De laatste loodjes

Deze eland komt tot ontdekking dat het ijs nog veel te dun is. Er ligt nog
veel water open zelfs. Het meer bij het dorp hier ligt ook nog helemaal open.
Deze foto heb ik niet zelf gemaakt.

Eindelijk een levensteken van mij. "Mobilt bredband" deed het weer eens niet. Maar daarover misschien later nog eens, nu weer verbinding en dus even vertellen over de reis noordwaarts. Ik schreef al in mijn vorige logje vanuit het hotel nabij Gävle, dat het nogal mistig was onderweg. Vanaf Friesland tot Nyborg - Denemarken de hele dag mist. De volgende dag idem dito, met dit verschil dat het onder Stockholm over ging in regen. Eenmaal in Gävle was het droog. We sliepen in Hotell Ramudden in Valbo (nabij Gävle). Het is een nieuw hotel (ruim een jaar oud) en ik moest een nummer bellen, zodat iemand op afstand de deur open zou doen, ik zou binnen de kamersleutel (kaart) vinden. Dat lukte allemaal. Het was een keurige kamer, ja, alles nieuw. Het beviel me wel, alles bijelkaar. Een super handige plek, je bent zo in de stad om even gezellig uit eten te gaan. We weten daar een goed adres. Maar Peter wil er niet meer naar toe in de toekomst, hij vond het bed veel te zacht en heeft slecht (onrustig) geslapen. Ik had er helemaal geen last van. Bij een volgende gelegenheid dan maar weer het hotel in Gävle zelf, waar we al eens sliepen. De derde dag nog maar 500 km. te rijden (van de 2100). Om 08.00 uur vertrokken, dus we dachten wel ongeveer tussen 14.00 - 15.00 uur thuis te zijn. In Sundsvall nog even volgetankt en koffie gedronken. Dat doen we altijd bij hetzelfde tankstation, want daar hebben ze onwijs lekkere cappuccino. De wegen waren nog steeds brandschoon. Het was in Sundvall +5 graden. We hadden, toen we nog in NL waren, een waarschuwing gekregen van Eva, van mogelijk ernstige gladheid in Jämtland (ook in Värmland zou het glad zijn en in andere delen eromheen). Zij stuurde een link naar een bericht hierover. De spijkerbanden lagen achterin de auto. Moeten ze er nu om of niet in Sundsvall? Tja, +5 graden, schone wegen. Niet gedaan. Op weg naar Bispgården. De zon brak door, prachtige omgeving (langs de rivier Indalsälven), wat genoot ik, helemaal in mijn sas. Na Bispgården (+4 graden) richting Sollefteå, om na een poosje weer linksaf te slaan richting Ramsele, Hoting. Inmiddels was het weer mistig geworden. Jammer. Toen waren we door Ramsele, nog 80 km. te gaan. Daar begon de ellende. Oh, mijn hemel, spekglad! Wel een of twee centimeter ijs op de weg en slecht zicht. Daar ga je dan met je Hollandse (super-)winterbanden. We hadden niet meer op deze ellende gerekend. Er lag zelfs sneeuw! Nergens in Zweden ligt sneeuw, dat vertelden de Zweden onderweg ook, maar hier ligt sneeuw. Het is een weg met weinig verkeer, weinig bebouwing, geen gelegenheid om te keren (al helemaal niet op zo'n gladde weg). We waren zo in Ramsele terug geweest en hadden daar de spijkerbanden er onder kunnen laten doen. Er zat niets anders op dan heel rustig door te rollen. En..........hopen dat we niet weer zo'n debiele bomenwagen tegen zouden komen. Die houden met niets en niemand rekening, rijden op de middenstreep of erger. Zo rolden we door en door, Peter reed, mijn handen krampachtig en mijn maag in de knoop. Wat was ik bang! Ik had het niet meer. Op de helft, dus na zo'n 40 km en nog 40 km te gaan, kwamen we door Backe. Daar zagen we een bedrijf dat mogelijk banden kon verwisselen. Het terrein had gelukkig wat ruwe sneeuw, maar ook ijs. Ik naar binnen om te vragen. Eigenlijk hadden ze niet veel tijd, maar ze begrepen mijn angst wel en wilden het doen als we 20 minuten geduld hadden. Er stond n.l. een auto op de brug die even afgemaakt moest worden. JA, NATUURLIJK wilden we wel even wachten. Achteraf viel het nog mee, na 10 minuten kon Peter de auto al op de brug rijden. Een kwartier later rekende ik 200 kronen af (wat goedkoop ook nog!) en daarna vervolgden we onze weg. Wauw, alle angst viel van me af. Eenmaal met die banden eronder, kun je weer gewoon rijden, die banden zijn echt fantastisch. Voortaan gaan de banden er  uiterlijk in Sundsvall (= kust) onder, ook al zijn de wegen daar schoon. Dus veilig aangekomen. Rushy was helemaal gek van blijdschap toen de autodeur open ging. Overal op het terrein staan hondenpoten, alles moest natuurlijk even gecontroleerd worden.

Het is nog steeds zacht weer. De drie centimeter sneeuw die er lag verdwijnt heeeeeeeeeeel langzaam. Er worden weer records gebroken, ik geloof dat het bijna honderd jaar geleden is dat het zo zacht was in deze tijd van het jaar. Voor nu laat ik het hierbij, tot later...............