Wie het leuk vindt kan hier lezen hoe wij genieten van ons verblijf in Zweden.
Over hoe het met ons gaat en wat we zoal meemaken...


Zweden... rust, ruimte, oneindige natuur, frisse lucht en veel aardige mensen!





woensdag 31 juli 2013

Koopjes



En als ik dan in diezelfde C3 als in het onderstaande bericht door het mooie landschap rijd en geniet van alles wat ik zie, kom ik ook wel eens een loppis tegen. Laatst zag ik er een bij een mooi huis, dat op een plek stond die lager lag dan de weg, zoals we in Nederland bijvoorbeeld wel zien onder een dijk. Doordat de tuin lager lag viel het juist zo op dat de loppis in de tuin was en het zag er gezellig uit met het mooie weer. 
Auto aan de dijk gezet :-) en maar even naar beneden gelopen. Dichterbij gekomen was er eigenlijk niet echt iets wat ik leuk vond. Ik vind het altijd een beetje sneu om dan niets te kopen, misschien omdat ik een paar jaar geleden zelf een week of zes een loppis had hier. Een loppis die ik als heel leuk heb ervaren en tijdens welke ik bijna alles kwijt raakte wat we te koop hadden. 
Maar goed, de mevrouw van de loppis in de tuin had ook nog een tent staan met spullen er in. Daar viel mijn oog op een stapel borden en nog een stapel borden en nog een en nog een en nog een kan en een soepterrine. De stapels, de kan en de soepterrine waren apart geprijsd. 
Ik stond er weifelend naar te kijken en de mevrouw zei: "200 SEK voor alles! Het is helemaal gaaf!" maar dan op z'n Zweeds natuurlijk.
Ik besloot het servies te kopen, handig voor in het huisje en je kunt nog eens een potje uhhhh bordje breken zo. 
De vrouw zei dat ik m'n auto dan maar naar beneden moest rijden. Ja, dat leek wel handig. 
Thuis alle kranten er tussenuit gehaald en inderdaad, het was allemaal klokgaaf. In de vaatwasser ermee!
Wat is loppissen toch leuk. Staat het niet leuk in die oude hoekkast? Bovenin een glasservies? Op naar de volgende loppis...

zondag 28 juli 2013

Daar stond ik dan...


Het kerkje in de verte (klik op de foto)

Ja, daar stond ik dan, zo'n 120 km van huis met mijn C3. 
Ik liet de hond even uit en het was erg warm weer. Ik wilde eigenlijk even naar een kerkje lopen verderop dat aan de oever van een meer staat. Het witte kerkje ziet er erg mooi uit, vooral zo aan het water. Ik wilde er foto's gaan maken, leuk om aan Peter te laten zien en misschien aan jullie. Het was zo warm dat ik uit het niets in ene zware bewolking zag ontstaan. Sneller liep ik met Rushy en ik besloot haar in de auto te doen en met de auto naar beneden te rijden, ik had geen zin om overvallen te worden door een hoosbui. Misschien trof ik het nog droog als ik daar eenmaal zou zijn en kon ik toch nog foto's maken, ook al zouden ze niet zo mooi worden dan wanneer de zon geschenen zou hebben. 
Eenmaal in de auto begon het flink te onweren. Ik ben er nooit zo bang voor als ik in huis ben, maar nu vond ik het inmiddels zware onweer helemaal niet leuk en wilde maar zo snel mogelijk weg. Voor m'n idee was het ook erg plaatselijk en kon het tien kilometer verderop wel weer goed weer zijn. Rushy vond het in ene nodig om bij me te komen zitten. Hoewel ze nooit angstig is tijdens onweer, merkte ik toch dat ze het niet prettig vond. 
Ik startte de motor, maarrrrrrr daar had hij geen zin in. Er gingen allerlei toeters en bellen af en in het beeldscherm wisselden teksten zich af; "Storing versnellingsbak", "Start en stop defect", "Parkeerlicht defect". OKÉ, het laatste wist ik en ik was al van plan er een nieuwe in te laten zetten bij "Ivars bil".  Al was het alleen maar om van die melding af te zijn, elke keer wanneer ik de motor startte. Zo belangrijk is dat parkeerlicht hier niet. Je kunt hier overal ruim parkeren. Wat ik ook deed, hij bleef alles herhalen. Wat nu?
Peter bellen? Nee, eerst eens nadenken en uitproberen. Ondanks het onweer en de dreigende regen trok ik aan de handel van de motorkap, ging naar buiten en terwijl ik de motorkap open deed, hoorde ik de versnellingsbak allerlei handelingen uitvoeren; klik, klak, klik, klak, klak, klik, klak en zo door tot ik de plus van de accu af haalde. Ik deed de plastic kap weer voorzichtig over de accu, liet de motorkap er weer overheen zakken en ging weer voor een minuut of tien in de auto zitten. "Wie weet "reset" de computer zich en is het een computerstoring." dacht ik. Het leek me sterk dat al die dingen in ene defect zouden zijn. En dat in mijn C3, de auto waar ik nog altijd zo blij mee ben. De auto die ik van mijn vader kreeg (en ook van mijn moeder natuurlijk, alleen wist ze het niet door de Alzheimer), niet lang voor zijn overlijden. Een auto die we zelf nooit gekocht zouden hebben, geen nieuwe auto als tweede auto. Ik ben er dan ook zuinig op en voor mijn gevoel is hij nog steeds nieuw :-). 
Rushy was wel wat onrustig, wat deden we nu toch in een stilstaande auto? Rushy wilde naar huis, daar is ze het liefst. Inmiddels had het geplensd van de regen en het regende nog steeds, maar niet zo hard meer, dus de plus maar weer eens op de accu gaan doen. Snel weer in de auto, sleutel omdraaien en... JIPPIE!!! Hij wilde eerst weer even gaan zeuren, maar bedacht zich en kwam tenslotte alleen nog met de melding van het parkeerlicht. Ik was zo blij en wilde inmiddels net als Rushy nog maar een ding, naar huis! Het kerkje aan het water moest maar zien, het was er geen weer meer voor.
Computers! Waar is de tijd gebleven van de auto's zonder computer, gewoon alleen de techniek. Hoeveel oude Volvo's uit die tijd rijden er bijvoorbeeld nog steeds rond?
Heel veel! In Zweden, maar ook daarbuiten.


