Naar de bergen.........

...............dat zegt men hier als men naar Borgafjäll gaat, 120 km van Hoting. Afgelopen zomer waren we ook in Borgafjäll. Het was erg zonnig en mild vandaag en Peter opperde om naar de bergen te gaan. Nou, daar had ik wel zin in, ja natuurlijk!!! We besloten binnendoor te gaan over Norråker en niet over Dorotea. Na Norråker wordt het een grindweg, maar deze was veel beter te berijden dan de geasfalteerde wegen. Hij reed echt perfect. Dus terug ook niet over Dorotea, maar dezelfde relaxte weg terug. Tot Norråker schitterend zonnig weer, daarna werd het erg wisselend, zonnig en een soort van mistig. Het is aan de foto's te zien die in volgorde van het rijden staan, dus ze staan op tijd. Ik heb er maar weer veel geschoten, omdat ik nogal eens berichtjes krijg dat jullie genieten van de foto's van de uitstapjes, dus bij deze dan weer.......

klik klik, groot zijn ze mooier!

Gevallen vrouw en Harsten

Ik ben weer eens gevallen. Van de trap dit keer. Ik moest nog vier treden, stond op de vijfde tree van onderen. De hond liep voor me. Ze schrok zich rot. Ik was op mijn sokken en gleed zo van die vijfde tree af. Bam, kledderum. Ik kan nog zitten, maar oh, oh, mijn rechter bil! Bont en blauw. Ook mijn rechter onderarm waar ik ook op viel. Op de muur, die wit gesaust is, zit een paarse streep van een meter van mijn T-shirt (van mijn linker elleboog)! Het had heel wat beroerder af kunnen lopen, dus ik klaag niet. Ik moet alleen eens wat voorzichtiger zijn. Ben wel lekker bezig weer de laatste weken. Eerst ging ik buiten onderuit op een stuk ijs bij de carport. Toen had ik een blauwe grote teen omdat ik dacht dat ik het grote 3D-schilderij van mijn vader wel in mijn eentje kon verplaatsen. Dat lukte ook, maar het had zijn prijs, de blauwe grote teen met ingescheurde nagelriem. Toen zakte ik dus een soort van door het ijs hier op het meer, en nu dus de trap. Ach, de blauwe plekken slijten wel weer en het pijnlijke gevoel zal ook weer weg gaan.
Dan over de foto hierboven……….die komt van het blaadje van Hotings Hembygdsförening waar wij met de Midsommar-viering lid van werden. Het blaadje is een uitnodiging voor de jaarvergadering. Zoals de meesten wel weten, heeft Zweden veel waterkrachtcentrales. De eersten werden gebouwd aan het begin van de 20e eeuw. Deze waren nog bestemd voor de spoorwegen en de industrie. Inmiddels zijn er zo enorm veel en allang niet meer alleen voor de spoorwegen en industrie. Graag gaan wij regelmatig langs het Tåsjö. Hier nabij Hoting ligt een dam, aan de andere kant van het meer, bij Norråker ligt ook een dam. Het landschap veranderde ook hier door al die dammen. Voor het Tåsjö gebeurde dat zo ongeveer vlak voor 1950. De enorme kei met de naam “Harsten” lag altijd gewoon in het land, wat je goed kunt zien op de ingezette zwart-wit foto. Deze foto is van voor 1930. Op de kleurenfoto is Harsten te zien bij laag water. Vaak is hij dus helemaal niet te zien. Links achter Harsten is de kerk van Kyrktåsjö aan de overkant te zien. Hij staat nagenoeg aan de oever. Vroeger moet hij dus veel hogerop gestaan hebben ten opzichte van het water dat toen nog veel lager stond. Wat zou er allemaal onder water verdwenen zijn? Graag zou ik eens even een kijkje nemen in het landschap van toen………………

Eens iets anders?

Als je eens iets anders zoekt omdat je het even helemaal gehad hebt met het drukke jachtige alledaagse leven en verlangt naar totale rust, biedt Zweden verschillende bijzondere plekjes. Deze is op én onder het water. Alleen leesvoer en misschien een hengel volstaan als bagage. Utter Inn (Utter betekent Otter) is bijvoorbeeld een mini hotelletje dat drijft op het water bij Västeras, aan het Mälarmeer in Midden-Zweden, op zo’n 100 km van Stockholm. Je slaapt in een cabine onder het water en op het dek kan je met z'n tweeën genieten van totale rust en privacy. Vanuit je bed kan je het leven onder water gadeslaan. Is dat niet ontspannend, heerlijk in je bed liggen en bekeken worden door al die vissen die even langskomen? Bij aankomst wordt je met de boot naar je drijvende huisje gebracht. Je enige vervoermiddel is een opblaasbare kano. Wanneer je wilt kan je 's avonds dinner laten bezorgen. Prijzen vanaf 400 euro. Of ga je liever slapen in een zilvermijn?

