Wie het leuk vindt kan hier lezen hoe wij genieten van ons verblijf in Zweden.
Over hoe het met ons gaat en wat we zoal meemaken...


Zweden... rust, ruimte, oneindige natuur, frisse lucht en veel aardige mensen!





zaterdag 29 maart 2014

Wauw, wat heerlijk!


Blauw!!!

Niet alleen in Nederland is het heerlijk weer, ook hier genieten we al dagen en dagen van het stralende weer en hebben al menig kopje koffie gedronken buiten. In T-shirt nog wel! Het ziet er alleen een beetje anders uit omdat de sneeuw nog niet allemaal is gesmolten, maar verder...

Nou, kom op, ik wil verder

Ik liep hier gewoon in een sweater. 
En iedereen geniet, buitendeuren staan open, mensen picknicken overal, een favoriete bezigheid hier in maart en april. De supermarkten adverteren om het hardst wat ze allemaal niet te bieden hebben op het gebied van de picknick. 

Ja Rushy, maar ik wil eerst nog even een foto maken van
deze kei die met z'n mooie mossen ligt te baden in de zon!

Voorjaar, tijd van nieuw leven. We zagen de eerste wilde zwanen al hier en wachten met smart op de kraanvogels die al onderweg zijn vanuit Afrika. Ze zullen nog wel even in het zuiden van Zweden blijven hangen tot de sneeuw echt weg is hier. Maar dan komen ze in grote aantallen deze kant op om te broeden. Ik heb ze ook zien gaan in september, maar nu is het alweer zo ver, ze komen er weer aan.

Ik was zo goed geluimd door het mooie weer en de vooruitzichten op vogels die terugkomen. Toch wierp iets een schaduw over dit moois. 
Ik bracht een bezoek aan Margit en Nils-Erik. Iedereen die hier langer leest kent ze wel uit eerdere berichten. Typ je in het zoekvak de naam Margit, dan verschijnen er wel een aantal berichten, altijd zeer positieve berichten van dit enorm aardige lieve echtpaar. 
Op mijn vraag of alles goed ging haalde Margit haar neus op en schudde haar hoofd. Nee, het ging helemaal niet zo goed. 
Vorige week was Nils-Erik een paar dagen in het ziekenhuis in Östersund i.v.m. iets aan zijn been. Margit was dus alleen thuis. Toen hij haar op een gegeven moment belde nam ze niet op en na herhaaldelijk proberen werd hij natuurlijk ongerust. Om een lang verhaal kort te maken, Margit heeft vorige week op een dag van 's middags (namiddag) tot de volgende ochtend op het toilet gezeten, ze kon onmogelijk opstaan. Ze denken aan een TIA of iets van dien aard. De ringvinger en pink van beide handen zijn gevoelloos en staan opeens in een stand alsof ze er ernstig reuma aan heeft. Ze had zo'n pijn van het zo lang op het toilet zitten, dat kun je je voorstellen. Haar tijdsbesef was weg en ze zei dat ze eigenlijk in die periode niets dacht, dat haar hoofd leeg leek. Ze hebben moeten inbreken in een kelderraampje en de brandweer kwam daarna met een brancard en heeft haar naar Strömsund gebracht. Twee dagen later weer naar huis en meer onderzoek volgt. De altijd enorm vrolijke en altijd grapjes makende Margit was erg down. Logisch!
Haar auto is nu te koop (Lars-Erik (86) rijdt al niet meer), Margit wil nu ook niet meer rijden. Ze is 85 en vindt zelf dat het niet meer kan. Margit en Nils-Erik zijn beiden al eens eerder getrouwd geweest, waren weduwe en weduwnaar en kwamen elkaar tegen. 
Nog zo gelukkig met elkaar, de liefde spat ervan af, ja, dat kan heus nog op die leeftijd!
Ik hoop oprecht dat ze nog een poos van elkaar kunnen genieten, ze zijn nog zo levenslustig.

Leuk als de handjes ook nog even kunnen
wapperen als je lekker in de zon zit!

Sluit ik maar af met vrolijke kleurtjes. Ben al eventjes bezig met twee van deze "dingen". Als ze af zijn zal ik het laten zien, maar dat duurt nog even, eerst zijn er nog andere dingen aan de beurt. Heerlijk om er even aan te werken op het bankje in de zon!



