Blauwe distel

Al weken geleden dacht ik dat hij bijzonder zou worden, de plant met zijn flinke bladeren die knoppen aan het vormen was. Ik herkende hem niet aan het blad. Hij stond bij een vervallen huis, waar nooit meer iemand in zal gaan wonen. Het staat al jaren en jaren leeg. De tuin is helemaal verwilderd, eigenlijk staat er alleen maar enorm hoog gras. Maar daar ergens tussen het gras stond iets anders dan gras. Ik had al een beetje een vermoeden hoe hij eruit zou gaan zien, wat later werd bevestigd. Dat die plant voor mij is, had ik al spoedig besloten. Maar ik vond het wel lastig hoe dat onopvallend te doen. Ik besloot eerst alle 'bloemen' er af te knippen en te drogen. Daar zijn ze namelijk uitermate geschikt voor, ze behouden zelfs hun mooie blauwe kleur. Hebben we alvast weer een mooie vaas staan komende winter! Ook een voordeel is, dat de plant niet zijn energie gaat stoppen in het vormen van zaad. Alleen de kluit hoeft nu maar te overleven, dus nu de plant nog. 's Avonds wordt het om een uur of half twaalf/twaalf uur al wel behoorlijk schemerig nu. Dus de hond uilaten en de scherpste spade mee die ik kon vinden. Eer ik er was, was het al zo schemerig dat ik goed moest kijken hoe ik moest steken. Hij was nogal groot en ik heb hem ik twee stukken gestoken, dat kan makkelijk. Anders zouden de kluiten nogal groot worden om te tillen. Gelukkig zaten er weinig stenen in de grond daar. Toen weer terug met hond en spade. Hond kluifje gegeven, (super-)grote vuilniszak gepakt en de autosleutels. Voorzichtig gereden, want er zitten allemaal grote dikke padden op deze binnenweg. Als ze in het schijnsel van je autolampen komen, blijven ze als versteend zitten. Alleen maar gunstig in dit geval, dan kan ik ze ontwijken. Daar aangekomen kon ik nog steeds alles wel zien. Het wordt nog niet helemaal donker, in ieder geval niet op een onbewolkte avond/nacht. Vuilniszak opgerold, de twee kluiten pasten er gelukkig samen in. Gauw op de achterbank gezet en weer langzaamaan terug. Wauw, ik had hem!!! De zak op een plaats gezet waar de dag erop geen zon zou komen en een gieter water in de zak gegoten. Twee dagen heeft hij zo gestaan. Het viel me mee hoe het blad zich hield. Vanavond heb ik hem gepoot, ik kwam er gewoon echt niet eerder aan toe. Het was nog een aardige klus, want er moest een stukje gras voor weg en hier zitten dus wel veel stenen in de grond. En nu maar hopen dat hij gaat aanslaan. Dat hij gedijt, ha, ha. Je kent het spreekwoord! Maar daar zag niemand hem en nu heeft hij hier een ereplaats en genieten er in ieder geval twee personen en een hond van, plus hun bezoek. Komende winter mag hij dan lekker rusten onder een sneeuwdeken en dan maar de grond uitkijken volgend jaar!