Wie het leuk vindt kan hier lezen hoe wij genieten van ons verblijf in Zweden.
Over hoe het met ons gaat en wat we zoal meemaken...


Zweden... rust, ruimte, oneindige natuur, frisse lucht en veel aardige mensen!





maandag 29 november 2010

Het wintert

Januari 2010, achter ons huis vanuit de altan


Wat een vroege winter hè?!! Niet alleen in Zweden en bij ons, maar een groot deel van Europa is in de ban van de winter. Dit roept weer reacties op bij mensen om ons heen. Meestal onbegrip eigenlijk omdat wij gewoon weer naar Zweden willen gaan. Daar is de gemiddelde temperatuur natuurlijk veel lager dan in Nederland. “Wat moet je daar nou, waarom blijf je niet gewoon hier, is het hier niet koud genoeg?” Maar ……………. als we het niet fijn zouden vinden om te gaan, zouden we het toch zeker niet doen! Je gaat toch niet ergens alleen maar heen om het weer. Ik moet wel toegeven dat je zo’n winter eerst zelf meegemaakt moet hebben om te weten hoe het is om er met dat klimaat te leven. Ik kan verzekeren dat het toch heel anders is dan een Nederlandse winter. De kou voelt doorgaans anders dan in Nederland. Natuurlijk is het koud, maar de lucht is (meestal) veel droger. Daardoor voelt het minder onprettig. Dat de lucht droog is merk je bijvoorbeeld al aan het feit dat je er nooit een sneeuwbal, laat staan een sneeuwpop kunt maken. Althans niet van december tot maart/april. Ook in Jämtland heb je een kwakkelperiode. Zeg maar in november en april. Dan is het vriezen en dooien en ook vervelender wellicht. Maar in die maanden zijn wij er niet, dus daar kan ik nog niet over oordelen. Daarbij komt dat ik nog altijd een kinderlijk “houden van sneeuw” heb. Het grappige is dat mijn broer dat ook heel sterk heeft. Alleen het licht in je huis al door de sneeuw. Daar word ik al vrolijk van. Dus als het dan winter moet zijn, dan graag met sneeuw. Velen hebben er een hekel aan, ik niet. Natuurlijk is het niet leuk als je er 2x zo lang over doet om thuis te komen als het sneeuwt. Maar dat is Nederland. Teveel auto’s op een klein stukje land. De Zweden zijn heel anders ingesteld op de winter. Gewoon spijkerbanden en lekker warme kleding. Daarom ook is het beter om zulke dingen in Zweden aan te schaffen. Ik moet wel zeggen dat ik hoop dat het in Zweden iets minder koud zal zijn dan nu als we omhoog rijden. Ik heb net nog de prognose voor de komende tien dagen bekeken en dat ziet er beter uit. Overdag rond nul als we zo’n beetje vertrekken. Ik hoop dat de prognose zo blijft. (Twee uur later was de prognose alweer veranderd, -10 overdag, zal nog wel een paar keer veranderen). Ik heb echt erg veel zin om er te zijn. Wel weer dubbel i.v.m. m’n moeder uiteraard. Ze is behoorlijk achteruit gegaan door de operatie. We waren er zondag. Het was een beetje druk voor haar, want mijn broer Wim was er ook en ook nog drie heel lieve dames; Barbara, Rie en Ief. Zij gaan ook regelmatig op bezoek bij mijn moeder. Door de drukte was ze een beetje van slag. Aansluitend zijn we nog op bezoek gegaan bij Ingrid en Menno in Bovenkarspel. We hadden ze denk ik al drie jaar niet gezien. Ze woonden vroeger tegenover ons. Ik paste een enkele keer wel eens op de kinderen. De kleinste was toen nog baby. Later verhuisden ze naar Bovenkarspel en nu zijn Michelle en Arjan alweer 5 en 7 jaar. Het was echt heel erg leuk. De kinderen stonden al voor het raam te zwaaien toen we aan kwamen lopen. Ik werd gelijk mee getroond naar de zolder om de racebaan te zien. Later moest ik meedoen natuurlijk. Het was gewoon een heel leuk weekend. Zaterdag hadden we Irma en Ronald op bezoek. Heerlijk om met gelijk gestemden te praten over Zweden. Zij hebben ook een huis in Jämtland en hopen er snel permanent te kunnen wonen. Het was erg gezellig. Vandaag kwam Silvia hier (na twee uur rijden) en we zijn samen naar Drachten gegaan. De tijd was te kort. En dan ga ik zo Pia en Steffen (op Funen, Denemarken) maar eens mailen dat de kans groot is dat we 11 december bij ze zullen slapen. Waar we de 2e nacht zullen slapen weten we nog niet. Niet bij Helen, want ’s winters gaan we niet zo’n eind van de snelweg af en zij woont vlakbij Eskilstuna. Ik hoop dat we boven Stockholm zullen belanden, maar dit hangt van het weer af.
p.s. klik eens op de blog van Janneke over de winter nu, net onder Stockholm.

