In de schaduw van het Marsgebergte

In  januari schreef ik al over dit boek van Bernhard Nordh. Eindelijk had ik een boek gevonden over de kolonisten die vroeger kwamen naar het deel van Zweden waar wij wonen. Een roman gebaseerd op verhalen van nazaten. Voornamelijk de familie Pålsson. Ik bestelde het boek in Nederland via internet, het boek is alleen nog tweedehands te verkrijgen. Ik vond ook nog een ander boek van Nordh dat in de omgeving speelt.

Toen we zaterdag hier aan kwamen vond ik de boeken. Wauw, wat ben ik er blij mee! Heel oud zijn ze al en dit boek is uit de vijftiger jaren schat ik zo. Er staat nergens een jaartal in het boek, maar gezien het uiterlijk en de gulden prijs, die met potlood aan de binnenkant is geschreven, zal het van rond die tijd zijn. Er zitten tekeningen in van Anton Pieck, zoals Verkade plaatjes, los er in geplakt. De tekening op de voorzijde is ook van zijn hand. Helaas kan ik geen betere afbeelding vinden en is onze scanner hier kapot, maar mooi is hij! Een Lap met rendieren. Op de eerste bladzijde staat: Een boek uit de Cultuurserie is een geschenk voor het leven... Jury Romanprijsvraag Z.H.U.

Hieronder het begin van het boek, een stukje van de inleiding. Het gebied waarover gesproken wordt, begint ongeveer 60 km ten noorden van waar wij wonen. Bij ons komen n.l. nagenoeg geen moerassen voor, de rest komt wel voor. Daar gaat ie...

Volgt men de bijna tweehonderd kilometer lange weg tussen Åsele en Kultsjön, die langs Ångermannälven loopt, dan trekt men door een land, dat een paar honderd jaar geleden een onvervalste wildernis was. Beren zwierven rond in de uitgestrekte bossen en moerassen. In fel-koude nachten, wanneer het Noorderlicht de hemel in fantastische gloed baadde, steeg de hongerkreet van wolventroepen omhoog, en op zwoele zomeravonden trokken zwermen muggen als wolken over moerassen en drassige weiden. Aan de oevers van beken en bosmeertjes bouwden de bevers hun nesten en dammen van rijshout, de lynx sloop katachtig rond, verscholen achter de struiken, en te midden van krijsende eekhoorntjes leefde de boommarter als een rover in de toppen der bomen. In ontoegankelijke bergkloven had de veelvraat zijn hol en ondernam van daaruit zijn bloedige nachtelijke rooftochten - een dier uit de oertijd gelijk -, waarbij het driemaal zo grote rendier een gemakkelijke prooi werd.

Het wemelde er van vogels... Korhanen en -hoenders, hazelhoenders... Het sneeuwhoen sprong en vloog langs en over de grillig gevormde berken, en hoog boven alles uit, op een kale rots, liet de koningsarend, als een schaduw uit de oertijden, zijn loerende blik glijden over dit land, dat nauwelijks door mensenvoeten was betreden. Slechts de Lappen zwierven hier rond, met hun rendieren... Bijgelovige Lappen, wie de toverkunst in het bloed zat, als grijze schaduwen slopen ze rond door deze wildernis...

Hier gaat het een poosje verder over de Lappen, zoals de schrijver ze noemt, en over hun toverkunst. Daarna gaat het verder...

Zij kwamen uit het Oosten... forse, vastberaden kerels, die besloten hadden de strijd tegen de wildernis op te nemen. De een na de ander kwam Ångermannälven oproeien; zij trokken de boten uit het schuimende bruisende water aan land en zochten onafgebroken naar een geschikte plaats, waar ze met rooien konden beginnen. Zag men een hut op de oever van de rivier, dan bleef er niets anders over dan hogerop te gaan. De naaste buurman zou op tenminste een mijl (Zweedse mijl = 10 km) afstand moeten wonen, wilde men kunnen aarden. Al verder en verder het land in begon de rook op te stijgen uit de primitieve schoorstenen...

We hebben beiden zin om aan de boeken te beginnen. Er is nu al zoveel herkenning. Waarschijnlijk gaan ze wel mee voor de komende winter, want hier in NL zit de agenda bomvol en komende zomer heb ik al zoveel andere dingen in m'n hoofd. Maar als ze gelezen zijn, kom ik er weer op terug.