Wie het leuk vindt kan hier lezen hoe wij genieten van ons verblijf in Zweden.
Over hoe het met ons gaat en wat we zoal meemaken...


Zweden... rust, ruimte, oneindige natuur, frisse lucht en veel aardige mensen!





vrijdag 31 augustus 2012

Eén zwaluw maakt nog geen zomer, één...

...nachtvorstje nog geen winter zullen we dan maar denken. Van maandag op dinsdag hadden we al nachtvorst! Zolang we hier wonen nog niet zo belachelijk vroeg meegemaakt. Het was ook maar één nacht, daarna was het 's nachts steeds weer rond de tien graden, maar ja, ik zat wel in over de planten die zouden kunnen bevriezen.

 
Ik hoopte dat het mee zou vallen, want ik wil graag zaden oogsten, vooral van de Oost-Indische kers. Ik heb ze in de eerste helft van mei gezaaid. Eerder kon niet, want toen waren we een maand in NL. Heeft ook niet veel zin ze eerder te zaaien. IJsheiligen, dat hier natuurlijk niet zo heet, is wel een maand later.
Veel geduld moest ik hebben, maar toen gingen ze bloeien in juli om nooit meer op te houden. Zo prachtig!


Er zitten ook al veel zaden in en ik weet dat je die als kappertjes kunt gebruiken als ze nog niet rijp zijn, maar we eten anders ook niet vaak kappertjes, dus ik wil zaden voor volgend jaar! Natuurlijk kan ik ze kopen, maar zelf oogsten is veel leuker. Nu maar duimen dat het weer een poosje duurt voor er een nachtvorstje komt, want het was de volgende ochtend wit. De daken waren wit, het gras en de auto waren wit.
Ik dacht dat ik de Oost-Indische kers wel vaarwel kon zeggen. Maar de grote bakken die her en der tegen muren staan, hebben er geen last van gehad. Dus, wie weet kan ik toch eigen zaden oogsten.
De bloemen kun je trouwens eten, de smaak neigt een beetje naar radijs.
Staat erg mooi ook op en tussen sla/salade.
 

dinsdag 28 augustus 2012

Een spontane bijdrage van Jan


Dat is nog eens leuk; er kwam een spontane reactie van Jan. Hij stuurde een stukje voor blogpraat! Het kwam als verrassing en dat terwijl ik er juist over dacht om het hier weer eens over Zweedse blogpraat te hebben.
Ik mag er inmiddels wel vanuit gaan dat de meesten die plannen hadden om naar Zweden te gaan deze zomer, die vakantie er inmiddels wel op hebben zitten.
Daar moeten toch heel leuke belevenissen bij zitten die beslist de moeite waard zijn voor blogpraat.
Dus, heb je iets moois, leuks, ontroerends, onwijs, komisch, adembenemend, dol en dwaas, of wat dat ook te vertellen... we kijken er met z'n allen naar uit.
Het hoeft trouwens niet perse over je vakantie te gaan, het mag ook gaan over Zweden in het algemeen, over dromen om in de toekomst te emigreren of heel andere zaken die je bezig houden. Zonder jullie geen vervolg op blogpraat. Behalve nu dan dus in ieder geval de bijdrage van Jan.
Ga er maar lekker voor zitten, het staat HIER! En wie weet, heb je inspiratie gekregen en klim je nu zelf in de pen!
Jij nogmaals bedankt Jan!
 

zaterdag 25 augustus 2012

Storjola

Het meer heet SANNAREN.