donderdag 25 november 2010

Niet blij, maar eigenlijk toch ook weer wel!


Nog twee weken ongeveer, dan staan we in de startblokken. Tenminste dat hopen we. Het zal weer eens niet waar zijn. De Mercedes heeft weer eens "panne". We dachten ooit juist een degelijke splinternieuwe auto te kopen. Peter viel ook eigenlijk op deze auto omdat het toen zo’n beetje de enige auto met veel bagageruimte was, waar hij met zijn beenprothese probleemloos instapte. Hij zit zo lekker ruim voorin. Maar er zat al vrij snel en dus al een hele tijd een ratel in de motor waar geen monteur de oorzaak van kan vinden. Hierdoor zitten we vaak met kromme tenen. Maar het went, hij rijdt immers al een paar jaar met dit nare geluid. Het is een automaat (ivm Peter zijn prothese) en maakt dit geluid altijd tegen de tijd dat de wagen moet schakelen, dus bijv. rond de 40 km, rond de 80 km. Heel vervelend op 80 km. wegen. Vandaag moest Peter om 08.00 uur in Drachten zijn en ik om 09.00 uur in Wolvega. Aangezien mijn auto in Zweden staat, bracht ik Peter naar Drachten en reed door naar Wolvega over Heerenveen. Ik verwachtte veel te vroeg in Wolvega te zijn, maar er was bij Heerenveen een ernstig ongeluk gebeurd en ik deed 3 kwartier over het klaverblad. Ik was 5 minuten te laat in Wolvega. Later Peter weer opgehaald. Toen we ongeveer 20 km van huis waren begon het……..een enorme ratel. Het leek net of er een stuk plastic meedraaide met een ventilator zeg maar. Wij gestopt, motorkap open, STANK, niets te zien. Besloten het erop te gokken naar de garage in Oosterwolde te rijden, waar de auto morgen toch al naar toe zou voor een beurt. De monteur hoorde het direct. Een lekke (kapotte) verstuiver. Meteen was duidelijk waarom de auto de laatste 2 maanden zo vibreerde. Dat is de oorzaak volgens de monteur. We zijn de auto nu wel een week kwijt en we laten gelijk alle verstuivers maar vervangen. Die kosten rond de honderdvijftig euro per stuk (elektronische verstuivers, nou ja, zal wel). Dat wordt weer eens een gepeperde rekening, de halve motor schijnt ook nog uit elkaar te moeten. En een huurauto voor een week, ook vierhonderdvijftig euro. Soms staan we zo in tweestrijd wat te doen. Maar ja, als hij zo is als vandaag, verkoop je hem ook niet. En er zit nu motorverwarming in en (Zweedse) extra koplampen erop. Spijkerbanden in de maat van deze auto. Dus maar laten maken en weer een jaar mee rijden. Dan maar weer eens zien. Waarom ben ik toch ook blij? Nou, dat is wel te raden denk ik. Je zult dit toch krijgen als je in de kou in Zweden rijdt. Bijvoorbeeld tussen Sundsvall en Hoting, waar helemaal niets is. Dat is drie uur rijden en waarschijnlijk is het daar dan ook erg koud zodra je van de kust raakt. Dus ja, toch wel heel blij dat het dan nu gebeurde!

dinsdag 23 november 2010

Wel een oude boom!


