Wie het leuk vindt kan hier lezen hoe wij genieten van ons verblijf in Zweden.
Over hoe het met ons gaat en wat we zoal meemaken...


Zweden... rust, ruimte, oneindige natuur, frisse lucht en veel aardige mensen!





maandag 30 juli 2012

Doodgewoon?

Gevlekte orchis

Voor de mensen hier misschien, maar ik vind het nog steeds heel bijzonder dat ik deze wilde orchideeën zomaar langs de weg zie staan.


Ze zijn niet zo groot en je moet wel opletten om ze tussen alle prachtige bloemen te zien staan, maar toch kun je ze niet missen. Ze staan zelfs langs de E45, net als de margrieten, rode klaver, wikke, grasklokje, rozenkransje, duizendblad, boerenwormkruid, jacobsladder, glad walstro, echte guldenroede, enz. enz.! De bermen zijn nu zo onnoemelijk mooi! Eén groot veldboeket!


Ik heb heel veel in natuurgebieden gelopen in NL, nou ja, natuurgebieden. Je kunt het beter parken noemen. Ik zag de gevlekte orchis nooit. Er groeien hier nog veel meer soorten orchideeën, zoals bijvoorbeeld de zwarte vanilleorchis (Jämtlands landskapsblomma) en venusschoentje.
Ik hoop en verwacht ze ooit te zien, al zal ik er wel voor richting fjällen moeten. Zit in het verschiet...

donderdag 26 juli 2012

(Nog) geen paard, maar wel paardenkracht


En dit is 'm dan. Het 'ding', dat met de aanhanger opgehaald moest worden bij de loppis op Öhn en waar we dus nog een keer voor terug moesten. Al een beetje een idee?

In ieder geval gingen we zaterdag de 21e, met de aanhanger achter de auto, naar Öhn nabij Strömsund, om deze 'släde' van ongeveer honderd jaar oud op te halen. Hij is ooit gemaakt in Bräcke, dat ook in Jämtland ligt. De mensen van de loppis hebben hun hele huwelijk in Härnosand gewoond i.v.m. werk. Nu ze daarmee klaar zijn, besloten ze hun appartement te verkopen en in hun fritidshus op Öhn te gaan wonen. De roots trekken hier altijd, dat zie je zo vaak, de meesten komen later weer terug. Nu wil het geval dat Clas een kennis (zeg maar vriend) heeft die Anders heet. Hij hielp hier ook nog even met de goot vorige week. Laat de man op Öhn nu zijn tweelingbroer zijn. We werden geholpen met het trekken van de arrenslee op de aanhanger. De aanhanger weer achter de auto en betaald. Toen moesten we mee naar binnen komen voor koffie. Lars, zoals hij heet, schonk koffie voor ons in, zijn vrouw was nog even buiten bezig, en Lars gaf ons ook een stuk prinsesstårta (taart) erbij. Toen zijn vrouw binnen kwam, kreeg hij op zijn kop omdat hij ons koude koffie had gegeven, er werd nieuwe gekookt. Ze drinken hier bijna allemaal gekookte koffie, dus gewoon de koffie in de ketel, water er op en koken maar. Je moet wel speciale koffie kopen om het zo te doen. Na dit gezellig samenzijn, met het spul naar huis. Daar hebben we hem van de aanhanger getrokken en zo lang onder een afdak gezet.
Tot vandaag.

Bij de loppis
Binnen is nog veel meer en er staat ook nog een
grote tent in de tuin. Echt veel leuke dingen!

Misschien herinneren jullie je nog de mijmering van Peter in dit logje, waarin hij sprak over zijn wens om een paard met arrenslee aan te schaffen. Wel een paard hebben we nog niet. Misschien in de toekomst, weten we nog niet. De 'bomen' om de arrenslee door een paard te laten trekken zitten er nog bij, maar ik denk dat de mensen hier 100 jaar geleden kleiner waren, want wij zijn wel een beetje groot voor de slee :-)). Vandaag wilden we hem dan op een mooi plekje zetten, ook al wil Peter hem binnen niet al te lange tijd wat opknappen. Geen paard, maar wel paardenkracht!