Fijn weekend verder!
Gon



dinsdag 25 maart 2014

De telegraaf op stop


Graag wil ik degenen die gereageerd hebben op mijn laatste mijmering bedanken, ook die 136 die ook de moeite namen om te lezen maar die niet gereageerd hebben. Voor mij is de tijd weer aangebroken om te zorgen dat er weer brandhout in de houthokken komt, zodat de houtketel ook in de winter van 2017/2018 weer zijn warmte kan afgeven. 
Hieronder de maatjes die mij daarbij helpen in de zomer: 


De leverancier

De quad (en kloofmachine)

De zaagmachine

De kloofmachine

Onder toeziend oog van Rushy

Meesteres hout stapelen Gon

En daarna een lekker pilsje

Natuurlijk kun je ook 10, 15 of 20 kuub gekloofd hout laten komen, maar ik vind dit leuk!

De scheepstelegraaf gaat eind van deze maand definitief op stop voor mij, blijft over de mijmeringen aan deze zware maar toch mooie tijd.  Nu komt er voldoende tijd voor een glas uit een fles van Remy Martin op de vrijdagavond. 
Tijd voor de muziek van Freddie Quinn en Jan Boezeroen, alleen bij het draaien van laatstgenoemde zal Pietje door Gon verbannen worden naar een leeg hok in het bos en daar is geen elektriciteit.
Frans mag ik niet vergeten, mijn studiegenoot die mij regelmatig de mooiste afbeeldingen van schepen stuurt en ook zijn vrouw Bea niet die er steeds weer voor zorgt dat onze kennissen in Hoting gerookte makreel krijgen uit IJmuiden.

Verplaatsen boorplatform

Tot in de herfst…



Recht zo ie gaat *
F.L.Woodleg
Kapitein ter Koopvaardij b.d.


*scheepsuitdrukking als het schip op koers ligt




vrijdag 21 maart 2014

Manneke, Flip, Björn, Bartje...


Wederom een mijmering van Peter...

*****

Manneke, Flip, Björn, Bartje en het zilveren vaasje met de plastic roos van bootsman Hugo R.I.P.

Ik had jullie HIER (klikklik) beloofd dat ik weer zou schrijven als de arrenslee een paard zou hebben. Tot op heden is er nog geen paard. 

Ik begin maar met een aantal dingen die in mijn zeemansloopbaan een betekenis hadden.
Zo was er het zilveren vaasje met de rode plastic roos en het bijbehorende rode tafelkleedje met afbeeldingen van zeemansknopen gekocht door de bootsman in een Flying Angel (Engelse zeemanshuizen). Deze zeemanshuizen werden vaak bezocht als de bemanning even naar huis wilde bellen voor ze de havenkwartieren in gingen.

Bootsman Hugo ging nooit lopend of met een taxi naar deze kwartieren, maar altijd op zijn transportfiets die de kleur mastgeel had. 
De remmen en het kettingwerk werden altijd door de 2e machinist verzorgd, zodat deze altijd een ritje voorop had naar het kwartier.
In de havenplaats Caracas (Venezuela) kreeg de bootsman een zwaar verkeersongeval, hij was even de stad in gegaan om ijs voor de bemanning te halen. De kapitein en de kok kwamen aan het begin van de avond terug aan boord en vertelden dat Hugo Nederland nooit meer zou zien, we mochten in groepjes van vier een bezoek aan hem brengen en bij dit bezoek vroeg hij mij: “Pietje, zeun, zorg ervoor dat de vaas met de roos en het kleedje bij Bobeltje komen.” 
Bobeltje was zijn vriendin in Singapore. Zijn fiets is samen met hem begraven in Caracas. 

In Singapore meerde ik pas vele jaren later af, zeker zo'n 14 jaar later als kapitein van de Thomas de Gauwdief, een bevoorradingsschip. Na wat zoekwerk en een glas bier vond ik Bobeltje. Ze had nu een etablissement met dames. Ik gaf haar de spullen met een foto van Hugo, zij moest even nadenken, keek me aan en zei: “Yes, the sailor with the betjak! You must be Pietje!”
Ik vertelde haar het verhaal van Caracas en het kleedje werd uitgevouwen naast haar kasboek. De vaas met roos en de foto werden erbij gezet en de volgende ochtend zag ik dat er een kaars bij de foto brandde en ze vertelde mij dat zij de spullen mee zou nemen in haar graf: “Yugo was the best of all my lovers”.