Accomodatie in de zilvermijn

Lennart Helje

Geweldig leuk deze tomte op zijn spark met kat! Helemaal weg ben ik van de tekeningen van Lennart Helje (1940). Afgelopen zomer liepen Peter en ik op de Dorotea Marknad en toen liepen we er zo tegenaan. Ik was er dus helemaal weg van van de kaarten met tekeningen van Lennart Helje. We besloten ze als kerstkaart te gebruiken en kochten een hele zwik. Kerstkaarten zijn altijd leuk met sneeuw en ook met een kerstman. Kabouters worden in Scandinavië, meer dan in Nederland, geassocieerd met Kerstmis en de meeste kabouterkaartjes komen ook van Scandinavische illustratoren. Dit is in feite de Zweedse kerstman. Onze kerstman is een slap aftreksel van deze tomten. De naam van onze kerstman in het engels Santa Claus komt van onze Sinterklaas. Maar goed, een absolute favoriet onder de kaboutertekenaars is een Zweed. Helje heeft een eigen stijl die geïnspireerd is door het werk van zijn grote voorbeeld John Bauer. De kabouters van Helje zijn geen verkinderlijkte minimensjes met maffe uitdossing, maar hebben nog een vleugje geheimzinnigheid. Ze hebben ook een sterke band met de natuur waarin ze afgebeeld worden. Het is haast zonde kaartjes van zijn hand te versturen :-) Er zijn ook postzegels (geweest) met zijn afbeeldingen en hij heeft ook eens kerstkaarten gemaakt voor Unicef. Hieronder nog een paar voorbeelden.........





Zie de kleine tomte vooral niet over het hoofd, want hij staat echt op elke tekening!

Als je er veel meer wilt zien, klik dan op het plaatje van Helje in de rechter kolom: Tomten op zijn spark met kat.
En dan nog het nieuwe recept op Kokkerellen: Ontbijtkoek / Kruidkoek.

Mooiweerwandeling

Gisteren en vandaag was het werkelijk schitterend weer. Zo heerlijk om buiten te zijn. Deze foto is van het meer tegenover ons huis. Tussen ons en het meer loopt nog een weg. Het was tot nu toe niet mogelijk om bij het meer te komen door de hoge sneeuw, maar nu is er door ons bos een sneeuwscooter gegaan en dat pad heb ik gevolgd, omdat ik het vermoeden had dat het verderop de weg zou oversteken en naar het meer zou gaan. Dit weer omdat ik vanmorgen een sneeuwscooter over het meer zag scheuren toen we aan de koffie zaten.

Maar eerst dus van huis vertrokken en achter het huis het bos in. Het meer ligt juist aan de andere kant, tegenover het huis. Door de sneeuw zie je inmiddels niet meer dat het huis er nog een verdieping onder heeft.

Ik kwam ook langs onze gastenstuga. Ik heb daar al een oud bankje neergezet, want vandaag of morgen zitten we daar net na de middag wel heerlijk warme chocolademelk met zelfgemaakte kruidkoek te nuttigen! Al is het in temperatuur dan nog koud, hier in de zon kan je dan al heerlijk zitten. We passen net samen op dit kleine bankje :-) Er is nog zo'n zelfde bankje en die is net iets breder, maar die staat in het speelhuisje en dat is nu door de hoge sneeuw niet te bereiken. Schommelen zit er voorlopig nog steeds niet in :-) Oh ja, deze foto nog van het vogelvoederhuis. Het paadje er naartoe wordt ook sneeuwvrij gehouden natuurlijk. Zo, nu ga ik weer verder achter het huis en het bos in. Hier zie je onze houthokken. We hebben er vier. Dit stalletje staat ook in ons bos. Het is een oud varkensstalletje. Wiveka's ouders hadden ook een varkensstalletje bij hun huis. Beide families hielden een paar varkens om die dan 's winters op te eten. Wiveka vertelde er laatst nog over. Zelfs toen ze de deur uit waren kregen ze allemaal een stuk varken. Wiveka zou het niet meer willen. Het is op zich best een leuk stalletje. Je zou er een leuk slaapverblijf van kunnen maken. Zou ik best kunnen (van binnen betimmeren) en willen, maar ja, we hebben al een gastenstuga, dus wat moet je er dan eigenlijk mee. Dan moet het al storm gaan lopen en dat geloof ik niet. Ons huis vanuit het bos. Inmiddels over het schooterpad bijna het meer bereikt. Wat een mooi gezicht. Ik wil zo graag naar de overkant lopen en dan een foto maken van ons huis.

