Wie het leuk vindt kan hier lezen hoe wij genieten van ons verblijf in Zweden.
Over hoe het met ons gaat en wat we zoal meemaken...


Zweden... rust, ruimte, oneindige natuur, frisse lucht en veel aardige mensen!





donderdag 29 juni 2017

Ingezakt brood en Lapplandsporten


Wat hebben ze met elkaar te maken, een ingezakt brood en Lapplandsporten (Lapporten)?
Is het gezegde niet: De wens is de vader van de gedachte?
 
Wel, ik bak altijd zelf ons volkorenbrood. Die lukken altijd, behalve afgelopen weekend, toen was een brood helemaal ingezakt. Ik snapte niet hoe dat kon, maar het was afschuwelijk weer, met veel regen. Volgens Peter kan een sterk lagedrukgebied dan best zoiets als een ingezakt brood veroorzaken. Goed, daar houden we het dan maar op.
Het brood smaakte er niet minder om, het was zelfs erg lekker. Scheelt ook nog beleg, dus beter voor de lijn 😊
 
En toen gebeurde het, toen er een boterham op mijn bord lag. Ik zag in mijn boterham de poort van Lapland; Lapplandsporten.
 
 
 
 
Abisko is een kleine plaats in Kiruna Kommun.
Ongeveer twee kilometer ten westen van Abisko ligt Abisko turiststation van de Zweedse toeristenvereniging (STF) waar ook een treinhalte is.
 
Het bekende uitzicht op Lapplandsporten of Lapporten, wat je zou kunnen vertalen als de poort van (of naar) Lapland, met de toppen Tjuonatjåkka en Nissuntjårro van respectievelijk 1540 en 1721 meter boven de zeespiegel, is een symbool voor de bergwereld gezien vanaf Abisko.
Het is een gebied in Zweden waar ik nog altijd heel graag een keer naartoe wil.
 
 
Lapporten (Lapplandsporten).
 
 
In het westen van Abisko, nabij Abisko turiststation, komt de rivier Abiskojåkka uit in Torneträsk.
De rivier stroomt via Abiskokanjonen (de kloof van Abisko), die een van de attracties is in de omgeving van het dorp.
 
 
Abiskokanjonen, de kloof van Abisko.
 
 
De 450 km lange Kungsleden (klik) begint bij Abisko en loopt naar het zuiden tot Hemavan. Wat zou ik graag nog een stuk jonger zijn, het lijkt me geweldig om dit langeafstandspad, of een flink deel ervan, te kunnen lopen! Het kan nu thuis in de stoel via streetview van Google (klik), echt waar! Maar ja... dat is wel heel erg behelpen, je wilt het voelen, ruiken, horen, beleven!
 
 
En nogmaals.
 
 
De geschiedenis van Abisko begint met de bouw van Malmbanan van 1899 tot 1902. Deze spoorlijn was nodig voor het vervoer van malm (erts). De tunnel voor deze spoorlijn onder de berg Nuolja door, was een groot project en daardoor woonden de arbeiders hier meerdere jaren. Toen de spoorlijn klaar was kocht de Zweedse toeristenvereniging STF een van de huizen en begon hier met het onderbrengen van toeristen. Daarna werd het toerisme belangrijk voor de verdere ontwikkeling van Abisko.
 
 
En alweer.
 
 
Abisko is een van 's werelds beste plaatsen om het noorderlicht te kunnen aanschouwen. Het klimaat zorgt 's winters voor wolkenvrije heldere sterrennachten. Op de berg Nuolja is nu het Aurora Sky Station gebouwd, te bereiken per kabelbaan.
Wanneer je een biljet koopt voor de kabelbaan krijg je een warme overall aan, bij de prijs inbegrepen. Je kunt er, behalve je te verwonderen over de schoonheid van het noorderlicht, ook dineren.
 
Als ik naar Abisko zou gaan dan zou het 's zomers zijn. Waar we nu wonen in Hoting is het noorderlicht ook wel geregeld te zien, dus daar zou ik niet voor gaan.
Nee, het berggebied lijkt me van overweldigende schoonheid, daarvoor zou ik gaan.
Het komt er vast nog wel een keer van.
 