Storjola; het zat al twee jaar in mijn hoofd om daar (alleen) heen te gaan. Ook omdat ik er wilde gaan wandelen. De meesten van jullie weten wel dat Peter wel kan lopen, maar niet ver kan wandelen i.v.m. een beenprothese.
Storjola ligt ca. 10 tot 15 km voorbij Borgafjäll vanaf de E45 gerekend. En waarom wilde ik daar zo enorm graag heen?
Twee jaar geleden stonden Peter en ik aan de oever van het meer Sannaren bij Storjola. Ik zal dat plaatje nooit vergeten, het staat in mijn geheugen gegrifd. Ik had nog nooit zo'n mooi meer gezien. Zo intens blauw. De zon scheen en het was windstil. Ik maakte, stom genoeg, geen foto's.  Ik was waarschijnlijk helemaal in dromenland door het mooie uitzicht.
Al twee jaar lang wilde ik dat weer zien en dan ook foto's maken natuurlijk.
Ik vond dat het er nu maar eens van moest komen, voor het herfst is. Ik had de weersverwachting van Storjola goed in de gaten gehouden en ik koos 14 augustus. Zoals zo vaak, klopte de voorspelling niet en toen ik bij Sannaren aankwam was het zwaar bewolkt en er stond een briesje, dus golfjes op het water. Het meer was mooi, maar was in de verste verte niet te vergelijken met toen. Ik zal dus nog eens moeten, al is dat geen straf, graag zelfs. Ik ben wel langs het meer gaan lopen. De weg stopt daar n.l., dus het zou niet eens anders kunnen.
 
 
Je kunt helemaal over de fjäll naar Stora Blåsjön lopen, of naar Ankarede en naar meer bestemmingen. Wauw, wat lonkt dat. Maar in geen geval mag je zoiets in je eentje doen natuurlijk. Veel te gevaarlijk. Het zijn erg lange wandelingen en je hebt op grote stukken ook geen ontvangst met je mobiele telefoon. Zal nog wel eens een gelegenheid komen dat te doen.
Toen ik later weer huiswaarts ging, werd het onderweg eindelijk zonnig. Dat kun je ook aan de foto's zien. Je vindt ze HIER!

donderdag 23 augustus 2012

Vuurdoop op de 'surströmmingsskiva'

  
De derde donderdag in augustus. Traditioneel de eerste dag dat surströmming verkocht mocht worden. Daarom vandaag een speciale dag bij Kilvamma camping, je kon er traditioneel surströmming eten.
Het heeft ons nooit aangetrokken, deze gefermenteerde oostzeeharing.
We hadden al vaak gehoord over de enorm onaangename geur die deze vis uit blik verspreidt. Foto's op het internet met daarop mensen die een broodje (tunnbröd) surströmming eten met hun neus dicht, maakten dat we er niet over dachten het ooit te gaan proeven.
Tot we laatst op een avond op de camping waren, toen er muziek was. Erg gezellig was dat trouwens. Buiten, tijdens mooi weer, de zon achter de berg zien zakken. De berg aan de andere kant van het grote water. Naast mij een mevrouw met dwarsfluit en daarnaast een man, misschien wel haar man, met accordeon. Hij praatte alle liedjes een beetje aan elkaar. Erg sfeervol vond ik het.
Oh ja, en tijdens die avond kwam de surströmming ter sprake en beloofden we te komen. Ingrid zou het voor ons klaarmaken, zoals het traditioneel gegeten wordt. Ze zou er de eerste keer niet zo veel surströmming op doen.
 
  
Een stuk tunnbröd met daarop stukjes gekookte aardappel, stukjes surströmming en crème fraîche. De geur was duidelijk aanwezig, maar viel me enigszins mee, het zag er lekker uit op mijn bord, maar ik vond het niet zo. Peter at ze dus allebei en nam er later nog een. Gelukkig hadden ze ook gekookte aardappels, gehaktballetjes en rauwkost, dus ik redde me wel.
Maarrrrr, ik heb het geprobeerd!
Peter is nu dus een echte ingewijde Norrlander! Deze vis wordt n.l. niet of nauwelijks in het zuiden van Zweden gegeten. Zo'n beetje vanaf Gävle omhoog.
Ben je nieuwsgierig naar het hoe en wat over surströmming, HIER VIND JE ALLES, bijv. over het ontstaan en over de productiewijze.
  
