Wie het leuk vindt kan hier lezen hoe wij genieten van ons verblijf in Zweden.
Over hoe het met ons gaat en wat we zoal meemaken...


Zweden... rust, ruimte, oneindige natuur, frisse lucht en veel aardige mensen!





dinsdag 31 januari 2012

De wintermarkt van Jokkmokk


Vandaag kijken we eens naar Jokkmokk waar jaarlijks een populaire wintermarkt wordt gehouden. De eerste bebouwing van Jokkmokk dateert uit 1602 toen het dorp als marktplaats gesticht werd door koning Karel IX van Zweden. De eerste markt voor en door de Samen kwam in 1605 en wordt nog steeds jaarlijks als Jokkmokks vintermarknad gehouden.



Deze wintermarkt, gehouden op de eerste donderdag, vrijdag en zaterdag van februari, biedt de Samen uit geheel Lapland de kans hun waren aan te bieden en zo nodig te ruilen. De markt heeft dus een lange geschiedenis met een 400 jaar oude traditie en is een waar feest, een buitengewone gebeurtenis. Al weken voordat de markt begint bruist de hele gemeenschap van activiteit. De straten worden van sneeuw ontdaan, vrachtwagens vol worden het dorp uit gereden, de planning voor de marktkraampjes begint, de mensen zijn weer vol verwachtingen. De eerste bezoekers komen al het weekend vóór de markt, warm gekleed met bonten mutsen en dikke parka's. Velen komen jaar na jaar terug.
Dit jaar wordt de markt gehouden van 2 t/m 4 februari, dus a.s. donderdag begint het spektakel. Jokkmokk is qua oppervlakte bijna de grootste gemeente van Zweden, maar er wonen slechts circa 3000 mensen. Tijdens de markt is het er een drukte van jewelste met ieder jaar ongeveer 40.000 bezoekers! Veel van de plaatselijke winkels en ondernemers (onder hen zijn Sami mensen met hun eigen rendieren) verdienen bijna een derde van hun jaarlijkse inkomen op deze markt.


De wintermarkt van Jokkmokk is dus een van de oudste markten van Zweden. Hier kun je nog veel meer lezen over de geschiedenis. De gemeente Jokkmokk hoopt door het grote aantal bezoekers ook mensen naar Jokkmokk te lokken. Men wil graag meer inwoners. Overigens proberen zeer veel gemeenten in Norrland dat. Men huurt zelfs stands op buitenlandse emigratiebeurzen. Ook op de komende emigratiebeurs in Nederland (over naar ik meen een week of twee) wordt Norrland weer goed vertegenwoordigd door verschillende gemeenten.


Er zijn natuurlijk verschillende manieren om in Jokkmokk te komen, maar deze is wel erg apart! Met Inlandsbanan. Deze trein, die er buiten deze reis van bijna een week alleen maar een zomerdienst op nahoudt, stopt ook in Hoting. We hebben hier een heel leuk stationnetje :-).


Ook is het leuk om eens een kijkje te nemen op de site van ILLUA, gevestigd in de uitgestrekte bossen in het hart van het berggebied van Jokkmokk. In enkele jaren hebben ze een vaardigheid voor het bouwen van iglo's ontwikkeld. Je kunt er overnachten in een iglo die al gebouwd is, maar je kunt er ook zelf een maken, je kunt er een sledehondentocht maken of een tocht met een sneeuwscooter.

Nou, ideeën genoeg voor een wintervakantie in Norrland en dan hebben we het alleen nog maar over Jokkmokk gehad. Wij wonen een kleine 500 km ten zuiden van Jokkmokk, Kiruna is hier 700 km vandaan en de Noordkaap maar liefst 1300 km. We wonen in Jämtland en ik merk dat men in NL dan vaak denkt dat we dan al bijna op de Noordpool wonen. Het gekke is dat ik ’s zomers, als ik al die mensen naar de Noordkaap zie gaan met hun camper of caravan, zelf ook vaak denk: “Jullie zijn er bijna”, in de wetenschap dat ze al zo’n 2100-2400 km gereden hebben als ze uit NL komen. Tegelijkertijd besef ik me dan dat het toch nog zo’n 1300 km is, oftewel een reisje van NL naar de Middellandse Zee!!!
Dit geeft weer eens aan hoe groot Zweden is.
Gon
 

zondag 29 januari 2012

Het is nog wel geen zomer, maar ik dacht gewoon weer eens aan het Götakanaal


Wie heeft er niet van gehoord. Ik las ooit zelfs een detective geschreven door het schrijversechtpaar  Maj Sjöwall en Per Wahlöö met de titel 'De vrouw in het Götakanaal' (1965). Ook zijn er vrij recent twee films opgenomen. De films gaan beiden over een wedstrijd op het Götakanaal tussen een Italiaanse en een Zweedse jachtbouwer. Deze worden hier altijd rond Kerstmis getoond op tv.  Het Götakanaal (Göta kanal) is een van de meest opmerkelijke waterwegen in de wereld en een van de belangrijke verbindingen tussen de twee grootste steden van Zweden, Gotenburg (Göteborg) en Stockholm. Het kanaal zelf is 190 km lang en is bijna geheel met de hand gegraven. Tussen 1810 en 1832 werkten er ongeveer 58.000 soldaten aan en zij verwijderden 300.000 kubieke meter stenen en aarde om een drie meter diep en ongeveer veertien meter breed kanaal te creëren. Om de niveauverschillen te overbruggen zijn er 58 sluizen in het kanaal. Overigens is de weg langs het kanaal, vroeger gebruikt door de arbeiders die het kanaal gegraven hebben, inmiddels één van de populairste fietsroutes van Zweden.