 
Abisko in het rood en Hoting in het geel bij de ster.
Dus Hoting waar we wonen lijkt nu ook weer niet zo heel ver van Abisko.
Toch is het evengoed nog zo'n 760 km enkele reis. 
 
 
Nou, misschien begrijpen jullie aan de hand van de foto's dat mijn gedachten naar de poort van Lapland gingen toen de ingezakte boterham op mijn bordje lag.
 
Gon
 

Omdat ik nog nooit in Abisko ben geweest, komen de foto's van internet.
 
 
Aurora Sky Station - Abisko
Klik maar op de foto voor groter en mooier beeld!
 
 
 

maandag 19 juni 2017

Stuiven en reuze bedankt!

 
 
Stuivende dennen
 
Het is een geweldige tijd hier in Jämtland. Het verbaast ons altijd hoe het hier in vier tot zes weken van (laatste) sneeuw en ijs, zo groen en bloeiend kan zijn. Echt onvoorstelbaar gewoon deze explosie. Het is mede door het lange licht dat het zo snel gaat. De bomen zijn nu uitgebloeid, maar de dennen bloeien nog volop. Alles is buiten bedekt met een geel laagje. Vandaag waaide het nogal en zag je hele wolken uit de dennen komen.
Tja, we wonen nu eenmaal in een gebied met dennen en sparren. Ook PINUS (klik) doet weer vrolijk mee. Toen we vroeger altijd naar Zuid-Frankrijk gingen zaten we in juni (lekker vroeg, nog niet zo heet) bij het huis ook altijd met het stuifmeel van de dennen. Echt alles was bedekt met een laagje geel stof. De daken zijn geel, de tuinmeubelen zijn geel en zelfs de strandjes aan de meren hier zijn geel, alles geel. Af en toe maar even met de stoffer aan de gang, in elk geval beslist voor je op een tuinstoel gaat zitten.
 
 
 
 
De sparren hebben ook hun nieuwe uitlopers alweer. Wat je daarvan kunt maken schreef ik een paar jaar geleden. Als je het leuk vindt kun je dat HIER (klik) nog nalezen.
 
 
 
 
Het bos is nog steeds bezaaid met deze prachtige bloemetjes, de zevenster.
 
 
"Dit mag toch wel, of niet?"
In een vakantiehuisje op Ameland. 
 
 
En dan wil ik er nog een keer op terugkomen, op Rushy. Vandaag 19 juni is het alweer een maand geleden dat ze overleden is. Onvoorstelbaar, want het lijkt maar een week, dit omdat het nog steeds zo vers voelt.
Afgelopen dinsdag kreeg ik een telefoontje van de dierenarts in Solberg-Hammerdal dat ik de urn van/met Rushy op kon halen. Daar was ik blij om, vond het zo lang duren.
Het was geen makkelijke rit, maar nu staat de urn hier met een foto erbij. Het geeft me wat rust.
 
Maar vooral ook wil ik iedereen bedanken voor de lieve reacties.
Ik schreef op 1 juni in het vorige bericht: "Waar een kleine hond groots kan zijn, gewoon door er te zijn!" 
Het is gebleken dat ze vele harten had gestolen door mijn blog of door haar te kennen.
Ik had niet kunnen vermoeden dat er zoveel reacties zouden komen op het overlijden van Rush. Via de blog, Facebook, Messenger, maar vooral ook via e-mail, telefoon en kaarten. Ongelooflijk.
Wil jullie allemaal zo ontzettend bedanken!
 
En nu op naar midzomer. Het is bijna zo ver. Komend weekend zijn hier de festiviteiten. Hopelijk goed weer. Vooralsnog wacht ons, in tegenstelling tot o.a. Nederland, een kille week.
 
Gon
 



donderdag 1 juni 2017

Bedankt lieve Rush!


Bedankt voor de prachtige jaren!

