In veel landen bestaat nogal veel tegenstand tegen jagen. Zelf vind ik het ook helemaal niks. Ik ben er onrustig door, nerveus, het past niet bij me. Drie jaar geleden schreef ik hier ook al hoe ik erover denk. Het is dan ook moeilijk om je voor te stellen dat jagen in veel andere landen, zoals b.v. Zweden door bijna iedereen als iets heel natuurlijks en noodzakelijks ervaren wordt. Jagen is een eeuwenoude bezigheid die hoort bij een land met een zodanig enorm natuuroppervlak als Zweden. Met het jaarlijkse neerschieten van ongeveer 100.000 elanden ( een vierde van het totale bestand), en een klein aantal beren en diverse kleine vogels wordt de wildstand in dit enorme land op peil gehouden (zeggen ze). Wel, de Noren komen inmiddels al naar Zweden om op elanden te jagen, omdat ze daar (al) haast niet meer zijn. In achtienhonderdzoveel waren ze bijna uitgestorven, dat schreef ik al naar aanleiding van mijn bezoekjes op het vikingeneiland hier, dat ook vol zit met oude valkuilen voor elanden. Die valkuilen werden toen verboden i.v.m. het dreigende uitsterven. Maar goed, laten we er even van uitgaan dat de regering nu weet wat ze doet.
Zweden kent ongeveer 250.000 actieve jagers op een bevolking van 9 miljoen inwoners. Jagen is voor velen een belangrijke, jaarlijkse sociale happening, waarbij de sociale status van een persoon even niet belangrijk is, maar wel zijn goede kameraadschap en schietvaardigheid. In het jagersteam wordt je dan ook beoordeeld op je kwaliteiten van die bewuste dag. 's Avonds verzamelen de jagers zich na een dag jagen bij een kampvuur waar de belevenissen van dag, en de jachttrofeeën worden doorgesproken. De elanden en berenjacht begint in eind augustus, begin september en dit jaar dus op 5 september hier in Jämtland. Dan wordt de jachtquota (aantallen dieren die geschoten mogen worden) vrijgegeven. Elk jagersteam moet zich strikt aan die quota houden. De quota wordt opgesteld door de Zweedse regering, die gedegen controleert of iedereen zich daaraan houdt. Zodra het maximale aantal dieren geschoten is, stopt de jacht. De jacht op klein gevogelte gaat (afhankelijk van de soort en het gebied waarin gejaagd wordt) door tot eind februari van het volgende jaar. Jagen is meer dan alleen schieten. De verzorging en training van de honden, het onderhoud van de materialen, het trainen van de schietvaardigheid en kennis over het hoe en waarom van het villen van het geschoten dier en prepareren van het vlees horen ook bij het "plezier" van het jagen.
Het is wel van belang dat de jachtpapieren in orde zijn. Bij de jacht mag nooit en te nimmer onnodig dierenleed worden toegebracht door toedoen van de onervarenheid van de jager. En dat is nu juist waar ik altijd zo bang voor ben, aangeschoten wild dat niet gevonden wordt en dus dieren die wie weet hoe lang een lijdensweg hebben te gaan. En wat is jagen, ik vind het geen jagen wat ze hier doen. Er gaat één jager met een hond de bossen in. De rest van de jagers zit op stoelen (vaak hoog, tegen een boom getimmerd) met een houtvuurtje, een geweer een een communicatiemiddel langs de weg, een grindweg. De man met hond jaagt het wild op en houdt contact met de rest, die met hun geweer in de aanslag wachten tot het dier, of de dieren, het bos uit komen in doodsangst. En dan maar hopen dat ze in één keer raak schieten.
De jacht op wolven is dit jaar (GELUKKIG vind ik) niet toegestaan. De Europesche commissie heeft hier een stokje voor gestoken. Januari 2010 schreef ik hier over de wolven.
 |
| Afgrijselijk!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! |
