Wie het leuk vindt kan hier lezen hoe wij genieten van ons verblijf in Zweden.
Over hoe het met ons gaat en wat we zoal meemaken...


Zweden... rust, ruimte, oneindige natuur, frisse lucht en veel aardige mensen!





zaterdag 31 december 2011

Oudejaarsavond

Zo, we zijn aan kant en we zijn er klaar voor om het oude jaar uit te luiden. Omdat we hier geen oliebollen kunnen kopen, zijn we zelf aan de slag gegaan. Ik had het werkelijk nog nooit gedaan. Schande! Het was nooit nodig, omdat mijn vader ze altijd bakte. En veel te veel bakte hij altijd. In het voorjaar kregen we dan nog oliebollen uit de vriezer mee, omdat ze toch echt nodig op moesten. Misschien bakte hij er wel 150 of 200. En met zovelen waren we niet. Maar mijn vader leeft niet meer en hier in Zweden kun je nu eenmaal geen oliebollen kopen. Ik heb een recept van Smulweb.nl gehaald en de rozijnen hebben we vervangen door boerenjongens, een heel goed idee van Peter. Wauw, lekker!!! Peter heeft ze gebakken, in de werkplaats achter, dus geen stank in huis. Ontzettend lekker zijn ze dus. Nooit verwacht dat ze zo lekker zouden worden. Je hebt er niet eens veel poedersuiker op nodig. Volgend jaar weer! Toen Peter aan het bakken was, heb ik een tonijnsalade en een huzarensalade (kleintjes hoor!) gemaakt en een beetje bowl. We hebben een mooie film op dvd en verheugen ons op deze rustige oudejaarsavond. Morgen start het nieuwe jaar met sneeuw, zo rond 05.00 uur vannacht begint het te sneeuwen. Dat schijnt dan onafgebroken door te gaan tot dinsdagavond. Bijna drie dagen dus. Ze verwachten hier zo'n 35 cm. Dan kunnen we de calorieën er weer afwerken. Met mijmeren ben ik klaar. Ik heb een collage gemaakt van een kleine greep uit de honderden en honderden foto's die ik maakte dit jaar. Als je naar beneden bent gescrold, kom je mijn laatste stukje tekst van dit jaar tegen...


Ik wil jullie allemaal bedanken voor al die bezoekjes aan mijn blog. De 'pageviews' per dag maken dat ik er zoveel plezier in blijf houden. Er zijn reacties en e-mails geweest van bekenden, maar er zijn ook reacties geweest van mensen zonder een of ander account. Mensen die ik niet persoonlijk ken en die 'anoniem' reageren. Ze zetten wel hun naam eronder, maar ik kan ze niet antwoorden. Dat vind ik soms heel jammer. Als het je leuk lijkt wanneer ik eens iets zal terugzeggen, kun je me altijd mailen (rechter kolom). Ik wil iedereen hier, bekend of onbekend een heel gezellige jaarwisseling wensen en alvast een heel mooi en gezond 2012! Tot in het nieuwe jaar.
p.s. Wanneer je het recept voor deze ontzettend lekkere oliebollen wilt hebben... ik zou zeggen 'mail me maar!'

donderdag 29 december 2011

De kerstboom die iets kleiner uitviel

In september jl. schreef ik hier over mijn wens om in december een kerstboom uit ons (eigen) bos te halen. Omdat het in december iets anders liep, had ik er maar niet over geschreven. Er kwamen echter vragen per e-mail over het verwachte logje over een boom uit het bos. Ik zal je vertellen hoe het allemaal kwam...


Toen Kerstmis naderde, bleken de bomen nog best redelijk bereikbaar, dus vertrok ik met warme hoge laarzen aan naar het bos, dat achter en naast ons huis ligt. Ik had uit de schuur een spanzaag gepakt, daar kan ik aardig mee overweg. Ik meende dat de boom die ik wilde hebben en die ongeveer mijn lengte moest hebben, een zodanig dikke stam zou hebben (niet zo erg dik dus), dat het gemakkelijk met deze spanzaag zou lukken. Eenmaal tussen de bomen bekeek ik ze keurend, de ene was veel te groot, terwijl de andere te klein was, ook stonden er iele en vreemd gevormde kerstbomen tussen. Toen ik mijn keuze had gemaakt en mijn zaag in de aanslag had, hoorde ik een klein stemmetje. ‘Zaag mij niet om, zaag mij niet om!’, riep een bang stemmetje. Ik keek wat verdwaasd in het rond en dacht dat ik spoken hoorde, dacht daarna dat ik het me wel verbeeld zou hebben en wilde opnieuw beginnen met zagen. ‘Niet doen alsjeblieft, niet doen’, hoorde ik toen. ‘Ben jij dat boom die zo roept?’, vroeg ik aan de boom. ‘Ja, ik wil niet omgezaagd worden, ik wil verder leven.’ ‘Nou goed, dan zoek ik wel een andere boom’, zei ik. Maar ook bij andere geschikte bomen hoorde ik de angstige stemmetjes. Ik liep door tot aan de andere kant van het bos, waar ik de laatste boom zag staan die helemaal onder de ijspegels zat. ‘Jij wilt mij zeker omzagen hé?’, vroeg de boom met een huilend stemmetje. ‘Ja!’, riep ik. ‘Zoals al die anderen, willen ze de laatste boom in het bos omzagen en als kerstboom in huis neerzetten om hem over een paar dagen te verbranden, de vos heeft het me zelf verteld. Ik wil dat niet!’, riep het boompje huilend uit, zodat zijn ijspegels nog langer werden. Ik dacht aan de vos die in ons bos woont en die elke avond voor ons huis langs loopt. Ja, die had de boel verraden natuurlijk. Ik kreeg enigszins medelijden met de huilende boom, keerde daarna om en liep door het bos terug naar huis. Het leek wel of ik de bomen hoorde zingen, een kerstliedje…? ‘Nou ja’, dacht ik, ‘je fantasie gaat nu wel op de loop Gon, het zal de wind wel zijn.’ Toen ik weer bijna thuis was hoorde ik een ander stemmetje. ‘Neem mij maar, neem mij maar mee’, zei het kleine miezerige boompje, dat geen schijn van kans had om ooit uit te groeien tot een mooie grote boom. Hij stond in het donkere bos in de schaduw van al die mooie grote familieleden. ‘Ik heb toch geen schijn van kans om ooit uit te groeien tot een mooie grote boom’, zei het kleine miezerige boompje. ‘Als je me meeneemt, kan ik toch in ieder geval één keer in mijn korte leven heel mooi zijn, bij jullie in huis met kerstmis.’ Tja, het was wel een miezerig boompje, maar ik vond het zielig om dat te zeggen natuurlijk. Het was meer het formaat tafelmodel. Ik besloot het boompje het plezier te gunnen om één keer te stralen. Ik vroeg aan het boompje wat hij dan voor versierselen zou willen hebben. ‘Doe mij maar hartjes van berkenbast’, zei het boompje. Ik beloofde dat ik dat zou doen en zette de zaag in zijn iele stammetje. Ik had ook genoeg gehad aan een flinke snoeischaar zeg maar. Eventjes zei het boompje ‘Au, au!’ Eenmaal thuis heb ik hem direct op water gezet en ben hartjes van berkenbast gaan knippen. Ook heb ik er lintjes in gehangen van ruitjesstof. Hij ziet er schattig uit en siert onze grote eettafel al een dag of tien. Hij doet zijn uiterste best om geen naalden te laten vallen. Op de plaats waar een mooie grote boom uit het bos zou komen, heb ik maar weer het nostalgische nepboompje van mijn oma en moeder neergezet met hun antieke versierselen erin. Eigenlijk ben ik daar ook erg blij mee. En zo waren we allemaal tevreden.  