Een mooie herdenkingsblog voor lieve Rush op haar geboortedag, eigenlijk herinneringen ophalen vanaf 5 september 2008:

Morgen is het twee weken geleden dat Rushy is overleden, dertien dagen voor haar 18e verjaardag. Het was erg zwaar deze dagen door te komen. Rushy was altijd in mijn nabijheid, alleen daar voelde ze zich fijn. Dit zal naar alle waarschijnlijkheid te maken hebben gehad met haar verleden.
Omdat ze altijd in mijn nabijheid was mis ik haar ook in alles. Het zal dan ook nog wel een poos duren eer ik weer mascara kan dragen.
Maar ik ben ook heel erg blij omdat ik/wij haar zo'n mooie tweede helft van haar leven mochten geven.
Om te vieren dat ze bijna achttien jaar mocht worden, om te vieren dat ik zo lang van haar mocht genieten, om te vieren dat ik zoveel van haar hield en houd maak ik deze herdenkingspost juist op deze dag; 1 juni, haar geboortedag/verjaardag.
Deze post maak ik vooral ook voor mezelf, het helpt een beetje bij de verwerking. Als je het leuk vindt kijk en lees je lekker mee...
Na het overlijden van onze vorige hond Cayan werd het na een poosje weer tijd voor een hond.
Op 5 september 2008 mochten we Rush ophalen bij het asiel in Amstelveen. Daarvoor was ik er al een keer alleen heen gereden en had met haar een wandeling gemaakt.
Ze negeerde mij toen totaal en was helemaal gek van haar verzorgster. Slechts één persoon dus. Ik zou nog een keer met Peter komen om te kijken hoe ze op hem zou reageren. Dit omdat ze mishandeld was door een man. Kijken of het tussen hen ook zou kunnen klikken.
Omdat ze dus niet (meer) van mannen hield en al (net) negen jaar was, zat ze al bijna anderhalf jaar in het asiel. Een deel van die periode had ze in een Belgisch asiel doorgebracht, Rushy kwam uit België. Asiel Amstelveen heeft destijds honden overgenomen van het asiel in België, omdat dat overvol zat.
"Ik gun het Rush zo!" zei de verzorgster in Amstelveen. 
Rushy deed niet lelijk tegen Peter, maar eenmaal in Oudesluis, waar we toen nog woonden, hing ze het eerste jaar geregeld in zijn broekspijpen of beet naar zijn schoenen als ze die (uiteraard ten onrechte) als bedreiging zag. Dit deed ze ook wel bij andere mannen. Gelukkig is het over gegaan en kreeg ze weer vertrouwen.

Rushy was een kruising Fox terriër.
Ze was alleen flink groter dan een Fox terriër.
Dit wordt geschreven over het karakter en dat past ook precies bij Rush:

"De Fox Terriër is een blije hond, voor niets bang en een toegewijde vriend."

maar bijv. ook:

"De Fox Terriër is steeds vrolijk, speels, actief, wendbaar, vol energie,
is een leider, maar kan ook geduldig wachten.
Is vriendelijk en aanhankelijk, eist steeds aandacht en profiteert van zwakheden."

Klopt exact, alleen echt speels was Rushy niet,
ze wist niet wat een bal was toen we haar kregen.
Je weet verder niets van haar verleden, maar er was weinig met haar gedaan.
Ze heeft bij ons ontzettend veel bijgeleerd.


Net thuis op 5 september 2008 en gelijk een lekkere bullenpees gekregen in de hal.
Man, wat is dat lekker!



Daarna liep ze de kamer in, zag de mand en ging er gelijk in liggen.
"Zo, die is van mij!"




Ze deed niet lelijk tegen Peter en drie maanden later sprong ze op z'n schoot.
Maar als hij liep zag ze zijn benen in het begin dus nog wel vaak als bedreiging.




De eerste kerst van Rush in Oudesluis, tevens de laatste want we zouden naar Zweden!
Deze foto bij de kerstboom gebruikte ik voor een kerstkaart naar het asiel in Amstelveen.
In  de kerstkaart stond geschreven:

Deze kerstgroet is voor alle medewerkers en vrijwilligers van dierentehuis Amstelveen
en een beetje extra voor... Renée!

Lieve allemaal,
Gezellige kerstdagen en een heel gelukkig nieuwjaar van mij.
Ik ben heel erg gelukkig hier bij Peter & Gonny die mij begin september
bij jullie hebben opgehaald.
Alles is piekfijn voor elkaar hier in Oudesluis.
Ik ben vooral erg gek op de houtkachel die elke avond brandt.
Ik lig daar dan heerlijk languit voor.
Nu hebben ze gisteren ook nog een kerstboom naast mijn mand gezet.
Ik hoef hier gelukkig nooit meer weg!

