Wie het leuk vindt kan hier lezen hoe wij genieten van ons verblijf in Zweden.
Over hoe het met ons gaat en wat we zoal meemaken...


Zweden... rust, ruimte, oneindige natuur, frisse lucht en veel aardige mensen!





zaterdag 28 februari 2015

Nederland had vakantie


Klik maar op de foto voor groter en veel mooier beeld!


En dat merkten we hier. 
Niet dat het merkbaar drukker was hier in de omgeving hoor J Nee, op die manier merkten we er niets van. Maar we hebben wel mensen gezien, bezocht en op bezoek gehad. Erg leuk dat volgers van m'n blog het dan leuk vinden elkaar even te treffen. 
Per slot van rekening hebben ze maar een week vakantie, dan vind ik het toch speciaal. Er moest wel even iets anders voor wijken, maar dat steekt niet op die ene week. 

Er lag gelukkig nog een deken van sneeuw en er kwam weer een laagje verse sneeuw bij. Ook komende week komt er weer wat sneeuw. Natuurlijk, het is pas begin maart nu in Jämtland, dus iets anders kunnen en mogen we niet verwachten. Vaak volgen er dan weer prachtige dagen met zon, dus dat hoop ik ook nu. Het was leuk voor de vakantiegangers dat er toch nog zat sneeuw was na de lange dooi aanval laatst, al had het veel mooier gekund. Daar komen ze immers voor, voor de Zweedse winter! 
Gisteren zijn de bomen pas weer wit geworden door de sneeuw en dat is gelijk veel fraaier. Ze konden er nog net even van genieten. De temperaturen zijn erg mild. 
Morgen komt er weer sneeuw.




Tussendoor maakte ik deze week een grote pan erwtensoep en breng dan altijd een flinke portie naar Clas. Nu stond de auto van Bosse er ook, dus hop, twee porties dan maar. Toen ik het bracht zei Clas dat hij de volgende dag zou komen om de rest van de boom die Rolf had geveld in november te kloven. Het was vorige week niet afgekomen omdat hij ten eerste skiën wilde kijken 's middags en ten tweede omdat de enorm dikke stukken van de onderkant van de boom door dooi en vorst erg vastgevroren zaten. 
Daar moest ook de tractor aan te pas komen. Clas heeft er drie, dus wat dat aangaat.
Tot mijn verrassing kwam Clas de volgende ochtend met Bosse en nadat ze beiden hadden gezegd dat de Hollandse erwtensoep toch echt super lekker was en dat ze zich aanbevolen houden voor een volgende keer, gingen ze samen aan het werk. Een tractor met de klover en een andere tractor om de vastgevroren stukken van elk een halve meter lengte los te trekken. Die klus eerst, zodat hij die ene tractor alvast weer naar huis kon brengen. 
Toen gingen ze samen aan het tillen en kloven en Peter kon in het hok gaan staan om te stapelen. Ze hadden de klover zo gezet dat hij het er zo af kon pakken.
Vanaf tien uur waren ze zo druk bezig met z'n 3-en dat ik me bedacht pannenkoeken te gaan bakken. Ik had nog heel lekker spek uit Ramsele in de vriezer (ze zijn gek op spekpannenkoeken) en haalde het er snel uit. Het zijn vrij dikke plakken, een beetje te vergelijken met katenspek maar toch weer even anders, lekkerder. Het is een klein bedrijfje in Ramsele dat vleesspecialiteiten maakt. Je kunt het in veel supermarkten in de wijde omgeving kopen. 
Afijn, het ontdooide vrij snel, vette dingen ontdooien altijd snel, ze bevriezen immers moeilijk echt goed. Grote kom beslag gemaakt en gaan bakken. Om twaalf uur (ja, ze zijn hier van klokslag eten) was ik nagenoeg klaar en had een mooie stapel. Ook een paar zonder spek, ik hoef er bijv. geen drie met spek. Deze keer had ik lingonsylt (jam van vossenbessen) en dat vond ik leuk voor Clas, want dat is wat hij erop wil. 
Mijn röda vinbärssylt (aalbessenjam) vindt hij maar behelpen. Ik hoef niks op een spekpannenkoek en op een gewone vind ik stroop lekker. 
In elk  geval ligt de boom nu gekloofd in een houthok en kan nu lekker drogen!
Door het pannenkoeken bakken ben ik vergeten foto's te maken. Jammer, dat wel...




Verder ben ik tussendoor gewoon doorgegaan met mijn opruimwoede en ben praktisch door het hele huis gegaan, dus eigenlijk bijna klaar. Wat heerlijk! 
Er ging naar de stort, in de vuilnisbak, naar de Rode Kruis winkel in Dorotea (kleding) en in de kachel (paperassen die je niet bij het oud papier doet). 
Nu zijn er nog spullen die ik de komende weken op de loppis blog zal zetten en de rest nemen we in juli mee naar Helgum als daar het weekend loppis is rond het meer. Dat is heel leuk, iedereen die maar wil zet dat weekend spullen te koop. Afhankelijk van het weer in de tuin of in een schuur of in een tent. Loppisar Helgumssjön runt heet het. 
Wat dan nog niet weg is breng ik naar een andere loppis en dan is het klaar.

Toch bleef er zelfs nog even tijd over om tijdens een zonnig moment een mooie trip te maken en daar zijn de foto's in dit bericht van. Of een mooie wandeling in de zon met groene bomen. Nu zijn ze weer even wit.


Peter met Sim uit en ik met Rushy, heerlijk weer!

Een mooie zondag wens ik jullie!