Thomas de Gauwdief

Ik reed terug op mijn mastgele Vespa. Bootsman Daan zat al bij de gangway te wachten en over zijn schouder brulde hij naar de kok: “Die Ouwe* heeft alweer het stokbrood vergeten, dan moeten wij wel de wal op vanavond.” Men had al een begin gemaakt met het laden van generatoren en proviand bestemd voor Port-aux-Français op de Kerguelen. Twee dagen later werd er koers gezet naar dit vergeten oord in de Indische Oceaan op 49°20’ZB   069°20’OL.
Zoals gewoonlijk op de eerste dag op zee kwam de kok ‘s avonds op de brug met de vraag: “Gaat u daar ook de wal op om stokbrood te kopen?” Mijn vaste antwoord was dan: “Als ik 24 uur voor aankomst mijn sorbet met vers fruit en slagroom krijg.” Ik hoorde hem al mompelend naar de uitkijk lopen: “Die ouwe wordt toch echt vergeetachtig.”
* De bemanning onder elkaar noemt de kapitein altijd gewoonweg "die Ouwe".

Manneke even bij Bartje gezet. Wat zal Bartje denken?

In maart 1970 kreeg ik van mijn moeder Manneke uit Brussel, zij vond hem toen goed bij mij passen. Manneke heeft zijn verdere bestaan in mijn nabijheid doorgebracht aan boord van schepen en later aan de wal op mijn werktafel, zodat hij altijd kon zien wat ik deed. Ik heb ook veel met hem gesproken, maar ja wij zijn dan ook al 44 jaar bij elkaar. In een van die gesprekken heb ik hem gevraagd of hij op mijn grafkist wil staan en dat wil hij zeer graag als hij dan ook maar wel samen met mij in de urn mag. Hij kijkt nu op mij neer vanuit het hoge raamkozijn in mijn werkkamer. Zo nu en dan draai ik hem om, dan mag hij naar buiten kijken. Ik vraag dan wel eens aan hem: “Wie zal jou op de kist zetten?”

Zijn vriendje Flip kreeg ik van Gon haar moeder, deze heeft een wat rustiger bestaan, hij staat in Oosterwolde. Hij zit in een kokosnoot wat ook weer verwijst naar een aantal zeemijlen.

Manneke, Bartje en Björn.

Björn is in 2009 gevonden tijdens een autorit in Zweden, dat kun je HIER (klikklik) nog lezen. Hij speelt nu de doerak tussen de andere beren en ziet niet het gevaar als hij zijn been weer eens in de oude koffiemolen doet. Ik heb hem er al meerdere keren op aangesproken, maar zijn antwoord is steeds: “Jij loopt toch ook met een houten poot!”
Ja, en dan Bartje, hij staat bij de beertjes en zat in een verhuisdoos met meerdere spullen uit de woonark van Gon haar ouders. Bartje komt van oorsprong uit een gebied ten noordoosten van Assen en hij bidt niet voor bruine bonen. Als ik hem zo zie staan dan dwalen mijn gedachten vaak af naar Drenthe en zie dan de landweggetjes in en om Ruinen, Armweide en Hees. Ook Ansen en Dwingeloo met boerderijen waar het paard nog het werk deed en de boer heel voorzichtig aan een melkmachine dacht en zijn zoon aan een tractor met ploeg. Als ik nu na 50 jaar door dat gebied rijd zie ik nog veel van diezelfde boerderijen staan, maar er woont geen boer. Er wonen westerlingen met een paar paarden en vaak met een bord in de tuin met de tekst “te koop”.
Mijn vaders boerderij in de Westerstraat nr. 22 heeft in de afgelopen 50 jaar ook een aantal metamorfoses ondergaan.
Eerst als een zomerpension. Daarna werd het de winkel van Henk Bralten en daarna de kledingzaak van Roel Bekelaar. Hij vertelde mij in het najaar van 2013 dat zijn dochter er per 1 januari 2014 een kapperszaak in zou beginnen. Nou dan laten wij ons haar en baard daar maar eens knippen. Kapper Kuiper is ook al lang weg.
De boeren zijn in de ruilverkaveling gegaan, grote stukken land aan elkaar, nieuwe stallen met 60 tot 200 koeien of meer. Melkrobots, twee of drie tractoren, een los woonhuis met een moderne keuken met een vaatwasser voor de boerin, als deze tenminste al geen baan heeft buiten de boerderij. Door deze veranderingen zag ik de kruidenier uit de dorpen verdwijnen. Jans Prikke en Bakker Blanken uit Ansen, Bakker Luning van de Ruinderdijk. Het café aldaar verdween ook. Laten we hopen dat Bakker Arend Jan Steenbergen in Ruinen nog blijft bakken, hij zal misschien al wel een opvolger hebben. De supermarkt heeft ook een bankethoek, maar ja een verse taart of speculaas zal toch lekkerder zijn van de warme bakker. De smederijen van Jan de Wit en Grote Nijstad zijn ook al verdwenen. Garage Horlings op de brink gesloten. Maar café Hees is er altijd nog en café Luning ook, dit is een goed restaurant geworden. Had je daar gegeten dan werd je voor vol aangezien bij het bedrijfsleven in de Randstad.