Nou, staat die mooi te stralen of niet?! :-))
  

woensdag 28 december 2011

De tijd tussen de jaren

Kerstmis is voorbij en we zitten nu in de tijd die tussen
de jaren ligt, de tijd waarin een jaar wordt afgesloten en een
ander jaar klaar staat om te beginnen. De tijd waarin we denken
over wat is geweest en ons afvragen wat er gaat komen...

'White sugar morning'
Ja, kerst is weer voorbij, we hebben een fijne kerst gehad. Eerste kerstdag was het mooi weer en alles was betoverd door een verse laag sneeuw. Zelfs op de takken van de lijsterbessen in de tuin lag een dikke laag sneeuw. Ieder twijgje was bedekt. Gelukkig was het net onder nul. We hebben n.l. nog steeds bijzonder kwakkelend weer en het is veel te warm voor de tijd van het jaar. Het is de warmste decembermaand in ca. negentig jaar. Waarschijnlijk zal het nu niet meer boven nul gaan komen, wat zeer prettig is. Het gekwakkel zorgt voor veel risico's en extra werk. Rond de jaarwisseling zal het zelfs nogal koud zijn, maar daarna gaan de temperaturen toch weer naar waarden boven normaal. En toen werd het nacht na de eerste kerstdag en we hadden hem op alle weerberichten al ruim een week zien aankomen; de storm. Je hoopt nog steeds dat de computer berekeningen nog zullen bijdraaien, maar nee, die windvaan bleef er maar bij staan. Ook een temperatuur van +3. Bah! Misschien zou het meevallen, maar nee. Een onrustige nacht met veel wind. Alle sneeuw van de bomen natuurlijk en ook wakker van schuivende sneeuw. Een behoorlijk dikke laag lag er op de daken. Zeker 25 cm ingeklonken zware en door de dooi nattige sneeuw. Niet te tillen als je het moet opruimen. En dan de aanblik de volgende morgen. Het prachtig witte sneeuwdek was veranderd in een vieze ondergrond met allerlei troep uit de bomen. De weg lag ook bezaaid met afgewaaide takken. De E45 was ook hier en daar gestremd door omgevallen bomen. Gelukkig niet bij onszelf. Achteraf hoorden we dat we nog erg gelukkig zijn geweest, want zo'n 80 km oostwaarts was het nog veel erger. Hij is zeg maar langs ons heen geschampt. Nog steeds is men overal bezig omgevallen bomen op te ruimen. En het bleef maar waaien, ook tweede kerstdag. Zelfs nu waait het nog wel met af en toe sneeuw. De rommel is weer onzichtbaar geworden en vinden we komend voorjaar wel op de grasmat. De sneeuwlaag is te dik om het nu te doen, onbegaanbaar. Lieve Clas heeft de sneeuw van de daken die in de weg lag (dus niet in de tuin maar op het erf, bij de garages) weer opgeruimd. Werkelijk, ik ben vaak nogal ontroerd door Clas zijn behulpzaamheid. Hij weet dat we het zo waarderen en is echt een warm mens.



Verder ben ik nog vergeten te vertellen dat het aggregaat hier al is. Vorige week woensdag hebben we hem opgehaald. Hij was niet te tillen. Hij was in Strömsund in onze auto gezet met een vorkheftruck. Mijn poging hier om er ook maar enige beweging in te krijgen resulteerde in een dagenlang zere geforceerde rechterarm. Peter mocht van mij niet tillen. Zijn beenprothese zou kunnen breken, die is maar gegarandeerd tot een bepaald gewicht. Peter vertelde erover toen hij in Flyn bij Lennart was (onze garageman) en die zei dat hij het 'wel even' zou doen als hij 's middags toch naar Hoting moest. Hij kon het wel alleen dacht hij. Als we maar een steekkar zouden hebben, nou die hebben we. Toen hij kwam liep ik met hem naar de auto, de steekkar had ik natuurlijk al klaargezet. Een kleine man is het (in vergelijking met Peter en mij), maar... hij kreeg het voor elkaar! Het leek wel alsof ik naar gewichtheffen keek. Het ging ook maar echt net aan. Zou hij nu last van zijn rug hebben? Kan nooit goed zijn, maar hij bood het zelf aan. Nu moeten we dus nog proefdraaien met het aggregaat. Er kunnen wel bomen op de electriciteitskabels vallen tijdens zo'n storm.
Afgelopen donderdag zijn we naar Chris en Georgette geweest, het echtpaar dat we ontmoetten tijdens de bijeenkomst van Bygdens Framtid. Het was een gezellige middag en ik heb nog foto's gemaakt van hun sledehonden. Hier komt er een:

Vijftien husky's
Deze kerst kreeg ik nogal wat emailtjes van bloglezers, wat ik heel erg leuk vond. Echt leuk om eens te lezen wie er zoal je blog met regelmaat bezoeken. Ik heb dat erg op prijs gesteld, bedankt! Ik zag ook wel dat er vragen waren gerezen. Bijv. of ik nog een kerstboom uit het bos heb gehaald, maar ook wanneer de foto van de poppen wordt geplaatst. Ik zal dat in een van de volgende berichtjes doen. 