In Zweden hebben wetenschappers de oudste levende boom ter wereld ontdekt: het is een spar, die wortel schoot na het einde van de laatste ijstijd. Het stuk van de 4 m hoge spar dat boven de grond uitsteekt, de eigenlijke boom dus, is niet zo oud, maar het wortelgestel van de boom groeit al 9.550 jaar, zo heeft een team van Zweedse wetenschappers geconstateerd.
De eenzame, van het type dat als kerstboom wordt gebruikt om Europese huiskamers mee op te luisteren, werd in 2004 ontdekt. Het is meteen de langst levende geïdentificeerde plant op deze aardbol. De spar staat op een hoogte van 910 meter in de Zweedse provincie Dalarna. Zijn ongelofelijk lange levensduur heeft de boom volgens de wetenschappers voornamelijk te danken aan zijn techniek om zichzelf te klonen. De stammen van de Noorse sparren hebben een levensduur van rond de 600 jaar, maar zodra de stam afsterft, komt er een nieuwe te voorschijn uit hetzelfde wortelgestel. Op die manier heeft de boom een zeer lange levensverwachting. Tot de ontdekking van de oeroude spar in Zweden stond het record voor de langstlevende bomen op naam van de zogenaamde ''bristlecone'' pijnbomen uit het westen van de VS. De oudste daarvan, die in de White Mountains in Californië staat, is 5.000 jaar oud. Dit soort pijnbomen wordt gedateerd door de ringen in hun stam te tellen, maar bij de spar in Zweden is de radiokoolstofmethode gebruikt.
Zo dit wilde ik jullie niet onthouden. Vandaag werd Rushy haar gebit onderhanden genomen. Om half elf mocht ik haar alweer ophalen. Ik was lopend (het is om de hoek), maar ze was nog zo gedesoriënteerd en “dronken” dat ik besloot haar te dragen. Dan is 14 kg na een paar honderd meter toch een heel gewicht geworden. Er zijn twee ondertanden en een kies getrokken. Plak en (weinig) tandsteen verwijderd. Een fris bekkie dus weer. Toen ik haar net uitliet had ze er weer flink “de sokken” in. Ze is het alweer vergeten. Peter en ik gingen nog even naar Drachten vanmiddag. We reden op de snelweg (2 x tweebaans met ertussenin een vangrail). We passeerden een oude vrouw aan de rechterkant. Aan de rechterkant???? Ja, ze was een spookrijder en reed links van de vangrail die de twee rijrichtingen in het midden scheidt. De haar tegemoet komende auto’s knipperden en wij toeterden, maar ze leek wel in trance en reed onverstoord verder. Het was vlak voor Drachten en wij moesten afslaan. Hopelijk zijn er geen brokken gemaakt.

zondag 21 november 2010

Hoe zou het zijn met..........

januari 2010

ons huis? Met onze zelfgeteelde aardappels in de kelder? Zal het er niet vriezen? Ik denk het niet. We hebben de aardappels die we in september oogstten (zie oogst) in manden in de kelder gezet. Deze kelder is onder de entree die wij “de serre” noemen. Het grootste deel van deze kelder zit onder de grond, ¾ deel zeg maar. Vorig jaar vroor het er wel licht toen het een paar dagen rond de – 30 graden was. Er zit een klein kacheltje in, zoiets als een vorstbeschermer in een volière. Dat hebben we niet aangezet toen we weggingen. We verwachten niet dat het er al zal kunnen vriezen in december. Zo koud (-30) is het er nu gelukkig (nog) niet. Deze temperaturen zijn er ook maar soms en nooit echt langdurig. In december/januari/februari is het meestal tussen -5 en -20 graden. Lekker droog, dus het voelt niet zo koud aan. Ik weet nog dat ik vaak dacht dat ik het landschap ’s winters met de sneeuw, nog mooier vind dan ’s zomers. Onzin natuurlijk, alles op z’n tijd. Gisteren kwam er een mailtje van Åke, onze buurman in Hoting. Hij schrijft (op mijn verzoek) altijd in het Zweeds. Is altijd weer leerzaam. Hij is momenteel daar en is iedere dag om 17.00 uur bij Klas. Dan drinken ze altijd samen wat als ze daar als eenzame mannen zitten. Klas, die geen internet heeft, vroeg aan Åke of hij ons wilde vragen wanneer we weer komen, want het is zo stil. We hebben hem eind september wel gezegd dat het december zou worden, maar hij wil vast een bevestiging. Het was al best koud schreef Åke, hij schreef ook dat de weermannen een koude winter hebben voorspeld met temperaturen tot -40. Ik hoop dat ze dat mis hebben. Er ligt nu 5 – 10 cm sneeuw schreef hij. Eind v.d. maand gaat hij weer terug naar Åkersberga, waar Wiveka nu ook gewoon is, ze werkt nog. Met kerst komen ze samen. Dan zijn we helemaal compleet in ons mini buurtschapje van 3 huizen. Christien stuurde ook nog een mail, zij schreef over 10 – 20 cm sneeuw, dat kan natuurlijk, ze woont immers ca. 80 km oostelijker (hemelsbreed). Nu gaan we maar weer eens e.e.a. verzamelen om mee te nemen. In ieder geval veel banketstaven of -letters om uit te delen. Die vielen vorig jaar n.l. erg in de smaak bij iedereen. Wordt weer vervolgd……….. Eerst moet onze hond morgenochtend onder narcose omdat er een kies uit moet en het gebit schoongemaakt wordt. Dat was alweer anderhalf jaar geleden. Ik vind het waardeloos dat zo’n dier daarvoor onder narcose moet, maar ja, het kan nou eenmaal niet anders. Een slechte kies gaat ook problemen geven. Dan is ze na morgen al drie kiezen kwijt. Ach ja, ze is ook al 11 jaar natuurlijk. Ik zal blij zijn als ik haar morgen weer kan ophalen. Ze moet vanaf 18.00 uur vandaag nuchter zijn, en morgenochtend om 09.00 uur daar.