Karl Johan sluis met zeven 'treden'
Jaren geleden al hadden wij de gedachte zelf het Götakanaal te bevaren. We kochten in Nederland bij een nautische boekhandel toen zelfs al een prachtig boek met foto’s, maar ook met alle informatie betreffende de bruggen, sluizen, kortom met alles wat je moet weten om de reis te kunnen doen. We hebben al zo veel gevaren in het verleden, eerst met een motorsailer, daarna, toen de motorsailer voor Peter toch wel te zwaar werd i.v.m. zijn been(prothese), met een kruiser. Ik heb wat met de touwtjes in handen gestaan, letterlijk dan :-). Toen ik laatst schreef over de schilderijen en foto's van Severin Nilsson en er een reactie kwam op de foto aan het eind van het bericht, ging het Götakanaal weer leven hier, al was het nooit echt uit onze gedachten. 'En wat als we ons nu eens zouden laten varen dan! Dat zou toch ook eens wat zijn!'


Die mogelijkheid bestaat namelijk. Je kunt kiezen tussen een 2-, 4- of 6-daagse trip. De 6-daagse trip gaat van Gotenburg naar Stockholm. De rederij, die al in 1869 werd opgericht, heeft nu nog drie nostalgische cruiseschepen varen op het Götakanaal. Kanaalboot Juno, die werd gekocht in 1874, is nog steeds in werking en is het oudste geregistreerde schip met accommodatie dat nog vaart. In 1876 begon de rederij een partnerschap met Thomas Cook & Co. in Londen, in een succesvolle poging om als een van de eerste Zweedse bedrijven te proberen om toeristen naar Zweden te lokken. In 1880 had het bedrijf niet minder dan elf boten in dienst. Nu zijn er dus nog drie nostalgische schepen in dienst, Juno (1874), Wilhelm Tham (1912) en Diana (1931).

Engelse poster uit de tijd van de samenwerking
met Thomas Cook & Co., Londen
Nou ja, we dromen nog maar even verder, zolang onze lieve hond nog leeft (ze is nu dertien en gelukkig nog heel gezond zover we weten) doen we het toch niet. Het is voor ons een schat van een hond, maar geen hond om uit te besteden. Zou ook niet goed voor haar zijn. Maar een mens moet wat te dromen hebben toch?! Zo willen we ook ooit nog met de Hurtigruten langs de Noorse kust.
Maar gaan jullie nu even met me mee, dan gaan we even vier minuten met de Diana mee...



Als je nog even tijd en zin hebt, dit is ook een heel mooi filmpje...


Nou, wie weet...

donderdag 26 januari 2012

Vist

Zo, nu weer eens iets heel anders dan het noorderlicht, alhoewel ik nog steeds behoorlijk onder de indruk ben. Voor degenen die geïnteresseerd zijn is hier nog een prachtige fotopresentatie. Deze presentatie van eenenveertig foto's kan ik van harte aanbevelen! Maar hier nu dan over Vist...


Zweden is een land vol mythen en legenden. Veel van deze mythen en legenden zijn op de donkere bossen, ruige heuveltoppen of diepe meren gebaseerd. Deze legenden werden vele generaties lang mondeling doorgegeven, sommige zijn zo belangrijk dat de regio een standbeeld of een ander soort monument ter ere daarvan heeft opgericht.
Zo'n standbeeld, gemaakt in 1969, kan worden gezien vanaf de snelweg net buiten Jönköping, in de stad Husqvarna. Op dit punt scheidt de snelweg de stad van het enorme Vättermeer (Vättern). Aan de kant van de stad, staat in de graskant een reus. Deze reus heeft een klomp gras in zijn handen en staart over de snelweg naar de andere kant van het meer. Hoeveel van alle mensen die langs deze plek reden hebben deze reus gezien, vraag ik me telkens af wanneer we er weer langs rijden. Dat doen we nog steeds zo’n vier keer per jaar. En ik vraag me af hoeveel daarvan dan weten over de legende rond hem. De naam van de reus is Vist. Het verhaal gaat als volgt…
Lang geleden leefden in het gebied van Vättern de reus Vist en zijn vrouw. Elke dag zwierven ze rond het enorme meer op zoek naar voedsel. Het was niet ongebruikelijk dat hun wandelingen eindigden aan de overkant van het meer, ver van hun huis. Dit was geen probleem voor Vist. Met een gigantische stap kon hij over het meer en was dan dus zo weer thuis. Zijn vrouw echter, die kleinere stappen kon nemen, kon dit dus net niet, zij moest helemaal rond lopen om weer thuis te komen. Op een dag was Vist thuis en zijn vrouw liep op het platteland. Ze eindigde aan de overkant van het enorme meer. Ze was hongerig en moe, ze realiseerde zich dat ze te moe was om de hele weg naar huis terug te lopen. Ze schreeuwde over het meer naar Vist. Ze vroeg hem een klomp aarde in het meer te gooien, zodat ze die kon gebruiken als een soort stapsteen om sneller thuis te zijn. Vist pakte de aarde en gooide het in het meer. Zijn vrouw hoefde niet om te lopen en was snel thuis. Nu weten we hoe het stuk aarde dat vandaag de dag nog in het meer ligt in de vorm van een eiland daar ooit kwam. Het eiland Visingsö, het eiland van Vist.


woensdag 25 januari 2012

Eindelijk! Een geweldige ervaring rijker.