Peter op zijn quad. Hij heeft schotjes in de bak bevestigd, zodat er meer in kan, bijvoorbeeld veel meer hout. Voor Peter is dit echt een heel grote hulp op het erf. Hier staat hij helemaal achter en bovenaan op het erf. De slee moet naar beneden, naar de voorkant. Voorop de quad zit een bordje met de naam Peter (klikklik op de foto), dat heeft Tineke stiekem gedaan toen ze hier een paar dagen was in juni :-).


Twee jaar geleden hebben we een weggetje door ons stuk bos aan laten leggen door een neefje van Clas (zoon van broer Jim), die in die business zit. Laatst was hij bij Clas en kwam zomaar even langs, zo leuk. Hij vertelde dat hij was verhuisd naar Borgafjäll en dat Sandra en hij inmiddels een dochtertje 'Heidi' hebben. Volgend jaar komt hij een laag grind aanbrengen op onze oprit naar boven (bij het huis). Dit weggetje door het bos is bijzonder handig, zo kun je n.l. rond rijden. Het ding verderop in het bos is een oude verplaatsbare jachthut, herinnering aan de vorige bewoners.


Hier is Peter inmiddels uit het bos gekomen en rijdt aan de voorkant.


Ja, daar moet hij ongeveer los van de quad om op zijn plaats gebracht te worden. Tussen de gele bloemetjes en de witte margrieten links, is het paadje naar de voordeur. De slee komt aan de andere kant.


Even kijken of het mennen al een beetje gaat. Het stoeltje is wel een beetje aan de kleine kant voor hem, ha, ha, en als ik op het bankje zit, komen mijn knieën bijna bij mijn oksels geloof ik, dus benen languit. De foto van mij was stom. 



Dus het was geen bed, geen boot en geen kast. Deze sleden werden trouwens erg veel gebruikt destijds.

zondag 22 juli 2012

Goot, loppis en Laxviken

Laxviken
Wat een bosje klaver al niet kan doen!

Ja, dat heb je als je achterloopt met schrijven; goot, loppis en Laxviken.
Ik begin maar met de goot die Clas voor ons aan de garages gemaakt heeft. Misschien herinneren jullie je nog dat het 's winters, als de sneeuw een beetje van het dak dooit als het niet al te koud is en de zon schijnt, het later op de dag, wanneer het weer onder nul wordt, een grote ijsbaan wordt bij de garages. En dan is het ook nog een helling. In februari j.l. was het schering en inslag omdat het warm was voor de tijd van het jaar. Ik ben wel drie keer gevallen, ondanks dat ik constant met een emmertje grus (heel fijn grind) liep te strooien. Peter hoeft er dan helemaal niet te komen, want een beenprothese is dan werkelijk helemaal onbestuurbaar. Je een voorstelling maken van hoe de auto dan achteruit naar beneden moet, is niet zo moeilijk. Clas had het in vijf uurtjes voor elkaar. Hij heeft de materialen gekocht en alles bevestigd. Terwijl ze buiten bezig waren, ben ik pannenkoeken gaan bakken. Peter maakte n.l. van de gelegenheid gebruik om aan pannenkoeken te komen door aan Clas te vragen of hij tussen de middag pannenkoeken wilde eten en zo ja, wat voor. Hij had veel zin in pannenkoeken met spek. Onder het eten zei hij dat hij donderdag naar Marsfjällen zou gaan. Twee dagen. Hij moest daar iemand helpen met timmerwerk in een stuga. Ik vertelde dat we daar pas geweest zijn en dat we het boek van Bernhard Nordh hadden gelezen, hij noemde gelijk de titel en vond onze belangstelling daarvoor leuk. Hem de foto's laten zien op de pc. Ook de foto met de besneeuwde berg in de verte en de houten hekken kwam voorbij. Ik dacht dus dat die voor de rendieren waren, en dat zijn ze ook bijna altijd, maar Clas zei dat deze dat niet zijn, deze staan er i.v.m. de sneeuw. 
We zijn erg blij met de goot!

