Wie het leuk vindt kan hier lezen hoe wij genieten van ons verblijf in Zweden.
Over hoe het met ons gaat en wat we zoal meemaken...


Zweden... rust, ruimte, oneindige natuur, frisse lucht en veel aardige mensen!





vrijdag 30 september 2011

Bijna weg



Dit was gisteren langs het meer. Het waaide enorm hard gisteren. Dat is werkelijk zeldzaam hier. Het waait hier bijna nooit hard. Het is best eens lekker, zo de wind door je haren en in je gezicht. Vandaag was het veel warmer en windstil. Het lijkt wel een beetje zomer te worden, Indian summer, en ik begrijp dat het ook zo is wanneer wij afzakken. Tot later......

woensdag 28 september 2011

Kerstboom uitzoeken

Wat krijgen we nu? Ligt er al sneeuw
en wat is dat met die kerstboom?
Twee jaar geleden vond ik het wel prima om het nepkerstboompje van mijn oma hier neer te zetten. Het boompje dat jaren door mijn moeder was opgetuigd uit nostalgie, naast hun gewone échte kerstboom. We kochten nog een leuk adventbakje met kerstgroen en 4 adventkaarsen erin en haalden nog wat andere versieringen voor de dag. Vorig jaar wilde ik eigenlijk best wel een echte. Op mijn vraag aan Carina, de kapster, waar je hier een kerstboom kon kopen, werd hartelijk gelachen. Achteraf snap ik het wel. "Nee, die kun je hier niet in de winkel kopen, je gaat gewoon het bos in met je bijl of zaag!" Aha, ja, klinkt wel een beetje logisch. Er staan hier miljarden, biljarden, triljarden, nou ja ik denk ontelbare sparren en dennen in Zweden. Niemand kijkt je dus gek aan als je met een boom uit het bos naar huis gaat. Op de terugweg keek ik eens om me heen naar alle besneeuwde sparren en sparretjes.



Nee, met zoveel sneeuw erop, kan ik echt niet zien of het wat is. Er staan n.l. ook heel veel sparren die niet mooi zijn om in huis te zetten met kerst. Er lag ook zoveel sneeuw, dat lang niet alle sparren enigszins te voet bereikbaar waren. We besloten het nepboompje maar weer neer te zetten en de volgende zomer te kijken welke, niet al te grote sparren, geschikt zouden zijn, om er vervolgens een tot onze kerstboom 2011 te bombarderen. Nou, dat valt ook nog niet mee. Inmiddels heb ik er een paar op het oog. Het hangt van de bereikbaarheid af welke het zal worden in december. In alle gevallen zijn het twee bomen die veel te dicht op elkaar staan. Als je er één weghaalt, heeft de andere een betere toekomst en mag de ongelukkige, met de lelijke kant tegen de muur, nog één keer stralen! Ik verheug me er nu al op. Alleen de geur in huis al. Ik weet het is nog ver weg, maar dit moest alvast gebeuren.





Zo ziet een spar uit de bossen hier er doorgaans uit. Een vrij open boom dus, waar je de dingen
mooi in kunt hangen. Dit in tegenstelling tot de gekweekte en enigszins opgefokte bomen die
soms zo dicht zijn dat je alleen maar een paar spulletjes aan de buitenkant kunt hangen.

woensdag 21 september 2011

Frezen




We wilden graag het aardappellandje nog even frezen. Dan huren we dus een frees van de man van de camping hier (die verhuurt allerlei apparaten) voor een habbekrats. Kan je er zelf geen een voor aanschaffen. Krijg je er echt nooit uit. Nu kost het voor 2x ongeveer 25 euro per jaar. Niet gek, zit er ook al benzine in en je hoeft hem niet bij te vullen zegt hij dan nadrukkelijk.

Maatje 39 :-)
Het is voor Peter nauwelijks te doen dat frezen, want het ding vreet zich vooruit. Je moet er echt een beetje aan hangen, anders gaat hij niet in de grond, maar gaat hij er alleen maar overheen. Ik ben het dus gaan doen en was wel een aardig poosje bezig om het goed te krijgen. De pech was dat het vannacht geregend had en daar was ik niet zo blij mee. We hadden er turf uit de bossen overheen verdeeld (voor ons geschept door Tineke, bedankt nogmaals hè Tineke!!!). Iemand had ons verteld dat dat het allerbeste was om de grond te verbeteren. Alle planten uit de potten en bakken zijn er ook doorheen gemalen nu. Dan is het lekker los voor de sneeuw en de vorst komt en dan doen we het komend voorjaar nog een keer.