Ik wil tegen jullie zeggen:
Heel veel liefs van mij,
Rush



Heerlijke ondeugende blije kop!


Deze foto vind ik echt prachtig. Het was zo dat wij gevraagd hadden of Rushy wel van autorijden hield. Dit omdat we veel zouden rijden van en naar Zweden. Ja, ze hield van autorijden. Dit bleek echter niet het geval te zijn.
Omdat we naar Zweden zouden verhuizen kochten Peter en ik er een grote tweedehands Ford Transit bus bij. In een paar keer kregen we onze spullen dan wel in Zweden. Maar waar moet Rush dan? De bus was helemaal dicht, dus geen daglicht. Daar gaan we onze hond natuurlijk niet in stoppen. De bus had voorin drie zitplaatsen en Rush haar plek werd in het midden, met een tuigje en speciale veiligheidsgordel. Ze kon er geen genoeg van krijgen, zo wilde ze wel rijden. Dit is tijdens de eerste proefrit in Nederland. Helemaal geweldig vond ze het.




In Oudesluis hadden buren even verderop (er waren 5 huizen) dat jaar voor 't eerst een groentetuin. Ze hadden ook kippen en geiten. Dit mandje kwam de buurvrouw brengen en dat vond Rush heel interessant. Ze was namelijk gek op rauwe eieren en daar trakteerde ik haar wel eens op. Gekookt vond ze eieren trouwens ook niet te versmaden.
Deze zelfde buurvrouw bood aan dat ze wel eens op Rushy zou willen passen, dat leek haar echt zo leuk. Echt nodig was het niet, ze kon er goed tegen een paar uurtjes alleen thuis te zijn en gaf geen kik.
Afijn, toch een keer met de buurvrouw (twee huizen verderop) mee, ze zou gaan rommelen in de tuin en zette Rush met haar Flexi vast.
Toen ze op een gegeven moment opkeek lag de Flexi (lange uitloopriem) er  nog, maar Rush was weg, lijn doorgebeten. De buurvrouw in alle staten, maar Rush zat gewoon voor onze voordeur :-).




En toen op weg naar Zweden in de Ford bus.
Kijk eens in de spiegel en zie Rush eens gapen!


Lekker de pootjes op m'n been.


Stiekem op bed gegaan bij de B&B van Helen in Rinkesta (bij Rinkesta slott).
Mocht de hond op de kamer? Ja, dat mocht van Helen in een eigen mandje.
Die kun je naast mijn bed zien staan bij het hoofdeind.
Was wel even werk haar witte haren van het denim gekleurde dekbed te halen.



Voor 't eerst in Zweden, voor 't eerst tussen de bosbessenstruikjes.



En toen gebeurde het, de bus ging stuk! Hij werd later met een auto-ambulance afgeleverd bij ons huis in Zweden. De pomp van de versnelling was kapot. Hij werd hier in de garage gezet. Toen Rush de bus zag was ze helemaal blij en sprong door een openstaand portier naar binnen. Lekker op haar plekje in het midden. Erg sneu, want de bus zou nooit meer rijden en nooit meer kreeg ze het zo naar haar zin in een auto.
Op deze foto hierboven zitten we dan samen op de achterbank in een heel oude Volvo van kennissen. Dat vond ze ook wel oké. Maar deze hadden we tijdelijk te leen en Peter reed dus.



"Hé, wat is dat nu voor een ding?"
Onze eerste hele zomer in Zweden, de zomer van 2010.
Er moest dus een zitmaaier komen.



De tweede winter in Zweden.
Wat gingen we er samen vaak op uit.
Met de spark of te voet.
Hier zijn we met de spark op stap, zij holde of liep dan keurig naast de spark mee.
Hier had ze last van een ijsklontje tussen haar voetkussentjes.


"Oei, ik moet het vrouwtje inhalen!"