Op het ogenblik barst het overal van de loppisar (meervoud van loppis :-). Vrijdag waren we in Strömsund. Er stond een bord langs de weg en er stond op dat er een loppis was op Öhn, een eiland ten westen van Strömsund op zes km rijden. Dat eiland wilde ik al heel lang eens bezoeken en als je op die afstand een loppis aanprijst, dan mag het toch wel een beetje iets voorstellen. En dat was ook zo. We kochten een paar kleine dingen, maar ook iets groots, en daar hadden we een aanhanger voor nodig. We zouden er zaterdag voor terugkomen. Ik zal eerdaags met een apart logje komen over die aankoop en die zaterdag, ook met foto's.


We hebben ook nog een klein uitstapje gemaakt, ook vanuit Strömsund. In dit geval reden we richting Föllinge. Eenmaal in Laxviken zagen we iets waar je wat kon eten en/of drinken. Het was een heel mooie stuga met eetzaaltje met werkelijk een ongelooflijk mooi uitzicht. Dat uitzicht valt op geen enkele foto vast te leggen of ook maar enigszins te benaderen. Je moet er zijn om het te begrijpen. Er zijn ook drie stuga's met elk 4 bedden (2 x stapel) en naar ik meen tien plaatsen voor caravans en campers met stroom. Het meer dat Hotagssjön heet, is erg geliefd door visliefhebbers.
We aten er een lekker stukje broccoli paj (dus pie met broccoli) met rauwkost ernaast. We raakten aan de praat met de eigenaar. De bergen in de verte, die mede zorgen voor het prachtige uitzicht en waar nog sneeuw op ligt, liggen 40 km westwaarts. Zelf woont hij met zijn vrouw op de berg die vanuit het restaurantje gezien rechts is. Daar heeft hij ook een geweldig uitzicht, vertelde hij. Ze kunnen helemaal naar Östersund kijken. Dat moet denk ik hemelsbreed zo'n honderd km zijn. Hij is buiten het toeristenseizoen ook muziekleraar op een school in Strömsund, geeft drum- en vioolles.
Hij vertelde dat het hele spul te koop staat. Wauw! Ook dat hij hoopt op belangstelling vanuit Nederland. Ook dat Zweden dat graag willen in het algemeen, omdat we qua karakter op elkaar lijken, althans, dat vinden de Zweden. Maar goed, lees je hier al een poosje en loop je al een tijd met de gedachte om in Zweden zoiets te beginnen, dan is dit een geweldig mooie plek. Ik weet natuurlijk niets van omzet e.d., maar de plek is prachtig. En het kost zo weinig dat je het bijna niet kan geloven. Het spul is gebouwd in 2000. Dit is de link naar de makelaar. Klik maar eens op 'Alla bilder' om een eerste indruk te krijgen. Alleen kijken is al leuk...

zaterdag 21 juli 2012

Binnenkort


Ik kom echt weer met een berichtje binnenkort, het komt er even niet van.