 
 

maandag 20 augustus 2012

De verlaten boerderij

Ik heb er ook boerenwormkruid geplukt!

Het speelde al een heel tijdje dat ik zo graag eens wilde zoeken naar de verlaten boerderij niet ver van hier, ergens in 'the middle of nowhere'. Op 12 augustus ging ik op pad.
Het was niet zo heel moeilijk hem te vinden. Ik maakte er foto's. Ze zijn niet van hoge kwaliteit, want ik had alleen mijn kleine oude camera mee. Maar het gaat meer om de sfeer, dan om de kwaliteit. Alle foto's staan HIER.

zondag 19 augustus 2012

De Volvo T22 tractor 'Gamle Piet' is thuis


Afgelopen vrijdag was het zover, de tractor werd uit de bossen gehaald door Dorotea bilservice.


Drie banden bleken zelfs nog goed. Ze zijn door Peter opgepompt met de compressor en staan nog steeds hard. Rechtsvoor is aan flarden, waarschijnlijk heeft hij vroeger ergens op gezeten met dat wiel en heeft de toenmalige eigenaar hem daarna voor onbepaalde tijd geparkeerd.
Als je het geluid van de tractor wilt horen en hem wilt zien rijden, klik je HIER. Of als sneeuwruimer HIER. Toekomstmuziek voor Peter.

woensdag 15 augustus 2012

Ove


Omdat ik geen foto heb bij het onderwerp 'Ove', even een binnenkomer met deze foto. Insecten en spinnen die ik aardig vind en die in huis zijn geraakt omdat er altijd veel open staat 's zomers, probeer ik altijd weer levend buiten te krijgen. Dat zijn eigenlijk allerlei insecten, behalve muggen en knutten, die gaan eraan of liggen vanzelf de volgende dag dood in de vensterbank, waarna ze in de stofzuiger verdwijnen. Maar deze mooie nachtvlinder is natuurlijk hartstikke zonde. De insecten die ik aantref, worden dus door mij gevangen. In een glas. Ik heb er een apart glas voor, dat zet ik over het beestje en schuif er dan voorzichtig iets onder. Meestal een receptenkaart of ansichtkaart. Deze vlinder ligt op de kaart op een schaduwplekje buiten. Kan hij er lekker vandoor als het uitkomt :-).
Een half uur later was hij weg.

Nu het onderwerp. Aan de rand van ons stuk bos hierachter staan heel veel bomen, maar met drie ervan was iets aan de hand. Enorm hoge bomen. Dikke oude sparren. Eentje was heel slecht, een volgende hartstikke dood en de derde leefde, maar stond na de storm van afgelopen kerst ongeveer 20 graden uit het lood. Gezond, maar geen goed houvast meer. Ze moesten weg. Al twee keer aan de klusjesman uit het dorp gevraagd, hij levert ook hout, is zeer ervaren in de bossen. Hij liep er dan geïnteresseerd omheen, en ja, hij zou dat wel een keer komen doen. Afijn, alweer bijna een zomer om en de bomen stonden er nog steeds. We gaan niet meer op hem wachten vond Peter. Hij dacht in ene aan Ove (spreek uit Oewe), die we kennen van dit verhaal (klikklik). Hij woont wel iets van 50 km (ongeveer) bij ons vandaan, maar dat is een enorm mooie rit langs een meer, dus geen enkel bezwaar. Wat geniet ik daar dan toch weer van. Altijd, verveelt nooit. Ze krijgen me hier met geen stok meer weg.
Ove was gelukkig thuis en liet ons binnen. Natuurlijk kende hij ons nog. Op onze vraag antwoordde hij dat hij het best wel wilde doen. Zijn moeder woont in een tehuis hier in Hoting en hij zou het komen doen als hij ook naar zijn moeder zou gaan. Dat was nog dezelfde week.

