In het mooie landschap van Jämtland stond een huis in de sneeuw. Er scheen nog licht door de ramen naar buiten. Ook van beneden, waar de badkamer was. De vrouw die er woonde was in de fijne badkamer waar ze altijd graag kwam. De badkamer was wit betegeld met één rand met rode tegels. Op de vloer lagen grijze tegels. Ze had een handdoek gepakt en die binnen bereik van de douche gelegd, schoof het gordijn opzij en deed de thermostaatkraan open. Tot ze schrok en de kraan onmiddellijk weer dicht deed. Daar zag ze hem weer, de hooiwagen, en als ze hem niet snel zou oppakken zou hij in grote moeilijkheden komen door al het water, dat vooral ook lekker warm was. De vrouw hield n.l. van lekker warm en lekker lang douchen. Goh, wat kon ze daar van genieten, nog meer eigenlijk door het feit dat ze dit warme water ook wel aan zichzelf te danken had. Had ze immers niet zelf het hout naar binnen in de stookruimte gekruid en de kachel lekker opgestookt?! Heerlijk stond zij daar altijd te mijmeren over van alles en nog wat, terwijl het warme water langs haar naar beneden gleed. Wat ontspannend vond ze dat. Maar nu even wachten, want daar is hij, de hooiwagen. Voorzichtig pakte ze hem op en bracht hem naar de andere kant van de badkamer. “Domoor!” zei ze, “als je hier komend voorjaar nog levend uit wilt komen, moet je niet op de douchevloer komen! Dan kan je beter aan het plafond gaan hangen.” “Ja, maar ik was op zoek naar mijn vrouwtje,” zei de hooiwagen, “toen we de winter voelden naderen en dit huis hadden uitgezocht om te overwinteren, zijn we elkaar hier ergens kwijtgeraakt!” “Maak je maar geen zorgen,” zei de vrouw “ik heb haar pas nog gezien in het stookhok.” Dit was inderdaad waar, maar al weer even geleden en de vrouw wist niet of die hooiwagen nog leefde. De hooiwagen in de badkamer had het natuurlijk wel beter bekeken om in een vochtigere omgeving te gaan zitten, dan die in het stookhok waar het erg warm kan worden. “Ze heeft zich daar inmiddels verstopt.” zei de vrouw om de hooiwagen niet onnodig ongerust te maken “Komend voorjaar zal ik jullie bij elkaar buiten zetten bij de dan opkomende varens.” “Echt waar?” vroeg de hooiwagen. “Ja, echt waar”. “O.K.” zei de hooiwagen, dan kan ik nu met een gerust hart weer aan het plafond gaan hangen.” De vrouw had de hooiwagen in de badkamer begin december al gezien en verwonderde zich over zijn aanwezigheid. Ze had het niet verwacht, omdat ze ze nog niet in het deel van Zweden, waar ze woonde, had gezien. Ze had er zelfs nog helemaal geen spinnen gezien die webben maakten. Een hooiwagen maakt ook een provisorisch web, men noemt de hooiwagen ook wel trilspin. Dat trillen doen ze in hun web. Ze begreep eigenlijk niet dat er geen spinnen in webben voorkwamen. Luilekkerland zou het zijn geweest met al die muggen ’s zomers. De enige spinnen die ze had gezien waren heel erg klein, liepen heel snel en maakten geen web. Het huis waar ze in woonde bleef in de herfst dan ook lekker schoon. Geen spinnenpoep op de kozijnen of waar dan ook. De vrouw was niet bang voor spinnen en begreep gillende vrouwen dan ook niet. Ze was opgegroeid in een omgeving waar altijd veel spinnen waren, bij haar ouders op de kwekerij. Haar moeder was ook niet bang van spinnen en als die ze in huis vond, bracht ze ze naar buiten en in geen geval in de stofzuiger. Gruwelijk zou dat zijn. De vrouw was net zo, ze had nooit anders gezien. Vandaar ook dat de hooiwagens bij haar mochten overwinteren. Ze hoopte dat ze eind maart zouden halen, zodat ze ze voor haar vakantie naar Nederland, buiten kon zetten. Tevreden over het feit dat de hooiwagen nu niet kon verdrinken, zette ze de kraan weer open en ging heerlijk genieten van haar eindeloos lekkere douche... Was de vrouw niet een beetje gek eigenlijk? Jazeker, op dieren. Een beetje overdreven misschien, maar met de hooiwagens kon ze niet anders. Als ze hen nu buiten zou zetten, zouden ze zeker dood gaan.