maandag 16 juli 2012

Åsele marknad


Vandaag zouden we naar de jaarmarkt in Åsele gaan. Klik maar eens HIER.
Al hadden we al vier keer eerder de kans, we waren er nog nooit geweest.
Maar nu was het anders. Ten eerste kwamen Sten en Mirja een paar weken geleden geheel onverwacht op bezoek. Ze wonen in Åsele en in 2008 en 2009 zagen we ze met regelmaat, maar toen we van Gafsele naar Hoting verhuisden, verwaterde het na verloop van tijd. Åsele - Hoting is 80 km. Dan wip je niet zo snel even langs, ook al is het maar gewoon een rechte tweebaansweg. We zijn nog wel een keer langs geweest, maar toen waren ze naar Finland.
Maar goed, een paar weken geleden waren ze hier dus, ze kwamen van een tandarts in Vilhelmina en reden 40 km extra om te kijken of wij hier nog wonen en zo ja, hoe het met ons gaat. Zo gezellig was dat! Ze vroegen of we nog naar de jaarmarkt zouden gaan en we besloten toen van ja! We konden dan de auto bij hen op het erf zetten en dan zou het voor Peter niet zo ver lopen zijn. Achteraf vandaag stond hij erop om Peter bij de markt af te zetten.
We hebben van te voren ook Tineke gebeld. Zij woont immers 20 km van Åsele en was aan het helpen bij Åsele camping. De camping is onlangs overgenomen door een leuk Nederlands echtpaar. Die hadden het enorm druk natuurlijk. Alleen al 150 campers/caravans per nacht tijdens de markt. Leuk om even kennis gemaakt te hebben met Wil en Peter en hun kinderen. Tineke kon er even tussenuit met ons naar de markt.
Eerst de auto dus parkeren bij Sten en Mirja. Maar we mochten niet gelijk naar de markt. We werden op de gezellige altan gezet, die vol met planten hangt. Er kwam koffie, frisdrank, tunnbröd, stokbrood, gerookte zalm en gerookt elandenvlees op tafel. Koekjes, ijsjes, kortom, we hoefden niet erg in de verleiding te komen op de markt, ook al stonden daar veel eettentjes met allerlei heerlijkheden die je hier anders niet zo gemakkelijk vindt. Voor Peter werd de markt al snel te zwaar en hij is teruggelopen naar Sten en Mirja, ook al had Sten gezegd dat hij hem kon bellen, dan zou hij hem ophalen. Maar dat was niet nodig.
Tineke en ik zijn dus alle straten doorgelopen, ik geloof dat er zo'n 200 kramen waren, plus muziekbandjes en een kleine kermis ergens achteraf. Het was prachtig weer en allemaal erg gezellig. Het enige dat ik gekocht heb is Hollandse kaas. Nederlanders die in Zweden wonen en rondrijden met een heel grote wagen met Hollandse kazen. Ik kreeg gelijk zin in een stuk pittige oude kaas. Ook nog maar een stukje bleu (niet Hollands :-).
Eenmaal terug bij Sten, werden Peter en ik uitgenodigd om eerdaags mee te gaan vissen. Dan moeten we eerst naar Åsele en dan door naar Tegelträsk, daar hebben ze een visboot van 5 x 2,70 m.  Een pittige rit, maar dat hebben we er wel voor over. Ik dacht eerst dat de mannen samen zouden gaan, maar nee Mirja en ik moeten ook mee. Ik zit wel een beetje met Rushy. Als het geen warm weer is kan ze in de bench in de auto als die in de schaduw staat met open raam. Maar als het uitkomt voor Tineke, dan mag ze ook een dagje daar. Daarna hebben we Tineke weer afgezet bij de camping en waren we om een uur of vier weer thuis.

donderdag 12 juli 2012

En ik wilde alleen maar vragen of ze op de koffie wilden komen...

Gisteren was het 's avonds nog heerlijk weer en ik kreeg zin om nog even met de hond naar het meer bij het dorp te lopen en daar langs de oever. Ik nam dus Rushy én het fototoestel mee.

Mijn lange schaduw, want het is al tegen tienen.

Het was heerlijk aan het meer met een briesje, zodat het water zo heerlijk tegen de kant aan kabbelt. We liepen een lekker eind tegen dit briesje in. Daarna omhoog en weer terug.

Zo mooi, die wilde margrieten langs de oever!

klik klik



Dit pad houden ze de hele zomer bij.
's Winters maken ze er een pad voor sneeuwscooters van.