Ongeveer tien kilometer verderop moest ik rechtsaf slaan terwijl ik weer volop in de zon reed en keek in de richting waar ik vandaan kwam. Ik stopte even en maakte bovenstaande foto. Ik kom nog wel eens een keer langs het kerkje, de herkansing komt zeker nog wel. Thuis was het 't mooiste weer van de wereld en konden we heerlijk met z'n 3-en in de schaduw zitten! 

maandag 22 juli 2013

Nachtvlinder



Een nachtvlinder zo fijn, zo teer
Misschien wel net uit zijn cocon
Liet zich op een raam hier neer
Om te slapen of te rusten
Of om de wereld te bezien
Te kijken of er nog andere vlinders zijn
Misschien
Mensen zijn zo vaak gehaast
Ze kijken niet meer
Naar die vlinders in de zon
Mensen hebben gemaakt
Hun eigen cocon
Een leven van druk zijn
Haasten en vliegen
Ze gunnen zich vaak geen tijd
Om te genieten van een vlinder

maandag 15 juli 2013

Wat een tv-receiver en hjortron met elkaar te maken kunnen hebben...


Hjortron groeit in moerasachtige gebieden.
De foto is niet van mezelf.

Toen afgelopen voorjaar bleek dat we veel bezoek zouden krijgen dat gebruik zou maken van het gastenhuisje, besloten we om er een televisie neer te zetten, vooral ook omdat er een echtpaar bij was dat bijna drie weken zou komen. Gewoon Zweedse tv, net als wijzelf in huis. Daar heb je een tv-receiver voor nodig en die kun je in Strömsund kopen, maar als je de weg weet dan weet je ook dat Kalle ze verkoopt aan huis. Hier vlakbij, vijf minuten rijden. Dus een receiver gekocht bij Kalle.
Een week of twee geleden echter deed de receiver het niet meer en ik reed met het kapotte ding naar Kalle. Er was niemand thuis. Later eerst maar eens gebeld en nog eens gebeld, Kalle nam maar niet op. Later nog maar eens geprobeerd toen ik toch in het dorp moest zijn. Zijn vrouw deed open en zei: 'Kom binnen, kom toch binnen!' en riep Kalle. Hij pakte gelijk een nieuwe receiver en spoedde zich ermee naar onze gasten in het gastenhuisje, ik bleef nog even bij Siv zoals ze bleek te heten.
Siv verklaarde waarom ze niet bereikbaar waren geweest, 'Dit hebben we gedaan!' zei ze en liet me allerlei vergieten en schalen zien met hjortron, de bergbraam die hier voorkomt in moerasachtige gebieden. Gebieden die je moet weten te vinden.
Ik zei dan ook: 'Ja, jullie weten precies waar je die kunt vinden.'
'We gaan een keer samen.' beloofde Siv en met die wetenschap ging ik naar huis.
'Ach, het zal er vast wel niet van komen.' dacht ik...