Het was te verwachten dat we hier een noorderlicht spektakel zouden kunnen gaan zien, maar ja, die bewolking steeds. Vanmiddag (dinsdag) was het zonnig, daar werd ik al heel vrolijk van, hij scheen al geruime tijd in de keuken. Nog een week of twee, dan zitten we buiten voor de gastenstuga op het bankje met warme chocolademelk, in een witte wereld. Maar in de loop van de middag trok het weer helemaal dicht. Ik verwachtte weer geen  noorderlicht te zien. Toen ik om 21.00 uur met de hond uit ging, was het helder geworden, heel helder met veel sterren. Nog geen licht te zien. Toen keek ik om 22.30 uit het raam, vloog naar de kapstok, kleedde me dik aan, want door het heldere weer was het flink kouder geworden en heb een half uur lopen genieten buiten!!! Daarna nam het weer af en als ik nu, net na middernacht, naar buiten kijk is het helemaal groen in het noorden, echt helemaal groen. Ik had vandaag emailcontact met de maker van de filmpjes die ik 21 januari plaatste. Hij stuurde me er nog een en wil nog meer en nog mooiere maken. Hij is ook professioneel fotograaf. Daarom nu nog een keer een filmpje van Jerry Porsbjer en Ronald Vikström (waarvan de tweede helft beduidend anders is dan van de andere twee filmpjes). Om het een beetje te vieren :-).



maandag 23 januari 2012

Ahlgrens bilar en de zonnestorm


Bilar is Zweeds en betekent auto's. Wat autodrop? Dachten wij dat we de enigen zijn met onze autodrop? Elke dag rijden duizenden en duizenden Zweden naar hun werk met in hun auto Bilar van Ahlgren, die vervaardigd zijn van een taai, lekker, bijna marshmallowachtig spulletje. Ze worden al gemaakt sinds het jaar 1953 in een fabriek in Gävle. Inmiddels zijn er vier smaken meen ik, zoet, zuur, met chocolade en zoute drop. De laatste doet nog het meest denken aan onze griotten. In 1993 werd het merk Ahlgren verkocht aan het Finse bedrijf Huhtamäki. Het snoepje Bilar was het enige dat de naam van Ahlgren mocht blijven dragen. De reclameleus luidt: Ahlgrens bilar, Sveriges mest köpta bil! Oftewel: Ahlgrens auto's, de meest gekochte auto van Zweden!


Dan nog even over het vorige berichtje van 21 januari. Zit je te verlangen naar het zien van het noorderlicht in werkelijkheid, komt er een bericht over een zonnestorm. Geert kwam met een mailtje over het gebeuren met een link naar een nieuwsbericht. Al lezend word je je dan toch wel bewust van onze kwetsbaarheid in deze eeuw. Zou er een zonnestorm zijn in de middeleeuwen, dan had men toch heel wat minder problemen dan wij nu. Er was immers geen elektriciteit, er waren geen satellieten, er was geen radio- en telefoonverkeer. Er was helemaal nog geen moderne technologie. Ze misten het niet, want ze wisten het niet. Wat te denken als nu op aarde alles uitvalt. Als je eens goed gaat nadenken... je kunt niets meer. Zelfs geen autorijden, want ik neem aan dat je snel uitgereden bent. Benzine tanken zal n.l. ook niet kunnen. Je kunt niet communiceren, je niet verplaatsen over grotere afstanden, dingen waar je je helemaal bewust van wordt als je op het witte dakje van Europa woont (waar de kans op ellende het grootst is) en dan toch graag contact wilt hebben met familie en vrienden in NL. De supermarkten worden niet meer bevoorraad, er wordt überhaupt niets meer vervaardigd. Je kunt niet meer pinnen. Er komt geen water meer uit de kraan. Je huis is alleen nog te verwarmen met een houtkachel. De ziekenhuizen dan of mensen die insuline nodig hebben. Medicijnen in het algemeen. Het is niet te overzien! Ik ben het met de stelling eens dat we denken dat het wel goed blijft gaan, maar dat we ons er toch op zouden moeten voorbereiden. Maar hoe? In 1859 was er ook een enorme zonnestorm. Sinds de tijd dat we een hoogtechnologische beschaving zijn is er geen enkele zwaardere zonneuitbarsting geweest dan in 1859. Waar men het noorderlicht normaal gezien alleen rond de polen aantreft, kon men toen van Rome tot Hawaï een kleurvolle, onheilspellende hemel aanschouwen. Wetenschappers menen dat de zonnestorm in 1859 drie keer krachtiger was dan de sterkste uitbarsting die NASA ooit geregistreerd heeft. Een volledige provincie in Canada werd toen zonder stroom gezet. Telegraafkabels, de telegraaf bestond toen 15 jaar, vlogen in brand, her en der waren er branden. Al met al viel het nog mee, ware het niet dat toen toen was, en nu nu... Wel, wie weet zie ik het noorderlicht nu eens wel, wie weet kunnen jullie het zelfs in Nederland zien dan!
Het stukje over de zonneuitbarsting van 1859 heb ik gevonden op de site van Grenswetenschap.nl.
Mochten jullie niets meer van mij horen hier dan is in ieder geval de verbinding verbroken...  ;-)))

zaterdag 21 januari 2012

Relax met het noorderlicht!