Gon





woensdag 25 februari 2015

Sotar'n


Sotar'n  oftewel de schoorsteenveger

Fijn, hij is ook weer geweest afgelopen vrijdag, de schoorsteenveger. Altijd weer een veilig gevoel. We stoken het hele jaar en de schoorsteen moet twee keer per jaar geveegd worden.
"Vedpannan" = houtgestookte cv. Deze ketel wordt dan ook helemaal schoongemaakt.
's Zomers zouden we niet hoeven stoken natuurlijk, er hangt ook een boiler voor warm water. Maar onze badkamer is, in tegenstelling tot de meeste hier in Zweden die met een soort Novilon bekleed zijn, betegeld en er zit vloerverwarming in.
Als ik 's zomers een half uurtje stook hebben we 24 uur warm water en een warme badkamervloer want die is anders best kil. Zo blijft de badkamer ook lekker droog en de voegen fris. En het kost bijna niets, alleen een beetje hout. De boiler gebruiken we dus nooit.
Het werd dus tijd dat hij kwam. Twee keer per jaar moest het van de "chef" :-). En hij heeft gelijk, als je ziet wat er toch wel uit komt. Tien tot vijftien liter roet per keer toch wel schat ik, uit de schoorsteen en de ketel.
Ook wordt het hele systeem, dus de ketel, de schoorsteen binnen en buiten, de trap die vast op het dak ligt, kortom alles, eens in de twee jaar gekeurd.
Dit is de zgn. brandskyddskontroll. Wanneer het wordt afgekeurd moet je het zo snel mogelijk in orde laten brengen i.v.m. de verzekering, die keert anders niet uit bij schade door brand. 

Vorig jaar nadat Daniël uit Dorotea het dak van de sneeuwlast heeft ontdaan.

Om bij de verzekering te blijven... we hebben ook al twee keer de sneeuw van het dak moeten laten halen. Begin 2012 en begin 2014. In je verzekeringspapieren vind je gegevens over wat sneeuw weegt bij een bepaalde dikte per m2. Daar schrik je van. Aanbouwtjes, zoals ook vaak bij de voordeur of een altan, kunnen zelfs door enigszins glijdende sneeuwmassa's van het huis af gedrukt worden. In 2012 hebben we dat zelfs vaak gezien hier in de omgeving! Ook dan keert de verzekering niet uit, je bent er zelf verantwoordelijk voor te zorgen dat té dikke lagen sneeuw van je dak geruimd worden. Of je dat nu zelf doet of laat doen.

En dan de sneeuw en de schoorsteenveger...


Foto van een vorige winter

Als het er dus zo uitziet, maakt de schoorsteenveger gelijk rechtsomkeert. De vaste trap op het dak die naar de schoorsteen leidt dient geheel vrij van sneeuw te zijn. Er moet een trap klaar staan om überhaupt op het dak te kunnen komen en natuurlijk moet er een pad geveegd zijn.
Het pad ligt er nu al, Rushy gaat altijd via de altan naar binnen en naar buiten, omdat ze dan maar een paar treden hoeft te nemen. Ze wil niet gedragen worden. Ze heeft immers slechte gewrichten in de voorpoten. Tja, als je vijftien bent...
Deze keer hoefden we geen actie te ondernemen op het dak, want de vaste trap aldaar was vorige week helemaal bloot komen te liggen door de dooi en de zon.


Ook een foto uit een vorige winter toen we de vaste trap op het dak hebben laten
vervangen, hier moesten er nog een paar treden op gemaakt worden, dus bijna klaar. 

Deze keer dus een nagenoeg schoon dak.
Ook een andere schoorsteenveger, wat een genot! Dit is de vierde in de loop der jaren. De eerste was perfect. Als de baas zelf komt gaat het ook perfect. Maar de derde, die de meeste keren kwam was een ramp. Onvriendelijk. Oké, als hij z'n werk dan maar goed doet, daar komt hij voor. Maar hij leek ook nog eens ongeïnteresseerd en had de kleppen van de ketel open laten staan en de deur van het stookhok toen hij het dak op ging. Het gevolg was dat ik een halve dag bezig ben geweest om het stookhok en de garage beneden te ontdoen van een roetlaag. Ik kan je zeggen 'dat is niet leuk!!!'
Sindsdien doe ik zelf de kleppen dicht voor hij komt, ze komen nl. altijd aangekondigd en ik blijf erbij om te zien of de deur van het stookhok wel dicht gaat.
Deze man plakte zelfs het luikje waar ook roet uitkomt af met tape! 'Dit zit goed!' dacht ik en toen hij weg was, was alles spic en span.

Peter heeft ook weer een berichtje geplaatst op z'n blog. Nu het eerste deel, een klein voorproefje en volgende week het tweede en laatste deel.
Geïnteresseerden komen er door HIER te klikken.

Gon

zaterdag 21 februari 2015

Veel voorjaar in m'n bol... en ik niet alleen

Het regende donderdag tegen middernacht. Man wat baalde ik van die regen op de bevroren ondergrond van ijs en sneeuw. Wat zou het glad worden! Ik ging nog even met de honden naar buiten en het werd al aardig link. Toen ik later gedoucht had zag ik in ene iets heel anders in het schijnsel van de lantaarnpaal. Sneeuw! En wat voor sneeuw. Zulke grote vlokken heb ik echt nog nooit gezien. Als pingpongballen zo groot maar dan i.p.v. rond enorm rafelig. Even de buitendeur open gedaan. Flop, flop, flop, klonken de vlokken en binnen de kortste tijd lag er een centimeter en ging het vriezen. De vlokken smolten niet en plakten lekker vast op de net niet bevroren ondergrond van een dun laagje regen op ijs. Het resultaat is dat we sindsdien een perfect erf hebben. "Klinkt als..." beschuit, alsof je over beschuiten loopt. We kunnen dus heerlijk buiten zijn met het prachtige weer dat we nu hebben. 's Nachts vorst en overdag rond of net boven nul. Wonderlijk toch wat zon met je doet. Met mens en dier. 