zaterdag 24 december 2011

Julafton


Julafton, oftewel kerstavond. In Zweden is julafton het allerbelangrijkst van kerst. Het is nu stil op straat. Men gaat naar de kerk en geniet ook van het kerstdiner op kerstavond. Anders dan wij het in Nederland gewend zijn. Kerstavond is voor mij persoonlijk meer iets van overdenkingen.
Kerst, wat er allemaal niet geschreven wordt en te lezen valt over kerst. De donkere dagen voor kerst. Wat donker? Het is helemaal niet donker! Kerstmis is het feest van het licht, ik zie overal licht! Ik vind het helemaal niet donker en somber. Ik geniet altijd enorm van de kersttijd. Ik houd heel erg van die kneuterige gezelligheid. Van een kerstboom met oude versierselen. Van lichtjes en van kaarsen. Van het gezellig maken in huis. Van de sfeer hier buiten. Van de manier waarop de Zweden hier in het noorden nog traditioneel kerst vieren. Ik bedoel hiermee niet alleen hun manier van vieren, maar ook wat er zoal te koop ligt in de winkels hier om ons heen. Het is net of ik ver terugga in de tijd. Het is net of ik weer een klein meisje ben dat nog bij haar ouders woont. Hadden wij met Kerstmis ook geen mandarijnen, noten die je nog moest kraken, vijgen en dadels? Zakken met noten staan hier in de winkels, grote zakken met een schep erin. Ja, alles wat ik in de winkels zie, doet mij aan m'n jeugd denken. Alsof de tijd heeft stilgestaan hier. Helemaal niet van die belachelijk overdreven overdadige onzin, waar ik me altijd redelijk aan erger in NL. Het kan de mensen vaak niet exclusief genoeg zijn. Wat zullen we nu weer eens eten met kerst? Ach kangeroe is al weer zo gewoontjes. Wat zullen we nu weer eens verzinnen om exclusief te zijn? Nou ja, zulke dingen zie je hier dus niet. Het is gewoon HAM. Ieder jaar HAM. Een hele ham. Al voor je klaargemaakt of naturel, zodat je het kan doen zoals je het zelf wilt. Maar goed, nu is het toch weer uitgedraaid op het eten. Alsof dat het belangrijkste is van kerst. Ik weet trouwens niet hoe dit meer zuidelijk in Zweden is. Dat zou ik eens aan Ria, Nathalie of Janneke moeten vragen.
We weten natuurlijk allemaal ook dat het 't verhaal is van het Kindeke en het feest van het licht. We gaan kerst vieren. Ik sta nog even stil bij mensen waar ik aan denk. Aan mijn vader die er niet meer is. Aan mijn moeder die in het tehuis woont en van niets meer weet. Wat zou ik graag nog kerst vieren met een bezoek aan hen. Aan mijn broer die gezellig kerst viert met zijn kinderen. Maar ook aan mensen die geestelijk in de knoei zitten. Aan gewetensgevangenen die onder vreselijke omstandigheden in gevangenissen zitten. Aan Els die tijdens kerst naar hier zou komen, naar haar geliefde Max in Dorotea, maar die in Nederland moest blijven. Haar vader wordt volgende week geopereerd, een zware operatie. Dat is niet alles, Max moet hier naar het ziekenhuis voor problemen aan zijn hart. Natuurlijk zou ze bij beiden willen zijn. Veel sterkte lieve Els! Maar ook aan een vrouw hier in de buurt en haar jonge kinderen. Hun 40-jarige man en vader kwam woensdagavond om het leven toen hij een aanrijding kreeg met een overstekende eland. Aan al die mensen waarvoor het niet vanzelfsprekend is dat er brood op de plank is en aan al die mensen die eenzaam zijn met Kerstmis en die blij zijn als de kerst weer om is.

Ik wens jullie allemaal een heel mooie kerst toe. Ik wil iedereen bedanken voor alle goede, mooie en lieve wensen per kaart en email. Het is nu stil op straat. Het is ook stil geworden in 'bloggenland' en op het internet. Ik ga daar even aan meedoen en zal hier met kerst dan ook even niet te vinden zijn.
Het kerstverhaal is af, je kunt de afloop lezen. Ik zou zeggen...

vrijdag 23 december 2011

Sneeuwballen



Vandaag heb ik alvast koekjes gebakken voor komend weekend. Stemmige koekjes, ha, ha, sneeuwballen! Had ik het over sneeuwbollen in het vorige bericht, nu krijgen jullie het recept van deze sneeuwballen. Mocht je dus thuiskomen van een lekkere wandeling tijdens je kerstvakantie en de amandel- en vanillemelk maken, kan ik me voorstellen dat deze sneeuwballen daar goed bij smaken. Wij hebben vanmiddag in ieder geval al voorgeproefd.

Dit heb je nodig voor ca. 40 stuks:
250 gr roomboter
125 gr witte suiker
1 eetlepel vanillesuiker
1 ei
350 gr gezeefde bloem
snufje zout
150 gr gehakte walnoten
poedersuiker

Dan doe je het zo:
  • Verwarm de oven tot 175° C. Leg een vel bakpapier op een bakplaat.
  • Meng de boter, suiker, vanillesuiker en het ei luchtig, je kunt de boter even zacht maken in de magnetron. Voeg dan bloem en zout toe. Goed mengen. Roer dan de walnoten er door. Vorm op je handen balletjes van twee aan drie centimeter doorsnee.
  • Plaats ze ongeveer twee centimeter uit elkaar op het bakpapier en bak ze gedurende 20 - 25 minuten of gewoon tot ze lichtbruin zijn. Laat ze ca. een kwartier afkoelen op een rooster en rol ze daarna door de poedersuiker. 

donderdag 22 december 2011

Let it snow, let it snow! Sneeuwbollen, dat is het!

Sneeuwbollen, snowglobes, schneekugeln… Iedereen kent ze wel: even schudden en de sneeuw dwarrelt langzaam neer op een keur aan voorwerpen die in een glazen bol staan. Leuk zijn ze en lekker kitsch. Ik weet nog goed dat ik het zo ontzettend leuk vond als kind. Iedere dag werd de kerst sneeuwbol wel een of meerdere keren door mij geschud. Inmiddels is de sneeuwbol ook een heel populair collectors item. Waar zijn ze eigenlijk het eerst vandaan gekomen?