Al zo lang we hier wonen verlang ik er erg naar om het noorderlicht eens met eigen ogen te zien. Het is zeker mogelijk het ook op deze hoogte in Zweden te zien. De kans is 's winters natuurlijk vele malen groter, omdat het 's zomers alsmaar licht is. Om de kans het te zien te vergroten, heb ik al snel de voorspeller op mijn blog gezet. Inmiddels kijk ik daar zelden meer op, omdat ik me heb geabonneerd op het zgn. Auroral Alert. Daar geef je je emailadres en je positie op en dan krijg je vanzelf een mailtje als het voor jou zichtbaar zou moeten zijn. Inderdaad, zou moeten zijn. Ik heb al heel wat 'Alerts' ontvangen. Ik heb het noorderlicht nu, in onze derde winter hier, nog steeds niet gezien. Je gelooft het bijna niet, maar steeds sneeuwt het op die momenten. Ik denk dan altijd aan die Noorse trollen in de bergen verderop. Die nare wezens doen dat natuurlijk om mij te plagen :-)). Zo zou ik het ook vanavond ruimschoots moeten kunnen zien. Helaas, het sneeuwt. Ik moet me dus nog steeds behelpen met beelden van bijvoorbeeld YouTube.

Vandaag heb ik een juweeltje gevonden. Niet dat het noorderlicht op dit filmpje nu zo bijzonder spectaculair is, ik heb er gezien die veel spectaculairder zijn. Maar in dit geval vind ik de combinatie met de muziek zo bijzonder. Jerry Porsbjer filmde het noorderlicht op de ware snelheid, dus niet versneld zoals zo velen. Het is gefilmd in een maanverlichte nacht in maart 2011, in Moskosel (zijn woonplaats), Lapland, Zweden. Een van zijn beste vrienden, Ronald Vikström, componeerde en speelde de muziek voor dit filmpje. Ik vind het een bijzondere combinatie. Op zichzelf staand zijn ze allebei erg mooi te noemen, maar samen lijkt het of ze voor elkaar gemaakt zijn, de beelden en de muziek. Mij raakt het tot op het bot zeg maar. Dat zal niet voor iedereen hetzelfde zijn. Als je het probeert weet je het. Neem even vier minuten tijd voor jezelf en geniet. Het liefst met een goede koptelefoon op je hoofd en op volledig scherm (rechts onderin het schermpje voor degenen die dit niet weten).



Wil je iets meer spectakel, dan kun je deze bekijken, is ook in Moskosel in Lapland opgenomen, ook op ware snelheid door dezelfde filmer.





Ik hoop dat je er net zo van geniet als ik. Een fijne zondag alvast!

vrijdag 20 januari 2012

Soeppie!

In Dorotea, hier vlakbij, verkopen ze bij de supermarkt altijd garnalen los uit een diepvries. Deze diepvries is speciaal en alleen voor garnalen. Er hangen plastic zakken bij en in de garnalen staat een grote schep. De garnalen zijn op zee zeer kort gekookt en direct ingevroren. Er zitten gewone garnalen in en gamba's. De gamba's kochten we al diverse malen en deden die bijvoorbeeld in de oven met boter en knoflook. Maar nu wilde ik eens iets met de kleinere garnalen maken en kwam op dit recept. Je vindt het recept van deze vissoep op Kokkerellen.

woensdag 18 januari 2012

Zo blij met Joel Bernhard Nordh


Joel Bernhard Nordh (1900-1972) is in Zweden een zeer bekende ‘volksschrijver’.
Maar eerst ga ik vertellen waarom ik zo blij ben dat ik de site die aan hem gewijd is, heb gevonden. Al zo lang we hier wonen, ben ik bijzonder geïnteresseerd in de geschiedenis van dit gebied, met name in de tijd van de kolonisten. Ik was al eens aan het spitten geweest op het net, maar kwam toen niet veel verder dan wat ik beschreef in mijn berichtje Bellvik en de bosbouw. Op zich ook interessant, maar niet wat ik écht zocht. Nu heb ik dan de site gevonden over de schrijver Bernhard Nordh. Afgelopen zondag had ik het over hem met Wiveka, ik was benieuwd of ze hem kende. Ja, natuurlijk kende ze hem. Ze vertelde ook uit die tijd en begreep mijn interesse, vond het zelfs erg leuk. De kolonisten, die volgens haar vaak uit de kustplaatsen langs de Botnische Golf kwamen, hadden een bijzonder hard bestaan. Ook botste het vaak tussen hen en de Samen, wat je wel kunt nagaan natuurlijk. Toch ontstonden er ook wel liefdesrelaties tussen kolonisten en Samen. Wiveka is veel later geboren, dus redelijk ver na de moeilijke periode die ongeveer eindigde rond 1920. Haar moeder was echter ook een Samen vrouw. Maar nu even heel beknopt iets over Nordh…