De eksters zijn alweer begonnen met de bouw van een nieuw nest. Ze broeden hier altijd in de tuin. Ze doen vrij lang over de bouw, hoewel het beslist geen mooi bouwwerk is, maar echt een slordig geheel van grove takken. Soms verbaas ik me erover dat het er niet uit valt met harde wind en moet dan wel eens denken aan de jongen hoog in zo'n zwiepende den en zo'n nest van takken. Misschien bekleden ze de binnenkant nog, dat weet ik niet.


Onze Sim

"Wow," dacht onze punky Simmy girl, "het is alweer zoveel langer licht en de zon schijnt zo vaak nu, het is vast voorjaar, laat ik maar eens even loops worden!"

Vanmorgen stond Clas (lieve buurman) in ene voor de deur. Of hij de boom die Rolf had geveld op 19 november zou gaan kloven en wij stapelen. Normaal kloven we zelf met een zeer zware klover, maar deze boom was zo dik dat het met die van Clas moest die wordt aangedreven door zijn tractor en daardoor nog veel meer power heeft dan die op elektra. Clas heeft het in november zelf aangeboden, zo is hij nu eenmaal. Nu is het hout nog licht bevroren en dat klooft het best. Peter was nog met Sim buiten dus ik begon te helpen met stapelen al had ik andere plannen, maar die konden wel wachten. Later nam Peter het stapelen over en kon ik toch lekker aan de gang met het voorjaar in mijn bol. De slaapkamer! Meubeltjes even naar een naastgelegen vertrek. Beddengoed in de machine, dekbedden lekker op de schone sneeuw gelegd. Even lekker fris zo in de zon en net onder nul. Matrassen eruit en bed van z'n plaats. Overal lekker gestoft en gezogen en spiralen e.d. ook. Dekentjes van de hondenmanden, er staan er vier in huis voor twee honden, daarna in de machine en ook lekker naar buiten. Deur lekker open (de slaapkamer heeft een deur naar de altan en die buitendeur stond ook open) en veel frisse lucht in huis. Heerlijk! Altan gestofzuigd. 


De altan, het werd er al lekker met het zonnetje erop.



En toen kwamen de mannen voor koffie. Clas zou later vanmiddag skiën gaan kijken op tv en ik vroeg of ik even een pizza voor hem zou warmen, dan kon hij die eten tijdens het kijken. Dat vond hij een super idee en ik liet hem er een uitzoeken (ik had er nog drie, altijd in huis voor noodgevallen). Het werd een bolognese. Clas vond het, net als wij en net als vorig jaar een slechte winter. Te warm, te weinig sneeuw, te snel afgelopen. Clas houdt erg van de winter en wij ook. Vooral als de zon dan ook nog schijnt.

Hebben jullie ook het voorjaar in je bol en heb je dan ook van die neigingen?
Ik ben ook al zo aan het opruimen geweest de laatste weken.
Oh ja, ik heb nog weer wat spulletjes in de LOPPIS gezet vanavond.

Een tijdje geleden kreeg ik van iemand een natuurfilmpje over de noordelijke helft van Zweden. Ik was er zo weg van dat ik het direct op m'n blog wilde plaatsen om jullie te laten zien waar we wonen, waar ik woon. Dat heb ik toen ook gedaan en velen zullen het zich nog wel herinneren misschien. 
Maar nu, met het voorjaar in mijn bol en nieuwe lezers erbij, vind ik dat ik het best nog een keer kan laten zien. Hier mogen wij wonen, hier wonen wij, GEWELDIG!
Het is weekend, dus vast wel even een keer een moment om dit filmpje van ruim negen minuten te kijken. Ik kan je verzekeren dat je geen spijt zult krijgen, integendeel!
Je ziet de natuur, de vos, laplanduil, eland, otter, het noorderlicht, zeehonden, een veelvraat, muggen :-), bruine beer, parelduiker en de wilde zwaan! Een kleine greep uit de vele wilde dieren hier. Jammer dat bijvoorbeeld de lynx en de mårhund er niet op staan, maar je kunt niet alles hebben. 
Klik vooral op volledig scherm en zet ook het geluid erbij aan. Je zult zelfs helemaal relaxen en een voorjaarsgevoel krijgen! :-) Geniet!



En, vond jij het ook zo mooi?
Ben benieuwd...
Fijne zondag!

Gon

woensdag 18 februari 2015

Te laat en te vroeg...


Bedankt voor jullie reacties hier, op Facebook en via e-mail betreffende het berichtje van 17 februari, de geboortedag van mijn moeder.
Denk niet dat ik super treurig ben op de dag dat mijn moeder jarig zou zijn, of mijn vader, of op hun sterfdag. Natuurlijk mis ik ze erg, maar ik kijk op zulke dagen intensiever terug op mijn fijne jeugd en haal allerlei mooie herinneringen aan hen op. Soms met een oud fotoalbum erbij.
Zo kan het zomaar gebeuren dat ik met een glimlach op mijn gezicht rondloop. En we doen ook best wel iets leuks, dat vertel ik zo nog...

