Wie het leuk vindt kan hier lezen hoe wij genieten van ons verblijf in Zweden.
Over hoe het met ons gaat en wat we zoal meemaken...


Zweden... rust, ruimte, oneindige natuur, frisse lucht en veel aardige mensen!





vrijdag 28 februari 2014

Schaatsen onderbinden?


Vandaag was het weer zulk heerlijk weer als dinsdag en gingen we even iets ophalen op een eiland in Hotingsjön. Wat heerlijk zeg die zon! We moesten over de "Golden Gate Bridge" van Hoting. Je moet goed opletten of de brug vrij is en of er geen tegenligger aan komt. Er mag maar 2 ton overheen, hoeveel weegt onze auto eigenlijk? Toch maar eens in de papieren kijken.



Het mooie weer van dinsdag en ook de temperaturen van de dagen ervoor, zorgden wel voor een probleem op ons erf halverwege de week. Woensdag was de zon ver te zoeken toen ik een foto maakte uit een slaapkamerraam en zag het er zo uit...

klikklik

Het erf was werkelijk overal één grote ijsbaan. De laag is zeker 4 cm dik en door de kou in de grond duurt het een eeuwigheid eer het ijs gesmolten is. We konden geen kant op. Wel hadden we het zien aankomen en in het stookhok beneden lag al wel voor twee à drie weken hout. Maar zo pessimistisch waren we nu ook weer niet hoor, het is nog nooit gebeurd dat ik langer dan een paar dagen geen hout kon halen achter op het erf. Het is nog redelijk hellend ook. Dit is niet te strooien met de hand. Wel een smal paadje om op het weggetje voor het huis te komen waar grus (is zeer fijn grind, fijne steentjes) gestrooid was door de gemeente. Ik kon dus wel de hond uitlaten gelukkig. 
Toen ik met Rushy bij de watertoren liep kwam ik hem tegen, het monster van de gemeente met de man erin die altijd zijn hand opsteekt. Hij was weer grus aan het strooien. Fijn, want de steentjes van de dag ervoor waren alweer grotendeels in het toen zachte ijs gezakt en het was alweer behoorlijk link.
Hij ging richting ons. Ik snelde ook terug naar huis in de hoop hem daar nog te treffen, maar gezien de afstand die ik nog moest afleggen, leek het me onmogelijk dat hij daar nog zou zijn.
Maar warempel, hij was zo grondig bezig voor het huis dat ik hem nog kon aanhouden toen hij net wilde wegrijden. Ik stak mijn hand op en hij zwaaide terug :-). Maar het was deze keer niet mijn bedoeling te zwaaien. Ik had moed verzameld hem iets te vragen. Door mijn herhaalde zwaaien begreep hij dat ik iets wilde vragen of zeggen en het raampje ging open. Ik zei ongeveer zoiets als dit: "Goedemorgen, ik wil je iets vragen. Mijn man loopt met een prothese en ons erf is zo enorm glad dat hij geen kant op kan. Zou je voor één keer ons erf willen strooien? Ik wil er voor betalen." (Voor de nieuwe lezers, het was niet verzonnen, Peter loopt met een prothese en die heeft hij totaal niet onder controle op ijs.)
"Dat hoeft niet", zei hij "Ik doe het gewoon!"
Wauw, ik was zo blij, dat kan ik je niet vertellen, zo blij!
Hij kwam weer achteruit terug en ik wilde hem toch iets geven. De gerookte en ingesealde makrelen uit IJmuiden (uit de diepvries en hier zeer geliefd) waren helaas op, maar we vonden nog een fles met lekkere inhoud. 
Ik was weer naar buiten gerend en gebaarde weer. Hij deed wederom zijn raampje open en ik zei dat ik erg blij was en bedankte hem hartelijk terwijl ik de fles opstak. Ja, dat viel in goede aarde, een smile van oor tot oor. En toen zag het erf er zo uit...


Heerlijk, we konden weer uit de voeten en Peter kon weer naar de werkplaats lopen, naar de auto lopen en Rushy en ik konden er ook lopen zonder gevaar. Inmiddels zijn de steentjes lekker vastgevroren en zijn ze bijna niet meer te zien door een dun laagje sneeuw. Maar wij weten precies waar ze liggen en dus waar we veilig kunnen lopen. 

Zo zie je maar weer, als je het gewoon maar even vraagt. 
Men kan zoiets niet aan je neus zien.

Gon