Enkele van de eerste sneeuwbollen kwamen uit Frankrijk tijdens de vroege 19de eeuw, waarschijnlijk als een alternatief voor glazen presse-papiers. Vanaf 1879 werden door verschillende bedrijven in Europa sneeuwbollen gemaakt met succesvolle verkoop. Een van de eerste voorbeelden van een sneeuwbol met een beroemde bezienswaardigheid er in, kwam op de markt in 1889. Deze bevatte een model van de nieuw gebouwde Eiffeltoren en werd geproduceerd in de tijd van de Wereldtentoonstelling in Parijs. In de vroege jaren '20 vonden de sneeuwbollen hun weg naar Amerika en ze werden al snel populair bij verzamelaars. Atlas Crystal Works, met fabrieken in Amerika en Duitsland, produceerde de meerderheid van de sneeuwbollen. Na ongeveer 1940 werden de sneeuwbollen in Amerika ook veel gebruikt voor reclamedoeleinden. Ook werden er tijdens de jaren 1940-1950 religieuze sneeuwbollen gemaakt voor katholieken. Vanaf ongeveer 1950 werden de sneeuwbollen jammer genoeg vaak gemaakt van plastic i.p.v. glas. De sneeuw werd vaak gemaakt van rijst, onoplosbare zeepvlokken of plastic. Sneeuwbollen werden ook populair in de souvenir industrie. In bijna elke souvenirwinkel was wel een sneeuwbol van een bepaalde toeristische attractie te vinden. Er zijn zelfs sneeuwbollen, waarmee de koper zelf een plaatje in de bol kan doen. Ontworpen met een holle sleuf aan de onderkant, zodat een foto omhoog geschoven kan worden. Er zijn ook sneeuwbollen met een speeldoosje in de voet.


Tegenwoordig worden er nog glazen sneeuwbollen gemaakt in o.a. Wenen. Deze zijn zo populair dat de fabriek de vraag vaak niet aankan. De fabriek produceert er ca. 200.000 per jaar. Waar zij de sneeuwvlokken van maken is geheim. Bij deze fabriek in Wenen is ook een museum.
Hieronder een filmpje (60 sec.) van een Coca-Cola commercial uit 2010. Hierin speelt de sneeuwbol een belangrijke rol!




Gelukkig worden we hier niet door elkaar geschud voor wat sneeuw. Het komt evengoed wel naar beneden! De laatste keer was het poolsneeuw, ik schreef er al eens eerder over. Het is dan alsof je door een landschap met ontelbare diamanten loopt. Ook weer iets dat alleen te begrijpen is als je het met je eigen ogen ziet en... geniet! GEWELDIG MOOI!

p.s. Natuurlijk is deel 6 van het kerstverhaal ook geplaatst.  

maandag 19 december 2011

Lekker! Amandel- en vanillemelk

In de kerstvakantie lekker naar buiten! Dit smaakt heerlijk na een koude winterdag.
Nodig voor 2 personen:
5 dl melk
1 vanillestokje
1 eetlepel honing
1 ons geschaafde amandelen
1 theelepel vanillesuiker

Snijd het vanillestokje in de lengte door met een scherp mesje. Schraap evt. zaden eruit en doe de twee helften in een steelpan met de melk. Kook dit even op. Neem van de warmtebron en laat het een poosje trekken. Neem het vanillestokje eruit en verwarm de melk voorzichtig opnieuw. Voeg de overige ingrediënten toe en maak er met een staafmixer een glad geheel van. Warm serveren.
Mums mums, oftewel mmmmm...



zondag 18 december 2011

Deel 4 van het oude Zweedse kerstverhaal staat sinds vanmiddag op Wolven in de kerstnacht. Het staat niet, zoals op een gewone blog, boven het vorige bericht, maar in hetzelfde eerste bericht onder de voorgaande delen. Dat gaat met de volgende delen ook zo.

zaterdag 17 december 2011

Julbordet (het kerstbuffet)


Drie mensen met spark. Links voor de vrouw met de rode jas de zaak van Christien.

Is de antieke slee, die Christien onlangs op de kop tikte, niet enig?!

Jullie kennen inmiddels Christien wel met haar café annex bakkerij in stijl van de vijftiger jaren. Ik schreef er afgelopen zomer nog over, bijvoorbeeld hier en hier. Vorig weekend en dit weekend serveert Christien een zogenaamd 'julbord'. Op zaterdag en zondag dus. Men kan kiezen uit drie tijden, n.l. 13.00 uur, 16.00 uur en 19.00 uur. Omdat het 100 km rijden is, wilden we graag vandaag om 13.00 uur. Er was niet veel animo voor dit tijdstip, maar dat vonden Peter en ik niet erg, want dan konden we ook even lekker bijkletsen met Christien. Natuurlijk hadden we ook de singletjes voor de Jukebox van Christien, die we in oktober voor haar kochten op de kamelenmarkt, nu meegenomen. Het was leuk om die even door te lopen, lachen ook!
Voor we bij Christien waren, passeerden we ongeveer 15 km vóór Hälla een geschaarde vrachtwagen. Hij bestond uit twee delen, dus vrachtwagen met aanhanger, en had personenauto's bij zich. De voorkant van de vrachtwagen en achterkant van de aanhanger stonden nog op de weg, de achterkant van de vrachtwagen en de voorkant van de aanhanger stonden in de greppel. Geschaard dus zeg maar. Hij kon er met geen mogelijkheid meer uit. Eenmaal in Hälla, stond voor de zaak van Christien nog zo'n wagen en even verderop nog een. Je kunt ze zien op de foto's hierboven (als je op een foto klikt wordt hij vergroot en kan je het beter zien). Ze kwamen uit Duitsland en waren met drie van die combinaties vol met personenauto's op weg naar Arjeplog. Daar worden veel auto's getest. Veel auto's worden daar getest omdat daar extremere omstandigheden zijn dan in de rest van Europa. Eén van de chauffeurs kwam bij Christien om hulp vragen en zij heeft e.e.a. afgebeld. Toen we er om 16.15 uur weer langsreden, stond hij nog net zo. Gelukkig is het niet koud, het is maar rond of net onder nul.
Het eten bij Christien was weer heerlijk. Maar dat wisten we al wel van te voren. Kijk maar eens...

Eerst glögg.
Daar kon je gewelde rozijnen en amandelsnippers in doen.
Rozijnen en snippers erin smaakt verrassend lekker!

Beetje overbelicht, maar gaat om het idee. Bord 'vis'.
Met drie soorten zalm, haring met mosterdsaus,
ei met garnalen, aardappel, avocado, kaas.

Bord 'vlees'. Allerlei heerlijke soorten. Ook gerookt elandenhart
en elandentong. Op de lege plaats op mijn bord lag dus
elandentong. Die heb ik aan Peter gegeven. Volgens hem was
het erg lekker en als Christien niet had verteld wat het allemaal
was, had ik het natuurlijk gewoon gegeten :-)

Op een buffettafel stonden allerlei lekkere salades en rauwkost,
aardappels en brood, tunnbröd, knäckebröd. Dat kon je er allemaal
bij pakken. Wat ook gegeten wordt (en er ook lag) is 'pepparkakor
med ädelost'. Pepparkakor zijn dus koekjes die je nog het best
kunt vergelijken met speculaas, maar dan dunner en harder.
Ädelost is blauwschimmelkaas.