Ik haal herinneringen op uit de tijd tot zo rond 2003, daarna ging het met beide ouders heel snel heel slecht. Dat ik hier steeds melding maak van hun verjaardag en sterfdag is voor mij een manier om het te uiten. Als ik in Nederland zou wonen zou ik naar de begraafplaats gaan. De een vindt er niets, de ander wel. Ik zou gaan en dat mis ik. En zo, door het schrijven hier, heeft het toch een plekje.

M'n moeder toen ze begin twintig was en wat
was mijn vader toen al verliefd op haar...

Om het over mijn moeder te hebben met haar Alzheimer is het zo dat ik al vanaf ongeveer 2003 afscheid van haar aan het nemen was. In 2013 overleed ze. Tien jaar steeds een beetje afscheid nemen. Het is slopend. Steeds weer een stukje van je moeder kwijt. Ik durf zelfs te zeggen dat ik haar niet in 2013 kwijtraakte door haar overlijden, maar dat het veel eerder was. Ze raakte alles kwijt, de emoties vervlakten, haar emoties verdwenen zelfs. Mijn moeder die ons als kind zoveel knuffelde, een zoen op je knie gaf als je gevallen was. Je omhelsde als je kwam en me zelfs eens zei toen ik allang de deur uit was: "Het klinkt misschien gek, maar ik zou willen dat je nog eens op m'n schoot kon zitten!", waarop ik spontaan op haar schoot ging zitten en we schik hadden. Lang hield ze het niet vol, dat gewicht van mij. 
Maar de laatste jaren, als ik kwam en haar omhelsde stond ze daar als een lantaarnpaal, niets, geen omhelzing, geen zoen, niets. Wel even later de vraag: "U bent toch mijn moeder?" en als ik die vraag bevestigend beantwoordde om haar niet onzeker te maken zei ze: "Oh fijn, u bent ook zo'n lieverd".
Dat dan weer wel. 
Toen mijn vader overleden was in 2009 moesten wij haar dit toch vertellen. Met lood in m'n schoenen... samen met m'n broer natuurlijk. Ik zei: "Mam, we moeten u iets ergs vertellen". Ze at juist een koekje. Ze schrok wel een beetje en ik zei: "Henk is overleden". Ik noemde expres zijn voornaam en zei niet "papa" of iets dergelijks, ze zou dan aan haar eigen vader gedacht hebben. Ze zei: "Oh, wat vind ik dat erg voor die kindertjes!" en ze nam nog een koekje en dat was dat. De rouwkaart later laten zien. Lezen ging nog aardig, ze las hardop, het zei haar niets. De kaart heeft er weken op het prikbord gehangen en het zei haar nog steeds niets. Om met het spreekwoord van Cruijff te spreken... Ze zou er nl. kapot aan zijn gegaan als ze "goed" was geweest toen mijn vader overleed.
Ze deden in het tehuis wel spelletjes aan tafel en het bijzondere was dat ze nog altijd won met het raden van spreekwoorden en gezegden. Onbegrijpelijk.

...en tijdens het sinterklaasfeest van 2012 in het tehuis waar ze woonde.

Maar goed, ze was er nog wel (stoffelijk), maar ze was er niet meer (geestelijk). In tien jaar verwerk je het verlies van je moeder langzaam en als ze dan in 2013 haar ogen sluit zie je dat voor haar als een bevrijding, een bevrijding uit deze onmenselijke situatie. Een bevrijding voor haar omdat je zoveel van haar houdt!!! 
Het verwerken heb je eigenlijk al gedaan voor én door het te late einde...





Geschreven en gezongen door Maarten van Roozendaal. Ik hoop dat je het even wilt beluisteren. 
Eén juli a.s. is het alweer twee jaar geleden dat Maarten van Roozendaal overleed. 
Kon hij ook niet weten toen hij dit zong. Het was veel te vroeg zijn einde, hij was pas 51 jaar en overleed ten gevolge van longkanker. 
Ik heb al eens meer een lied van hem gedeeld hier met de titel "Om te janken zo mooi". Ik houd erg van zijn werk. 
Hier (klik) kun je nog lezen over zijn overlijden en zijn levenswandel.

Voor sommigen deels een herhaling wat ik schreef over mijn moeder, maar er zijn ook nieuwe lezers. 

Op mijn moeders "verjaardag" gisteren opperde Peter om naar Svanabyn te rijden, naar het heerlijk kneuterige winkeltje Catarinas Livs. Daar waar Catarina, samen met Ulla, een supermarktje drijft in een dorpje in the middle of nowhere en waar de tijd heeft stilgestaan. Ik schreef al vaak over het winkeltje dat zo in de film "As it is in heaven" zou passen. Om een goed beeld te krijgen van het winkeltje kun je HIER klikken.
We waren er al een tijd niet geweest, 25 km rijden voor een paar boodschappen die je ook op 2 km kunt kopen, dat doe je niet in de zeer koude wintermaanden. Maar als we gaan, dan doen we dat voor de gezelligheid en nu is het momenteel helemaal niet koud, net onder nul.
Nou, we gingen dus gisteren en we werden letterlijk met open armen ontvangen. 
Wat een onthaal in een supermarkt(je). Dat kun je je niet voorstellen. 
Ze verkopen nog vers gesneden vleeswaren en terwijl Ulla ze sneed vroeg ik haar teleurgesteld: "Geen "semlor" op "fettisdagen" (klik) Ulla?"
Maar ja, hoe kon ik nu denken dat ze die niet zouden hebben, ze waren in de maak. 
Ze stonden in de oven en ze was net de amandelspijs aan het maken voor we binnen kwamen en Catarina was de slagroom aan het kloppen! Als we na het afrekenen nog heel even konden wachten...
Natuurlijk konden we nog even wachten. Zo vers hadden we ze nog nooit gekocht. 
Vier wilden we er hebben. Eenmaal in de auto konden we niet wachten.