Maar goed beste mensen het is 21 maart en gisteren stond de zon in haar schijnbaar jaarlijkse baan in het punt Aries (Ram), hij passeerde de hemelequator en staat nu op het noordelijk halfrond tot 23 september, dan staat hij in het punt Weegschaal. Als hij dat weer gepasseerd heeft ga ik iets schrijven over een zeeschip dat Ruinen als thuishaven had. De Stichting Historie van Ruinen vond dit blijkbaar niet bij hun historie passen, want op mijn schrijven over dit schip zweeg men in alle talen.

Een mooie zwoele zomer toegewenst!
F.L. Woodleg
Kapitein ter Koopvaardij b.d.

Flip

woensdag 19 maart 2014

Speldenprik


Doet mijn header anders vermoeden, het is hier nu weer even winter. Iedereen had hier het voorjaar al in de bol, mens en dier, maar koning Winter vond het nodig nu eindelijk toch nog eens even toe te slaan. Een speldenprik, nou nee, zeg maar gerust een stopnaaldenprik. Ik heb zelfs het jasje van de hond weer tevoorschijn gehaald voor de avond en vroege morgen. Ze is het helemaal niet meer gewend die kou. Echt kou hadden we alleen gedurende ongeveer een week in januari. Toen ik vanmorgen opstond was het -15, een uur later -10 en nog een uur later -6 graden. Rond de middag was het net onder nul. Het stijgt inmiddels zo snel overdag omdat het alweer heel vroeg licht is en ook omdat de zon zo uitbundig scheen. De zon heeft al zo ontzettend veel kracht, je kunt dan ook al heerlijk buiten zitten op het warmst van de dag. Het was wel geweldig mooi weer dus eigenlijk.
Nog twee koude nachten staan te wachten en zo'n 10 cm sneeuw. Het had van niemand meer gehoeven, hoezeer ik er ook van kan genieten. Maar nu we al zo ver op weg waren willen we voorjaar. De vogels zongen weer voorzichtig rond de middag, maar voor de dieren moet dit toch al helemaal niet leuk zijn.




Over de seizoenen gesproken. Kennen we de astronomische jaargetijden waarbij de lente begint op 20 maart, de zomer op 21 juni en zo door, we kennen ook de meteorologische jaargetijden waarbij de lente begint op 1 maart, en de volgende seizoenen steeds drie maanden later, steeds op de eerste van een maand. Dit alles op het noordelijk halfrond dan natuurlijk. 

Op de site waar ik altijd ons weerbericht bekijk staan de jaargetijden zoals ze gezien worden voor de plaats waar we wonen. Dit plaatje kopieerde ik gisteren en het zei toen dat de lente over 26 dagen begint. 
De lente begint dus op 14 april, de zomer op 2 juni, de herfst op 26 augustus en de winter op 24 oktober. De winter duurt dus bijna een half jaar! Het gekke is dat ik dat niet zo voel, er niet zo'n erg in heb.




Het volgende bericht zal er niet een van mij zijn maar een van Peter. Schreef hij in 2012 al een mijmering over de toren van Ruinen (klikklik), nu is hij weer aan het mijmeren en aan het schrijven. Nog eventjes geduld...

