Vuurdoop op de 'surströmmingsskiva'

  

De derde donderdag in augustus. Traditioneel de eerste dag dat surströmming verkocht mocht worden. Daarom vandaag een speciale dag bij Kilvamma camping, je kon er traditioneel surströmming eten.
Het heeft ons nooit aangetrokken, deze gefermenteerde oostzeeharing.
We hadden al vaak gehoord over de enorm onaangename geur die deze vis uit blik verspreidt. Foto's op het internet met daarop mensen die een broodje (tunnbröd) surströmming eten met hun neus dicht, maakten dat we er niet over dachten het ooit te gaan proeven.
Tot we laatst op een avond op de camping waren, toen er muziek was. Erg gezellig was dat trouwens. Buiten, tijdens mooi weer, de zon achter de berg zien zakken. De berg aan de andere kant van het grote water. Naast mij een mevrouw met dwarsfluit en daarnaast een man, misschien wel haar man, met accordeon. Hij praatte alle liedjes een beetje aan elkaar. Erg sfeervol vond ik het.
Oh ja, en tijdens die avond kwam de surströmming ter sprake en beloofden we te komen. Ingrid zou het voor ons klaarmaken, zoals het traditioneel gegeten wordt. Ze zou er de eerste keer niet zo veel surströmming op doen.

 

  

Een stuk tunnbröd met daarop stukjes gekookte aardappel, stukjes surströmming en crème fraîche. De geur was duidelijk aanwezig, maar viel me enigszins mee, het zag er lekker uit op mijn bord, maar ik vond het niet zo. Peter at ze dus allebei en nam er later nog een. Gelukkig hadden ze ook gekookte aardappels, gehaktballetjes en rauwkost, dus ik redde me wel.
Maarrrrr, ik heb het geprobeerd!

Peter is nu dus een echte ingewijde Norrlander! Deze vis wordt n.l. niet of nauwelijks in het zuiden van Zweden gegeten. Zo'n beetje vanaf Gävle omhoog.

Ben je nieuwsgierig naar het hoe en wat over surströmming, HIER VIND JE ALLES, bijv. over het ontstaan en over de productiewijze.