Het eerste doosje van twee ging open en oh oh oh, wat waren ze lekker.
"Proost Mam, wat zou je ze ook lekker hebben gevonden!"
Zo lekker hadden we ze ook nog nooit gekocht. De andere twee zouden voor morgen zijn, voor vandaag dus en nog steeds waren ze heerlijk. 
Daarna zijn we doorgereden naar Dorotea en hebben gegeten bij Ankis Bar om later in de middag, na een rondje van 70 km weer thuis te komen. 

Dan nog even over de loppis. Hierin een wijziging. Ik plaats niet meer een keer per week op vrijdagmiddag, maar ik plaats gewoon af en toe als het uitkomt en zonder aankondiging. Omdat ik ook met andere dingen druk ben, past dit me beter. 
Dus zolang ik nog spulletjes heb, zet ik er gewoon nu en dan iets op. Als je het leuk vindt kun je gewoon af en toe HIER (klik) even komen neuzen! Je komt er altijd gemakkelijk via de link in de rechterkolom, de foto van de loppis. Welkom! J

Gon




dinsdag 17 februari 2015

Voor m'n lieve moeder



Vandaag is het 17 februari, de dag dat mijn moeder jarig zou zijn.
Op 4 april 2013 is ze overleden.
Ik denk aan je ontzettend lieve mam!




Al schreef ik duizend liedjes over dit gemis,
Dan nog zou ik niet weten,
Waarom toch, dit gevoel voor altijd is.


(uit een liedje van Bløf)


Gon


vrijdag 13 februari 2015

Het was weer tijd om de schaatsen onder te binden en dat met het voorjaar in je hoofd...


Niet echt erg als het dak even opgelucht kan ademhalen :-)
Het is er inmiddels vanaf gedooid!
In drie à vier dagen...
Hier glijdt het namelijk niet door die hoek.


Deze week verliep zoals ik vorige week al zag in de voorspellingen en wat ik hier ook schreef. Een blijmakertje, net of het voorjaar wordt. Daarna gaat de winter gewoon weer verder.
De zon gaf inderdaad geregeld een voorjaarsgevoel, maar wanneer je buiten kwam bij +5 graden viel het toch tegen door de harde wind. Dagen lang stormachtig, bah! Geeft ook zo'n bende. Zo'n mooi sneeuwtapijt verandert dan in een vies geheel. 
Eind 2013 drie zware stormen, dan denk je toch dat alle dode troep wel uit de bomen gewaaid is. Maar nee, elk voorjaar harken wij het gras zodra de sneeuw weg is om alles uit de nu eenmaal heel veel bomen op te ruimen. Waar je ook woont in Zweden zul je hier wel last van hebben. Er zijn erger dingen.

Bovenaan bij de garages na een paar dagen dooi.
Geen prut, maar ijs door de vorst in de grond.

Afijn, het prachtige sprookjesachtige landschap veranderde heel rap. Het dooide heel snel door de harde wind. Het hoofdpad op het erf leek wel een snelstromende rivier en de dikke pakken sneeuw van wel een halve meter gleden van de daken. Een halve meter ingeklonken sneeuw die enorm zwaar is geworden doordat het verwaterd is, loodzwaar. Heel best voor de daken als dat eraf is. 
Peter kon een aantal dagen nog wel naar buiten (beenprothese), maar de laatste twee dagen niet meer. Veel te link. Voor de honden en mij ging het nog wel. Gewoon oppassen. 

Ik ga altijd zo graag naar de berg hier achter en daar zag het er na een paar dagen echt wel heel voorjaarsachtig uit...

Alle sneeuw van de bomen, zon, voorjaarsgevoel!
Maar de sneeuw werd zelfs glad om op te lopen, leek ook op te vriezen.

Zo was het erf van achter af gezien (als je van de berg komt) voor de dooi inviel.
Smetteloos wit :-)

En gisteravond kwam hij weer, die ontzettend aardige man op de strooiwagen van de gemeente. Vorig jaar heb ik het één keer gevraagd en sindsdien doet hij het uit zichzelf. Grus (zeer fijn grind) strooien op ons erf als het spekglad is. Gisteren vroor het weer en het erf was een ijsbaan. Je zou kunnen schaatsen bij wijze van spreken. Pas dan komt hij met zijn zwaar materieel het erf op (anders zou hij de boel verrot rijden) en strooit het grus. 
Nu kan ik weer gewoon lopen of er niets aan de hand is en Peter kan ook weer lekker naar buiten. De wind is gaan liggen, het is helder, ik zag sterren er komt weer wat sneeuw, het is weer helemaal mijn winterweer! Heerlijk! Ook fijn voor de mensen die deze kant nog op komen om van de Zweedse winter te genieten. Je zult het toch zo treffen als afgelopen week. 

Ja, zo'n week komt werkelijk elk jaar voor in februari. Heel typisch. Maar goed, het is doorgaans toch zeker al april eer alle sneeuw echt weg is.

Nu nog even winter en tijd om te schrijven. Peter schreef het tweede deel van het verhaal waar hij vorige week mee begon. De liefhebbers kunnen het lezen door HIER te klikken.

En het is ook vrijdag, dus de loppis is weer aangevuld. Daar kom je door HIER te klikken.

Een heel fijn weekend!