Ik ben ongeveer gekomen tot de pijl. Daar werd het doodeng!!! Ik zakte in ene in een soort pap. Rush liep met haar staart tussen haar benen terug, dat zegt ook alweer genoeg. Je zou zeggen dat het ondiepe meer tot de bodem bevroren moet zijn, maar op die plek was dat niet zo. Ik had geen telefoon bij me, ook stom. Ik moest weer terug. Brrrrrrrrrrr eng. Wat was ik blij toen ik weer een harde ondergrond had. Ik begreep ook gelijk hoe het komt. Tenminste ik denk het te begrijpen.............. Het meer heeft een beetje de vorm van een trapezium. Als je je dit trapezium voorstelt, komt er een riviertje in in de rechter bovenhoek. Dit gaat eruit in de linker onderhoek. Dat is het riviertje dat naar het meer bij het dorp loopt. Doordat er dus een rivier in loopt en aan de andere kant weer water uit loopt heb je altijd stroming. Dat gaat het hele jaar door. Als je nu op het bevroren riviertje gaat staan bij bijv. de watertoren in de buurt, hoor je het water gewoon stromen. Ook hier vlakbij hoor je het stevig stromen, daar ligt het ook zelfs nooit dicht. Ik heb dus gewoon op dat deel gelopen waar sterke stroming is en dus weinig en slecht ijs. Het is geen breed stuk, dus een sneeuwscooter, die veel zwaarder is dan ik alleen, vliegt er gewoon snel overheen, die merkt niets. Je zag ook van tevoren niets. Ik zal nooit meer zo proberen de overkant te bereiken. Dan moet ik ergens anders het ijs op.

Gelukkig weer droog op de kant. Toen terug en een zak rendiervoer gehaald thuis en richting watertoren.

Daar stonden de reeën mijn voer van vanmorgen nog op te eten. Nu waren ze met z'n zevenen. Het worden er meer. Het voer gooi ik in die inham links. Hier lopen ze zachtjes weg. Ik heb het nieuwe voer erbij gedaan en ben weggelopen. Op afstand gaan staan en ja hoor, ze gingen weer terug en lekker eten. Ze weten het nu echt! Ik ben blij voor ze. Als je op de foto klikt, kan je ze beter zien. Het moest allemaal zo snel, dat ik vergat te zoomen. Ik had ook Rush bij me, dus die had ik maar even vastgezet aan een kastje voor "Starkström" (krachtstroom). Van een hond schrikken ze misschien meer. Geen idee. Dit was rond vijf uur. Zie je hoe lekker lang het al weer licht is?!!

Volgende keer hoop ik met een recept te komen voor Kokkerellen.