Gon

donderdag 13 maart 2014

De dingen van Toon


Ik wist het al van Toon, dat dingen kunnen praten bedoel ik.
Zo gebeurde het dat ik laatst iets hoorde toen ik in de voorraadkelder was beneden. Een ideale ruimte, blij dat het huis deze kelder heeft. Daar staan en liggen heel veel dingen. Van Toon wist ik dus dat ze zouden moeten kunnen praten, de dingen dus, maar ik hoorde in de kelder nooit iets, tot laatst.
"Kijk mij nou! Hé hallo, kijk mij nou!"
Het klonk zachtjes en een beetje ver weg en ik zei: "Huh???"
"Hier ben ik, in de hoek, kijk mij nou!"
Acht hoeken, vier onder, vier boven. Ik meende dat ik eerst maar onder moest zoeken. Het kwam van achter mij en daar staan manden met aardappels, uien e.d. En heel ver weggestopt in een hoek een pot met oude hyacintenbollen. "God Jul" staat er op de pot en ik herinnerde me dat we die bij Ulla in Svanabyn kochten, vlak voor de kerst van 2010. Terwijl ik ernaar keek begon het ding weer: "Ja, ja, je bent warm!" en ik pakte de pot op. Drie bollen zaten erin en ik kneep eens in een bol die totaal verdroogd bleek. Ja, als je iets wegzet en er nooit meer naar omkijkt. Ik kneep in de volgende bol, ook totaal verdroogd en leeg, bijna alleen nog velletjes.
Toen ik in de derde kneep hoorde ik "Au, au!" en ik schrok me werkelijk wezenloos.
"Niet knijpen! Zie je me nu, ik leef nog, ik wil weer bloeien en ben al een beetje op weg."
Verdraaid, er zat al een hele groene punt op de bol en ik besloot hem (of haar) te gaan vertroetelen. Wat een uithoudingsvermogen van zo'n bol om dit nog te kunnen na iets van drie jaar in een donkere hoek in een kelder te hebben gebivakkeerd, zonder water, zonder iets.
Ik nam de pot mee naar buiten en haalde die ene bol eruit, vervolgens kiepte ik de rest van de pot in een afvalemmer voor de composthoop. Een bollenglas had ik niet meer, maar ik vond een ander geschikt glas waarin hij niet kon verdrinken, deed er water in tot ongeveer een centimeter onder de bol en zette hem in een keukenkastje. Na twee weken zat het glas vol mooie witte wortels en nu heb ik hem voor het raam gezet.


Blauw moet hij gaan bloeien. Blauw waren ze. Ik ben gek op blauwe en die koop ik dan ook altijd, dus het kan niet missen. Hij zal heus niet zo vol worden als toen, maar al komen er maar een paar van die mooie klokjes aan de steel, zal het hele huis geuren en zal het ding, eh de bol, heel trots zijn.

Het liedje van Toon over "De dingen" kende ik helemaal niet. Toen hij erg populair was, was ik eigenlijk ook nog te jong om er wat van te vinden en het was pas heel veel later dat ik een paar boekjes van hem kocht: Alles is heimwee, Liggen in het grasFluiten naar de overkant en Ik heb het leven lief.
Wie kent bijvoorbeeld niet zijn Voor een vriendEen beetje of Je hebt iemand nodig. Deze drie gedichten kent iedereen in Nederland volgens mij. Wanneer je op een groen geschreven titel klikt kun je de tekst lezen.

Het liedje De Dingen kende ik dus niet tot we ooit eens een andere auto kochten. Die auto was niet splinternieuw en de vorige eigenaar had zes cd's in de cd wisselaar laten zitten. 
Op een verzamel cd van Nederlandse liedjes stond het nummer van Toon en ik vond het een geweldig nummer! Nog steeds gaat het volume heel hoog als het liedje weer eens voorbijkomt. Ik vind het instrumentaal heel goed, het doet een beetje Slavisch aan (en daar houd ik wel van) het is knap (snel) gezongen en het heeft een enigszins ontroerend einde.
Eigenlijk is het oneerbiedig om dit liedje op blikkerige boxen van een pc te beluisteren, je mist dan veel. Met een koptelefoon op gaat het al stukken beter. Maar dat is eigenlijk met alle muziek zo.
Als je even tijd hebt, nu of in het weekend... luister even naar De Dingen van Toon Hermans!





Ik hoop dat je het ook mooi en leuk vond.
Alvast een lekker weekend gewenst!
Gon

maandag 10 maart 2014

Snoek?


klikklik!
Dan zie je ook de sneeuw in de verte die opgejaagd werd door de wind.

Mooi weer dit weekend en was het in Nederland veel te warm voor de tijd van het jaar, dat was het hier ook. Zeven graden boven nul was best veel. Er was veel zon, veel wind.
Hier in dit windgat van Tåsjön was het mede daardoor dan al open. Het zal echter nog wel even duren eer dit meer van 37 kilometer lengte ijsvrij is.
Het meer is niet breed en heeft daardoor een oppervlakte van 45 vierkante kilometer waardoor de kustlengte 100 kilometer is. Het is gemiddeld 48 meter diep en ligt 252 meter boven de zeespiegel. 