Lekker los en lekker opgeknapt!
De twee aardbeienplanten van de schommel staan erin nu.
De aardbeienplanten die aan de schommel hingen heb ik na het frezen gepoot. Ik hoop dat ze de winter zo doorkomen. Buiten zijn we nu eigenlijk met alles klaar. Heerlijk is dat, dan kunnen we nog een beetje genieten hier als het weer meewerkt. De komende twee dagen in ieder geval niet, dus net op tijd gefreesd. Het weekend komt er weer zon..........


De aardappels stonden natuurlijk allemaal in mooie aangeaarde rijen. Maar toen kwam er in een heel andere hoek van het veldje, n.l. tussen de bietjes die we gezaaid hadden, een aardappelplant op. Om uit te proberen welke aardappel het hier een beetje goed doet, hadden we drie soorten gepoot, dus het was een verrassing wat voor aardappel daar nu toch opgekomen was. En hoe het komt zal altijd wel een raadsel blijven, want we kunnen ons niet voorstellen dat een aardappel van vorig jaar kan overleven na minima van rond de -30 graden! Ook al ligt hij onder een laag sneeuw. Vandaag ook die laatste aardappelplant dan maar even gerooid en dit kwam er vanaf. De Nederlandse rode late aardappel "Laura". Twee jaar geleden poters gekregen van de EKO boer "Veer" in de Kop van Noord-Holland. Ze doen het hier goed, en het is een lekkere vastkoker.

dinsdag 20 september 2011

Hällingsåfallet nog eens

Bij zonnig weer is de regenboog te zien bij de waterval. Het zonlicht "breekt"
op de waterdruppeltjes in de nevel en veroorzaakt zo dit fenomeen.
omdat het zo mooi is! Het zou mooi weer worden afgelopen weekend en dat was ook zo. De dag begon helder en fris, Peter moest de autoruit krabben! De dag bleef helder en zonovergoten. Het was de eerste nachtvorst van dit seizoen. Vorig jaar hadden we veel meer nachtvorst. Ik weet het zo goed, omdat ik toen bijna tot midsommar heb lopen slepen met potten en bakken met éénjarigen. Dit jaar juist helemaal niet. We hadden onszelf een uitstapje beloofd en wilden nog graag een keer naar Hällingsåfallet. Vorig jaar waren we er ook al. Gisteren, zondag was het ook nog prachtig weer, maar vanmiddag (maandag) begon het te regenen. Het wordt een beetje kaal rond het huis, omdat ik alle potten en bakken met éénjarigen heb leeggekiept op het aardappelland. Het heeft geen zin meer ze te laten staan en ze waren erg achteruitgegaan door de regen van vorige week. Ze worden vanzelf wel weer door de tuin gefreesd. Misschien deze week nog, anders volgend voorjaar. Als we hier weer zijn zal er wel sneeuw liggen en zien we er niks van.
En dan zal ik nu nog een paar foto's van zaterdag proberen te uploaden naar mijn  fotoblog. Ik heb mobiel breedband en vanavond een waardeloze verbinding.

zaterdag 17 september 2011

Heilige koe

Ten eerste bedankt zeg voor jullie leuke reacties op mijn vorige berichtje. Maar nu even over de heilige koe. Kunnen jullie je het programma van Veronica nog herinneren; De heilige koe? Het ging over auto's. Eerlijk gezegd keek ik er nooit naar, geen belangstelling, voor mij was een auto geen heilige koe maar een vervoermiddel. Het belangrijkste aan een auto is dat je erop kunt vertrouwen.