Denk niet dat dit het was, want hierna kwam pas het warme eten. Geen foto van. Aardappels, vlees, groenten, worstjes, gehaktballetjes in een soort roomsausje en 'Janssons frestelse' waarvan ik vorig jaar het recept plaatste op Kokkerellen. Een toetje met rijst en mandarijntjes, koffie toe. Jullie begrijpen vast wel dat ik nu, om 21.20 uur, nog steeds totaal geen honger heb en dat het vandaag dus bij twee maaltijden zal blijven (ontbijt en julbord). Dit was dus een traditioneel julbord zoals dat hier altijd rond kerst gegeten wordt.
Dan nog een paar leuke plaatjes:

Toonbank in het winkel gedeelte. Niet geflitst i.v.m. het glas.

Leuk kastje.

De mooie slee.

Toen we hadden afgerekend, kregen we nog een tas met deze heerlijkheden
mee. Alles zelf gemaakt door haar. Dank je wel Christien voor dit cadeautje,
zo komen we de kerst wel door!

Het was een erg gezellige middag. Blij dat het weer het toeliet. Na ons kreeg Christien om 16.00 uur nog 37 gasten! Dat werd dus echt een volle tent. Even na half zes waren we weer thuis en daar wachtte een hond die zich geen raad wist van blijdschap. Het maakt niet uit of je een half uur weggaat of een paar uur, ze is dan echt helemaal gek van blijdschap. Ik moet dan vooral niet mee gaan doen met blij zijn, want dan wordt het nog erger. Ik kalmeer haar altijd eerst door rustig te praten. Neem haar dan ook niet mee de trap af of naar buiten, want ze zou van enthousiasme vallen of uitglijden. Na een minuut of vijf kan dat wel weer. Een heerlijke wandeling met haar gemaakt. Ook goed voor de spijsvertering!




vrijdag 16 december 2011

Deel 3 van het oude Zweedse kerstverhaal staat sinds vanmiddag op Wolven in de kerstnacht. Het staat niet, zoals op een gewone blog, boven het vorige bericht, maar in hetzelfde eerste bericht onder deel 1en 2. Dat gaat met de volgende delen ook zo.

donderdag 15 december 2011

Reservelverk (aggregaat)



Het mag winteren van mij. De temperatuur maakt me eigenlijk niet uit. Ook in de winter heb ik het hier super naar mijn zin. Eigenlijk vind ik het hier ’s winters het lekkerst tussen de -5°C en -20°C. Dat is het ook meestal van december tot maart. De wegen zijn dan goed, geen gekwakkel met vriezen en dooien. Als je ‘dubbdäck’ hebt, rijd je vrij zorgeloos. Het kan wel eens gevaarlijk zijn als je rijdt wanneer het kort daarvoor gesneeuwd heeft. Tegemoetkomende vracht- wagens veroorzaken dan zo’n enorme wolk van sneeuw, dat je een poosje niets ziet, alsof je door een zeer dichte mist rijdt. Dat is best eng. Kun je je bij daglicht nog oriënteren bij het zien aankomen van een vrachtwagen, en dus van te voren nog kijken of de weg recht blijft of dat er een bocht aankomt, ’s avonds is dat een stuk moeilijker. Dit is niet de reden waarom ik dit bericht ben begonnen. Ik wil het eigenlijk hebben over de aanschaf van een aggregaat. De temperaturen deren me dus niet, behalve… wanneer de stroom uitvalt. Het is hier wel eens (een paar keer per winter een paar dagen) kouder dat -20° C. Het kan dan een enkele keer wel tot -35° C worden. Nog steeds vind ik dat niet erg. Ik kan me er nog steeds op kleden. De Zweden zeggen niet voor niets: ‘Kou bestaat niet, verkeerde kleding wel.’ Bovendien voelt -10, -20, -30° C hier veel minder koud aan dan in Nederland. De luchtvochtigheid is hier n.l. veel lager. Je moet het ervaren om het te kunnen begrijpen. Als de temperatuur zo extreem laag is, wordt er veel gevraagd van het elektriciteitsnet, dat komt doordat veel mensen elektrisch stoken in Zweden. Daarom ook valt juist dan de stroom wel eens uit. Tot nu toe hebben we steeds binnen een paar seconden tot minuten weer stroom. Afgelopen zomer hebben we echter een keer 12 uur zonder stroom gezeten door omgevallen bomen ergens ver in de oneindige bossen. En dat is nu mijn grote angst. Ik ben altijd heel erg bang als de stroom uitvalt bij extreem lage temperaturen. Je kunt nog zo’n mooi systeem hebben met een ketel voor hout en een accumulatortank, als je pompen niet werken heb je helemaal niets. Aan een elektrisch kacheltje heb je natuurlijk ook niets. Er is een pomp om het water uit de accumulatortank door de radiatoren in huis te transporteren en er is een pomp om het water tussen de houtketel en de accumulatortank te wisselen. Van die angst wil ik af, want er is een oplossing voor. Een aggregaat. Als de stroom langer uitvalt, start je het aggregaat (met een uitlaat, ik weet al hoe hij dan naar buiten af gaat voeren, of je zet hem buiten en voert het snoer naar binnen). In ieder geval doe je een stekker in het aggregaat en het andere eind, waar dus ook een stekker aan moet zitten, doe je in een willekeurig stopcontact. Wel eerst de hoofdschakelaar uitzetten, anders lever je aan het net voor ‘Jan Doedel’. En dan zou alles het moeten doen. Nou ja, zoveel als het aggregaat kan leveren en dat is heel wat. De pompen, de lampen en ook nog wel één pit om wat te koken. Gisteren heb ik gebeld met Granngården in Strömsund. Zij verkopen ze. We vermoedden al dat ze hem niet op voorraad zouden hebben, vandaar eerst het telefoontje. Nu is hij dus in bestelling en worden we gebeld als hij er is. Waarschijnlijk eind volgende week. Ik hoop dus dat we hem nog voor de kerst kunnen ophalen. En dan gaan we het natuurlijk eerst ook een keer testen en dan… zal ik geen angst meer hebben wanneer de stroom uitvalt bij extreme kou.

woensdag 14 december 2011

Deel 2 van het oude Zweedse kerstverhaal staat sinds vanmiddag op Wolven in de kerstnacht. Het staat niet, zoals op een gewone blog, boven het vorige bericht, maar in hetzelfde eerste bericht onder deel 1. Dat gaat met de volgende delen ook zo.

maandag 12 december 2011

Kerstzegels en kerstverhaal

En, komen jullie al een beetje in kerststemming? Wel, als je deze prachtige Zweedse kerstzegels ziet, zal die stemming allicht nog versterkt worden. Zijn ze niet prachtig?!



