijn vaker challenges naar de Noordkaap, wie weet waren ze daar geweest. 
'We moesten het aan ze kunnen vragen', zei ik tegen Peter. 'Misschien kunnen we ze dan uitnodigen voor een kop koffie.'
'Ik wil ze wel inhalen, zal ik het doen?' zei Peter.
Dat wilde ik eigenlijk niet, je mocht er maar 50 km/u want het was nog bebouwde kom, de weg was niet echt zo geweldig en wat dan als je eenmaal voor die auto rijdt? Het lijkt me toch op z'n minst vreemd om zomaar staande gehouden te worden door burgers. 
En hoe houd je ze staande? Je alarmlichten laten knipperen? Nee, ik vond het geen goed idee.
'Wie weet moeten ze nog tanken bij Statoil', zei ik. 'Dan kan ik naar ze toe lopen.'
Laten ze nu toch richting aangeven vlak voor Statoil. Wij ook daarheen. Ze gingen niet tanken, keerden om en stopten. Ze hadden naar het automuseum gewild bij Ivars Bil, maar dat is alleen 's zomers open. Inmiddels was ik al uit de auto, liep er naartoe en de bestuurder draaide zijn raampje open. Ik vertelde dat we hun auto zo leuk vonden en zo raakten we aan de praat. Peter was er inmiddels ook bij en we vroegen of ze zin hadden om koffie bij ons te drinken. Dat viel in heel goede aarde en dus reden ze even later achter ons aan.
 


 
Afijn, eenmaal aan de koffie vertelden ze dat ze gewoon met deze Austin A35 van het bouwjaar 1958 op vakantie zijn. Ze waren door Noorwegen noordwaarts gegaan, zelfs even overgestoken naar de Lofoten en via Kiruna weer zuidwaarts door Zweden. Afgelopen nacht hadden ze in Vilhelmina geslapen. Wat een geluk dat dit een zachte winter is, de Austin heeft geen motorverwarming. De auto heeft ook geen spijkerbanden. Ik moet er wel bij vertellen dat Jan garagehouder is geweest, dus bij problemen is hij zelf de monteur, dat scheelt wel veel! Peter en ik zouden dit niet hoeven doen. 
 



Onder het koffiedrinken vroeg ik of ik buiten foto's mocht maken voor op mijn blog. Dat vonden ze prima. Toch heb ik om privacyredenen het kenteken maar onleesbaar gemaakt. 


Klik op de foto voor een groter en duidelijker beeld.
Alle foto's zijn op onze oprit gemaakt, ook de eerste.

Nog even poseren en daarna nog even onder de motorkap kijken. De vaag witte strepen zijn vallende sneeuwvlokjes. Het sneeuwde licht.




Wat geweldig leuk allemaal! Dit zijn nu van die leuke dingen, van die onverwachte spontane ontmoetingen. Inmiddels zullen ze wel in Östersund zijn en daar slapen.

Heel leuk dat we jullie ontmoet hebben Jan en Linda!
Wie weet zien we jullie nog eens terug op het jaarlijkse Oldtimerfestival (klik) in Hoting!

Gon

woensdag 12 februari 2014

Vävstol


Over de hele wereld bekend en gebruikt, maar vooral hier in Zweden niet weg te denken, het weefgetouw! 
Jong geleerd, oud gedaan. In elk geval kwam ik ook een tekening van Brita Ellstöm tegen in het oude schoolboek uit 1912 (vorige bericht) met het weefgetouw. Dit uit het boek voor het tweede schooljaar. 


Ik durf wel te zeggen dat nagenoeg elke hembygdsgård in Zweden wel meerdere weefgetouwen heeft. Vrouwen uit een betreffend dorp komen daar bij elkaar om te weven. Vooral bij oudere mensen zie je bijna altijd een weefgetouw in huis, ik zag het hier al vaak. 

Weven deed men in elk geval al in de bronstijd (ca. 3000 - 800 jaar voor Christus). Ik kwam deze afbeelding tegen die een staand weefgetouw uit die tijd moet verbeelden:

In tegenstelling tot de huidige weefgetouwen is dit weefgetouw uit de bronstijd een staande.