Maar toen kreeg ik een auto. Een nieuwe. Van mijn vader. Eigenlijk natuurlijk van mijn ouders, maar mijn moeder heeft Alzheimer in ver gevorderd stadium. Zij zou het ook geweldig hebben gevonden. En dus is het wel een beetje een heilige koe, door de emotionele waarde. En laat er nu toch een deuk in de motorkap van mijn heilige koe zitten! Ik heb het niet eens zelf ontdekt. Peter was er even mee naar Lennart (onze garageman) en terwijl ze erbij stonden te kletsen zagen ze het. Peter wist ook gelijk wanneer de deuk in de motorkap was gekomen. Het was tijdens de trip naar Stekenjokk op 14 augustus.


Het "ding" boven de bumper zijn drie schijnwerpers.
Daar kan je hier niet buiten!


Er kwam ons een lege "bomenwagen" tegemoet. Die wagens betekenen vaak ellende. Al twee keer in voorgaande jaren kostte zo'n wagen met onverantwoordelijke chauffeur ons bijna het leven. Echt waar! Deze wagen scheurde ook als een gek. Er klonk een zeer harde dreun op de auto. Achteraf moet het een steen zijn geweest. Waarschijnlijk ter grootte van een tafeltennisbal. Een wonder dat hij niet dwars door de ruit is gekomen. Behalve de deuk (waar ik nog mee zou kunnen leven) is de lak er plaatselijk af tot "op het bot". Dat betekent roest in de toekomst en dát wil ik dus niet. Lennart is van alle markten thuis en zei dat hij het wel weer mooi kan krijgen. De lak besteld (Lucifer heet de kleur) en nu staat hij dus bij Lennart. Morgen gaan we een uitstapje maken, weer dezelfde kant op, maar nu dus met de Vaneo. Ik ben benieuwd of Lennart er iets van bakken zal.
Inmiddels is de gastenstuga winterklaar en liggen de aardappels schoon en droog in de aardappelkelder hier onder in huis.
Vandaag kwam Kerstin koffie drinken en even gedag zeggen. Ze gaat op vakantie naar Peking. Een culinaire vakantie, want ze gaan daar koken. Ben benieuwd.
Een fijn weekend.

maandag 12 september 2011

Eindelijk... ik heb er één!


Afgelopen weekend hadden we bezoek van Nathalie en Paul. Vrijdag kwamen ze en gisteren gingen ze weer terug naar Dalarna. Daar woont Nathalie al sinds 2006, Paul is haar Nederlandse vriend die hier op vakantie is en ook in Zweden komt wonen. Het zijn Nathalie en Paul die heel enthousiast op mijn oproepje van laatst reageerden en volgend jaar Peter (en mij) komen helpen de bloemenkas in elkaar te zetten. Het belangrijkste is eigenlijk dat Paul Peter helpt met een fundament te maken. Dit is voor Peter n.l. moeilijk i.v.m. zijn beenprothese. Ik ben best handig, maar een fundament van mijn hand zou niks worden denk ik zo. Toen ze vrijdag aankwamen hier kregen we een cadeautje. Ze hadden me geen groter plezier kunnen doen, want ik wil al zoooooooooooooo lang een Dalarnapaardje!!! Ik ben daar echt zo blij mee! Nathalie en Paul nogmaals bedankt ervoor en ook voor de gezelligheid. Het was n.l. een erg gezellig weekend! We hebben allebei een keer gekookt, dus zaterdagavond gingen we uit eten (bij Nathalie en Paul) in onze eigen gastenstuga. Leuk was dat. Jammer dat het weer wat tegenviel, maar we hebben zaterdag toch wat moois van de omgeving kunnen laten zien.
Vandaag was het ook droog en heb ik de aardappels gerooid. Oei, oei, oei, arme rug. Een aanslag op je rug is dat. Zal morgenochtend wel iets moeilijker uit mijn bed komen. Maar na een half uurtje gaat het dan wel weer. Vorig jaar konden de aardappels gelijk schoongeveegd worden en in manden worden gedaan. Omdat het vorige week veel geregend heeft, bleef de aarde er nogal aan plakken en hebben we alles uitgespreid op golfkarton in een garage. Ik wist niet dat we nog zoveel golfkarton hadden. Ze zullen dan in de loop van de week wel droog zijn. Je moet er natuurlijk geen rot in krijgen, want we zijn een poosje weg en kunnen er dan niet op controleren. De worteltjes krijgen we wel op denk ik en de bietjes weet ik niet. Die kan ik altijd nog in maken, ik heb n.l. een heel lekker recept, ik deed dat al eens eerder. Al met al waren we vandaag de hele dag lekker buiten bezig.

