Anders dan anders

Heel anders dan anders zal dit logje zijn. Even niet over onze koetjes en kalfjes in het mooie Sverige. Ik lees ook met regelmaat bij anderen die bloggen. Zo kwam het dat ik gisteren bij Janneke las en ik las daar DIT. Ik wilde weten over wie het ging en kwam zo ook op HAAR blog. Ik heb geen reactie geschreven, nog niet.

Wel ben ik een eind terug gaan lezen op de blog van Repel en er ging een archieflaatje open, een archieflaatje dat al redelijk in het grijze stof zat hier boven in de grijze massa.  Een laatje dat je maar het liefst goed dicht laat zitten. Er gaat weer van alles aan je voorbij. Het was in het tijdperk dat 'the www' nog maar net was uitgevonden. Een enkeling daar nog maar gebruik van kon maken en het begrip bloggen nog helemaal niet bestond. Had het maar bestaan toen. Als ik zie wat hier gebeurt op bovenstaande blogs, maar ook op andere blogs, dan vind ik dat onbeschrijfelijk mooi. Wat zou ik toen veel gehad hebben aan een blog waar ik van me af had kunnen schrijven en waar ik dan misschien mensen had getroffen die kunnen luisteren.

Want wat weet ik goed hoe Repel zich voelt en dan bedoel ik niet lichamelijk. Die onbeschrijfelijke angst. Zoveel angst dat je weken niet of nauwelijks kunt eten. Maar helaas kon ik mijn verhaal niet kwijt. En mijn hemel, daar heb je dan toch zo’n behoefte aan! Je wilt geen medelijden, dat wil je juist niet! Je wilt gewoon dat iemand even naar je luistert, een beetje begrip misschien, een arm om je heen. Maar steeds trof ik mensen die nerveus begonnen te doen en niet wisten hoe snel ze van onderwerp moesten veranderen. Het was altijd alsof ik net verteld had dat ik bijv. een ingescheurde nagel had. Iets totaal onbelangrijks.  Ik heb me nog nooit in mijn leven zo eenzaam gevoeld als in die periode. (Ik heb het hierbij trouwens niet over mijn man of ouders.)

Wat zou ik toen veel aan een blog hebben gehad. Sinds ik het gisteren allemaal gelezen heb en het laatste logje van Repel zojuist, heb ik bijna aan niets anders kunnen denken. Steeds denk ik er  dan ook over op mijn blog te schrijven, waarbij ik het idee weer net zo vaak verwerp. In gedachten heb ik dit het laatste etmaal al wel honderd keer geschreven. Maar in gedachten was het beter dan nu. Ik weet ook nog niet of ik straks op de ‘knop‘ bericht publiceren ga klikken.

Het gaat hierbij niet om aandacht voor mij,  nu ik het opgeschreven heb denk ik dat ik alles weer in het stoffige laatje kan stoppen en dat ik weer gewoon door kan gaan met mijn blog zoals hij altijd was. De blog waar degenen die het aanspreekt op lezen. Ik hoop met dit bericht wel iets te bereiken. Al zijn het maar enkelen die er misschien ooit iets aan zullen hebben. En dat is deze raad; probeer alsjeblieft te luisteren naar iemand die wil vertellen over wat dan ook voor levensbedreigende ziekte. Je hoeft alleen maar te luisteren, een arm om iemand heen te slaan. Je hoeft niet eens wat te zeggen, het luisteren is zo belangrijk. 
Ik vind Repel een kanjer en natuurlijk heb ik de hele dag aan haar gedacht en wens ik haar van harte beterschap toe en ook sterkte voor haar gezin!

En je hebt gelijk Janneke; bloggen verrijkt het leven! Ook ik heb er zeer waardevolle vriendschappen bij gekregen door het bloggen.

Wil je reageren op dit logje om wat voor reden dan ook, misschien heb je ook deze ervaring of misschien juist niet. Misschien wil je wel om een andere reden reageren, dan kan dat via e-mail.
Je kunt in de rechter kolom klikken op Mail me maar.