Hij stond hier om half elf voor de deur. Of hij koffie wilde. Nee, eerst de bomen, dan koffie. Hij reed daarna zijn witte Volvo uit 1988 naar achteren. Die Volvo leek nog wel nieuw. Alsof hij iedere dag gepoetst wordt. En dat terwijl hij aan een grüsväg woont. Wel als je weet hoe je auto er dan uit komt te zien!
De veiligheidskleding, helm met scherm, handschoenen, veiligheidsschoenen, motorzaag, benzine/oliekannetje, het kwam allemaal uit de kofferbak.
Hij zei dat het een mooi goed bos was, met veel goede bomen. Nou, niet gek. Binnen een half uur waren de drie bomen om. Wat een dreun als zo'n reus valt. Dan zie je ook pas hoe lang ze zijn. Komen met de kruin op een plek die je nooit had gedacht, zo ver. Maar goed, binnen een half uur om, in stukken van 50 cm (dat is de maat voor onze vedpanna) en verzameld op een hoop. Toen koffie.
Toen we vroegen wat het kostte, zei hij dat hij er niets voor wilde hebben. Dat kon niet vonden wij en na aandringen vroeg hij 150 SEK. Oftewel iets van 18 euro. Ja, ja, wat is die euro gekelderd de laatste tijd. Toen we hier kwamen wonen kostte die 150 SEK ons nog geen 15 euro, iets van 14 denk ik! Het leven is hier een stuk duurder geworden voor mensen met een inkomen uit NL. Ik dwaal af :-).

Ove had een brief bij zich. Een brief in keurig Duits geschreven. Zweden denken altijd dat wij Duits spreken. De brief was van Zweedse mensen uit de buurt van Trollhättan, uit de zuidelijke helft van Zweden dus. Ze hebben een vakantie- woning op ca. 150 meter van Ove.
Het was een uitnodiging gericht aan 'De vrienden van Ove in Hoting'. Het was een uitnodiging om op de koffie of thee te komen. Nou, je valt hier toch van de ene in de andere verbazing. Ze wonen van eind mei tot begin september hier. Ik heb snel een brief terug geschreven, zodat Ove hem gelijk mee kon nemen. In het Engels, want dat gaat me veel sneller af. Ze gaven in de brief ook aan dat ze liever Engels spreken, omdat dat ze gemakkelijker afgaat. Ik zeg t.z.t. dat ze gewoon maar Zweeds moeten spreken.
Peter beloofde Ove ook alweer pannenkoeken, dus dat wordt dan een gecombineerd bezoek. Pannenkoeken (hij wil ze ook al met bacon) brengen naar Ove en dan koffie of thee bij de overburen. Dat zal waarschijnlijk zondag worden, want eerst komt Tineke een paar dagen.

De bomen zijn inmiddels ook al gekloofd. Ik moet het hout alleen nog opstapelen.

maandag 13 augustus 2012

Mechanica voor Peter...

Tja, en toen reden we dus heel vaak over die grusväg waarover ik sprak in het vorige logje. Steeds zagen we hem staan. Heen, en terug natuurlijk weer. Na een paar keer besloot Peter er maar eens te stoppen en een nader onderzoek te doen.



Wauw, het is een oude Volvo T22, een oldtimer. Op het kenteken kun je zien dat er in 1976 voor het laatst wegenbelasting voor is betaald. Wat een mooi front!
Het is gevallen en staat op de grond. Peter  helemaal enthousiast. Hoe zou hij in het bezit kunnen komen van deze tractor?!