Zou hij afgelopen zomer hier nog gezwommen hebben die snoek? 
Afgelopen herfst kregen we diverse soorten visfilet van iemand, het was toen al diepgevroren en ik deed het in de vriezer. Op een van de pakken stond met viltstift geschreven: Gädda. Inmiddels wist ik dat dat snoek is. Ik kan je zeggen dat het pakje totaal niet lonkte wanneer ik de vriezer open deed.

Zoals jullie laatst konden lezen bij het verhaal over de ijsboom, ben ik opgegroeid in Aalsmeer, nabij de Westeinderplassen, we woonden op een eiland aan de Ringvaart.
Als kind zwommen mijn broer en ik gewoon in de Ringvaart. Vervuiling door de tankers naar Schiphol was er nog niet, mijn ouders dachten dan ook dat het gewoon lekker schoon water was. Niets was minder waar.
Aalsmeer (e.o.) is het gebied van de bloemen en die worden niet zonder slag of stoot zo mooi, daar zijn veel bestrijdingsmiddelen voor nodig. De meeste mensen staan daar misschien niet bij stil als ze hun bosje bloemen op tafel hebben staan. Ze hebben geen idee hoeveel gif, kunstmest en brandstof ervoor nodig was om dat mooie bosje op tafel te krijgen. 
Jaren later is uit onderzoeken gebleken waardoor veel kinderen in Aalsmeer-Oost leukemie kregen. Die kinderen zwommen hele zomers heerlijk in de Oosteinderpoel, ongeveer een kilometer bij ons vandaan. Het kwam door bestrijdingsmiddelen die daar jaar in jaar uit in het oppervlaktewater gekomen waren. 

Mijn vader viste wel eens vanaf de kant. Het waren meestal voorntjes die hij ving en ik vond het altijd zielig als hij ze met het heft van zijn mes allemaal een klap in hun nek gaf. Mijn moeder kookte ze dan voor de katten. Bah, het hele huis stonk er dan naar, een wasemkap bestond toen nog net niet, hooguit een ventilator.
Hierdoor heb ik altijd een aversie gehad tegen zoetwatervis en bovendien kon dit naar mijn mening alleen maar heel gronderig smaken, Aalsmeer is een laagveengebied.
Ik at liever vis uit de zee.
Jaren later kocht ik trouwens een wasemkap voor mijn moeder van mijn eerste salaris. Niet dat ik een trauma had door de luchten van de gekookte voorntjes, maar omdat ik wist dat zij er graag een wilde, ik haar graag eens wilde verwennen en eindelijk de financiële middelen had :-))). Mijn eerste salaris was dan ook gelijk op, maar dat gaf niks.

Vis kan je niet zo heel lang bewaren in de vriezer, dus ja, het pakje moest er toch nodig maar eens uit. Ik besloot er een stoofpotje van te maken (oven), dan zouden de bijzaken de smaak wel verdoezelen. 
Ik moet zeggen dat we echt met smaak hebben gegeten, ik gebruikte dit recept. Van een gronderige smaak was natuurlijk geen sprake.
Natuurlijk is zalmforel, wat we ook nogal eens krijgen, lekkerder, maar ik zal ook snoek zeker weer aannemen.


Gon

zaterdag 8 maart 2014

Kaarsje


Vandaag brand ik een kaarsje voor mijn vader.
Vandaag is het vijf jaar geleden dat hij overleed.

Hij noemde me vaak "vlinder".

Ik hou van je pap!
De mooie muziek is voor jou.

Gon

9 maart, automatisch afspelen van de mooie muziek uitgeschakeld.

maandag 3 maart 2014

Grenzen


Klikklik voor mooier beeld!

Jullie vonden de foto van de brug zo mooi dat ik er nog een heb opgezocht. Deze foto is genomen op een ochtend in januari toen we in tegengestelde richting op de brug reden, we kwamen dus van het eiland in Hotingsjön af. Inmiddels heb ik op nog weer een andere foto de borden die voor de brug staan goed bestudeerd. Nu is duidelijk geworden dat je er niet overheen mag wanneer de aslast hoger is dan twee ton. Je mag er ook niet overheen als het voertuig (met alles erin) meer weegt dan drie ton. Onze auto weegt met ons erin tweeënhalve ton, dus het kan en mag, de grens wordt niet overschreden. Neemt niet weg dat ik niet echt prettig zit :-). 

En er zijn nog meer grenzen. Ik heb namelijk weer een kort verhaal geschreven voor de liefhebbers. Dat zullen niet alle lezers zijn, maar ja, je kunt het niet iedereen naar de zin maken, maar wel velen. 

Het verhaal heet "Grenzen" en je vindt het HIER (klik).

Veel leesplezier!

Gon