Gloria

Heel lang geleden leefde er in de zuidelijke meren van Stockholm een eend, ze heette Gloria. Gloria was een zeer speciale eend. Zeker, ze had witte veren, een oranje bek en grote poten met zwemvliezen, maar het was iets anders dat haar speciaal maakte. Gloria was een gigantische eend. Ze was, simpel gezegd, een reus. Ze was zo groot dat ze boven de boomtoppen uittorende.

De stedelingen wisten niet van het bestaan van Gloria. Ze hield zich ver weg van de beschaving op, diep in de bossen ten zuiden van de stad. Haar voedsel bestond uit vis, maar ze waren zo klein dat ze tonnen en tonnen vis moest eten om een beetje een verzadigd gevoel te hebben. Ze was bijna constant aan het eten. En hoe meer ze at, hoe meer ze groeide.

Toen gebeurde het op een gewone dag. Een groep stedelingen reed door het bos langs een brede rivier. Toen zij het meer, bekend als Flaten, naderden, zagen ze iets vreemds op de grond, een enorme voetafdruk in de vorm van zwemvliezen. Ze keken snel rond en merkten dat de voetafdrukken dieper het bos in gingen. Langzaam volgden ze het spoor, tot ze bij een grote cirkelvormige berg stokken, een soort nest, waren aangekomen. Ze klommen langs de buitenkant van het nest omhoog en gluurden over de rand. En daar, in het midden van het enorme nest, zagen ze een groot wit ei.

'Oh, mijn hemel', dachten ze, 'dat ei zou de mensen van Stockholm vele maanden kunnen voeden!'  'We moeten het mee naar de stad nemen', zei een van de mannen. 'Maar hoe dragen we een ei van dit formaat naar de stad?', vroeg een ander, 'Als we het rollen zal het breken.' Ze keken rond in het bos voor inspiratie.
'Ik heb een idee', zei een van de mannen, 'als we een kant van het nest afbreken, kunnen we het ei voorzichtig naar het meer rollen, dan zal het de rivier afdrijven, helemaal naar Stockholm.' Wat een briljant idee! En dit is precies wat ze deden. Spoedig dobberde het enorme ei de brede rivier af, op weg naar de stad.

Korte tijd later kwam Gloria terug van een dag vis eten, vis uit een ander meer. Toen ze haar lege nest zag, kwaakte ze ontroostbaar. Toen ze de gebroken stokken op de grond zag, begreep ze wat er was gebeurd. Dieven! Ze namen haar ei mee naar de stad om het op te eten. Ze was enorm boos, dook het meer in en zwom naar Stockholm zo snel ze kon. Al vrij snel zag ze in de verte haar ei, drijvend op de rivier. Ze zag de stedelingen met touwen en stokken het ei sturen. 'Ik zal hen leren niet te stelen', kwaakte ze, en ze zwom naar hen toe.

Ook al was het ei in het water, het was nog steeds erg zwaar. De groep mannen worstelde om het te verplaatsen en het vorderde maar langzaam. Plotseling, van achter hen, hoorden ze een boos gekwaak. Ze draaiden zich om en voordat ze het wisten, had Gloria het enorme ei op haar snavel genomen en rolde het naar de oever van de rivier. Daarna slaakte ze een gruwelijke schreeuw en at de mannen één voor één op.

Gloria was op de oever en bekeek haar ei. De onderkant van het ei was afgevlakt door de snelheid waarmee het de grond had geraakt. Het was niet meer rond, zodat ze het niet kon rollen. Ze probeerde om het terug in het water te duwen, maar het rolde steeds weer op de afgevlakte kant. Het verplaatsen van het ei was een onmogelijke taak, Gloria ging op het gras naast het ei zitten en liet haar hoofd hangen, ze was zo intens verdrietig! Zo verbleef ze daar vele, vele jaren om haar enorme ei te beschermen tegen eventuele stedelingen die het opnieuw zouden willen stelen.

Niemand weet wat er is gebeurd met Gloria. Ze werd waarschijnlijk zeer oud en verdween in het bos om te sterven. Maar haar ei is er nog steeds. Net ten zuiden van Stockholm torent het boven de boomtoppen uit. Lang geleden holden de stedelingen het uit en gebruikten het als een schuilplaats. Nu wordt het gebruikt als een plaats voor entertainment!

Nu wordt het GLOBEN genoemd, maar moeten we het eigenlijk geen Gloria noemen?!!

* Globen is een enorm gebouw waar allerlei concerten/evenementen/festivals worden gehouden.