En dan hebben jullie nog steeds de altan tegoed. De blauwe stoeltjes staan er zo maar even. Er komen meer comfortabele stoelen te staan, maar Peter gaat die komende winter nog blauw schilderen. Ik heb het plafond er dus in gemaakt, de ramen zijn door Peter geverfd en ik heb de vloer rood geverfd.

Klikklik, wat een verschil met een maand geleden.


Toen was het zo. Vieze verf, geen plafond en
een bruin gebeitste vloer.

vrijdag 9 september 2011

Aardbeienrood


De aardbeienplanten aan de schommel 2 weken geleden.
Inmiddels is het blad vlammend rood (foto volgt)
Ze gaan maar door met bloeien en aardbeien geven.
Ze worden nog rijp ook, ongeacht het weer.
En zoet!

De schommel afgelopen winter.
Slechts de helft was nog zichtbaar.
De struik links van de schommel was niet
meer te zien!

Het is hier een beetje herfst, althans dat doen de kleuren van planten en bomen ons geloven. Ook de temperaturen zijn wel iets gezakt en het heeft drie dagen geregend. Een beetje weemoedig wordt je ervan, het is weer voor- bij ................ en mooi dat ie was, die zomer!!! Als ik erop terug kijk in gedachten en nog eens door mijn foto's 'blader', dan kan ik zeggen dat ik heel erg genoten heb van alles. Van het hier zijn, van het mooie weer, van de natuur, van het huis, van alle bezoekjes, van het licht en de middernachtzon. Het wordt nu weer tijd wat meer naar binnen te trekken. Leg je er maar bij neer, verzet heeft geen zin. Inmiddels ben ik daar wel goed in, vroeger zat ik te mokken, maar het helpt je weinig. De herfst is ook prachtig en wat is het hier in de winter ook onvoorstelbaar mooi!!! Dat maakt het wel makkelijker de winter tegemoet te zien. De kou nemen we erbij, hier in huis is het lekker warm en een wandeling in de sneeuw bij droge lucht is fantastisch. We zijn hier ook al een beetje aan het afbouwen, omdat we eind van de maand naar Nederland gaan. De aardappels moeten nog uit de grond, maar door de regen van de laatste dagen is de klus zwaarder dan een week geleden toen ik er ook al een rij heb uitgehaald, zodat we geen aardappels meer hoefden te kopen. Met mijn moeder gaat het "stabiel". Het was wel weer erg schrikken toen ik vorige week een telefoontje kreeg dat ze weer is gevallen. Drie hechtingen in haar voorhoofd. Zo zielig! Nog een paar weken dan kan ik haar weer even heerlijk in mijn armen sluiten! Naar die momenten kijk ik uit.
Dit weekend krijgen we bezoek. Nathalie en Paul komen morgen, dus van vrijdag tot in de loop van zondag. Het laatste bezoek voor de gastenstuga. :-(   Als Nathalie en Paul weg zijn  gaan we de stuga winterklaar maken, dus water aftappen, leidingen doorblazen met de compressor en glucol (= antivries) in de putjes en toiletpot. We hebben afgelopen week ook kennis gemaakt met Nederlanders die drie jaar geleden een huis hebben gekocht hier verderop. Ze konden wegens ziekte twee jaar lang niet komen, zo sneu. Er moet e.e.a. aan het huis gebeuren en daardoor en mede door het regenachtige weer zijn ze vandaag terug gegaan naar NL. Ze komen volgend voorjaar voor langere tijd terug en misschien komende winter al.
Ik heb jullie trouwens ook nog een foto beloofd van de altan met het door mij gemaakte plafond erin en ik zou ook nog over de vikingen (deel 3 zou dat worden) schrijven. De foto komt spoedig, de vikingen komen ook, ik weet nog niet wanneer.