Voor de postzegel met bestemming buitenland is gekozen voor het thema breien uit verschillende delen van Zweden en voor de zegels voor het binnenland voor kerstbloemen en -planten.



Ik heb ze al op meerdere blogs gezien, kortom, velen zijn er nogal enthousiast over en terecht!

Hier is het buiten een sprookje, een mooie laag sneeuw en als het donker is veel verlichting overal. Ik kan jullie verzekeren dat men hier veel meer aan de kerstverlichting binnen en buiten het huis doet dan in Nederland. In huis komt de sfeer er bij ons ook wel in. Alleen nog een kerstboom.
Om jullie nog wat meer in de sfeer te laten komen, heb ik besloten om jullie een eenvoudig oud Zweeds kerstverhaal te laten lezen. Ik publiceer het in zeven korte delen, om de dag, zodat het laatste deel op kerstavond (zaterdag 24 december) te lezen zal zijn. Vandaag de inleiding plus deel één. Je kunt steeds deze link gebruiken: WOLVEN IN DE KERSTNACHT.

Veel leesplezier!

 

donderdag 8 december 2011

Mooie trommel, bijzondere trommel!



Kerstmis - ook een tijd voor herinneringen, daar horen ook materiële dingen bij. 
Neem deze trommel...

De meesten van jullie weten dat mijn moeder Alzheimer heeft en al vier jaar in een wooneenheid voor demente bejaarden verblijft. Ook dat ze van niets meer weet. Het was natuurlijk niet van de ene op de andere dag toen ze eind 2007 naar de Gloxinia verhuisde. Daar waren een aantal intens trieste jaren aan vooraf gegaan. De jaren van de overgangsfase van gezond lijkend naar dement. De eerste aanwijzingen dat er iets mis was waren bijvoorbeeld het op 20 meter afstand van de woning niet meer weten hoe thuis te komen. Koffie én water in het waterreservoir van het koffiezetapparaat te doen, met als gevolg dat het hele apparaat verstopt raakte. Niet goed meer weten hoe te koken of de was te doen. Niet meer weten waar ze iets had gelaten. Mijn moeder hield erg van lezen. Boeken, tijdschriften. De tijdschriften waar ze op geabonneerd was en die in het plastic bleven zitten, stapelden zich op. Ze ging ook dingen op de vreemdste plaatsen opbergen. Zo waren mijn ouders een keer samen bij ons op bezoek toen ze haar handtas open deed. Wat daar allemaal niet in zat! Een zeemleren lap. Bijna alle theelepeltjes in een boterhamzakje (we snapten al niet waar alle theelepeltjes gebleven waren), kralenkettingen, een metalen doosje met knopen, de kaasschaaf en nog meer vreemde dingen. Dingen die je normaal gesproken niet in je tas doet. Zo kwam het ook dat er vaak dingen zoek waren en dat je vaak dingen tegen kwam op plaatsen waar ze niet hoorden. Toen mijn vader in 2009 overleden was en wij het huis moesten leeghalen, kwamen we ook weer van alles tegen.


klikklik op de foto en zie eens hoe mooi!

Bijvoorbeeld deze oude trommel die van binnen bekleed is met vilt. Ze heeft er kerstballen in gedaan. Qua kleur passen ze ook mooi bij de trommel. Ik heb ook nog een trommel die overwegend groen is, met daarin allerlei ballen die meer zilver met groen zijn. Mijn moeder was gek op de kerst en helemaal op oude kerstballen, oude kerstversieringen. Ze moesten wel van glas zijn en ze liep er altijd naar te zoeken op markten. De trommel heb ik precies zo gelaten en hij staat hier nu in deze stemmige tijd te pronken, deze maand mag zijn deksel open! Vanmorgen sneeuwde het zachtjes, kleine vlokjes. Toen heb ik de trommel buiten open in de sneeuw gezet en deze foto's gemaakt. Binnen zou ik moeten flitsen, en dat zou niets geworden zijn.  Heel bijzonder is deze trommel voor mij, dat zullen jullie begrijpen!


dinsdag 6 december 2011

Je wilde toch sneeuw?


De foto's zijn nogal grijs omdat het licht sneeuwde toen ik ze nam.