In 1937 kwam de grote doorbraak met zijn tweede roman: I Marsfjällets skugga. Dit boek is in 7 talen vertaald, waaronder in het Nederlands. Er zijn meer dan twee miljoen exemplaren verkocht. De Nederlandse titel is In de schaduw van het Marsgebergte. In 1936 bezocht Nordh de plaats Vilhelmina en het berggebied ten westen van Vilhelmina. Hij deed hier onderzoek naar kolonisten. Zo verzamelde hij de gegevens voor zijn romans over dit gebied. Voor de roman I Marsfjällets skugga heeft Nordh uitgebreide gesprekken gevoerd met kinderen en kleinkinderen van de hoofdpersoon van dit meeslepende boek. Er zouden nog 25 romans volgen. Een aantal romans beschrijft het leven op het platteland, terwijl een andere groep romans, in het Zweeds ‘Vildmarksromaner’, de nadruk legt op het leven van kolonisten in de ruige wildernis van noordwest Zweden. De schrijfstijl is plezierig en zeer verhalend. Nordh is een geboren verteller, die het leven op het platteland en in de wildernis met veel gevoel voor detail en realisme beschrijft. Alle facetten van het leven in die moeilijke periode, veelal tussen 1850 en 1920, komen aan de orde.


Vilhelmina ligt ongeveer een kleine zestig kilometer noordelijk van Hoting. Toen we afgelopen zomer naar  Stekenjokk gingen (en het jaar daarvoor ook), zagen we Marsliden (het Marsgebergte) in de verte liggen.
Naar aanleiding van de vondst van het bestaan van deze boeken, ben ik gaan snuffelen op bijv. Marktplaats. Ik heb twee boeken gevonden die betrekking hebben op deze omgeving, ze gekocht en inmiddels liggen ze bij een vriendin in Nederland. Ook Bol.com heeft ze soms tweedehands. Velen van jullie zal het niet zoveel zeggen, maar van enkele lezers denk ik zeker te weten dat ik ze met deze wetenschap ook een plezier doe! Ik verheug me er op ze te lezen. Voor degenen die ook geïnteresseerd zijn is hier de link naar de site. Het is ook leuk om te zien wat drie lezers er van vinden. De Nederlandse mevrouw Wil Vening (inmiddels overleden), heeft het boek over het Marsgebergte zelfs bewerkt en uitgegeven onder een iets andere naam. Nog te koop in de uitgave van de Grote Letter Bibliotheek zag ik. Mocht er iemand zijn die nog meer gegevens heeft of weet te vinden over de tijd van de kolonisten hier, dan houd ik mij aanbevolen!



dinsdag 17 januari 2012

Kaal en donker...


Zwerfkei in ons riviertje.
...op de plaats waar eerst de kerstboom stond. Bij jullie is hij natuurlijk allang de deur uit of, als je een nepboom had, in zijn verpakking op zolder of in de garage. Hier dus nog niet. Vroeger zette ik de kerstboom altijd midden december. Als de jaarwisseling was geweest, was ik alle kerstversieringen echt zat. Hoe leuk ik het vond om alles op 14 of 15 december op te tuigen, zo heerlijk vond ik het ook weer om hem op twee of drie januari weg te doen. Later ben ik het gaan uitstellen tot Driekoningen, in Zweden wordt deze dag 'trettondedag jul' genoemd. Dit wil letterlijk zeggen dertiende kerstdag, maar het betekent gewoon de dertiende dag vanaf 1e kerstdag. Op 13 januari is het 'tjugondedag jul' oftewel de 20e dag na 1e kerstdag ook wel genoemd 'tjugondedag Knut' omdat het ook de naamdag is van Knut. Op deze dag wordt traditioneel de kerstboom de deur uit gedaan. Eerst wordt er nog even omheen gedanst, de Kerstman komt nog met een klein cadeautje en dan is het 'slut'. Afgelopen uit! Maar hier dus nog niet. Waren Åke en Wiveka hier de vorige twee winters met Kerstmis en de jaarwisseling, dit jaar niet. Ze gingen vlak voor kerst weer naar Åkersberga, omdat Wiveka niet meer genoeg snipperdagen had. Jammer. We hadden ze te eten willen vragen, samen met Clas. Toen was het nieuwe jaar aangebroken en had Wiveka weer de beschikking over snipperdagen. Ze kwamen hier aan op ‘trettondedag jul’, 6 januari dus. Ze hadden in december gezegd dat ze minstens twee weken zouden blijven, maar ze zijn vanmorgen weer vertrokken. Daarom kwamen ze gisteren hier eten, Åke en Wiveka en Clas natuurlijk. Juist daarom had ik de kerstboom en andere versieringen nog niet opgeruimd. Nu wel en het is donker en kaal daar waar de kerstboom stond. Nu staat er zo’n dienblad op pootjes, met daarop het leuke serviesje dat ik afgelopen zomer kocht bij M&M in Fredrika. De uitzending van ‘Ik vertrek’ met M&M wordt uitgezonden op 28 januari om 21.30 u op Ned. 1. Åke en Wiveka hebben buiten de kerstverlichting nog laten hangen in de kerstboom. Hier zit de buitenverlichting ook nog langs de armleuning van de trap bij de voordeur. Ook bij Clas hangt buiten nog wel kerstverlichting. Nog eventjes dan. De dagen beginnen al weer lekker te lengen. Nog even dan schijnt de zon weer in de keuken rond lunchtijd, dat duurt nog ongeveer een week. Als het dan niet sneeuwt natuurlijk :-)

zaterdag 14 januari 2012

Nu we het toch over Zweedse schilders hebben... op Facebook bijvoorbeeld...