Gon

maandag 9 februari 2015

Semlor en Mari Boine

Het weekend is alweer om.
Vrijdag was het de nationale feestdag van de Samen. In 1992 werd tijdens een Samen conferentie in Helsinki besloten dat 6 februari de nationale feestdag zou worden en in 1993 werd hij dan voor de eerste keer gevierd.




Op de televisie (SVT2) werd een concert van Mari Boine uitgezonden in twee delen. Vrijdag een deel en zaterdag het andere deel. Ik heb er heel erg van genoten.
Het concert werd in het jaar 2012 in Oslo opgenomen in verband met een internationale "Urfolks-"conferentie (Urfolk = in dit geval de Samen) in Kautokeino. Samen (Sami) is hetzelfde als Lappen, maar die naam zien ze zelf als belediging.
Het programma is nog te zien op SVT2 en ik meende hier de link te plakken, maar bij nader onderzoek zag ik dat het alleen in Zweden bekeken kan worden, jammer! 
Voor wie haar niet kent; Mari Boine is een Noorse joik-zangeres en representante van haar volk de Samen. 

Eindelijk hadden ze vrijdag nog semlor bij ICA. Als je niet weet wat semlor zijn kun je dat HIER (klik) lezen. Ze zijn dus maar in een korte periode per jaar verkrijgbaar. 
We verheugden ons er al even op, maar de keer hiervoor waren we te laat. Ik had ze natuurlijk ook zelf kunnen maken. 
Het recept vind je op een andere blog van mij, HIER (klik) op Kokkerellen.

Qua weer hadden we ze buiten op het bankje kunnen eten, de zon scheen, maar het was ook ruim boven nul. Aangezien het bankje vastgevroren staat voor het gastenhuisje en er een halve meter sneeuw op dat dak ligt, durfden we er niet te gaan zitten. Je weet bij dooi nooit wanneer die massa gaat glijden. Lijkt ons erg gevaarlijk om daar onder bedolven te raken. Je kunt je nek wel breken of weet ik wat. Dus toch maar gekozen om het binnen te doen en te genieten van de zon die in de keuken/eetkamer scheen.




Ik kom nog even terug op Mari Boine, vind het jammer dat je in NL het concert niet kunt bekijken als je dat gewild zou hebben. In 1994 kocht ik al mijn eerst cd van haar, gewoon in Nederland gehoord en gekocht en nog altijd vind ik het steengoed. Voor wie haar nog niet kent heb ik hieronder een paar nummers gezet. Het is een keuze uit een massa goede nummers. Een erg bekend nummer is Gula Gula (joik!), dat ze voor haar grootvader schreef. De eerste uitvoering hieronder is de "pure".
Als je echt wilt genieten van de nummers hieronder, je even jezelf wilt trakteren op mooie muziek, zet dan een goede koptelefoon op. Ik had ooit een koptelefoon nodig om te skypen en heb toen gelijk een heel goeie gekocht. Daar heb ik nooit spijt van gehad, want wat klinkt de muziek op de pc dan onwijs goed. Het is niet te vergelijken, muziek uit je blikkerige pc boxjes of uit een goede koptelefoon. De nummers zijn heel verschillend, dus ik hoop dat je niet afhaakt na één of twee :-).





Met regelmaat wordt er wel een remix gemaakt van een nummer van Mari Boine. Ik moet zeggen dat ik deze hieronder regelmatig beluister. Smaken verschillen, vooral ook als het om muziek gaat, maar ik ga aardig uit mijn dak van deze remix. Dus hetzelfde nummer als hierboven, maar dan een remix.





Hieronder een heerlijk rustig nummer Ahccai, ingetogen, je kunt er echt bij ontspannen. 





Hieronder een remix van het nummer Big Medicine, Engelstalig, wat niet vaak voorkomt. De beelden vanuit het internationale ruimtestation ISS zijn er prachtig bij! Echt geweldig dit!





Ik heb heel vaak de neiging om muziek te delen, maar laat het dan meestal toch achterwege omdat muziek zo persoonlijk is en de lezers dan toch niet gaan luisteren. Maar in het kader van de nationale feestdag van de Samen en het concert van de Noorse Mari Boine, besloot ik het deze keer maar weer eens te doen. 

Ik hoop dat jullie er net zo van kunnen genieten als ik. 

Een fijne week gewenst!

Gon



vrijdag 6 februari 2015

Voorjaarsbloemen en Margit


Ziet er niet erg Zweeds uit hé? Nou dat klopt...

Op meerdere blogs zie ik momenteel voorjaarsbloemen op tafel staan. 
Zo ook bij Irene (klik). Ik reageerde onder haar bericht waarin een foto stond van een bos tulpen op tafel. En zo kwam het dat zij voor mij drie foto's maakte van een bloemenwinkel en deze per e-mail naar mij stuurde. Even het voorjaar op mijn beeldscherm. Zo leuk dat Irene aan me dacht toen ze daar was. Nogmaals bedankt Irene!

Vandaag zou ik naar Margit en Nils Erik, dat had ik besloten. Velen zullen zich mijn bericht (klik) van bijna een jaar geleden wel herinneren waarin ik schreef dat Margit ruim een half etmaal op het toilet had gezeten en er niet af kon komen, terwijl Nils Erik in het ziekenhuis lag voor zijn been. De arts kon naderhand niet zeggen wat het geweest is, maar men denkt aan een Tia. Zelf vind ik Margit nogal achteruit gegaan. Dat wil niet zeggen dat ik er niet voor zou tekenen om zo oud te worden als Margit en Nils Erik, denkend aan mijn ouders die nog later geboren zijn en al twee en zes jaar dood zijn.
Mij ook bedenkend dat voor zowel mijn vader als mijn moeder de laatste vijf tot tien jaren van het leven een lijdensweg zijn geweest. Een ware lijdensweg.
Als het zo moet zou bij mij het kaarsje eerder uit mogen gaan. Margit en Nils Erik zijn nu 85 en 86 en verder nog redelijk gezond al heeft Nils Erik wel maagklachten en ik vind dat hij er de laatste maanden erg moe en grauw uitziet. Fragiel. Mager, maar slank was hij altijd al. 