'Ja, je wilde toch sneeuw? Nou dan zul je sneeuw krijgen!'
'Ja, maar niet nu Clas er niet is, hoe moeten we nu al die sneeuw van het erf krijgen?' 'Niets mee te maken, nu gaan we door. Alsjeblieft, 30 cm sneeuw!'
Dus ze bleven maar strooien daarboven. Al die sneeuw over een 3 cm dikke ijslaag. Levensgevaarlijk. Vorige week hadden we dus nog geen sneeuw. Het kleine beetje dat er had gelegen was weg. Mee gedooid. Of er nog niet genoeg ijs lag. Peter mocht niet naar buiten van mij. Dat deed hij ook wijselijk niet. Hij heeft ooit, tijdens onverwachte plaatselijke gladheid, het deel wat nog over is van zijn linker been op zeven plaatsen gebroken. Ook zijn heup. Hij dacht dat hij nooit meer zou lopen, maar het is een doorzetter, dus hij ging weer lopen. Daarom mag hij met ijs op het erf en overal, niet naar buiten. Dus werd het voor mij vallen en opstaan. Ondanks de spikes onder mijn boots. Ik ben drie of vier keer gevallen. Alleen een beetje beurs. Zondag begon het dus te sneeuwen. Clas was een dag of vijf weg. Zal je net zien. Van vorige winters hadden we geleerd dat je geen sneeuw moet gaan ruimen als het op spiegelglad ijs ligt. De temperatuur lag dicht bij nul. Dan moet je het aangehard zien te krijgen. Ik ben begonnen een pad te 'stampen' naar boven, naar de garage waar de auto staat en vandaar haaks naar links, naar het houthok. De belangrijkste zaken dus. De volgende ochtend was er zoveel sneeuw bij gevallen dat ik mijn aangestampte paden nog maar net kon zien. Verder met stampen, naar en bij de ingang van de schuur. Naar de voordeur (ik kwam uit de deur beneden). Alle paden nog eens verder aantrappen. Nu durfde Peter wel naar de garage te lopen, met zijn Nordic Walking stokken erbij. Hij wilde met de auto naar beneden rijden (het is nu eenmaal een helling) en daarna een pad voor de auto aanrijden. Toen kwam hij niet meer omhoog, ondanks de dubbdäck, zo glad onder die dikke laag sneeuw. Weer terug en een snellere aanloop genomen. Ja, toen ging het. En maar door met aanrijden, het werd allemaal lekker plat en stevig. Daarna het hout beneden in het stookhok aangevuld en toen waren we tevreden. Samen twee uur bezig geweest. Ook nog even boodschappen gedaan. De volgende dag was er nog meer sneeuw gevallen en kon ik met de sneeuwschuiver over alle sneeuw die al vastzat. Toen kon ik dus gaan ruimen. Maar echt niet het hele erf, dat is echt niet te doen met de hand. Gelukkig was Clas gisteravond weer thuis en vanmorgen vroeg heeft hij alle sneeuw geruimd. We hebben nu een mooie ondergrond en je kunt bijna overal weer normaal lopen. We weten de plaatsen waar het niet vast zit en die zullen we voorlopig wel mijden. Die Clas, waarvan jullie inmiddels wel weten hoe een geweldig aardige en lieve buurman dat is. Vorige week hadden we storm. We werden er zelfs wakker van 's nachts. Dat hebben we hier nog nooit meegemaakt, het waait hier bijna nooit hard. In ons bos waren drie grote hoge bomen omgewaaid. We hadden het nog niet eens gezien. Hij kwam het vertellen en vroeg toestemming om ze in stukken te zagen voor ons. Niet te geloven weer! Kwam ik even later kijken, nou daar lagen ze al, keurig op de plek waar ons hout dat nog gezaagd en gekloofd moet worden altijd ligt. Natuurlijk heb ik hem weer verwend met lekkere dingen. Dat doe ik evengoed wel. Hij wil niets anders aanpakken. Zeker geen geld. Beledigd is hij als je hem geld aanbiedt.
Maar goed, we zijn nog niet vaak weggeweest, want als de wegen zo zijn zoek je het gevaar niet op. Eerdaags heeft Christien een paar keer Julbord in haar 50-tals café in Hälla. Daar willen we heel graag heen, ...als het weer het toelaat. Het is n.l. 100 km rijden, dus niet naast de deur. Ook willen we naar Chris en Georgette in Granberget. Komt allemaal wel eerdaags.

p.s. Denk niet dat wij dit allemaal nu zo erg of vervelend vonden. Ja, eventjes lastig, maar nu geniet ik met volle teugen van de schoonheid hier. Wat een sfeer. De maan scheen net op de enorm hoge dennenbomen die bedekt zijn met een dikke laag sneeuw. Het is dan behoorlijk licht, ook al is het al 22.00 uur. Echt geweldig mooi is dat, super genieten! Ik ga dan met veel plezier de hond uitlaten!!!

maandag 5 december 2011

Spaarlampen


Gelezen over spaarlampen en belangrijk om te weten:

Energiezuinige lampen zouden goed moeten zijn voor het milieu. Ze verbruiken immers minder elektriciteit dan de gewone lampen. Vandaar ook dat de verkoop van gewone gloeilampen stapsgewijs aan banden wordt gelegd. Maar er is ook een groot probleem met de spaarlampen. Ze bevatten het giftige kwikzilver en daarom zouden ze op speciale plaatsen moeten worden ingeleverd als ze stuk zijn. Maar velen trekken zich daar niets van aan of zijn gewoon onwetend. Velen gooien de lampen in de gewone glasbak tussen de flessen. De lampen zijn gevaarlijk voor degenen die in de glasrecycling werken en er is een grote kans dat het gif in de natuur terecht komt. Ieder jaar belanden er maar liefst 200.000 'milieuvriendelijke' lampen in de Zweedse glasbakken volgens het recyclingbedrijf Svensk Glasåtervinning.

Ook interessant om te lezen is DIT, waarin o.a. ook te lezen is dat er mensen zijn die ziek worden van spaarlampen. En DIT. Het komt er allemaal op neer dat spaarlampen niet thuishoren in de vuilnisbak of in de glasbak. Ze kunnen worden ingeleverd bij bouwmarkten, verlichtingszaken en milieuparken. 

zondag 4 december 2011

Apart volkje


Ik schreef al eerder op deze blog over de grote mierenhopen hier. Eigenlijk wilde ik het hier komend voorjaar pas weer over hebben, maar tijdens het snuffelen op zijn blog (een nieuwe volger; Hans) zag ik ook weer een grote mierenhoop. Er zijn hier zo veel mierenhopen. Ze zorgen hier niet voor overlast, nog nooit een mier in huis gezien! Bij het zien van die enorme hopen word je toch echt nieuwsgierig naar het hoe en wat in zo'n hoop. Daarom heb ik e.e.a. bij elkaar gesnuffeld...
Bosmieren zijn zeer nuttige dieren. Ze verkruimelen niet alleen de bosgrond, maar ruimen ook veel schadelijke dieren op. Een middelgroot bosmierenvolk doodt jaarlijks gemiddeld zo'n 8 miljoen insecten. Eén bosmierennest kan uit 700.000 werksters bestaan. Het nestmateriaal en voedsel wordt in een kring van 200 meter om het nest verzameld. Bosmieren kunnen nestmateriaal verslepen dat 400 maal zo zwaar is als het diertje zelf. Mieren kunnen heel goed zien en ruiken. Bosmieren weten de weg te vinden door gebruik te maken van de zonnestand. De opvallende koepelnesten van bosmieren vind je meestal op een open plaats in het bos of aan de bosrand. Mierennesten worden bijna altijd rond een boomstronk gemaakt. De gangen staan open bij goed weer en worden afgesloten als de zon langdurig verdwijnt. De temperatuur in het nest kan oplopen tot wel 30°C. De bovenste laag van het nest is een isolerende laag en vormt het dak. Zo kan de warmte dagenlang vastgehouden worden. Bovendien zorgt het dak er ook voor dat vocht en regen niet in het nest komen. De bosmier bouwt nesten die bijna twee meter hoog kunnen worden. Het grootste deel van het nest ligt ondergronds. Zo kan een nest een doorsnede van 3 m hebben, waarvan 1,5 m bovengronds ligt. De nesten worden gebouwd van alles wat ze in het bos kunnen vinden, zoals takjes, bladstelen en dennennaalden. Onder de koepel (dak) ligt een grote kuil. Vanuit deze kuil lopen de gangen schuin naar beneden. `s Winters trekken de mieren zich in de gangen terug en overwinteren in groepen met in elke groep 2 of 3 koninginnen. In de zomer wordt het hele nest gebruikt en onderhouden. De uitgangen worden `s nachts met takjes afgesloten en overdag door schildwachten bewaakt. Van en naar het nest zijn duidelijke aan- en afvoerpaden te zien naar de voedselgebieden en ook naar andere nesten.