dinsdag 6 september 2011

De jacht is begonnen :-(



In veel landen bestaat nogal veel tegenstand tegen jagen. Zelf vind ik het ook helemaal niks. Ik ben er onrustig door, nerveus, het past niet bij me.  Drie jaar geleden schreef ik hier ook al hoe ik erover denk. Het is dan ook moeilijk om je voor te stellen dat jagen in veel andere landen, zoals b.v. Zweden door bijna iedereen als iets heel natuurlijks en noodzakelijks ervaren wordt. Jagen is een eeuwenoude bezigheid die hoort bij een land met een zodanig enorm natuuroppervlak als Zweden. Met het jaarlijkse neerschieten van ongeveer 100.000 elanden ( een vierde van het totale bestand), en een klein aantal beren en diverse kleine vogels wordt de wildstand in dit enorme land op peil gehouden (zeggen ze). Wel, de Noren komen inmiddels al naar Zweden om op elanden te jagen, omdat ze daar (al) haast niet meer zijn. In achtienhonderdzoveel waren ze bijna uitgestorven, dat schreef ik al naar aanleiding van mijn bezoekjes op het vikingeneiland hier, dat ook vol zit met oude valkuilen voor elanden. Die valkuilen werden toen verboden i.v.m. het dreigende uitsterven. Maar goed, laten we er even van uitgaan dat de regering nu weet wat ze doet.
Zweden kent ongeveer 250.000 actieve jagers op een bevolking van 9 miljoen inwoners. Jagen is voor velen een belangrijke, jaarlijkse sociale happening, waarbij de sociale status van een persoon even niet belangrijk is, maar wel zijn goede kameraadschap en schietvaardigheid. In het jagersteam wordt je dan ook beoordeeld op je kwaliteiten van die bewuste dag. 's Avonds verzamelen de jagers zich na een dag jagen bij een kampvuur waar de belevenissen van dag, en de jachttrofeeën worden doorgesproken. De elanden en berenjacht begint in eind augustus, begin september en dit jaar dus op 5 september hier in Jämtland. Dan wordt de jachtquota (aantallen dieren die geschoten mogen worden) vrijgegeven. Elk jagersteam moet zich strikt aan die quota houden. De quota wordt opgesteld door de Zweedse regering, die gedegen controleert of iedereen zich daaraan houdt. Zodra het maximale aantal dieren geschoten is, stopt de jacht. De jacht op klein gevogelte gaat (afhankelijk van de soort en het gebied waarin gejaagd wordt) door tot eind februari van het volgende jaar. Jagen is meer dan alleen schieten. De verzorging en training van de honden, het onderhoud van de materialen, het trainen van de schietvaardigheid en kennis over het hoe en waarom van het villen van het geschoten dier en prepareren van het vlees horen ook bij het "plezier" van het jagen.
Het is wel van belang dat de jachtpapieren in orde zijn. Bij de jacht mag nooit en te nimmer onnodig dierenleed worden toegebracht door toedoen van de onervarenheid van de jager. En dat is nu juist waar ik altijd zo bang voor ben, aangeschoten wild dat niet gevonden wordt en dus dieren die wie weet hoe lang een lijdensweg hebben te gaan. En wat is jagen, ik vind het geen jagen wat ze hier doen. Er gaat één jager met een hond de bossen in. De rest van de jagers zit op stoelen (vaak hoog, tegen een boom getimmerd) met een houtvuurtje, een geweer een een communicatiemiddel langs de weg, een grindweg. De man met hond jaagt het wild op en houdt contact met de rest, die met hun geweer in de aanslag wachten tot het dier, of de dieren, het bos uit komen in doodsangst. En dan maar hopen dat ze in één keer raak schieten.
De jacht op wolven is dit jaar (GELUKKIG vind ik) niet toegestaan. De Europesche commissie heeft hier een stokje voor gestoken. Januari 2010 schreef ik hier over de wolven.