Deze afbeelding is in werkelijkheid een oude schoolplaat. Helaas weet ik geen jaartal.

Je kunt natuurlijk ook zelf iets fabriceren, misschien is de maakster
van deze wel geïnspireerd door het weefgetouw uit de bronstijd.

Tijdens mijn gesnuffel kwam ik ook dit oude "Vävbok" tegen:


Dit is een weefboek van Nina von Engeström (1836-1908) zoals je kunt zien op de afbeelding. Dit boek is voor het eerst gedrukt in 1896. Er kwamen vijf oplagen, de laatste is van 1913. 
Het boek is nu weer herdrukt en HIER (klik) te bestellen. Op de site vind je ook meer informatie over Nina von Engeström.

Het lijkt me eigenlijk heerlijk om te weven, rustgevend zelfs, maar ja, ik heb van huis uit niets meegekregen op het gebied van weven. Je kunt het altijd nog leren natuurlijk, wie weet komt het er nog van. 

Bij onze hembygdsgård staan ook weefgetouwen boven. Ik mocht ze bekijken op 25 juni 2010 tijdens het midzomerfeest. Ik schreef er toen ook over hier.

Tijdens het volgende midzomerfeest op 26 juni 2011 ging ik weer boven kijken en schreef er weer over en maakte ook foto's. Een vriendin die hier toen op bezoek was had toen namelijk vlak voor het feest een werkstuk gekocht. Je kunt het HIER (klik) nog lezen.

En dan kreeg ik natuurlijk in juli 2012 nog dit geweven kleed van Margit:

Margits trasmatta!

Hoe dat zo kwam schreef ik toen HIER (klik).

Op internet is zo ongelooflijk veel te vinden over het weven, veel info, veel afbeeldingen uiteraard. Het werkt wel aanstekelijk. Je kunt natuurlijk ook stoffen weven om bijv. kleding te maken. Ik ken iemand die zo wol van het schaap krijgt, het daarna zelf gaat wassen, kaarden, spinnen, verven, weven en er dan bijvoorbeeld een heel mooi jasje voor zichzelf of haar man van maakt. Geweldig mooi resultaat en er is geen tweede van. Een mooie hobby!

Gon


zaterdag 8 februari 2014

Zo ongewoon


als deze winter is. Dit is onze vijfde winter hier en deze lijkt in bijna niets op de voorgaande heerlijke winters. De winters horen hier koud te zijn met veel zon, een flink pak sneeuw, sterrenhemel, af en toe noorderlicht. Maar deze winter kan daar niet aan tippen. We hadden stormen in november en december en er was nauwelijks sneeuw. Niet als op dit plaatje bijvoorbeeld. 
Dit leuke plaatje komt uit een Zweeds schoolboek uit 1912 en is geïllustreerd met tekeningen van Brita Ellström. Het boekje was destijds voor de eerste klas van de lagere school, dit is zomaar een bladzijde uit dit mooie schoolboek van zo'n honderd jaar geleden:


Ik heb de tekst even vrij vertaald voor degenen die het niet kunnen lezen:

De stuifsneeuw valt gestaag. Sven en Karin zijn onderweg van school naar huis.
'Hoor eens hoe de vos huilt!' zegt Sven. 'Wat een huiveringwekkend noodweer', zegt Karin. 'Je ziet de weg niet eens. Ik denk niet dat we ons huis vinden!'
'O jawel, we redden ons wel', meent Sven. Op hetzelfde moment kraait er een haan. 
'Het is onze Kukeliku, die hoor ik!' roept Karin blij.

Ik ben er altijd vanuit gegaan dat wolven huilen en vossen een ander geluid maken, roepen. Foutje in het boek.  Het schoolboek is in z'n geheel te downloaden, wie belangstelling heeft voor de link mag me mailen, het adres staat in de rechter kolom. 