Ik kom dan later langs het huis van Margit en Erik. Het was nog voor midsommar dat ik ze voor het laatst zag, ze zouden toen naar Sundsvall gaan.
Toen ze weer terug waren, troffen we elkaar steeds maar niet tijdens het wandelen 's morgens. Er brandde nog licht boven het aanrecht in de keuken, maar het was niet al te vroeg meer. Toen zag ik een schim voor het raam en besloot dat ik toch wel even aan kon bellen. Ik wilde ze op de koffie vragen. Voor ik het wist zat ik aan de keukentafel (met hond). Of ik iets wilde drinken. Nou nee, ik kwam zo laat binnenvallen, dat wilde ik niet en kwam gelijk maar met mijn vraag of ze langs wilden komen. Ja, dat wilden ze graag. Ze waren al bang dat we naar Nederland waren. Ze wilden gelijk morgen (dus vandaag) wel komen. O.K. prima, leuk! Margit liep even weg en kwam terug met een vloerkleedje in haar hand. Ze had het net af en gaf het aan mij, een cadeautje!  'Dit heeft Margit zelf geweven, het is voor jou, dan kun je nog eens aan me denken!' zei ze en gaf me een knuffel. Ik stond helemaal perplex en was er superblij mee. Een echte Zweedse 'trasmatta'! Helemaal blij ermee naar huis. Ook een mooi plekje gevonden. 'Dan kan Margit het morgen zien liggen!' dacht ik.

Klik maar eens op de foto, dan kun je zien hoe mooi en netjes Margit kan weven!

En daar kwamen ze aan vanmorgen, lopend. Een klein bloemetje uit de tuin erbij. Het was erg gezellig. Ze vonden het leuk dat ze het hele huis, het gastenhuisje en de tuin en zo mochten zien.

Het 'bloemetje' uit de tuin; pioenroos, akelei en sedum.

Maandag gaan ze naar de Lofoten - Noorwegen. Ze gaan naar een kleinzoon, die iets met visverkoop doet en zelf een vissersboot heeft. Ze gaan met de ouders van de kleinzoon. Ze blijven twee weken weg. Ik ben erg benieuwd naar hun foto's... De Lofoten, geweldig!

woensdag 11 juli 2012


De beloofde foto's van de trip naar Marsliden zijn nu HIER gepubliceerd.

zaterdag 7 juli 2012

I Marsfjällets skugga

In de schaduw van het Marsgebergte. Begin van het jaar schreef ik over dit boek van Bernhard Nordh. Dat logje vind je hier. In april lazen Peter en ik het boek en wilden daarna beiden graag naar Marsliden, waar het boek zich afspeelt. En toen was het dan zo ver, vrijdag 6 juli.


Door op deze foto te klikken, is de hele serie vergroot te zien.

Het zou ruim twee uur rijden zijn en toen we er bijna waren en nog een niet al te groot rendier tegenkwamen, zagen we eindelijk Marsfjällen voor ons liggen!



Aan de voet van dit gebergte vestigden Brita en Lars Pålsson zich in 1856. Kolonisten, ze kwamen  uit het oosten. Te voet, door onherbergzaam gebied. Ze bezaten zelfs geen paard. Het stuk land dat hij kocht, had niemand anders willen hebben. Dit kwam voornamelijk door de angst voor de Samen.  Dit wist Pålsson echter niet en vol goede moed probeerden ze een bestaan op te bouwen. Eerst sliepen ze onder de bomen en voor de winter viel bouwden ze een zeer schamele hut. Later bouwde hij een betere stuga en de stuga op de foto's is daar een replica van.





Tijdens de voetreis hadden ze ook nog hun spullen bij zich, waaronder dit ene raam, nou ja, een soortgelijk raam. Steeds brachten ze spullen vooruit en haalden daarna meer spullen op, omdat het niet in een keer gedragen kon worden. Stel je eens voor!


De bloemen op tafel zijn ranonkels. Ze groeien buiten in het weiland als bijv. boterbloemen. Op de bedden liggen dierenvellen. Het is in feite een stapelbed, boven 'hangt' er nog een. Hier woonden ze met een aantal kinderen.