Het schoot me te binnen dat ik laatst iets las over een bekende Zweedse schilder, n.l. Anders Zorn. Wikipedia zegt over hem: Anders Zorn (1860 - 1920) was een Zweedse schilder en etser. Hij is vooral bekend door zijn portretkunst, zijn weergaven van het vrouwelijk naakt en zijn levendige afbeeldingen van het water. In Mora is een museum aan hem gewijd. Zorn portretteerde onder anderen de vroegere Amerikaanse President Grover Cleveland in 1899. Ook maakte hij portretten van koning Oscar II van Zweden, van koningin Sophia en van hun kinderen. Over het museum ga ik niets schrijven, omdat dit bij Hans allemaal aan de orde komt en je met één klik op de link alles daar kunt lezen én zien. Maar ik las nog iets betreffende Anders Zorn. Over een relletje op het internet. Wij kunnen het werk van Anders Zorn kunst noemen, maar de mensen achter Facebook zien het als pornografie! Facebook heeft n.l. ingegrepen op de pagina van een Deense kunstenaar. Het sociale netwerk Facebook heeft een afbeelding van het schilderij 'Flicka på loftet', van deze schilder verwijderd! De afbeelding zou dus pornografisch zijn. De Deen Jensen mag van Facebook ook geen andere plaatjes of foto's meer op Facebook plaatsen. In een reactie zei hij: ‘Facebook is een Amerikaanse organisatie, en zou niet mogen beslissen wat pornografisch is in een Deense, Scandinavische of Europese context.’ Bekijk het even Facebook! Ik kan er werkelijk niet over uit. Ik heb hier dan ook alleen maar de bovenste helft van het schilderij getoond, want wie weet gaat Blogger mij anders censureren, komt toch van hetzelfde continent niet waar?! :-)) Hier nog de link naar de website met al het werk van Anders Zorn, we hebben toch zeker maling aan Facebook! Op die site kun je de 144 schilderijen ook in een slideshow aan je voorbij laten gaan.
p.s. Naar aanleiding van de reactie van Willy hieronder, wil ik nog even zeggen dat ik het schilderij eigenlijk als grap heb gehalveerd om vooral toch ook te laten voelen hoe enorm belachelijk deze mening en actie van de mensen achter Facebook is. Maar het geeft niet dat hier maar een half schilderij staat, we kunnen immers op ons gemak alle werken bekijken op de website van Anders Zorn waarvan de link hier vlak boven mijn handtekening staat.

donderdag 12 januari 2012

Johan Severin Nilsson


Zweden kent vele schilders en tekenaars, waarvan in Nederland bijvoorbeeld Jenny Nyström en Carl Larsson wel bekend zijn. Weinigen zullen echter gehoord hebben van Johan Severin Nilsson (1846-1918). Informatie over Johan Severin Nilsson is dan ook uiterst schaars, ondanks het feit dat hij tot de populairste schilders van Zweden behoort. Kunstenaar en fotograaf Severin Nilsson werd geboren in het zuiden van Zweden, in Halland. Hij studeerde aan de Koninklijke Zweedse Academie voor Kunsten in Stockholm van 1865 tot 1871, en vervolgens drie jaar onder Leon Bonnat in Parijs. Severin was een actief en productief schilder en heeft een groot creatief erfgoed nagelaten. Hij was ook een van de eerste Zweedse documentaire fotografen en maakte tevens boekillustraties. Ik vind het leuk om jullie hieronder nog enkele van zijn werken te laten zien. Werken waaraan duidelijk te zien is dat hij zich liet inspireren door het landschap Halland in het Zuid Zweedse landsdeel Götaland, daar waar hij oorspronkelijk vandaan kwam.










Dit is slechts een kleine greep uit zijn werk. Hieronder nog een van de vele foto's die hij maakte.


maandag 9 januari 2012

De achtertuin


Ik keek er al een tijdje naar uit. Ik keek er naar uit dat de omstandigheden goed zouden zijn voor Clas om er op uit te gaan met de sneeuwscooter. Het is hier helemaal niet druk met sneeuwscooters. Heel af en toe eens een, dus ben ik afhankelijk van Clas wat deze paden betreft. Onze buurman Clas heeft nog een heel erg oude. Clas kan zelf sleutelen, dus hij onderhoudt al zijn machinerieën zelf. Hij kan trouwens ook heel mooi hout bewerken. Meubels maken. Iemand met gouden handen dus. Maar ik dwaal af. Dit is onze derde winter hier en net als voorgaande winters keek ik er dus al een tijd naar uit dat Clas met zijn sneeuwscooter paden in de bossen en op de heuvels zou gaan maken. Als hij twee à drie keer over zo'n pad gereden heeft, is het zo stevig dat ik er op kan lopen. Je moet je voorstellen dat je dan op een laag sneeuw loopt van wel 50 - 100 cm. Een enkele keer zak je dan ook onverwacht een heel eind weg, dat is even schrikken, als je niet wegzakt loopt het wel een beetje zwaar, je zakt toch bij iedere stap wel een paar centimeter weg. Maar ik geniet er altijd enorm van, want dan kan je ook 's winters de natuur in met de hond (en je fototoestel). Ook zij vindt het ontzettend leuk omdat ze dan los mag. Ik hoef niet bang te zijn dat ze van het pad af gaat, want dan gaat ze 'koppie onder' in de sneeuw en dat weet ze drommels goed. Gisteren en vandaag kon ik dan eindelijk 'onze achtertuin' in! Naast en achter ons huis ligt een stuk bos dat bij onze huizen hoort. De ene kant van het bos hoort bij Clas, de andere kant van het bos hoort bij ons. Clas en de vorige eigenaar van ons huis hebben dat een jaar of twintig geleden gekocht van de bosmaatschappij SCA. Dit om ervan verzekerd te zijn, dat we nooit tegen een woestenij van een gerooid bos aan zullen hoeven kijken. Daar zijn we super blij mee! Als je door ons bos loopt (het hoofdpad is de scheiding tussen de helft van Clas en de helft van ons, maar wat maakt het uit?!) stijg je en kom je na een poosje op een berg uit waar het bos wel is omgehaald. Het is inmiddels herplant. Doordat de berg dus op een bepaald stuk redelijk kaal is, heb je een prachtig uitzicht. Ik neem jullie dus even mee... jullie kunnen een aantal foto's zien op ZoominGon.  Hebben jullie heel eventjes ook een beetje winter.