Bij thuiskomst is hij eerst eens even naar Åke en Wiveka gelopen. Zij hebben immers verderop langs diezelfde grüsväg super oude huizen en bos. Zij wisten niet van wie de tractor is. Åke raadde aan om het aan Lennart te vragen, onze garageman. Peter naar Lennart, die precies wist wat voor Volvo tractor het is, een T22 dus. Nu wil het dat de tractor staat op het terrein van de jachtvereniging van Dorotea (zei Lennart). Vandaar ook de jachthut, die we niet over het hoofd hadden gezien. Hij belde gelijk met iemand van die vereniging, kreeg een naam en telefoonnummer door en schreef het meteen op voor Peter.
Eenmaal thuis belden we het nummer, maar de Telia computerdame vertelde dat het nummer was opgezegd. Toen zoeken op Eniro.se. De naam bleek verkeerd gespeld, er woont wel een man met dezelfde voornaam 'Roger' en zelfde achternaam, maar anders gespeld. De zoon van de man die inmiddels overleden is. Ik belde hem en het was inderdaad zijn tractor, ik hoor het hem nog zeggen:
'Ja, det är min traktor!'
Hij wilde hem wel verkopen en vroeg niet veel.
Maar nu, hoe krijgen we hem daar weg, hij staat met zijn wielen helemaal in de aarde gezakt. Op naar Dorotea bilservice. Die kennen we nog van zo'n drie jaar geleden, toen we zo'n enorme pech hadden met de Ford Transit. Daardoor ook weten we dat hij een heel mooie takelwagen heeft. Komende week wordt daar een nadere afspraak over gemaakt.



Gisteren zijn we weer naar de Volvo gegaan. Hem ontdaan van alle vergane rommel die erop en erom lag. Eromheen gemaaid met de bosmaaier. Alles wat los zat (front, deksel voor accu, kratje met slangklemmen en zo) alvast meegenomen. Tja, en toen wilde hij er eindelijk wel eens op zitten!


Nu heeft Peter dus al een quad, een oude arrenslee en nu een Volvo T22 gekregen :-). Nu wordt het eens tijd voor mij. Ik ga weer eens op zoek naar een kano, een kajak wel te verstaan. Goh, wat heb ik een zin om weer eens te gaan peddelen, echt!!! Als ik al die mooie locaties hier zie om dat weer te kunnen gaan doen. Ik vond het vroeger zo leuk, dat ik zelfs plannen heb gehad om met een kajak op vakantie te gaan, maar mijn rechterschouder kreeg toen kuren en ik moest met het kajakken stoppen. Mijn schouder lijkt nu weer o.k., dus ik wil het weer proberen op te bouwen. Hier ligt een mooi meer tegenover  om daar eens mee te beginnen. Maar eerst nog een kajak dus! Zou leuk zijn voor het volgende seizoen. Misschien huur ik er eerst wel een keer een bij de camping hier, eens kijken hoe het gaat...

WAUW!

woensdag 8 augustus 2012

Dat is meegenomen

Op de 10 km lange grusväg die hier nog goed is.

Onze buren, die wisselend in Åkersberga en hier verblijven, hebben hier stukken bos, grote stukken dus. Niet hier, maar op zo'n 20 km rijden. Twee jaar geleden hebben ze de bomen van zo'n stuk bos verkocht aan Norrskog en is er dus een deel gekapt.
Misschien herinneren jullie nog mijn logje van vorig jaar, waarin ik twee super oude huizen liet zien. Wel, het stuk bos dat gekapt is, ligt achter het gele super oude huis. De huizen werden ooit bewoond door de grootouders van Wiveka. Als kind heeft ze er nog gespeeld.
Het is 10 km de bossen in, in the middle of nowhere dus. Hier hoor je werkelijk niets, echt helemaal niets dus! Echt bijzonder.
Ja, vogels zo nu en dan natuurlijk.

De weg wordt op het laatst slecht.

Het hout bekijken.

Mooi hout, later kwamen er nog dikke berken bij.

Het is ze allemaal wel wat tegengevallen... de opbrengst in Zweedse kronen en de nazorg. Bomen die om liggen en niet zijn meegenomen door Norrskog moeten zoveel mogelijk worden verwijderd. Om er bij te kunnen moest er veel gemaaid worden met een bosmaaier. En dan loodzwaar werk. Ik heb wel eens door een stuk gelopen dat is gekapt, echt zo loodzwaar. Ik krijg de hond niet meer mee als we voor zo'n stuk land staan. Begrijpelijk.