Naast de spark was ze altijd aangelijnd, maar verder was ze altijd los. Wel een tuigje aan en een riem mee voor 't geval we een weg over zouden moeten steken.
Ze liep eigenlijk altijd voorop, maar als er iets bijzonders te ruiken viel bleef ze wel eens achter. Ik liep gewoon door, ze zou vanzelf komen.
Deze foto is van heel veraf genomen en ik heb er dus heel veel afgeknipt om haar dichterbij te halen.
Daarom is hij niet scherp.



Het weer maakte ons niet uit, we liepen ook tijdens soms zware sneeuwval.


"Waar blijven jullie nou?"


We reden ook wel eens met mijn C3 naar Nederland heen en weer.
Toen we Rush kregen in 2008 was de C3 pas een paar maanden oud en dus had ik een hondenrekje achterin laten plaatsen. Rush moest daar maar achter blijven dan, dan bleef de auto netjes tenminste.
Na een ritje van een paar kilometer van Oudesluis naar Anna Paulowna bleek ze het verschrikkelijk te vinden  achterin. Een Citroën veert natuurlijk behoorlijk en ik kon me voorstellen dat het achterin erger zou moeten zijn. Ik bekleedde de achterbank helemaal met een oud dekbedovertrek en legde een oude slaapzak op de bank. Het rekje deed dus geen dienst :-) en het rijden werd draaglijk voor haar.



Samen op de achterbank in de C3. Degene die niet reed zat bij Rush achterin.


En weer een zomer in Zweden, heerlijk zonnen op het bordesje bij de altan.
Daar kon ze zo het trapje af de tuin in. 
Ze kon altijd in en uit lopen 's zomers, altijd los.
Het gordijn hangt in de deur van de slaapkamer naar de altan.


Dit is echt een heel mooie foto, klik er maar eens op voor de vergroting.

En we liepen weer ontzettend veel in de winter daarop en de winter daarop.


  
Rush nog altijd voorop, op deze foto bijna thuis.

Waar een kleine hond groots kan zijn, gewoon door er te zijn!!!



Tussen de wilde zomerbloemen.




En toen kwam er een winter dat Rushy achter me bleef lopen. Dit was op 1 februari 2013 toen dat voor 't eerst gebeurde, we liepen op het meer waar we vanuit huis op kijken. We waren denk ik een kilometer van huis en ik wilde nog veel verder. Ze gaf duidelijk aan dat ze daar geen zin in had en dus kortte ik de wandelingen met Rushy aanzienlijk in. Per slot van rekening zou ze vier maanden later 14 jaar worden.



We bleven ook wel wat vaker op eigen erf.
Dat is (met ook een stuk bos erbij) groot genoeg
voor een wandelingetje met een oude(re) hond.
Ik oefende al veel het spreken tegen haar met gebaren erbij.
Toen ze de laatste twee jaar dan ook behoorlijk doof was
begreep ze altijd alles door de gebaren.



En dat is aan haar koppie natuurlijk ook al wel te zien.
Veel bruin veranderde al in wit. 



De eerste bosanemoontjes in het voorjaar daarop.



Haar 15e verjaardag.
"Moet dat nu echt, dat gekke ding om m'n nek?"



Vorige zomer, nog lekker scharrelen in de tuin bij het speelhuisje.




Het begin van afgelopen winter. Rush kon niet meer het kortste trapje van dit huis af om naar buiten te gaan. Haar optillen was uit den boze, dat wilde ze perse niet, nooit gewild. Ze vond het trapje eng geworden en sprong van veel te grote hoogte van de trap de tuin in. Dit met haar voorpoten met artrose zou niet goed kunnen blijven gaan.
Toen heb ik deze loopplank aangebracht en het eerst aangelijnd met haar geoefend.
Dit was de foto na de eerste geslaagde afdaling die ze alleen deed. Ze heeft er de hele winter nog plezier van gehad zodat we lekker nog ons rondje erf konden doen.
Naar binnen kwam ze dan altijd wel weer via de trap en tot de dag voor het slecht ging, dus tot en met woensdag 17 mei sprong ze elke morgen dolenthousiast vanuit de tuin op de tweede of derde tree van onderen. Zo blij en vrolijk om weer naar binnen te gaan. Naar boven ging de trap dus nog prima, maar afdalen niet.