vrijdag 6 januari 2012

Verkeersongevallen met wilde dieren

In dit berichtje op kerstavond schreef ik o.a. over de 40-jarige man hier uit de buurt die, door een aanrijding met een eland vlak voor Kerstmis, tragisch om het leven is gekomen. Het aantal verkeersongelukken met wild is het afgelopen jaar toegenomen. Voor het hele land waren er tot en met 19 november 5815 ongelukken met elanden gerapporteerd door de politie. Het hele jaar 2010 waren dat er 5761. Hoewel het aantal ongelukken met wild is toegenomen is het aantal dodelijke slachtoffers op hetzelfde niveau van vorig jaar gebleven. Hieronder staat in de tabel het aantal ongelukken met verschillende wilde dieren.

wilde zwijnen 31438
reeën 29228
elanden 5815
rendieren 1337
damherten 604
overige dieren 541
edelherten 203
lynxen 20
adelaars 10
beren 9
wolven 8
otters 6
veelvraten 1

Nu worden als test sensoren ingezet die moeten waarschuwen als er wild in de buurt van de weg komt. Zo kunnen automobilisten vaart minderen om ongelukken te voorkomen. Op een bepaalde weg zijn over een afstand van honderden meters paaltjes gezet met sensoren die moeten detecteren of er wild in de buurt is. Bij detectie van beweging en warmte geeft het paaltje lichtsignalen af om de automobilisten te waarschuwen. Bewegende takken worden dus niet gesignaleerd. De intelligente sensoren zijn op zich al getest en het is bewezen dat ze werken. Het is alleen nog niet bekend hoe de sensoren zich aan de kant van de weg gaan houden. Ze moeten bestand zijn tegen sneeuw dat wordt opgeworpen door sneeuwschuivers, het wassen van de paaltjes en gemaaid gras. De proef duurt een jaar en zal vervolgens worden geëvalueerd. Ook reacties van automobilisten zijn dan bekend bij Trafikverket. Laten we hopen dat het een succes blijkt en dat deze sensoren in alle risicogebieden worden geplaatst, zodat er veel mensen- en dierenlevens gespaard kunnen blijven.

woensdag 4 januari 2012

Onze vaste gasten



Nog eens een collage, dit maal van de vaste gasten in onze tuin. Vossen, sneeuwkonijnen e.d. daar gelaten. Het gaat hier om gasten bij de voedertafel. Ik kan je vertellen dat er enorm veel voer doorheen gaat. Gelukkig kan je het voer hier in bijzonder grote verpakkingen kopen. Zonnepitten zijn bijvoorbeeld los te koop, maar ook in zakken van 5, 10, 20 en 50 kg. Pinda’s zijn te koop in netjes, maar je kunt ook een hele emmer (met deksel) kopen. Vijf kilo zit daar dan in, gedopte pinda’s met vlies. Vetbollen zijn te koop per zes, maar ook in emmers. Ik meen dat er dan ongeveer vijfendertig in zitten. Kortom, er wordt hier enorm veel bijgevoerd. De vogels, die dus zaadeters zijn, zouden anders ook niet kunnen overleven in een winter waarin doorgaans toch wel vijf à zes maanden sneeuw ligt. De insecteneters vertrekken in de herfst allemaal naar warmer oorden. Behalve de vogels komen er ook iedere dag eekhoorns op de voedertafel. Een schattig gezicht. De vogels die we hier dagelijks zien zijn: boomklever (ca. 6), ekster (2), noordse goudvink (zeer veel), matkop mees (zeer veel), kuifmees (2), koolmees (zeer veel), pimpelmees (veel), bonte specht (1), groene specht (1), Vlaamse gaai (3). De eekhoorns zien wij niet met meer dan twee tegelijk. Ze zijn er vanaf het ochtendschemer (acht uur à half negen) tot in de middag, dat ligt natuurlijk ook aan de maand. In februari hebben ze veel meer tijd (= daglicht) om te eten dan in december. Laatst was er zo’n vetbol door de wind van een tak gegleden en in de sneeuw gevallen. Het netje was nog heel. Een eekhoorn zag zijn kans en begon er, diep in de sneeuw, heerlijk van te eten. Ja, maar dat vond de ekster niet zo’n goed idee. Hij wilde die vetbol, waar ook hij normaal gesproken niet bij kan omdat hij veel te zwaar en onhandig is, ook hebben. Ze kregen ruzie. De eekhoorn pakte de vetbol (aan het netje) en racete ermee door de tuin richting garage. De ekster er achteraan. Hij pakte de vetbol af van de arme eekhoorn en had nogal moeite om op te stijgen. Het lukte hem toch en het was een erg komisch gezicht om een ekster met vetbol te zien vliegen. Maar overal zijn kapers op de kust, dus of hij hem rustig alleen heeft kunnen verorberen betwijfel ik. (De meeste foto's die ik in de collage gebruikt heb komen van het internet)