Afgrijselijk!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

zaterdag 3 september 2011

Over het uitstapje naar Arvidsjaur en Piteå


Deel van de houten kerk in Arvidsjaur (zie ook vorige bericht)

Al heel lang wilde ik zo graag eens verder noordwaarts. Het liefst zou ik het hele noorden verder verkennen, maar ja, zo af en toe een paar dagen en dan eens een week helemaal naar het noorden misschien. Ook wilde ik al een tijd naar Piteå, dat bekend staat om het milde klimaat zomers. Het heeft ook zelfs een strand. Maar eerst gingen we richting Umeå en gingen daar omhoog. Niet over de kustweg, maar even voor Umeå namen we een parallelweg die door een gebied gaat met aardig wat landbouw. Een mooi gebied vonden we het. E.e.a. bekeken om 's avonds aan te komen in Arvidsjaur. De laatste 100 km. was vrij saai. Alleen maar dennenbomen die op die hoogte duidelijk korter en ieler zijn dan hier. Ik had een B&B (Lapland Lodge) geboekt en dat is een fijn adres (Duitse eigenaresse). De hond was ook van harte welkom en dan ook nog zonder bijbetaling (meestal moet je wel zo'n 50 kr. betalen voor de hond). We waren er rond 21.00 uur en konden nergens meer eten, dat moesten we nog. Ja stom, dat moet je onderhand weten dat alles hier enorm vroeg dicht gaat, laat staan dat er nog iets open is om 21.00 uur. Eéntje was er open geweest tot 21.00 uur, dus waren we genoodzaakt naar een tankstation te gaan en namen een broodje hamburger. Dat eet ik normaal gesproken dus echt nooit! Maar nood breekt wetten. Hier hebben we niet genoeg aan, Peter in ieder geval niet. In de koeling zag ik een lekker grote bak staan met heel veel sla, koude gerookte kip en macaroni erin. Dat zag er lekker en gezond uit. Dus hebben we die genomen. Dat smaakte heel wat beter. Dus geen romantisch diner voor twee :-)).

Kerkstadje Öjebyn

De volgende dag naar Piteå. In het plaatsje Öjebyn een motell gevonden. Öjebyn ligt tegen Piteå aangeplakt en is een oud kerkstadje. Die komen hier in het noorden voor, bijv. Luleå en Skellefteå en ook Arvidsjaur zijn ook oude kerksteden. D.w.z. dat ze in de late middeleeuwen een kerk bouwden met daaromheen huizen (van de kerk/ diakonie). Piteå onstond ooit op de plaats die nu Öjebyn heet en toen ik de hond uitliet kwam ik toevallig door het oude kerkstadje. De volgende ochtend vroeg ben ik er foto's gaan nemen. De huizen op de foto's werpen lange schaduwen, juist omdat het zo vroeg was én zonnig. De huisjes zijn dus echt honderden jaren oud, wel 500 of 600 jaar. Kan je ook zien dat hout hier niet rot. De kerk heeft er zelfs één te koop staan. 35.000 kronen. Geen sanitaire voorzieningen, die zijn in openbare gebouwen in het dorpje. De huisjes worden nu verkocht als vakantiehuisjes. Een luxe  tent dus eigenlijk, immers geen sanitair en waarschijnlijk ook niet erg warm. Het dorpje deed me een beetje aan Marken denken. Ook ooit gebouwd met dezelfde achterliggende gedachte, allemaal opelkaar en zelfs ook van hout. Uiterlijk lijken de huizen alleen niet op elkaar. We zijn natuurlijk ook naar Piteå geweest en kwamen daar een bootmuseum tegen.


Leuk voor Peter!
Helaas was het dicht (hoogseizoen voorbij), maar we konden toch wel een paar foto's maken. Dat het klimaat er zomers mild is wil ik graag geloven. Ik zag zelfs een Clematis tegen een huis donkerblauw staan bloeien. Prachtig tegen het gele huis. Ik heb hier nog nooit een Clematis gezien. Weer een mooie route uitgezocht om naar huis te gaan. 's Middags zou Tineke komen, die op Stekenjokk aan het fietsen was geweest. Rond vijf uur 's middags troffen we elkaar hier. Tineke bleef hier eten en slapen, en Milly natuurlijk ook :-)) Het was wederom erg gezellig!!! De volgende dag ging ze rond de middag naar huis. Leuk Tineke, jammer dat je vakantie erop zit. Heb een heel goede reis! En nogmaals erg bedankt voor wegenkaart nr. 157!


Er staan nog veel meer foto's op mijn fotoblog ZoominGon.