vrijdag 19 november 2010

De benen nemen ..............


Wel, misschien kunnen we toch rond 10 december weg. Het lijkt er inmiddels op dat Peter zijn been (prothese) voor die tijd klaar is. Als hij dan ook nog goed past en loopt………….. Er wordt in ieder geval hard aan gewerkt. Ook handig dat ik dan mijn afspraak met de kapper (Carina) in Hoting op de 16e dec. niet hoef te verzetten. Peter is klaar met lesgeven. Vandaag in de namiddag kwam er nog een cursist enthousiast aan de deur hier om te vertellen dat hij geslaagd was vandaag. Leuk is dat dan, vaak hoor je niets meer n.l. Ik krijg steeds meer zin om naar Zweden te gaan. Weet weer zat leuke dingen te doen daar. Peter is onlangs gevraagd door het Watersportverbond om plaats te nemen in de examencommissie voor TKN. Is leuk, dat kan hij ’s winters daar doen, examens maken. Dat is gemakkelijk tegenwoordig met internet, alles is zo eenvoudig te versturen. Hij zit ook al in een examencommissie voor “Reisvoorbereiding, Routering en Planning”, dat is voor mensen die een grote zeereis willen maken. Pittig examen. Maar nu nog even hier. Er zitten nog wat afspraken in de pen. Silvia komt de 30e (is een van mijn allerbeste vriendinnen). We gaan samen Drachten onveilig maken denk ik. Irma en Ronald komen. Kijk ik ook naar uit, ik hoop echt voor ze dat ze ook snel kunnen verhuizen naar hun droomhuis in Zweden. Morgen komt Gerard, zaterdag naar Teun en Joke in Oudesluis. Ze bakt pannenkoeken, dit beloofde ze ons in juni toen ze bij ons waren in Zweden. Ik vergeet volgens mij van alles, maar dat komt dan wel weer in een volgend berichtje.