Åke kwam laatst vragen of wij interesse hadden in die bomen die ze er nog afgehaald hadden. We moesten maar een keer komen kijken. Gratis, maar zelf weghalen.
Op de vraag of ze het zelf niet wilden opstoken in de keukenkachel, antwoordde hij dat ze daar voorlopig genoeg hout voor hadden. Volgens mij waren ze gewoon ook te moe om ook dat hout nog af te voeren. We wilden het wel graag hebben. Veel zwaar berkenhout. Perfect hout dus voor de kachel!
Ze hebben ze nog voor ons op lengtes van twee meter gezaagd, zodat ze in onze aanhanger passen. We zijn druk aan het rijden geweest en 2/3 deel ligt hier nu al. Door regen moesten we even stoppen. Het laatste stuk weg is n.l. bar slecht en gaat deels door een kom (klein dalletje). Juist op die plek zakt het water maar heel langzaam weg en duurt het dus dagen voor de modderpoel weer een beetje is opgedroogd of in ieder geval begaanbaar is.
Vooral gisteren hebben we veel opgehaald en toen we de 2e keer kwamen, waren de buren er ook en er reed een groot monster over de ontstane woestenij. Vreselijk ziet het er uit, zo'n stuk land dat ooit een bos was.
Dit monster moest 24 uur over het terrein rijden om het klaar te maken voor de verplichte herplant volgend jaar. Een vader en zoon deden dat afwisselend.

Lelijk hé!

Het monster
Klikklik op de foto om alles beter te kunnen zien!

Als je op je hurken gaat zitten, ziet het er al iets vriendelijker uit,
wilgenroosjes nemen de eerste jaren namelijk een steeds grotere
plaats in op zulke terreinen, vaak zijn ze echt helemaal roze/paars.
Weer eens een stille getuige, zo deden ze het vroeger!

Peter zag weer eens iets moois onderweg op de 10 km lange grusväg tussen de E45 en de bewuste plek in het bos. Hij wilde het kopen. Wordt vervolgd, dus jullie kunnen weer gaan raden tot het volgende logje :-).

En maar weer eens met een aanhanger op huis aan. De E45 ligt bij het meer.
Veel lager dus.


De E45 's middags met verderop een geparkeerde camper.


maandag 6 augustus 2012

...Stro

Walstro geplukt om te drogen

Gek ben ik op de geur van gedroogd lievevrouwebedstro, een plant uit de walstro familie. Toen ik nog in NL woonde stond het altijd in de tuin. Bij verhuizing werd een polletje meegenomen en voor je het wist was er weer een mooi tapijt van lievevrouwebedstro, een mooie bodembedekker. Steevast droogde ik elk jaar wat en genoot er dan de hele winter van. Niet omdat het nu zo mooi is om te zien, maar gewoon om de onwijs heerlijke geur! Men zegt dat je het gedroogde kruid ook in je kussen kunt doen, vooral als je moeilijk slaapt. Gelukkig heb ik daar geen last van en ruik er liever aan als ik wakker ben.
Als je hier klikt, kun je veel leuke wetenswaardigheden over dit plantje lezen.

In deze omgeving ben ik lievevrouwebedstro nog niet tegengekomen. Dolgraag zou ik het hier hebben, maar als we in NL zijn is het meestal het seizoen nog niet, of niet meer. Ik zal toch eens een keer een tuincentrum moeten bezoeken in april (in NL), wie weet kom ik het tegen. Ik kan altijd proberen of dit winterharde plantje SUPER winterhard is. Mocht dat lukken, dan kan ik eindelijk mijn neus weer eens in zo'n gedroogd miniboeketje steken en de heerlijke geur opsnuiven. Of ik moet hopen op hulp uit Nederland van iemand die het voor me wil drogen. Ja, ja, wie o wie, niet allemaal tegelijk :-). Of misschien is er iemand die dit leest en die weet of het hier gedijen kan.

