De elektricien

Vandaag onderweg naar Flyn

In december vertelde ik over het aggregaat en waarom ik dat zo graag wilde hebben! Pure angst dus als de stroom uitvalt wanneer het hard vriest. Laatst nog, zo'n 100 km oostwaarts, -20 graden en mensen 12 uur zonder stroom. Met Kerstmis zelfs mensen zo'n 36 uur zonder stroom, gelukkig was het toen niet erg koud, net onder nul. Ik wilde van die angst af, het is echt heel erg dan bij mij, zo bang als ik ben als de stroom is uitgevallen bij kou. Dus ergens 2e helft december hebben we het bestelde aggregaat opgehaald in Strömsund. De buren zeiden dat je het aggregaat niet zomaar kan aansluiten op een stopcontact in je huis (nadat je natuurlijk de hoofdschakelaar heb uitgeschakeld, anders lever je aan het openbare net en wordt het aggregaat opgeblazen als de elektriciteit er weer opgezet wordt!). Ons werd aangeraden om naar Elkedjan te gaan (soort Expert) en te vragen om een oplossing. Dus ik naar Elkedjan en gevraagd of er iemand kon komen kijken. Gegevens genoteerd. Ja, mijn man komt eerdaags wel langs. Geen afspraak? Nee, geen afspraak. Twee elektriciens ziek, druk, druk. Oh, nou dan wachten we maar af. Ze beginnen hier om 07.00 uur. Dat betekent dat er dus vanaf 07.00 uur iemand voor de deur kan staan. Dit past totaal niet in mijn (ons) ritme. Wij hebben een totaal ander ritme. Minimaal twee uur later. Twee uur later eruit en twee uur later erin. Maar ik wilde niet weer wat ik tweeënhalf jaar geleden meemaakte (toen nog hier met vakantie), toen schreef ik:

Woensdag, 2 september 2009... Vanmorgen 07.45 uur... Oh my God, de deurbel, blaffende Rushy en wij nog in bed!  Ik sliep zelfs nog. Jeetje moet ik zo naar de deur???!!! Ja, Rushy blijft maar blaffen bij de deur, dus persoon moet er nog staan. Ik gauw in een spijkerbroek en truitje gedoken en naar de deur. Staat de buurman daar! Hij leek niet te schrikken van mijn slaperige verschijning. Hij vertelde dat hij net Lars-Gunnar had gebeld en dat die morgenochtend om half negen komt. Wel Åke (zo heet de buurman), hartstikke bedankt dat je voor ons gebeld hebt met de loodgieter en heel fijn dat hij morgen komt. En ik dacht 'daar heb je toch de hele dag de tijd nog voor om dat te komen zeggen?!!' Maar goed, het levensritme ligt hier iets anders dan in Nederland. Ze beginnen hier vroeger en stoppen ook eerder. Maar wij passen ons daar niet aan aan in onze vakantie natuurlijk. De loodgieter Lars-Gunnar Mårtenssons komt om ons te helpen/uit te leggen hoe we dit huis komende winter vorstvrij kunnen/moeten houden met de centrale verwarming. Het is n.l. niet zoals in Nederland met een gasketel even een thermostaat instellen. Nee, dit is veel ingewikkelder, deze elektrische ketel. Ook willen we een nieuwe kraan op het aanrecht. Als het goed is heeft Åke dit aan hem verteld en zal hij een kraan bij zich hebben...
Dit was toen, nu weer naar het heden...

Vandaag onderweg naar Flyn

Als er aangebeld wordt, wil ik klaar zijn, d.w.z. slaapkreukels uit mijn wangen, haar gekamd, tanden gepoetst, de mascara niet te vergeten en gewoon kleren aan, spijkerbroek, t-shirt. Niet in een in de haast aangetrokken ochtendjas met witte winterbenen eronder, ha, ha. Dit betekende dus dat ik de wekker op een voor mij onmogelijke tijd zette 's morgens. Het betekende ook dat we niet meer samen wegdurfden, stel je voor dat we hem zouden missen. Hij kwam maar niet. Ik vroeg nog eens of het er nog in zat dat er iemand zou komen. Ja, we waren echt niet vergeten. Ik werd best lamlendig van het zeer vroeg opstaan. Het is mijn ritme niet, dus 's avonds ging ik de mijn vertrouwde tijd naar bed. Ik heb geprobeerd eerder te gaan, maar dan sliep ik toch niet.  Peter vroeg uit bed dan? Nee, Peter draagt geen beenprothese 's nachts, dus lastig allemaal. Bovendien vond hij het helemaal niet erg als ik met slaapkreukels in mijn wangen en witte winterbenen aan de deur zou staan, volgens hem kon ik gewoon blijven liggen, ha, ha. Hoe krijgt hij het in zijn hoofd. Wel, dat duurde een week of zes denk ik en toen... op 7 februari kwam er iemand. Niet de baas zelf, maar een jonge man. Bijzonder aardig moet ik zeggen! Ik was zo blij dat hij er was, dat ik de rest allemaal vergeten was. Hij bekeek alles en luisterde wat de bedoeling was. Hij zou met spullen terugkomen, misschien morgen. Hij belde de volgende dag om 11.30 uur dat hij die dag niet zou komen, maar de dag daarop. 'Hoe laat?' vroeg ik, in de hoop dat ik niet weer voor niets zo vroeg op zou zijn. 'Half acht,' zei hij, 'is dat niet te vroeg voor u?' Nou, ik zei dat ik dat niet te vroeg vond. Hij kwam en maakte alles in orde. Het was toen nog niet zo lang geleden dat het zo'n twee dagen -30 was. Hij vertelde dat hij een klus had gehad richting Strömsund, bovenop het dak van een zorginstelling. Het was daar toen -35. Hij heeft anderhalf uur op dat dak gezeten omdat er een soort beluchtingsinstallatie gerepareerd moest worden. Dat kon niet uitgesteld worden. Het was wel heftig volgens zijn zeggen, vooral ook omdat het een priegelwerk was met veel kleine schroefjes. Het klusje bij ons was dus wel wat aangenamer. Nu is alles getest, als de stroom langdurig uitvalt, draait alles wat het verwarmingssysteem betreft door, de pompen en de regelaar. Er blijft ook nog genoeg over voor een lichtje hier en daar en bijv. een magnetron. IK BEN BLIJ. Ik moet er gewoon aan wennen dat ik niet meer bang hoef te zijn als de stroom uitvalt. Gisteren gebeurde het nog heel even. Dan schakelen ze over denk ik en dan duurt het maar heel kort. Altijd die schrik, niet meer nodig. HOERA! Overigens ben ik niet bang dat wij zelf bevriezen, nee, ik ben bang dat de hele boel hier zou bevriezen. De radiatoren, waterleidingen, alles. Het huis heeft geen andere houtkachel dan de houtketel beneden. Maar we hebben ook nog de (super geïsoleerde) gastenstuga. Daar zit een houtkachel in die de hele stuga, incl. slaapkamer en badkamer, gemakkelijk aangenaam verwarmt. Dus voor onszelf is er wel een oplossing. Misschien hebben we het aggregaat wel nooit nodig voor een langdurige stroomuitval, maar ik ben gerust!

Onze tuin met het speelhuisje en de sporen van 'onze' vos