Reeën en Strömsund

Deze foto kwam ik al een paar keer tegen op het internet. Komisch zou je zeggen. Niets is minder waar. Wanneer je kijkt waar de foto vandaan komt, kan je lezen dat deze reeën zich aan het einde van een winter in het noorden van Zweden een weg baanden naar een huis. Misschien het huis van de fotograaf. Deze schreef n.l. iets in deze trant: Reeën onderweg naar een huis, honger wint het van angst. Aandoenlijk, ik vind het zielig. Ja, zo is de natuur. De wet van de sterkste. Hier ligt ook wel veel sneeuw, maar ze hoeven niet door zo'n extreme laag als op de foto. Vooral niet als ze in de buurt van de watertoren blijven met redelijk wat paden. Maar goed ik voer toch lekker de reeën hier en Christien doet dat in Hälla. Vandaag dus naar Strömsund. O.a. om rendiervoer te halen. De 50 kg. die we onlangs haalden was op. Dat ging niet zo verschrikkelijk snel in het begin, omdat de reeën een poosje nodig hadden om te begrijpen dat er met grote regelmaat (lees dagelijks) eten zou liggen als ze het maar opeten. Ik breng dus dagelijks (inmiddels 2x daags) rendiervoer en afval, zoals koolbladeren, aardappelschillen, wortelen, oud brood in dobbelstenen e.d. Ook altijd vogelzaad. Het vogelzaad is altijd op. Enorm veel vogelpoten staan er dan in de sneeuw. Van grotere vogels, waarschijnlijk kraaien of eksters die in met regelmaat in de bomen hoor daar. Ze eten niet van het rendiervoer, daarom weet ik nu zeker dat het echt de reeën zijn die dat opeten. Mijn eten brengen werd de laatste dagen ruimschoots beloond!!! Ik heb ze al drie keer gezien bij de plek waar ik het eten deponeer. Wisselende aantallen. Gisteren lag er een grote op het pad (leek wel of hij op de uitkijk lag) en ik bleef stokstijf staan toen in hem zag. Hij schrok niet maar was alert. Als ik nog een half uur was blijven staan, was hij blijven liggen. Ben ik van overtuigd. Ik naderde en praatte lief tegen ze. Als je n.l. lief tegen wilde dieren spreekt zijn ze veel minder bang. Dat is me al zo vaak opgevallen. Probeer het maar eens uit. Bij een eend in een park of een kat die je niet kent, of wat dan ook. Een merel in de tuin. Als je lief praat blijven ze veel langer zitten, het stelt ze kennelijk gerust. Maar goed, ik kon de reeën heel dicht naderen tot ze langzaam een stukje wegliepen. Geen paniek. Ik heb het voer neergelegd en ben dezelfde weg teruggegaan en ben niet rondgelopen, omdat ik ze verder niet wilde storen. Wauw!!! Waarom zat mijn fototoestelletje niet in mijn zak!!! Het waren er vijf, groten en kleinen. Het was zo'n prachtig gezicht toen ik ze even verderop met z'n vijfen tegenelkaar zag staan, al die mooie witte kontjes (spiegel) naar me toegekeerd. Dus vandaag waren we erg gemotiveerd om voer te halen. Ze hadden ook een "klotång" voor Rush haar nagels, dus die zijn ook geknipt. In december vroeg ik in Nederland nog aan de dierenarts, toen ik daar toch was voor Rush haar gebit en een wormenkuur (moet altijd weer op het paspoort, dat moet in orde zijn als je met haar reist), of haar nagels nog geknipt moesten worden. Ze vond het niet nodig om te doen. Nou, nu was het zo erg, ik zag van de week haar nagels in de sneeuw en dan zo dat ze bij de afzet naar buiten draaiden. Ze slijten niet in de sneeuw en ik ben erg blij dat ze geknipt zijn, het is een prettig handig tangetje. Ook nog even naar de Dollarstore en daarna zijn we gaan lunchen. Thai Buffet werd het. We wilden daar al eens eerder eten, maar toen was hij net dicht. Ja, om half zeven 's avonds was dat. Ik moest er erg aan wennen dat je hier 's avonds niet echt uit eten kunt, alleen pizzeria's zijn hier dan open, niet echt m'n favoriete eten. Ze gaan hier niet uit eten 's avonds. Dat doe je 's middags met een warme lunch. Het Thaise buffet was bijzonder lekker en dat heb ik ook tegen het echtpaar gezegd. Voor herhaling vatbaar. Vanmorgen heb ik om elf uur nog even naar De Gloxinia gebeld. Ik vermoedde dat mijn moeders zusters wel bij haar op bezoek zouden zijn voor haar verjaardag. Ik dacht al dat ze vandaag zouden komen, omdat één van hen meestal alleen op vrijdag kan ivm werk. En ja hoor, leuk! Ik heb er een aan de telefoon gevraagd en even mee gekletst, dat was fijn. Ik had de verpleging woensdag al gevraagd gebak voor vrijdag apart te houden. Omdat ik, door een verkeerde inschatting, teveel gebak had besteld, had iedereen nog wel een gebakje vandaag en was het "lekker" feestelijk. Daardoor ging ik ook "opgeruimd" naar Strömsund en ben weer over m'n dip heen. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat ik het vergeet of zo. Maar ik kan het weer een beetje loslaten. Vandaag kreeg ik ook een email van Els. Die moest naar een begrafenis van een man die op 45-jarige leeftijd plotseling is overleden. Vrouw, kindje van vier jaar. Afschuwelijk. Els is ook al een week of twee ziek, met zware oorontsteking. En natuurlijk mist ze haar Zweedse Max. Ik hoop voor ze dat het allemaal een beetje wil vlotten met alles om zo snel mogelijk bij elkaar te kunnen zijn. Veel geluk daarmee Els! Zo, en dan ga ik nu maar eens naar bed. Buiten is het -28, binnen + 21. Wat een verschil met de zachte periode laatst. Ik ga douchen, de thermostaat een beetje lager zetten en lekker slapen. Tot gauw......