Peter kwam ergens in november met het idee om de boodschappen met hen te gaan doen. Ik ben het gaan voorstellen en zij waren er zoooooo blij mee. Het is wel zo dat Nils Erik zich nog graag wil redden met fiets ('s zomers) en spark ('s winters), maar voor en rond kerst en gedurende de maand januari was het erg koud. Rond kerst zelfs -30 en juist toen wilden ze inslaan. Dus als ze veel in willen slaan en/of als het nogal koud is, gaat Peter boodschappen doen met Nils Erik. Ik ben de eerste keer meegegaan, maar de mannen bleken zich prima te redden samen, heel leuk ook om gade te slaan. Nu blijf ik dus bij Margit als ze gaan en ik maak koffie (kokkaffe, oftewel gekookte koffie). Margit heeft het me geleerd en gewezen waar alles staat. "Ga gerust je gang in mijn keukenkastjes, hoef je niet te vragen!" 
Margit is in zoverre achteruit gegaan dat het bijv. niet meer bij haar opkomt om koffie te zetten als er iemand komt. Zo gastvrij als ze is en altijd gelijk klaar stond met koffie of iets anders, al naar gelang het tijdstip. Er gaat zo weinig meer van haar uit wat dat betreft. Het huishouden, de binnen- en buitenboel draaien op Nils Erik. Ze hebben even hulp gehad, maar willen dat niet meer, zolang het nog zo gaat... 

Toen ik vanmorgen onverwacht kwam (ja, dat kan hoor bij Margit en Nils Erik), zou Margit net zandkoekjes gaan bakken. Wat een goed teken! "Dan kunnen we gezellig samen gaan bakken!" zei ze. "Ja, leuk!"
Nils Erik ging koffie maken en lekkers uit de vriezer halen voor erbij. Ik had een fotoalbum meegenomen van mijn ouders. Het betreft de periode vanaf dat ik drie maanden ben t/m vier jaar. Zwart-wit nog. Toen de koffie klaar was dacht ik dat we dat wel even door konden bladeren tijdens het koffiedrinken... Ik kwam voorbij als baby en iets groter op vakantie in een vakantiehuisje in Schoorl met veel foto's in de duinen en aan het Noordzeestrand. Mijn broertje dat maar 10 maanden werd en overleed toen ik drie was, de kwekerij van mijn ouders. Zoveel onderwerpen om over te praten.

Ik voor het kamerraam heel lang geleden

Ze genoot ervan en daarna kwamen er nog veel meer albums op tafel. Nils Erik haalde ze allemaal uit de kast. Van alles zag ik voorbijkomen, kinderen, kleinkinderen, begrafenissen, bruiloften, midzomerfeesten, door NE geschoten elanden en zelfs een door hem geschoten beer (had van mij niet gehoeven, die foto's). Ik zag de eerste (overleden) vrouw van NE en de eerste (overleden) man van Margit in hun huizen, tijdens vakanties op bijv. Cyprus, enz. Ik zag haar kinderen die nu wonen in Göteborg en Sundsvall (nog altijd 3½ uur rijden) en ik zag de kinderen van NE, alhoewel ik met Wanja vorig jaar al kennis maakte. Ik was toen met Margit en NE naar de begraafplaats in Rossön geweest om bloemen op de graven van hun overleden echtgenoot/echtgenote te zetten en Wanja kwam toen net uit de nachtdienst en had voor ons kanelbullar gebakken. Leuk was dat.

Ik kan nog heel lang doorgaan, maar dan wordt dit helemaal zo'n lang bericht. Ik neem nog wel eens een keer een volgend album mee, daar staat ook mijn broer Wim in waarmee ik vijf jaar scheel.
Komend voorjaar ga ik met Margit naar Strömsund en laten we de mannen thuis. Zelf kan ze nu geen auto meer rijden en heeft haar oude VW kever verkocht, maar ik wel. Toen ik het haar voorstelde vandaag was ze zo enthousiast. Zo leuk om te zien.

Voor nu maken we ons op voor dooi, liever gezegd het dooit al. De sneeuwmassa's zijn al uit de bomen gevallen. Altijd in februari enkele dagen met flinke dooi, ik heb er een hekel aan. Ladingen sneeuw die van de daken glijden en gladheid. Een blijmakertje, net of het voorjaar wordt, maar daarna gaat de winter gewoon nog een poosje vrolijk verder. 
Hopelijk temperaturen waarbij ik met een hoofdband kan volstaan i.p.v. een muts. 
Ik haat een muts en mijn haar wordt van zowel de vorst als de muts slap en futloos. Wilde ik in NL mijn haar altijd uitgedund hebben, hier niet, in elk geval een verbod op uitdunnen in de winter!

Dit is wel een heel lang bericht geworden en nog ben ik niet klaar.
Peter schreef weer een bericht over zijn vaartijd van vóór de zeevaartschool, lang geleden dus en voor de liefhebber HIER (klik) te vinden.
En behalve deze blogs is het natuurlijk weer "loppis-dag"! Kijk maar HIER (klik)!