Het gras (hooi voor de winter) voor de drie koeien moest bewaard worden in een houten schuur. Die zie je op deze foto. Dit is nog wel een van de originele schuren. Er waren meer schuren, maar die staan er niet meer. Het hooi moest wel in een schuur bewaard worden, anders kon het zomaar gebeuren dat alles op een ochtend was opgegeten door de rendieren van de Samen. Geen hooi voor de koeien was natuurlijk een drama! Wat te denken van de lange winters met een dikke laag sneeuw.



Door het bewolkte weer zijn de foto's helaas minder scherp, maar dit zijn dus ranonkels, geen boterbloemen.


Als je naar beneden loopt, door het weiland met de ranonkels en langs de oude hooischuur, kom je aan het water Västra Marssjön. Hier zal de familie Pålsson menig vis hebben gevangen!


Zicht terugkomend van het meer. De achterkant van de hooischuur en helemaal rechts de stuga. Peter zit daar piepklein te zijn onder de lantaarnpaal, het pad was voor hem te slecht begaanbaar met keien en nat (dus glad) na de onweersbui. Het was warm gisteren, al 21 graden bij het opstaan. Later 26 graden, wat in Marsliden een bui bracht. We vonden de bewolking niet erg, omdat het zo heet was, voor de foto's vond ik het wel erg jammer.


Terugrijdend Marsfjällen nog even op afstand te zien.

We vonden het bijzonder om hier te zijn geweest, het boek ging hierdoor echt leven. Door er te zijn begrijp je ook heel goed hoe het hier moet zijn geweest, zonder arts, zonder winkel, zonder ook maar iets. Alleen de familie en de natuur, verder niets. Ja, de Samen met hun bijgeloof. De familie Pålsson bracht in hun ogen alleen maar ongeluk. Ze hebben zelfs een jonge vrouw naar de familie gestuurd met cyaankali om de familie te vergiftigen. De vrouw brak onderweg haar been en Lars Pålsson vond haar, spalkte haar been (geen arts) en de vrouw verbleef bij de familie tot haar been genezen was. Door dit voorval en de oprechtheid van Pålsson, én door het in hun waarde laten van de Samen, is er toch verdraagzaamheid ontstaan.
Drie koeien hadden ze en verder werden er vallen gezet voor vossen en andere dieren waarvan de vellen verkocht konden worden in Noorwegen. Helemaal naar Noorwegen over de bergen, werkelijk een afstand, niet te geloven. Hier werden de huiden geruild voor vooral meel. Er waren winters dat er van alles tekort was, dat er gemalen berkenschors door het meel ging om er langer mee te kunnen doen. Echt hongersnood.

Het is een geweldig mooie plek waar de familie woonde en waar de kinderen toch groot werden. Maar of ze dat zelf gezien hebben? Het was een kwestie van overleven.

Het boek is nog steeds met regelmaat te koop op bijv. Marktplaats.

Onderweg heb ik nog veel meer foto's gemaakt. Die zal ik eerdaags op m'n fotoblog plaatsen.

woensdag 4 juli 2012

Almanackan (de kalender)

Vrienden zijn een belastingvrij voorrecht

Als ik hier zit, kijk ik altijd tegen de leuke kalender aan die we afgelopen winter kregen van Ulla van het kleine winkeltje in Svanabyn. Nu, in de maand juli, zie ik bovenstaande afbeelding met gezegde.

Deze met merels is weer van een andere maand.
En zo zijn er dus twaalf.

De afbeeldingen zijn kunstwerken van Timo Horne. Hij schildert vooral graag vogels. Maakte er bijvoorbeeld erg veel van merels. Je kunt er veel zien op zijn website Timo's Ateljé. Ook is hij natuurfotograaf.
Mooie plaatjes om te bewaren, om eens in een lijstje te doen. Zo jammer van dat verdraaide boorgat in elke plaat! :-)