A De buitenste laag van het nest kan snel worden aangepast aan weersomstandigheden.
B is een stevige en dichte laag die zorgt voor stevigheid en isolatie van het nest.
C In dit altijd droge deel van het nest bevinden zich vooral de poppenkamers.
D Een bosmiernest ontstaat bijna altijd om een boomstronk heen.
E De bosbodem bevat zeker de helft van alle ruimtes van het nest.
F Zand uit de gangen in de bodem wordt buiten het nest gebracht en neergelegd.
1 In de droge poppenkamers worden de poppen bewaard en verzorgd.
2 De vers gelegde eieren worden bewaard in de eierkamers.
3 De larven worden ook bewaard in aparte kamers.
I Centraal in het nest bevindt zich de Koninginnenkamer.
II Aan de buitenste randen, onder de grond, liggen de grafkamers.

In het nest houden de werksters zich bezig met het voeden van de koninginnen en de larven. Ze nemen de eieren van de koninginnen over en dragen de larven en de poppen naar dat deel van het nest waar de vochtigheid en temperatuur het meest gunstig is. De poppen zitten in witte ovale cocons, die ongeveer even groot zijn als de volwassen mieren. Hoewel de koninginnen en mannetjes gevleugeld zijn, is er geen bruidsvlucht bij alle mierensoorten. De paring vindt meestal plaats in juni of juli buiten op of vlakbij het nest. Aan het einde van een warme zomerdag kruipt het vrouwtje of koningin uit het nest. Honderden mannetjes volgen. Als er wel een bruidsvlucht plaats vindt stijgen ze samen op, de koningin paart met het mannetje welke het hoogst vliegen kan. Daarna daalt de koningin weer af naar de grond en legt de vleugels af. De arbeiders pakken de koningin op en brengen haar terug het nest in. Later zal ze in een nieuw nest eieren gaan leggen. Mieren zijn erg kwetsbaar tijdens de bruidsvlucht, vogels profiteren van de kwetsbaarheid van de vliegende mieren. De werksters jagen op alles wat kruipt of loopt in de wijde omgeving van het nest. Bosmieren zijn niet alleen jagers, het zijn ook veehoeders. Hun vee bestaat uit bladluizen. De reden waarom die zo geliefd zijn, is honingdauw. Deze zoete uitscheiding is gewoon de ontlasting van de bladluizen, maar ook een voedzame lekkernij voor de mieren. De bladluizen zuigen meestal te veel plantensappen op en dat wordt in de vorm van suikerrijke druppels, ‘honingdauw’ uitgescheiden. Mieren zijn gek op zoet en ‘melken’ de bladluizen graag door met hun voelsprietjes op het achterlijf van de luizen te trommelen. De mieren beschermen de bladluizen met man en macht tegen belagers als sluipwespen en lieveheersbeestjes. Mieren hebben ook een goed geheugen. Na de winterslaap weten ze dezelfde luizenboom van de afgelopen zomer weer te vinden. Mieren hebben ook vijanden, de grootste is de specht. Deze kan een mierenhoop behoorlijk beschadigen en eet gemiddeld ca. 5% van de mieren uit een hoop op. Mieren zijn ook vijanden van elkaar. Tussen de mieren van verschillende mierenhopen breekt wel eens oorlog uit. Vooral wanneer er weinig voedsel is.

Buit, mieren verslepen een rups

Vandaag is het eindelijk eens noemenswaardig gaan sneeuwen hier. Zo'n 10 cm. Een mooie isolatielaag voor de mierenhopen, die nog wel dikker zal worden en hen beschermt tegen de strenge kou die ons nog wel te wachten staat.

donderdag 1 december 2011

Saffraan


Het kwakkelt nog steeds met het weer. Overdag net boven en 's nachts net onder nul. Soms neerslag in de vorm van sneeuw of regen. De ijsbaan (lees oprit) smelt, bevriest, smelt, bevriest. Ik moet constant met spikes onder lopen. Met de wegen zijn ze ook veel bezig. Schrapen, grit strooien. Vanmorgen leek het een dag te worden dat het donker zou blijven. Het zou vast niet licht worden vandaag, om 09.00 uur was het nog donker, om 09.30 uur nog. Een mooie dag om eens iets te gaan bakken. Het zou dan een cake met saffraan worden. In Zweden wordt veel meer met saffraan gebakken dan in Nederland. Vooral met Kerstmis. Ze zijn er aardig jubelend over en zelf hadden we het nog nooit geproefd. Geen saffraan in huis. Ik kende de kringeltjes wel van vroeger. Ik zag ze ooit bij mijn moeder in de kast misschien of in een supermarkt in Nederland. In dit geval moest het gemalen saffraan zijn. Zoeken en zoeken bij de ICA supermarkt gisteren. Niet te vinden. Nou ja, hoe kan dat nu als er zoveel mee gebakken wordt? Niet in het kruidenschap. Dan maar vragen of ze saffraan verkopen. "Ja hoor, dat kunt u bij de kassa kopen." Bij de kassa werd uitgelegd dat het daar ligt omdat het zo duur is en gemakkelijk gestolen wordt. Het zijn dan ook heel kleine zakjes. Achttien kronen (ca. 2 euro) voor 0,5 gram. Ja, dat is niet goedkoop. "Beter duur als niet te koop", zou mijn moeder gezegd hebben. "Hoeveel wilt u?" Nou ja, ik wilde er maar één natuurlijk. Eerst maar eens proberen. En nu is hij klaar de saffranskaka. Recept op Kokkerellen. Een leuke gelegenheid ook om te presenteren morgen, want dan komen Chris en Georgette, die we zondag ontmoet hebben (zie het vorige bericht). Overigens werd het toch nog licht vandaag en scheen de zon zelfs nog rond de middag. Hij komt nu net niet meer over de berg heen. Je ziet dus wel dat de zon schijnt, maar hij schijnt niet meer op het huis. In de 2e helft van januari komt hij weer over de berg heen en dan zal hij het eerst in de keuken schijnen. Bijzonder is dat dan.
p.s. Hier is nog meer te lezen over saffraan.