De kerstboom die iets kleiner uitviel

In september jl. schreef ik hier over mijn wens om in december een kerstboom uit ons (eigen) bos te halen. Omdat het in december iets anders liep, had ik er maar niet over geschreven. Er kwamen echter vragen per e-mail over het verwachte logje over een boom uit het bos. Ik zal je vertellen hoe het allemaal kwam...

Toen Kerstmis naderde, bleken de bomen nog best redelijk bereikbaar, dus vertrok ik met warme hoge laarzen aan naar het bos, dat achter en naast ons huis ligt. Ik had uit de schuur een spanzaag gepakt, daar kan ik aardig mee overweg. Ik meende dat de boom die ik wilde hebben en die ongeveer mijn lengte moest hebben, een zodanig dikke stam zou hebben (niet zo erg dik dus), dat het gemakkelijk met deze spanzaag zou lukken. Eenmaal tussen de bomen bekeek ik ze keurend, de ene was veel te groot, terwijl de andere te klein was, ook stonden er iele en vreemd gevormde kerstbomen tussen. Toen ik mijn keuze had gemaakt en mijn zaag in de aanslag had, hoorde ik een klein stemmetje. ‘Zaag mij niet om, zaag mij niet om!’, riep een bang stemmetje. Ik keek wat verdwaasd in het rond en dacht dat ik spoken hoorde, dacht daarna dat ik het me wel verbeeld zou hebben en wilde opnieuw beginnen met zagen. ‘Niet doen alsjeblieft, niet doen’, hoorde ik toen. ‘Ben jij dat boom die zo roept?’, vroeg ik aan de boom. ‘Ja, ik wil niet omgezaagd worden, ik wil verder leven.’ ‘Nou goed, dan zoek ik wel een andere boom’, zei ik. Maar ook bij andere geschikte bomen hoorde ik de angstige stemmetjes. Ik liep door tot aan de andere kant van het bos, waar ik de laatste boom zag staan die helemaal onder de ijspegels zat. ‘Jij wilt mij zeker omzagen hé?’, vroeg de boom met een huilend stemmetje. ‘Ja!’, riep ik. ‘Zoals al die anderen, willen ze de laatste boom in het bos omzagen en als kerstboom in huis neerzetten om hem over een paar dagen te verbranden, de vos heeft het me zelf verteld. Ik wil dat niet!’, riep het boompje huilend uit, zodat zijn ijspegels nog langer werden. Ik dacht aan de vos die in ons bos woont en die elke avond voor ons huis langs loopt. Ja, die had de boel verraden natuurlijk. Ik kreeg enigszins medelijden met de huilende boom, keerde daarna om en liep door het bos terug naar huis. Het leek wel of ik de bomen hoorde zingen, een kerstliedje…? ‘Nou ja’, dacht ik, ‘je fantasie gaat nu wel op de loop Gon, het zal de wind wel zijn.’ Toen ik weer bijna thuis was hoorde ik een ander stemmetje. ‘Neem mij maar, neem mij maar mee’, zei het kleine miezerige boompje, dat geen schijn van kans had om ooit uit te groeien tot een mooie grote boom. Hij stond in het donkere bos in de schaduw van al die mooie grote familieleden. ‘Ik heb toch geen schijn van kans om ooit uit te groeien tot een mooie grote boom’, zei het kleine miezerige boompje. ‘Als je me meeneemt, kan ik toch in ieder geval één keer in mijn korte leven heel mooi zijn, bij jullie in huis met kerstmis.’ Tja, het was wel een miezerig boompje, maar ik vond het zielig om dat te zeggen natuurlijk. Het was meer het formaat tafelmodel. Ik besloot het boompje het plezier te gunnen om één keer te stralen. Ik vroeg aan het boompje wat hij dan voor versierselen zou willen hebben. ‘Doe mij maar hartjes van berkenbast’, zei het boompje. Ik beloofde dat ik dat zou doen en zette de zaag in zijn iele stammetje. Ik had ook genoeg gehad aan een flinke snoeischaar zeg maar. Eventjes zei het boompje ‘Au, au!’ Eenmaal thuis heb ik hem direct op water gezet en ben hartjes van berkenbast gaan knippen. Ook heb ik er lintjes in gehangen van ruitjesstof. Hij ziet er schattig uit en siert onze grote eettafel al een dag of tien. Hij doet zijn uiterste best om geen naalden te laten vallen. Op de plaats waar een mooie grote boom uit het bos zou komen, heb ik maar weer het nostalgische nepboompje van mijn oma en moeder neergezet met hun antieke versierselen erin. Eigenlijk ben ik daar ook erg blij mee. En zo waren we allemaal tevreden.  


Nou, staat die mooi te stralen of niet?! :-))