Ik was nog steeds druk aan het kloven, nu ben ik daar trouwens klaar mee, maar toen dus nog niet. Het was eind vorige week toen Siv in ene voor m'n neus stond. 
'Zullen we vanmiddag hjortron gaan plukken? Ik weet ze te staan en wil het je graag laten zien!' Werkelijk zo'n aardige vrouw, nog niet eerder heeft iemand hier met mij willen delen waar ze hun hjortron plukken. Houden het strikt geheim, hun heilige plek met hjortron, het goud van Lappland zoals het ook wel genoemd wordt. Zelfs Nederlanders die hier in de omgeving wonen niet. 
Overigens kun je nog aardig verdienen met plukken, omgerekend betaalt men wel rond de vijftien euro voor een kilo! Maar de meeste mensen hier en ook Siv doen het voor zichzelf en vriezen vele kilo's in om er een jaar lang allerlei heerlijkheden mee te maken en te versieren.
Maar goed, ik zou rond half vier bij Siv zijn en dan reden we met haar auto naar haar geheime plek. Het was zeker wel 15 km rijden en we kwamen in the middle of nowhere. We liepen door een smalle strook armoedig bos om vervolgens aan de rand van een prachtig moeras te staan. Allerlei soorten mos, allerlei kleuren groen, rood, bruin hadden de mossen en er stond ook veel wollegras. Ook andere piepkleine plantjes met blad als van lavendel. Ik ken de naam niet. We hadden laarzen aan en een emmer bij ons natuurlijk. Het was heerlijk zonnig weer met redelijk wat wind, waardoor er geen muggen waren. Vaak zakte je wel twintig tot dertig centimeter weg, waardoor het erg zwaar liep. 
Maar ik wist niet wat ik zag, eindelijk veel hjortron. Elk klein plantje draagt één vrucht. Terwijl we aan het plukken waren zei Siv dat zij en Kalle er vanmorgen ook waren en toen op afstand een beer hadden gezien. 
'Oh stom, mijn belletje vergeten, nooit aan gedacht, wat stom!' dacht ik. Maar al gauw bleek dat het niet erg was dat ik het belletje was vergeten. Al plukkend raakten we nogal uit elkaar en Siv wilde me zoveel vertellen, dat ze inmiddels haar stem nogal verhief. 
De beren zouden zeker op afstand blijven! :-)
In anderhalf uur plukte ik twee kilo. Veel plezier had ik er in (mijn rug wat minder, die had al zoveel zware bonken berkenstam getild) vooral mede door het enthousiasme van Siv: 'Oh wat veel bessen, oh, wat een mooie bessen, oh, wat een heerlijke bessen!' Tijdens het plukken belde Kalle haar diverse malen op om te vragen of alles goed was. 
Dat van die beer zat hem toch vast niet lekker. 
Eenmaal terug bij het huis van Kalle en Siv moest ik nog even wachten. Siv ging naar binnen en kwam terug met een ijskoud pakketje uit de vriezer. Twee vissen zaten er in, zelf gevangen door Siv, öring oftewel zalmforel en dat is zulke lekkere zoetwatervis. 
Ik gaf haar een 'kram' en bedankte haar zo hartelijk als ik maar kon. 
Wat zou ik nu toch eens voor leuks terug kunnen doen voor deze aardige Siv? Iets lekkers voor haar bakken misschien. Nog iemand met een leuk idee?

Mijn twee kilo hjortron, ik ga zeker nog meer plukken!

Gon

 

woensdag 10 juli 2013

Hij stond er op



Peter stond er op, nou ja, vond het heel leuk om een foto van mij te maken achter de kloofmachine. Hij moest dan van hem op mijn blog komen. O.K., hier ben ik dan, helemaal achter op het erf aan de bosrand waar ik met mijn gezicht naar toe sta. Op deze blog kan ik helaas geen grotere foto's plaatsen en vind ze dan ook vaak niet goed uitkomen en ze lijken onscherp. Door te klikken op de foto kun je hem wel vergroot zien. De dikke stammen zijn inmiddels allemaal gekloofd en één houthok is daar alweer helemaal mee gevuld. Dat zou al genoeg zijn voor een winter. Nu zijn er nog dunnere stukken over en met een paar dagen zal het wel klaar zijn.
Het kloven en het vele bezoek maakten dat ik een achterstand heb met het bijhouden van de tuin, dus mijn handen jeuken om daar dan weer lekker mee aan de gang te gaan. En wat uitstapjes maken, ook daar heb ik veel zin in.
Peter heeft het speelhuisje gisteren en vandaag geverfd.
Dat was het enige gebouw(tje :-) dat nog moest. Nu zijn we van het verven wel weer zo'n jaar of tien af denk ik. Heel veel vrijstaande huizen in Zweden hebben een speelhuisje voor kinderen. Wij zetten 's winters alle tuinstoelen er in.