woensdag 17 november 2010

Ups & downs & update

De steen Rosetta

Dat is het leven, ups & downs. Toen we net terug waren uit Zweden voelde ik me erg gelukkig. Rond die tijd las ik op de blog van Janneke dat ze zo super gelukkig was (is). Ik dacht toen: “Ik weet precies wat je bedoelt Janneke, zo voel ik me nu ook!” Meteen erachteraan dacht ik: “Nee, niet denken Gon, voor je het weet gebeurt er dan iets naars.” Een beetje bijgelovig ben ik dan wel. De volgende dag brak mijn moeder haar heup. Tja, toeval natuurlijk, nuchter blijven, maar toch! De laatste weken ben ik eigenlijk een beetje down. Het heeft niets te maken met de vallende blaadjes hoor, daar heb ik geen last van. Gewoon een aaneenschakeling van wat vervelende dingen, of rottigheid die je om je heen ziet. Traagheid met van alles. Peter zijn nieuwe prothese had al klaar zullen zijn. Maar eens bellen of dat ook zo is. Ze zijn er nog niet eens aan begonnen! De aanvraag bij het Zilveren Kruis ligt per ongeluk nog ergens in een “postvakje”. Als je zelf dus niets onderneemt, gebeurt er gewoon niets. Nu wordt er dan spoed achter gezet. Na mijn vaders overlijden vorig jaar heb ik me ook gestoord aan allerlei slordigheden. Allemaal dubbel werk. Het lijkt wel of niets meer in één keer goed kan gaan. Overal moet je nog een keer achteraan. Het lijkt wel of men met de komst van de computer niet meer zelf kan nadenken. Toen ik gisteren ’s avonds laat de hond uitliet, lag er een dode rode kat langs de weg. “Ze” hadden hem wel netjes in de graskant gelegd. Ik bedacht me wat te doen. Wel op dat moment maar niets, het is middernacht en de kat is toch al dood. Morgen maar weer eens kijken. Ik besloot dat net na de middag te doen. De kat lag er nog net zo, en dat langs een behoorlijk drukke straat waar veel fietsen en auto’s rijden richting centrum. De dierenambulance Drachten maar gebeld. Zij zouden hem ophalen en hoopten dat de kat gechipt is, zodat ze de eigenaar in kennis kunnen stellen. Wat ik hiermee eigenlijk zeggen wil is, dat dit een klein voorbeeldje is van hoe de mensen denken. Ze denken allemaal dat een ander het wel oplost. En dat is met zoveel dingen zo. Ik zal niet beweren dat ik die fout zelf nooit maak hoor.
Met mijn moeder gaat het zo zo. Ze geven haar minder rustgevende middelen omdat er dan minder kans op vallen is en omdat ze zoveel zit te dommelen. Het was ons nog niet verteld, maar ik merkte het gelijk de laatste keer. Het was gewoon zielig, ze kon niet stoppen met praten. En dat met afasie! Dinsdag hebben we een gesprek met de verpleging (evv’er) en de arts. Ze willen ook nog tanden bij haar laten trekken. Met Dino gaat het goed. Gerda en Renée zijn met hem naar de dierenarts geweest. Eerst waren de berichten niet best, het hart had een ruis. Er moest een echo gemaakt worden. Dat is gisteren gebeurd. Er zit een lek in een hartklep, maar met medicijnen kan Dino nog prima verder, ook zijn gebit kan gereinigd worden, hij krijgt dan een “roesje”. Hij is erg gelukkig schreef Gerda. Zelf ben ik gisteren naar het ziekenhuis in Heerenveen geweest, bij een kaakchirurg. Ik krijg twee implantaten. Na onderling overleg is besloten het komend voorjaar te doen als we weer in Nederland zijn. Aan het begin van ons verblijf in Nederland, zodat er tijd genoeg is om na het helen en vastgroeien de boel op te bouwen. We dachten rond 10 december weer naar Zweden te gaan, maar dat kan alleen als Peter zijn prothese klaar is en dat moet ik nog zien. Ik heb er veel zin in om te gaan. Sommigen begrijpen het wel niet dat we het prettig vinden om de kou in te gaan, maar het is toch echt zo. Gewoon om daar te zijn! Ik ben lekker bezig met een cursus Zweeds. Peter ook trouwens. Op Janneke haar blog las ik ook over Zweedse les. Ik stuurde haar een mailtje en ze schreef me terug dat ze me aanraadde om de cursus van Rosetta Stone te kopen. Alle drie de levels. We hadden al een cursus van de NHA, maar die is ouderwets in boeken. Dat doe je op een of andere manier minder gemakkelijk dan op de computer. De cursus van Rosetta Stone werkt met plaatjes en tekst. Je leert eigenlijk Zweeds op ongeveer dezelfde manier waarop je vroeger als kind Nederlands leerde. Aap, noot, Mies,………….., ha, ha. Als kind leer je woorden door de dingen die je ziet en de indrukken die je krijgt met de woorden erbij van bijv. je moeder of een ander. Ik heb inderdaad veel meer plezier in deze cursus, vind het steeds erg leuk verder te gaan. Mooie naam hè "Rosetta Stone"?!! Zou dit een mooie dame zijn? Nee hoor, het is genoemd naar een steen, de Steen van Rosetta. Dit is een donkere granieten steen van 112 bij 76 cm, die in 1799 in Egypte door Franse genietroepen werd ontdekt bij werkzaamheden aan het fort St. Julien (nu Quaitbay) bij de Egyptische plaats Rosetta (nu El Rashid). Op de steen staat op drie verschillende manieren een tekst geschreven:
in het Egyptisch door middel van Egyptische hiërogliefen, in het Egyptisch door middel van demotisch schrift, en in het Grieks alfabet. Hierdoor bleek de steen een belangrijke sleutel te zijn voor het ontcijferen van hiërogliefen door Thomas Young en Jean-François Champollion. Deze laatste lukte dat als eerste definitief in 1822. Dit leidde tot begrip van de betekenis van hiërogliefen, die vele eeuwen onontcijferd waren gebleven, en dus tot vele andere vertalingen. (bron: Wikipedia).