Lievevrouwebedstro

Hier in de bermen groeit wel massaal walstro. Familie van lievevrouwebedstro dus. Ik wist niet welke soort het is en begon maar eens een bos te plukken en te drogen. Als het na het drogen zwart zou kleuren, vielen er al een paar soorten af, het bleef groen. Ik ben er bijna zeker van dat het gewoon glad walstro is. Zeer fragiel en opgehangen op een gunstige plaats is het droog in een à twee dagen. Het zou ook heerlijk moeten geuren, maar helaas benaderd het niet de geur van lievevrouwebedstro.
Ook deze plant werd vroeger veel gebruikt voor allerlei doeleinden, er werden zelfs 'gordijntjes' gedroogd walstro voor de ramen gehangen. Er is veel over te vinden op het internet.

zaterdag 4 augustus 2012

Silverbjörnen


 
Op verzoek van Marlies & Arnoud n.a.v. het vorige bericht...
Ook deze poster hing op de tentoonstelling en zal wel aan jullie verwachtingen voldoen denk ik :-)).
Als je op de foto klikt, is de tekst goed te lezen.

donderdag 2 augustus 2012

Oude beestjes


Polar caravans, ze worden geproduceerd in Dorotea, 20 km van hier. Hoe vaak zijn we al niet langs dit gebouw gereden? Het moest er nu maar eens van komen, van een bezoekje aan dit piepkleine museum. Alleen geopend tijdens het hoogseizoen en dan ook alleen nog van maandag t/m vrijdag.


Er was een alleraardigste vrouw binnen, die heel duidelijk Zweeds spreekt.
Ze vertelde dat er geen entreegeld werd gevraagd, maar dat we vrijwillig iets in een pot voor een goed doel (iets voor kinderen) mochten doen. Uiteraard gedaan.
Ze vroeg waar we vandaan kwamen en zo hadden we een heel gesprek.


Dit model is uit 1964 en heet SMV 10C. De eerste Zweedse caravan die in serie werd gemaakt. De grondlegger van Polar was met een SMV 10C op vakantie.
De caravan had een grote petroleumkachel en enkel glas. Het was geen comfortabele caravan en zo was het idee van deze grondlegger geboren om een comfortabele caravan te gaan ontwikkelen, een Polar caravan!

De petroleumkachel in de SMV 10C

De eerste Polar, de Polar TB


Dit is dan de eerste Polar, de Polar TB, ook uit 1964. Deze werd toen nog geproduceerd in Junsele.
Hij werd gepresenteerd in het midzomerweekend van dat jaar tijdens een groot evenement, een voetbalwedstrijd tussen Noord-Zweden en Noord-Finland.

Er stonden nog meer caravans natuurlijk, die je steeds moderner zag worden.
Het was leuk al die ouderwetse interieurs te zien. De kleuren bruin, oranje en groen kwamen veelvuldig voorbij. Natuurlijk ga ik die niet allemaal laten zien, daar kan een ieder zich wel een voorstelling bij maken. Maar een foto van zo'n oud interieurtje plaatsen is nog wel even leuk...


In 1978 kwam er een Polar 470 uit om te vieren dat er in die eerste 14 jaar 15.000 caravans waren gebouwd. In hetzelfde jaar kwam de Polar 300 ook uit. Een kleine compacte geïsoleerde caravan die werd ontworpen omdat de sneeuwscooter populair werd. De caravan werd met de auto naar de bergen gereden, alwaar de sneeuwscooter hem op zijn plaats in de sneeuw kon brengen en voila, een klein winter vakantiehuisje.

De kleine Polar 300







1976

De laatste foto's spreken wel voor zich. Als je op de eerste foto klikt, kun je ze veel beter bekijken.
Nog steeds is Polar in Dorotea een vooraanstaand bedrijf op dit gebied. Kijk maar eens op de site.  En wat een luxe!
Drie passen er op een oplegger. Drie zien we er regelmatig zuidwaarts gaan, het hele jaar door.