Goed, in november en december dus die vreselijke stormen met langdurige stroomuitval tot gevolg. Daarna wat sneeuw en rustig weer. Heel rustig, zacht, saai en somber. De derde week van januari was dan zoals het weer moet zijn, koud, zonnig, sterrenhemel! Heerlijk, ik kan daar intens van genieten. 
Nog niet eerder maakten we zo'n donkere zachte winter mee hier en het blijkt ook zeer uitzonderlijk te zijn als we de weermannen (en -vrouwen) en de mensen hier mogen geloven. 

Het maakt het landschap nu zwart-wit. Als je nu een kleurenfoto maakt, lijkt hij gewoon zwart-wit. Het groen van de dennen en sparren lijkt dan zelfs wel zwart op een foto. Zoals op deze bijvoorbeeld:


Maar het had er ook zo uit kunnen zien:



Er ligt wel voldoende sneeuw en we hebben nog hoop dat er net als andere jaren ergens in februari weer een periode aanbreekt dat we heerlijk koffie kunnen drinken in de zon op ons bankje buiten, net als voorgaande jaren. Dat is genieten! 
Het is wel lekker dat de dagen enorm snel lengen. 's Middags bijvoorbeeld is het alweer twee uur langer licht dan rond Kerstmis. 
De winter hoeft absoluut nog niet ten einde te zijn van ons en de sneeuw mag echt nog een hele poos liggen en vallen, maar eens vaker de zon erbij, ja dat lijkt heerlijk. Zo zal men er in heel Scandinavië wel over denken.

't Zal er toch wel weer een keer van komen in februari?

Ik wens jullie een heel gezellig weekend met mooi weer!

Gon

maandag 3 februari 2014

Jokkmokks marknad




Bijna is het weer zover. Van donderdag 6 t/m zaterdag 8 februari wordt de jaarlijkse wintermarkt gehouden in Jokkmokk. Wat maakt deze markt toch zo uniek?
Alleen al het feit dat deze markt al 409 jaar wordt gehouden en door de jaren heen oorlogen, sneeuwstormen en bijtende kou heeft overleefd! Kijkend naar het heden is de marktplaats nog steeds het hart, maar er is ook zoveel te doen en er zijn zo veel mensen bij betrokken, dat maakt het zo speciaal. 
En dan de sfeer niet te vergeten, alle geluiden en geuren die je waarneemt wanneer je over de krakende sneeuw op de markt loopt. Je hoort veel verschillende talen en ziet dat de mensen plezier hebben.



Maar nu hangen er donkere wolken boven Jokkmokks marknad las ik in de media. 
Het is al jaren zo dat de Zweedse belastingdienst via de kassa's precies weet wat de omzetten zijn van winkeliers. Maar op de markthandel hadden ze deze grip nog niet. 
Met ingang van 1 januari 2014 is dit echter ook van kracht geworden voor de markthandelaren. Zij zijn ook verplicht een kassa te hebben. Het probleem voor de markt in Jokkmokk is de temperatuur. De kassa's en ook mobiele pinapparaten werken niet meer als het kouder is dan ongeveer -10 °C. Als je bedenkt dat het in de eerste week van februari, de week waarin de markt altijd gehouden wordt, ook wel 30 of 40 graden kan vriezen, kan een kind nog wel begrijpen dat het een fiasco wordt met de kassa's. 
De gemeente Jokkmokk heeft de belastingdienst om een ontheffing gevraagd, maar dit is afgewezen. In uiterste nood moet alles dan in een kasboek geschreven worden met pen, het mag niet met potlood. Ook dit is niet realiseerbaar, ook een pen bevriest bij deze lage temperaturen. Nu zal het deze week helemaal niet zo koud zijn in Jokkmokk, de voorspellingen geven aan dat het tussen -5 en -10 °C zal zijn. Maar ik ben wel heel benieuwd naar het nieuws rondom de kassa's in de toekomst. 



Ik heb al eens eerder geschreven over Jokkmokk en de wintermarkt. Daar staan ook heel kleurrijke plaatjes bij van Samen in klederdracht. 
Als je die nog wilt zien kun je hier klikken.
Op deze pagina van de markt zelf, kun je een zeer stemmig filmpje bekijken van een paar minuten, het staat rechts (beeld met de ijspegels).




Gon