dinsdag 16 november 2010

Weldra

Ja, ja, een nieuw bericht komt weldra (wel een ouderwets woord, maar 't past hier wel, ha, ha).
Wauw -12 graden al in Hoting zie ik nu op dit moment. 't Kan snel gaan. Toch verlang ik naar Hoting! Wordt vervolgd...............

En dan dit nog, België:

dinsdag 9 november 2010

Corresponderen?

Echt vrolijk wordt je niet van alles in deze tijd. Hebben jullie dat nou ook? Vroeger vond ik ook veel niet in de haak en ging daarmee om op de volgende manier. Ik was van veel instanties lid en/of donateur. Je kon het zo gek niet bedenken. Bijvoorbeeld van de Dierenbescherming, Greenpeace, Milieudefensie, Bont voor dieren (nu Wakker dier), Amnesty International, GEUS (= geen uitbreiding Schiphol), Vluchtelingenwerk, Natuurmonumenten, Wereld Natuurfonds, Artsen zonder grenzen en waarschijnlijk vergeet ik nog wel iets. Ik schreef brieven voor Milieudefensie en Greenpeace. In de loop der tijd heb ik een aantal van deze instanties afgezegd als ik bijvoorbeeld ging verhuizen, want het liep een beetje de spuigaten uit en ook omdat de moed je soms in de schoenen zakt. Je bent er dan zoveel mee bezig en ziet de toestanden vaak alleen nog maar verergeren. Alhoewel er ook wel goede dingen zijn bereikt. Artsen zonder grenzen en Amnesty International bleef ik in ieder geval trouw. Wat ik al sinds jaar en dag deed en nog steeds doe is met kerstmis kaarten sturen naar gevangenen. Ik vraag aan Amnesty de groetenlijst toe te sturen. Dat kan nu ook online. Hierin staan gevangenen met hun adres en ook of het bijv. politieke gevangenen zijn of dat ze de doodstraf hebben e.d. Tegenwoordig vind je dit op hun site. Altijd stuurde ik zo’n 15 gevangenen, doorgaans gewetensgevangenen, met kerstmis een kaartje. Voor mij was het geen kerstmis als ik dit niet had gedaan. Op een gegeven moment heb ik een keer alle kaarten gestuurd naar gevangenen in de U.S.A. Zij hebben meer vrijheid om te schrijven dan gewetensgevangen in 3e wereldlanden. Dit heb ik geweten, ik kreeg van velen een brief. Allemaal vroegen ze of ik penvriend wilde zijn. Ik heb er twee uitgezocht en ben daar mee gaan schrijven. Voor de anderen vond ik penvrienden. Inmiddels zijn Eric en Howard al jaren en jaren penvrienden. Eric zit in Texas, Howard in Mississippi. Howard is zwakbegaafd en heeft leren lezen en schrijven in de gevangenis. Medegevangenen hebben hem dit geleerd. Hierdoor is zijn wereld minder klein geworden. Howard is 57 jaar, Eric weet ik even niet uit mijn hoofd, maar achter in de 30. Eric hoopt over een paar jaar vrij te komen, hij heeft een Nederlandse vriendin inmiddels. Van hem kreeg ik afgelopen week weer een brief. Hij is overgebracht naar een andere (minder strenge) gevangenis en heeft daar geen cel voor hem alleen, maar hij heeft een cellmate. Deze cellmate is erg eenzaam in die zin dat er niemand naar hem omkijkt, hij krijgt nooit bezoek en nooit post. Eric vroeg me of ik een penvriend voor hem kan vinden. Dus iemand die af en toe eens een brief(je) schrijft of een kaartje stuurt naar deze Michael. Dus hiermee heb ik deze vraag bij jullie neergelegd. Ik hoop dat er iemand reageert. Als je dat aan mij persoonlijk wilt doen, kan je dat per email doen door hier rechts op "Mail me maar" te klikken. Denk alsjeblieft niet dat een ander wel reageren zal, want dat zal wel tegenvallen. Wie weet kan ik Eric eerdaags laten weten dat er post voor Michael onderweg is..........

