Uit de oude doos: de spark

Zomaar mensen met een spark.

Zoals ik hier rechts al aankondigde, vanaf nu zo nu en dan eens een onderwerp waarover ik langer geleden al eens heb geschreven. Dit kan zijn omdat er vragen over zijn gekomen, of gewoon omdat ik het leuk vind. Ik schrijf al zo'n drieënhalf jaar op deze blog en lang niet iedereen leest hier al zo lang.
De laatste weken kwam een paar keer de vraag wat een spark is. Overigens is er rechtsboven ook een zoekbalk waar je een trefwoord kunt ingeven.

Voorbeeld van een aankondiging voor een wedstrijd.

Een spark is een soort rollator, heeft geen wielen maar glijders voor de sneeuw. Is een rollator voor bejaarden of mensen die slecht ter been zijn of onzeker, de spark is daar ook geschikt voor, maar de spark is vooral ook voor iederen van jong tot oud. Ze zijn er zelfs voor kinderen. Veel kinderen gaan er ook mee naar school. Er zijn ook wedstrijden in het sparken, alhoewel dit geen bestaand Nederlands werkwoord is :-) De spark die wij twee jaar geleden gekocht hebben is in hoogte verstelbaar en dat is erg handig omdat Peter en ik vrij lang zijn. Je kunt heerlijk tussen de glijders lopen en voor je kun je van alles meenemen, van personen tot boodschappen of bedenk het maar. Dus als ik voor een paar boodschappen lopend naar het dorp wil, gewoon omdat dat me lekker lijkt, loop ik terug niet met armen die bij thuiskomst bijna uit de kom hangen. Nee, die boodschappen gaan in een kratje voorop de spark. En dan de heenweg. Die gaat fantastisch, vooral vandaag. Het dorp ligt n.l. enigszins bergafwaarts. Dan ga je met beide voeten (ieder) op een glijder staan. Je hebt dan eigenlijk mini ski's. Het dorp is een half uurtje lopen, met de spark ben ik er binnen 10 minuten. Dat moet ik op de terugweg natuurlijk wel bezuren. Maar vandaag gleed het zo enorm goed, dat je zelfs heuvelopwaarts nog wel stukken kon steppen. Dat komt omdat de sneeuw rond nul graden was door de dooi, dan glijdt het beter dan bij -10 of -20 graden. Maar ook bij veel lagere temperaturen roetsjt het heerlijk de heuvel af. Remmen doe je door de ijzers waar je op staat naar buiten te duwen. Toen ik het nog een beetje moest leren ben ik een keer zo hard gegaan, dat ik niet op tijd zou kunnen stoppen voor een kruisende weg. Toen ben ik bewust de sneeuwkant maar in gedoken. Snel weer opgestaan en gekeken of niemand het zag, ha, ha. Dat gebeurt je geen tweede keer!