Zoals hier. Pootje optillen: "Krijg ik wat lekkers, ik volg immers braaf". Ik moest haar af en toe wat toestoppen om haar nog gemotiveerd mee te krijgen. Een beetje beweging zou toch nog moeten...
Ik kon ook niet meer vooruit lopen en wachtte telkens tot ze uitgesnuffeld was als ze iets interessants rook. Ze kon me niet meer feilloos vinden. Als ik maar een klein stukje vooruit liep en ze keek op, was ze altijd verschrikt als ze mij niet zag. Ze wist dan niet meer welke kant we ook alweer op gingen.
In huis wilde ze ook dichter bij me zijn. Ze vond het niet leuk als ik 's avonds wel achter de computer zat, een meter of vijf bij haar vandaan en om een hoek, zodat ze me niet kon zien. Na een paar avonden, dat ze telkens kwam kijken waar ik was, heb ik de computer verzet, zo'n anderhalve meter van haar plek en dus in 't zicht. Ze ging dan heerlijk slapen. De computer staat er nu nog steeds, ik blijf hier lekker zitten.




Dan kwam ze nog voor  me op afgelopen winter, gewoon hier in huis. We stonden tegenover elkaar, zeg maar een mevrouw en ik. Deze mevrouw sprak met stevige stemverheffing tegen mij omdat ze zo nodig gelijk wilde hebben. "HAP," zei Rush in die mevrouw haar been, "Wil je wel even van mijn vrouwtje afblijven!" We waren verbaasd, Rush was nog nooit naar iemand uitgevallen!
Gelukkig geen open wond, want ze had een dikke lange broek aan, zo'n thermo. Maar de hoektanden van Rush stonden wel afgedrukt in haar been. Gelukkig deed ze er niet moeilijk over, heeft zelf ook honden. Ik gniffelde toch een klein beetje stiekem van binnen.

En toen in deze meimaand ging het toch wel rap achteruit. De achterpoten werden in ene instabieler. Het gaan liggen kostte moeite, soms eerst wel 30 of 40 rondjes draaien in de mand. Het waren de eerste tekenen. Ze was ook wat rusteloos. Liep soms tijden te ijsberen.
In april was ik nog met haar naar de dierenarts geweest. Wilde weten of het nog leuk voor haar was. Bloeddruk was iets te hoog. Bloedonderzoek zei niets verontrustends. De arts vond haar nog erg alert en dus gewoon doorgaan.
Tot 18 mei toen het in ene heel slecht ging en ze me met half dichtgeknepen ogen aankeek alsof ze veel pijn had. Soms trilde haar hele lichaam minuten lang. Ze dreigde steeds om te vallen, maar bleef maar ijsberen. Gaan liggen lukte niet. Ik had nog pijnstillers voor haar en heb haar een hele gegeven. Heb haar geholpen te gaan liggen, ben ernaast gaan liggen en heb haar hoofd op mijn arm gelegd. Gestreeld tot ze in slaap viel. Daarna heeft ze tien uur geslapen. De volgende ochtend was ze nog aanzienlijk slechter en hebben we een dierenarts gebeld. Er was er een in Solberg - Hammerdal die tijd had, 95 km rijden.
Daar konden we op 19 mei in de namiddag pas terecht. Dat werd een heel lange dag voor Rush en ons.
De arts zei dat ze een heel oude hond zag die met pepmiddelen misschien nog een paar weken had. Ze zei ook dat dat heel zwaar zou worden voor mij en voor de hond. Ik zou mezelf weggecijferd hebben en zou het echt voor haar over hebben gehad. Áls het waardige weken zouden worden, maar zware weken voor haar?!! Geen sprake van. Geen lijdensweg voor haar. Waardig moest het blijven.

Ik ben er nog altijd kapot van. Met geen pen te beschrijven.
Maar ik leer terug te kijken op onze mooie jaren.
Rush was een ietwat onzekere, een bescheiden, makkelijke en erg lieve hond.
Oh ja, en een diehard!

 Ik had de jaren met Rushy voor geen goud willen missen!

  
Dit liedje van Bruce Springsteen past heel erg en is voor Rush.
Het geeft precies weer hoe ik me voel.




Dag lieve lieve meid, grote schat.

Er is een 'voor altijd plek' in mijn hart voor jou!

Heel veel liefs.
Till we meet again.

Gon