zondag 7 november 2010

Niels Holgersson en Linnaeus

Niels Holgersson, wie heeft er niet van hem gehoord?!!! Wel ik zal jullie eens vertellen dat ik natuurlijk wel van hem heb gehoord, ooit, lang geleden al. Had er zelfs ook plaatjes bij in mijn hoofd. Maar ik heb het sprookje nooit gelezen. In mijn jeugd ook nooit voorgelezen gekregen. Veel sprookjes gehoord in mijn jeugd natuurlijk, ook boekjes voorgelezen gekregen zoals bijvoorbeeld “Lente, zomer, herfst en winter” van Rie Cramer, waar ik laatst al eens over schreef. Alle boekjes van W.G. van der Hulst, wie kent ze niet (althans van mijn leeftijd) en de welbekende winterboeken gelezen. Maar de reis van Niels is mij onthouden, ha, ha.

We vonden dat we dat boek toch eigenlijk wel in ons bezit moeten hebben als “Zweden gangers”, ook al is het een kinderboek. Hoort dan wel bij je algemene ontwikkeling hé?! :-) Afgelopen week besteld en de volgende dag was het hier al. Weer een dag later had ik het uit. Dat is niet zo’n prestatie natuurlijk, het is niet zo’n heel lang verhaal. Voor wie het ook (nog) niet gelezen heeft…………..Niels is een stoute jongen die in Skåne woont, in het zuiden van Zweden. Omdat hij een nare jongen is wordt hij door een kabouter omgetoverd in een heel klein mannetje, ook kabouter formaat zeg maar. Hij gaat mee met Maarten de gans, die op zijn beurt met de wilde ganzen mee gaat naar Lapland. Onderweg moet hij waken over Maarten en als Maarten heelhuids terug zal keren zal de betovering worden verbroken en zal Niels weer een gewone jongen zijn maar dan met een sterk verbeterd karakter. Onderweg beleven ze natuurlijk de nodige avonturen. Best leuk om eens iets kinderlijks te lezen hoor!


Ook bestelde ik het boek “Anna, Hanna en Johanna” van de Zweedse schrijfster Marianne Frederiksson. Dit omdat ik er over las bij Janneke (klik hier voor haar blog). Het verhaal spreekt me aan, des te meer omdat ik zelf een demente moeder heb. Ik ben er nog maar net in begonnen. Janneke leest de Zweedse versie, omdat zij al veel verder is met Zweedse les en daarvoor o.a. dit boek moet (wil) lezen. En dan heb ik nog het boek van de reis naar Lapland van Linnaeus (in 1732) gekocht. Dat is geen leesboek, maar een boek waar je af en toe eens een stukje in leest. Hij beschrijft hierin zijn reis van Uppsala naar het noorden van Zweden en maakt daarbij ook allerlei aantekeningen en (kinderlijke) tekeningen van planten en dieren die hij onderweg tegenkomt. Na deze reis naar Lapland is hij naar Nederland gegaan. In eerste instantie om te promoveren aan de Universiteit van Harderwijk. Daarna ging hij op de Hartekamp in Heemstede wonen. Nadat hij, na verblijf van een paar jaar in Nederland, van cholera was genezen, ging hij weer via Frankrijk terug naar zijn vaderland Zweden. Ik vind het zeer interessant welke planten en bomen hij tijdens deze reis beschrijft.
En dan zal ik jullie eerdaags maar weer eens op een lekker recept trakteren.