Wie het leuk vindt kan hier lezen hoe wij genieten van ons verblijf in Zweden.
Over hoe het met ons gaat en wat we zoal meemaken...


Zweden... rust, ruimte, oneindige natuur, frisse lucht en veel aardige mensen!





donderdag 26 januari 2012

Vist

Zo, nu weer eens iets heel anders dan het noorderlicht, alhoewel ik nog steeds behoorlijk onder de indruk ben. Voor degenen die geïnteresseerd zijn is hier nog een prachtige fotopresentatie. Deze presentatie van eenenveertig foto's kan ik van harte aanbevelen! Maar hier nu dan over Vist...


Zweden is een land vol mythen en legenden. Veel van deze mythen en legenden zijn op de donkere bossen, ruige heuveltoppen of diepe meren gebaseerd. Deze legenden werden vele generaties lang mondeling doorgegeven, sommige zijn zo belangrijk dat de regio een standbeeld of een ander soort monument ter ere daarvan heeft opgericht.
Zo'n standbeeld, gemaakt in 1969, kan worden gezien vanaf de snelweg net buiten Jönköping, in de stad Husqvarna. Op dit punt scheidt de snelweg de stad van het enorme Vättermeer (Vättern). Aan de kant van de stad, staat in de graskant een reus. Deze reus heeft een klomp gras in zijn handen en staart over de snelweg naar de andere kant van het meer. Hoeveel van alle mensen die langs deze plek reden hebben deze reus gezien, vraag ik me telkens af wanneer we er weer langs rijden. Dat doen we nog steeds zo’n vier keer per jaar. En ik vraag me af hoeveel daarvan dan weten over de legende rond hem. De naam van de reus is Vist. Het verhaal gaat als volgt…
Lang geleden leefden in het gebied van Vättern de reus Vist en zijn vrouw. Elke dag zwierven ze rond het enorme meer op zoek naar voedsel. Het was niet ongebruikelijk dat hun wandelingen eindigden aan de overkant van het meer, ver van hun huis. Dit was geen probleem voor Vist. Met een gigantische stap kon hij over het meer en was dan dus zo weer thuis. Zijn vrouw echter, die kleinere stappen kon nemen, kon dit dus net niet, zij moest helemaal rond lopen om weer thuis te komen. Op een dag was Vist thuis en zijn vrouw liep op het platteland. Ze eindigde aan de overkant van het enorme meer. Ze was hongerig en moe, ze realiseerde zich dat ze te moe was om de hele weg naar huis terug te lopen. Ze schreeuwde over het meer naar Vist. Ze vroeg hem een klomp aarde in het meer te gooien, zodat ze die kon gebruiken als een soort stapsteen om sneller thuis te zijn. Vist pakte de aarde en gooide het in het meer. Zijn vrouw hoefde niet om te lopen en was snel thuis. Nu weten we hoe het stuk aarde dat vandaag de dag nog in het meer ligt in de vorm van een eiland daar ooit kwam. Het eiland Visingsö, het eiland van Vist.