Dat was dan...

...17 februari 2011. De dag dat mijn moeder jarig was. De dag dat het volle maan was. De dag dat ik een email alert kreeg dat er hoge activiteit Noorderlicht verwacht wordt (je krijgt gelijk Geert). De dag van de poolsneeuw die valt uit een nagenoeg onbewolkte lucht, waarin ik zojuist de Grote Beer nog zag. Ondanks al deze mooie dingen was het een loodzware dag en er kwam niets uit mijn handen. Ik heb 2x met De Gloxinia (is tehuis waar mijn moeder woont) gebeld. Ik heb mijn moeder daarvan één keer gesproken. Ze sprak me constant na. 's Middags Wim (mijn broer) gesproken. Daar knapte ik al wat van op. Geen verontrustende dingen. 's Avonds kreeg ik een uitgebreide mail van Rie Bakker. Geweldig dat ze me zo uitgebreid verslag deed. Wat een lieverd is dat toch, mijn moeder is ook altijd gek op haar. Van dit verslag knapte ik nog meer op en heb nu tegen mezelf gezegd dat ik mijn gedachten op iets anders moet zien te krijgen. Morgen gaan we naar Strömsund voor o.a. rendiervoer en een nageltang voor Rush. Haar nagels slijten niet genoeg door de sneeuw en worden veel te lang. Dan gaan we even lekker ergens wat eten zei Peter. Best zin in. Verder wil ik jullie allemaal hartstikke bedanken voor de felicitaties, de lieve reacties, de lieve e-mailtjes en de telefoontjes. Zoals zo vaak in het leven, kwamen de lieve en begrijpende reacties juist uit onverwachte hoek. Christien, je belde precies op het juiste moment, ik had toevallig gewoon mijn telefoon in mijn hand en toen belde je. Het leek wel telepathie. Ik was blij met je "bel".
Dus allen bedankt ervoor en veel liefs terug van mij...

Mam met sinterklaas

Mam

Voor de allerliefste moeder op 17 februari

Lieve mam,
Je bent jarig vandaag, 81 jaar!
Je zult dit niet lezen, niet nu, misschien ooit later als je ergens anders bent,
als je geest niet meer gevangen zit achter afgestorven hersendelen.
Tien jaar al, tien jaar lang nam ik steeds een beetje afscheid.
Wat een vreselijke ziekte is deze Alzheimer.
Nu kom ik haast niet meer bij je binnen.

Soms eens heel even een beetje contact;
“Dag, ik ben blij u te zien, u bent toch mijn moeder?” zei je laatst.
Wat zou ik graag nog eens met je praten.
Heel erg vind ik het dat ik niet op je verjaardag kan zijn,
al ben ik er in gedachten de hele dag.
Het zal geen gemakkelijke dag voor me zijn.
Ik hoop wel voor jou mam. Ik hoop dat je gezellige bezoekjes krijgt.
Ik weet dat je daar toch zeker nog van kan genieten.
Ik hoop ook dat je geniet van de bloemen.
Heel veel liefs, een superknuffel en een dikke zoen van

Mocht ik anders worden
anders dan ik nu ben
Omdat ik door ongeluk of ziekte
mijzelf niet meer ken

Mocht ik anders worden
en is mijn afwezigheid groot
Houd dan steeds voor ogen
de "dingen" waar ik van genoot

Mocht ik anders worden
niet meer kwiek, niet meer kras
Denk dan toch steeds aan al die jaren
hoe veel ik van jullie hield.....en hoe ik was

En daar denk ik ook heel veel aan, hoe ze van ons hield en hoe ze was. Daarom is het ook juist zo moeilijk......