Een fijn weekend!

Gon



dinsdag 3 februari 2015

Miep paniek...



Vanmorgen naar buiten met Rushy. Peter gaat 's morgens en 's middags altijd met Sim naar buiten. Als het mild is gaan ze zelfs heeeeeeeeel lang naar buiten. Sim geniet daar enorm van! Ik ga altijd met Rushy omdat zij niet met Peter meeloopt. De rest van de dag ga ik ook met Sim. 
Ik ben heel blij dat Sim zo graag met Peter is, omdat Rushy maar één baasje heeft en dat ben ik. De rest van de wereld is onbelangrijk. Dat is voor Peter altijd best jammer geweest. 
Maar goed, ik was dus op het erf met Rush. Ze scharrelt dan altijd heerlijk rond en ik doe ook m'n dingen, bijv. sneeuwschuiven, hout halen voor de kachel, zulke dingen. Als ik klaar ben gaan we nog een groot rondje. Ze loopt altijd los. Houdt me altijd in de gaten, wacht, zoals ook hier bovenop de berg achter ons huis. "Oh, wil je een foto maken, nou ik wacht wel even hoor..."
Vanmorgen was ik haar kwijt! Ik was gelijk in paniek, want dat klopte niet. 
Het laatste jaar is ze in ene heel snel doof geworden. Dat mag als je vijftien bent. Ik heb honden altijd toegesproken met gebaren erbij, daar heb je heel veel plezier van als ze doof worden. Ze begrijpt alles wat ik gebaar, maar ja, als ik haar niet zie. 
Ik riep HEEL hard, maar er kwam geen Rushy. Het hele erf af geweest. Op veel plaatsen lag nog ongerepte sneeuw, dus ik kon wel zien waar ze in elk geval niet gelopen had. Daar werd ik niet wijzer van. Nog eens het hele erf af en toen naar Clas zijn erf. 
Daarna naar het pad dat de berg op gaat hier achter. Toen naar de openbare weg en zelfs nog een eind verder naar de E45, inmiddels een beetje hyperventilerend. 
Paniek. Geen Rush te zien. Gelukkig niet langs de weg, maar ja, ze kunnen ver in pakweg een kwartier dat ik al aan het zoeken was. Juist omdat het zo ongebruikelijk is voor haar was ik zo in paniek. 
Weer naar huis en nadenken waar ik was geweest. Ik had een bezem gepakt uit de garage. Even snel deur open en weer dicht, nee, dat zou toch niet, zou ik gezien hebben. Toch maar kijken. Deur open, nee geen lief hondje. Ik zag er ook geen spoor van hondenpoten naartoe.
Peter ook geroepen, zou ook gaan zoeken. Weer naar Clas, waar hij en Bosse klaar stonden om weg te gaan op de sneeuwscooter. Ze hadden haar ook niet gezien maar zouden goed opletten. Clas keek bezorgd en enigszins medelijdend naar mij, want hij zag wel dat ik bijna stond te huilen. Clas is altijd zo lief naar de honden toe! Een echte dierenvriend, de eksters eten bijna uit zijn hand.
Inmiddels was Rush al wel 20 minuten zoek en de moed zakte me in de schoenen. Zag haar al aangevallen door een wild dier of weggezakt ergens in de sneeuw. 
Het was -10 graden. 
Kijk, ik weet dat Rushy een hond van de dag is en ik zal het verschrikkelijk vinden als ze er niet meer zal zijn want ik houd zoveel van haar! Intens veel. Maar dan zal ik er toch vrede mee hebben omdat we nog zo'n mooie tijd gehad hebben samen (vanaf haar 9e woont ze bij ons). Terugkijken op een heel mooie tijd. Maar als ze zoek zou zijn, oh, dat is veel erger. Een lijdensweg voor zo'n hond.
Ik liep weer terug naar huis en zag dat Peter Rushy naar binnen liet, het huis in! Hij zou me net roepen. Man, wat was ik blij, heb haar plat geknuffeld. 
"Ze zat in de garage!" zei Peter. 
Nou ja! Ze moet achter mijn auto hebben gestaan, ik heb haar niet gezien. Waarom blaft ze dan niet, nee hoor, geen kik!

Dit was de derde keer dat ik paniek had om Rushy sinds we hier wonen.
Dat was ook deze keer (klik), toen ik bijna over haar heen gereden was en ze later op de E45 stond. En deze keer (klik), toen ze plastic gegeten had door mijn schuld.
Deze laatste keer was dan wel de minst erge :-).

Gon

Klik maar eens op de foto en zie eens hoe leuk en lief!




zondag 1 februari 2015

Over Pinus voor Trijnie en ook voor jou


Pinus in vol ornaat en wintertooi

Omdat het zou gaan waaien en ik bang was dat alle sneeuw uit de bomen zou waaien, bedacht ik me gisteren dat ik nu toch eindelijk eens een foto van Pinus moest maken voor Trijnie en voor al diegenen die ook meeleefden met hem :-).

Vooral voor Trijnie omdat zij deze opmerking plaatste onder deze blogpost (klik):

Wat een geweldige opluchting voor jullie. Straks staat Pinus weer in een mooie witte wereld te schitteren. Geniet van hem. 
Trijnie

Trijnie ik hoop dat je hier leest en zo ook Pinus kan bewonderen in zijn mooie witte wereld! Een foto in de zon zou nog mooier zijn geweest, maar daar moeten we nog een paar dagen op wachten, eerst nog een paar bewolkte dagen met sneeuw.           

Gon

p.s. De loppis (klik) is nog open.