Groetjes!
p.s. Ik ben weer begonnen antwoord te geven op jullie reacties, nu dus op de reacties op het vorige bericht Voor een winter. Ze staan in één blokje onderaan omdat, wanneer ik bij elk afzonderlijk reageer, dit bijna niet te lezen is omdat het in een wit vak komt. Ik kan dit helaas niet veranderen in de instellingen. 
Sorry dat het er de laatste tijd bij in schoot om terug te reageren.

zaterdag 6 juli 2013

Voor een winter...


Hout voor één winter

Bovenstaande foto is niet van dit jaar, nee, deze is van een miezerige dag in juni 2011. Hij had ook van 2010 kunnen zijn, of van 2012. Maarrrrr... niet van 2013, daar heb ik helaas geen foto van gemaakt. Op deze foto van 2011 ligt een partij hout voor één winter. Dit is wat we nodig hebben om er een heel jaar heerlijk warmpjes bij te zitten. Ongeveer tien kuub in boomstammen. Centrale verwarming op hout. Tweemaal daags één tot anderhalf uur stoken is voldoende voor 24 uur warmte in het hele huis, overal. 
Als het extreem koud is, wat in januari wel eens enkele dagen voorkomt en waar ik ongeveer min dertig mee bedoel, moet er drie keer één tot anderhalf uur gestookt worden. De partijen hout van 2010, 2011 en 2012 waren prettig om te verwerken, dus bomen, meestal berken, zagen in stukken van ca. 45 cm en daarna kloven. Vooral het kloven vind ik best leuk werk. Dan kan ik maar doorgaan, maar meestal deed Peter het. De stammen zijn meestal zo dik dat ze in vieren of zessen gekloofd worden. 
Maar dan dit jaar. De leverancier brengt de partij hout altijd in april als wij in NL zijn. 
Hij weet precies waar hij het moet lossen. We wisten niet wat we zagen toen we half mei aankwamen en de bomen zagen liggen. Oh, nee hè, wat zijn ze dik!
Hij levert altijd met gratis gebruik van een stevige, erg grote klover. Helaas, deze keer niet, hij is stuk dus zoek het maar uit. Natuurlijk begonnen met zagen, ook hulp bij gehad. Er kwam geen gerepareerde klover. We dachten aan Lars-Gunnar, de loodgieter, daar hadden we ook zoiets op het erf zien staan. Op naar Lars-Gunnar rond etenstijd, dan zal hij thuis zijn. Of we zijn klover mochten huren. Huren? Jullie mogen hem lenen! Aanhanger opgehaald en hij pastte er maar netaan in. Gelukkig hoefde er maar een kilometer of tien zo mee gereden te worden. En nu zijn Peter en ik die enorme stukken dus aan het kloven. Vaak moeten ze wel in ongeveer vijftien of zestien stukken. 
We beginnen ons wel af te vragen of we dit nog wel willen. Je kunt ook gekloofd hout kopen natuurlijk. Ook op de lengte die je wilt, steeds met een verschil van vijf cm. Het verschil in prijs per kuub is niet groot. Alleen is een kuub hout in boomstammen voordeliger dan gekloofd in een big bag (gestort, dus niet netjes gestapeld) op een pallet. 
Mensen (Nederlanders) zeggen vaak dat er nu toch hout zat ligt op ons erf. Ja, er ligt altijd voor minimaal drie winters, als we nu klaar zijn voor vier winters. Toen we dit huis kochten zat dat er ook bij, zo deed de vorige eigenaar het ook. Je kunt het hier aan elke Zweed vragen, je hebt het meeste rendement van het hout als het twee jaar heeft liggen te drogen. Bovendien kun je altijd eens een jaar hebben van ziek of zeer, dat je niet toekomt aan hout verwerken en/of kopen en stapelen. Kan altijd gebeuren. 
Nee, de voorraad maar lekker op pijl houden, dat is een prettig en veilig gevoel. Maar hoe we het in de toekomst gaan doen weten we nog niet. Ik weet één ding wel, ik heb nog nooit zo'n spierpijn in mijn onderarmen gehad van het tillen van die grote bonken hout! 's Avonds heb ik steeds wel een heel tevreden gevoel als ik weer in het houthok kijk dat steeds maar voller wordt. Nog een paar hele dagen en dan zijn we wel klaar. 
Nee, ik maak er niet zo'n mooi kunstwerk van.
Gelukkig hebben we wel beter weer! :-)