maandag 2 januari 2012

Lachen om jezelf - Vertel eens...


Een mooi natuurlijk gordijntje. Eerst wat sneeuw op het dak. Daarna lichte dooi.
Sneeuw laat beetje los en schuift iets naar beneden. Daarna een etmaal min
twintig graden. Vandaag weer rond nul en al anderhalve dag sneeuw. Zo ontstond
dit sneeuwgordijntje. Heeft niets met onderstaand verhaal te maken.

...hebben jullie dat ook wel eens? Hebben jullie ook wel eens dat je jezelf zo’n ongelofelijke kluns vindt? Dat je denkt: ‘Hoe heb ik toch zo stom kunnen doen?!’ Ik bedoel in dit geval dingen die je doet, met je handen eigenlijk. Ik moet zeggen dat ik het niet heel vaak heb, maar toch met enige regelmaat, zeg maar twee keer per jaar of zo, gebeurt mij dat. Zo ook afgelopen week. Hadden onze moeders een schort aan tijdens het koken, wij doen zoiets niet meer. Eigenlijk knoei ik ook nooit op mijn kleding tijdens het koken of het eten. Vorige week wel. Op een sweater kwam een klein beetje bietensap tijdens het raspen van de bietjes. Op een gestreept truitje kwam een vetvlekje. Van allebei vond ik het jammer als het er niet meer uit zou gaan, gewoon omdat ze lekker zitten. Het bietensap zag ik niet zo somber in, anders was het met het vetvlekje. Maarrrrrrrr, ze hebben hier een goed vlekkenmiddel ‘Tabort’ (letterlijk vertaald ‘wegnemen’). Beneden in de wasruimte is er hoog boven de wasmachine een smalle plank met allerlei flessen erop. Wasmiddel, wasverzachter, vlekkenmiddel, en allerlei andere flessen en flesjes. Ik had een wasje met truitjes en hemdjes, fijngoed dus. Ik nam het flesje vlekkenmiddel en deed het bij beide kledingstukken op de vlek. Daarna lekker dicht gevouwen, even inwerken, andere was erbij en draaien maar. Toen ik de was er later uithaalde geloofde ik mijn ogen niet. Was het vlekkenmiddel zó agressief geworden? Nooit eerder last van gehad, op de plaats waar ik het vlekkenmiddel had gedaan was de stof helemaal gebleekt.


Ik keek nog eens goed naar de flesjes. Naast het flesje ‘Tabort’ stond een flesje waar spoelglansmiddel voor de vaatwasser in gezeten heeft. Ik heb daar afgelopen zomer eens bleekwater in gedaan. Ik gebruik het niet vaak, maar ik vind toch dat ik er niet altijd buiten kan. De flessen hier hebben gelijk zo’n groot gat, dus geen spuitje zeg maar. Ik had er toen wat bleek in gedaan, zodat ik het veel zuiniger kon doseren. Ik had dus het verkeerde flesje gebruikt, ook al weet ik drommels goed waar wat in zit. Oh, twee kledingstukken totaal verpest. Er zat ook een nieuw shirt bij deze draai was, een heel leuke nog wel. Gelukkig mankeerde er niets aan en ook niet aan de rest! Ik hing de twee kledingstukken (en de rest) toch maar te drogen. Werkkleding, als ik komende zomer eens moet verven of zo.



Nu wil het geval dat ik altijd een paar tinnetjes textielverf (Dylon) in huis heb. Zeker altijd zwart. Omdat zwart altijd snel lelijk wordt, frist iets wat egaal zwart is altijd enorm op van een behandeling met een klein tinnetje verf. Ik doe dan de wasmachinemethode. De sweater was van een onbestemde kaki-achtige kleur. Die zou ik toch best zwart kunnen verven? Moet lukken met twee tinnetjes, heb ik gelijk een nieuwe sweater, deze kleur stond me toch al niet! De andere trui zou ik niet kunnen verven, die zou niet tegen de temperatuur van 60 graden kunnen.
Tja, hoe moet ik dit nu weer aan Peter vertellen. Ik heb nog niets aan Peter verteld. Hij vroeg ook niet of ik een nieuwe trui aan had vandaag. Dat vraagt hij wel eens vaker en dan is het antwoord meestal dat ik die al lang heb. Die is dan niet geverfd hoor, ha, ha. Maar Peter volgt mijn blog ook, dus hij zal het wel weten nu. Nu ben ik zo benieuwd of jullie ook wel van die onhandige blunders maken. Mail me maar een smakelijk verhaal!