Carina

Vandaag zou ik weer naar Carina, de kapper (ster). Dat is altijd erg gezellig, zoals ook nu. We kwebbelen aan een stuk door, vooral Carina. Nu ging het over het feit dat ze 50 wordt in mei en of ze al dan niet een feestje zal geven. Ik schrijf steeds over haar als ik er ben geweest, gewoon omdat het altijd leuk is. Dat kan je ook wel aan haar uitstraling zien op deze foto waar ze midden in mijn afgeknipte haar zit. Carina heeft een éénmanszaak en kan zichzelf daarmee redden. Niet gek in een klein dorp waar, met haar mee gerekend, drie kappers zitten. Ik was lekker lopend gegaan, ondanks de sneeuw. Het sneeuwt alweer 24 uur. Niet zo'n dikke laag, want het is fijne sneeuw. Ik denk een centimeter of zes. Clas is alweer twee keer langs geweest met de tractor. Op valentijnsdag heb ik een grote doos bonbons gebracht met een kaart erbij "1000 Tack". Ik belde aan, maar hij was in de woonkamer en hij is zo doof als een kwartel. Dus na twee keer bellen bedacht ik me dat het net zo leuk zou zijn het stiekum op zijn voordeurmat te leggen en er stiekumpjes vandoor te gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Ik had wel schik op de terugweg naar huis. Waar had ik nog meer schik om? Ik zag een advertentie op Blocket.se (= Zweedse Marktplaats) van een huis dat te koop staat hier in Hoting. Het staat aan de andere kant van de Tornvägen en kijkt op het meer bij het dorp. Er stonden een paar foto's bij van het interieur. Op een daarvan stond een soort bedstee onder het schuine dak. Op de foto lag op dat bed een man. Hij was gekleed in een oranje T-shirt, een zwarte onderbroek en zwarte sokken. Ik vond hem niet zo aantrekkelijk :-). Ik bedacht me geen moment en stuurde de vrouw een mail om te vragen of de man bij de koop inbegrepen was. "Daar krijg je heus geen reactie op...." dacht Peter. Maar ja hoor, ze heeft humor en schreef terug dat dat niet het geval is ("Nej tyvärr, han är inte ens förhandlingsbar :-)") Ze had er ook schik om en schreef ook dat ze de foto toch maar vervangen heeft door een nieuwe die ze maar even gemaakt had.
Morgen is mijn moeder jarig. Ik vind het heel erg dat ik er niet bij kan zijn. Morgen zal ik het ook wel niet zo fijn hebben daardoor........

Vrolijk

Gisteravond was het -23 graden. Nu is het rond de middag op dinsdag en het is -13 graden, het is bewolkt (want er komt sneeuw) en het waait, wat hier niet vaak voorkomt. Nu ik achter de computer zit, omdat ik online gebakjes wil gaan bestellen in Aalsmeer - Nederland, omdat mijn demente moeder (die in een tehuis verblijft) overmorgen jarig is, hoor ik een Noordse goudvink - als hierboven - zingen dat het een lieve lust is. Je hart maakt dan een sprongetje, wat heerlijk!!! Ik heb even gekeken en hij zingt echt het hoogste lied. Toen het vorige week veel milder weer was hadden alle soorten vogels hier praatjes en werd het nestkastje aan de berk hiervoor al geïnspecteerd door een zwarte mees, direct gevolgd door een (wellicht jaloerse :-) koolmees. Je kunt er niet vroeg genoeg bij zijn. Dan te bedenken dat ze hier pas in juni een ei leggen en niet in mei. Dan ook nog een mooie bos tulpen op tafel en je krijgt bijna het voorjaar in de bol. Ach er komt hier ook een voor voorjaar. Hier zijn twee voorjaren. Eén met en één zonder sneeuw. Zo, dit wilde ik gelijk even kwijt. Prettige dag allemaal.............

Verrassing

Dit boekje zat vanmorgen in de brievenbus hier. Gekregen van Willy. Willy schreef erover in dit berichtje op haar weblog. Daar stond ook deze foto van het boekje.

LIEFSTE
ik zoek een woord
een heel nieuw woord
een woord dat niemand kent
ik zoek een woord
dat zeggen wil
dat jij de liefste bent

Willy schreef: "Jij bent de liefste is een boekje met lieve gedichtjes van Hans & Monique Hagen en prachtige bijbehorende illustraties van Marit Törnqvist (van Zweedse afkomst). Het is één van dé favorieten uit mijn verzameling kinderboeken. Leuk voor kinderen, maar ook als ouder of grootouder heerlijk om voor te lezen en samen te genieten van de gedichtjes en illustraties."
Of gewoon voor een gekke vrouw (ik dus) die het nog leuk vindt een kinderboek te kijken en te lezen. Willy zou er één weggeven d.m.v. een giveaway. Helaas won ik die niet. Maar nu heb ik het boekje door haar opgestuurd gekregen! Is dat nu niet leuk?! Erg bedankt Willy!