Julafton

Julafton, oftewel kerstavond. In Zweden is julafton het allerbelangrijkst van kerst. Het is nu stil op straat. Men gaat naar de kerk en geniet ook van het kerstdiner op kerstavond. Anders dan wij het in Nederland gewend zijn. Kerstavond is voor mij persoonlijk meer iets van overdenkingen.

Kerst, wat er allemaal niet geschreven wordt en te lezen valt over kerst. De donkere dagen voor kerst. Wat donker? Het is helemaal niet donker! Kerstmis is het feest van het licht, ik zie overal licht! Ik vind het helemaal niet donker en somber. Ik geniet altijd enorm van de kersttijd. Ik houd heel erg van die kneuterige gezelligheid. Van een kerstboom met oude versierselen. Van lichtjes en van kaarsen. Van het gezellig maken in huis. Van de sfeer hier buiten. Van de manier waarop de Zweden hier in het noorden nog traditioneel kerst vieren. Ik bedoel hiermee niet alleen hun manier van vieren, maar ook wat er zoal te koop ligt in de winkels hier om ons heen. Het is net of ik ver terugga in de tijd. Het is net of ik weer een klein meisje ben dat nog bij haar ouders woont. Hadden wij met Kerstmis ook geen mandarijnen, noten die je nog moest kraken, vijgen en dadels? Zakken met noten staan hier in de winkels, grote zakken met een schep erin. Ja, alles wat ik in de winkels zie, doet mij aan m'n jeugd denken. Alsof de tijd heeft stilgestaan hier. Helemaal niet van die belachelijk overdreven overdadige onzin, waar ik me altijd redelijk aan erger in NL. Het kan de mensen vaak niet exclusief genoeg zijn. Wat zullen we nu weer eens eten met kerst? Ach kangeroe is al weer zo gewoontjes. Wat zullen we nu weer eens verzinnen om exclusief te zijn? Nou ja, zulke dingen zie je hier dus niet. Het is gewoon HAM. Ieder jaar HAM. Een hele ham. Al voor je klaargemaakt of naturel, zodat je het kan doen zoals je het zelf wilt. Maar goed, nu is het toch weer uitgedraaid op het eten. Alsof dat het belangrijkste is van kerst. Ik weet trouwens niet hoe dit meer zuidelijk in Zweden is. Dat zou ik eens aan Ria, Nathalie of Janneke moeten vragen.

We weten natuurlijk allemaal ook dat het 't verhaal is van het Kindeke en het feest van het licht. We gaan kerst vieren. Ik sta nog even stil bij mensen waar ik aan denk. Aan mijn vader die er niet meer is. Aan mijn moeder die in het tehuis woont en van niets meer weet. Wat zou ik graag nog kerst vieren met een bezoek aan hen. Aan mijn broer die gezellig kerst viert met zijn kinderen. Maar ook aan mensen die geestelijk in de knoei zitten. Aan gewetensgevangenen die onder vreselijke omstandigheden in gevangenissen zitten. Aan Els die tijdens kerst naar hier zou komen, naar haar geliefde Max in Dorotea, maar die in Nederland moest blijven. Haar vader wordt volgende week geopereerd, een zware operatie. Dat is niet alles, Max moet hier naar het ziekenhuis voor problemen aan zijn hart. Natuurlijk zou ze bij beiden willen zijn. Veel sterkte lieve Els! Maar ook aan een vrouw hier in de buurt en haar jonge kinderen. Hun 40-jarige man en vader kwam woensdagavond om het leven toen hij een aanrijding kreeg met een overstekende eland. Aan al die mensen waarvoor het niet vanzelfsprekend is dat er brood op de plank is en aan al die mensen die eenzaam zijn met Kerstmis en die blij zijn als de kerst weer om is.

Ik wens jullie allemaal een heel mooie kerst toe. Ik wil iedereen bedanken voor alle goede, mooie en lieve wensen per kaart en email. Het is nu stil op straat. Het is ook stil geworden in 'bloggenland' en op het internet. Ik ga daar even aan meedoen en zal hier met kerst dan ook even niet te vinden zijn.

Het kerstverhaal is af, je kunt de afloop lezen. Ik zou zeggen...