Oud en nieuw

Het was een gezellige tijd, einde jaar en ook nieuwjaarsdag.

Waren we 29 december nog volop aan het sneeuwruimen, in een etmaal steeg de temperatuur zo'n 18 graden en kregen we kort nadat deze foto genomen is temperaturen rond nul. NIET LEUK!

Laat het toch alsjeblieft  's winters tussen de -5 en -20 zijn, dat is het lekkerst, het prettigst en het meest makkelijke ook. Maar ja, er lag al wel zo'n 40 cm sneeuw, maar daar waar aldoor geruimd is door onszelf, door Clas of door de gemeente, wordt het spekglad. Vooral als het 's nachts dan weer net onder nul is. 

Bij de deur had ik op het juiste moment grus gestrooid, dus we konden goed op de oprit komen. Ook nog een smal paadje grus naar de garage en een naar de weg. 

De gemeente strooide gelukkig ook vrij snel grus, dus de hond en ik konden weldra weer redelijk op weg. 

Op 30 december werden we uitgenodigd door Åke en Wiveka om te komen eten. Ze hadden elandenvlees gekregen van de jager die het dier op hun grondgebied in Stavsjö had geschoten. Daar waar o.a. de verlaten boerderij staat waar ik afgelopen zomer over schreef. Ze vonden het leuk ons daar op te trakteren. 

Bij aankomst maakte ik een foto van de tafel en vergat het de rest van de avond. Wiveka had het vlees erg lekker klaargemaakt. Dat is haar wel toevertrouwd, ze kan erg lekker koken. Nieuwjaarsdag zijn ze weer vertrokken naar Åkersberga, Wiveka moest vandaag weer werken. 

's Middags hadden Peter en ik al oliebollen gebakken. Liever gezegd, ik maakte het beslag en Peter heeft ze in de garage gebakken. We namen er mee voor Åke en Wiveka, ze kenden ze natuurlijk niet en vonden ze heerlijk.

De volgende dag, dus op oudejaarsdag zijn we 's middags wat oliebollen gaan brengen naar Chris en Georgette in Granberget. Ook daar vielen ze in de smaak en voor we weer vertrokken, hadden ze alle oliebollen al op! Ze vroegen ons te blijven op oudejaarsavond, maar we wilden graag thuis zijn, ook al was het erg gezellig. 

De hond was trouwens ook thuis en had nooit zo lang alleen kunnen blijven, bovendien wil ik haar niet zo lang alleen laten. Vijf uur is wat mij betreft het maximum. Ze kan goed alleen blijven, maar zelf wil je toch ook geregeld naar het toilet kunnen niet waar?!

Het kon niet op. Nieuwjaarsdag waren we uitgenodigd bij Nils-Erik en Margit. 

Het was nieuwjaarsdag weer net onder nul geraakt en gaan sneeuwen. Gelukkig, want de bomen waren al hun prachtige sneeuw kwijt door de dooi en de wind. Bovendien werd alles weer beter begaanbaar. Ondanks dat het maar één kilometer hiervandaan is, gingen we met de auto. De weg was nog niet geschikt voor Peter om te lopen en een kilometer is voor hem dan ook nog best veel, je moet later ook weer terug. Margit had allerlei lekkere koekjes gebakken en als klap op de vuurpijl een nieuwjaarstaart gemaakt. Ze had er met chocolade Gott nytt år op geschreven. Ze vond dat Peter en ik allebei een kwart moesten nemen! Nou, echt niet. Maar na hem geproefd te hebben was het wel moeilijk er af te blijven, zo lekker als hij was. Kan de bakker niet tegenop. Margit heeft vroeger in het hotel gewerkt hier in het dorp. Op een gegeven moment ging Nils-Erik even weg en kwam terug met een pakje in zijn hand. Hij gaf het aan mij en zei er herhaaldelijk bij dat het niets bijzonders was. Bovenstaande houten servethouder kwam uit het pakje. Aan weerskanten hetzelfde, dus ze staan tussen twee harten. 

Nils-Erik, 86 jaar, bevende handen, heeft dit afgelopen maand zelf gemaakt. 

Ook een voor zijn vrouw Margit. Hij zei nogmaals dat het niets bijzonders was, maar ik zei hem dat ik hem tien keer mooier vond en dat hij voor mij tien keer zoveel waard is dan een gekochte servethouder. Zoiets is voor mij bijzonder. 

Het leuke van deze foto is ook nog dat er links boven nog een stukje te zien is van een hart van Brabants bont. In september gekregen van Marlies, toen ze hier met Arnoud was. Ook zelf gemaakt. 

Het was zo gezellig bij Margit en Nils-Erik. Margit wil me leren al die soorten koekjes te kunnen bakken :-).

Deze dagen had ik ook helemaal geen zin in de pc. Eindelijk, eindelijk heb ik eens haakgaren opgepakt en ben eens begonnen een paar granny's te haken. Ik heb daar zo'n zin in en wilde kijken of het nog gaat met drie vingers met artritis. Nou, als ik er negen zou hebben om daar het onderliggende kussen mee te bedekken, zou me dat al erg meevallen en zal ik vast en zeker doorgaan.

Vandaag was alles weer gewoon en waren de bomen gelukkig weer wit. Morgen komen Chris en Georgette nog een nieuwjaarsborreltje drinken hier en dan gaan we weer aan de orde van de dag. 

Een nieuw jaar met nieuwe kansen, nieuwe voornemens, verwachtingen. 

Een nieuw jaar leven in Zweden. Grandioos!

Ik hoop dat het voor iedereen een gezond en mooi 2013 zal worden.

Dat is wat ik jullie toewens!