Zoal

Vandaag de prothese naar Irma en Ronald gebracht. Hij paste net in de kofferbak(je) van hun sportauto. Geweldig dat ze dit willen doen. Komend weekend brengen ze hem naar Heliomare in Wijk aan Zee. Maandag kan Cor er dan al aan beginnen! Echt fantastisch! We zijn nog even met z'n vieren gaan lunchen in het dorp, we konden op een terrasje zitten. Was erg gezellig. Inmiddels was het denk ik een uur of twee à half drie en we zouden weer naar huis. We zagen een bord "Döda Fallet". Afgelopen voorjaar had ik hier al eens over geschreven op deze weblog. Peter opperde er even heen te rijden nu we er zo dicht bij waren. Iets van 15 km. Dus niet richting huis, maar de andere kant op iets verder dus nog. Op de foto lijkt het misschien zo maar een berg zwerfkeien, maar vanaf de loopbrug (die ik een beetje griezelig vond) was het erg indrukwekkend. In het kort zit het zo: Döda Fallet........dode waterval, op 6 juni 1796 brak bij het aanleggen van een kanaal, de rivier Indalsälven door haar oevers en ontstond er een nieuwe bedding. De waterval kwam droog te staan en is nu te bezoeken.

Eenmaal in Hoting nog even richting ons station gereden. Daar staat ergens in een hoekje deze mooie oude stoomlocomotief (met sneeuwschuiver) weg te roesten. Doodzonde. We hebben de foto('s) voor Cor gemaakt, die houdt van locomotieven en zo.

En hier lopen de hond en ik iedere dag. Dit is het weggetje van ons huis richting watertoren en stroomversnelling, Hembygdsgård en zo verder tot het meer bij het dorp. Dat is ongeveer een kleine twee kilometer. Het huisje links is een fritidshus, wordt af en toe eens een week bewoond door een oudere meneer. Erik staat er op zijn brievenbus.
Dit weggetje loopt parallel aan de E45. De E45 heeft dus een nummer van een snelweg. Echter in dit deel van Zweden, waar je al behoorlijk noord zit, moet je je daar zoiets bij voorstellen als de Kruisweg in de Haarlemmermeer zo'n 40 jaar geleden, tweebaans weg. Tussen dit weggetje en de E45 zit een bos.
Nog wat kleine dingetjes van de laatste week...........
Eindelijk heb ik de moed gevat de voet van mijn Brabantia droogmolen in te graven. Er staat hier al wel een Zweedse droogmolen, maar ik wilde mijn Brabantia, die vind ik veel fijner. De Zweedse staat ook helemaal achter de gastenstuga. Nu heb ik deze in het gras op een hoek van het huis gezet, altijd beetje wind, lang zon, snel droog. Ik zag er tegenop ivm de stenen. Als je zag hoe ik heb geploeterd om de planten van Yvonne te poten! Eén en al zwerfkeitjes. Maar daar waar ik de droogmolen had gedacht viel het enigszins mee. Als je met de riek op iets hards stuit (wat constant gebeurt), weet je nooit of het een kiezel van 2 cm is of een kei van 10, 20 of 30 cm. Groter kan natuurlijk ook. We zagen ze weer onderweg vandaag in een stuk bos. Wel vijf bij vijf meter of zo, en niet één, maar veel. Toen ik eenmaal diep genoeg was en dus de bovenkant zo diep in het gras dat de maaier er probleemloos overheen kan, waren de keitjes, samen met aarde, handig om hem muurvast te zetten. Ik ben er erg blij mee. De Zweedse molen heeft trouwens geen waslijn zoals wij die kennen, maar dik nylonkoord. Ze staan het hele jaar buiten, je kunt nylonkoord niet schoonmaken met een doekje, maarrrrrrrrrrrrrr dat is ook helemaal niet nodig!!! Je waslijn blijft hier gewoon brandschoon, je knijperbakje kun je ook gewoon eraan laten hangen, blijft echt schoon.
De muggen zijn ook niet meer irritant aanwezig. Twee weken geleden hadden we 1 x een extreem koude nacht met wind uit het noordwesten. Het was rond middernacht maar anderhalve graad. "Daar gaan de zomerplanten vannacht", dacht ik. Maar nee, gelukkig staat alles er nog prachtig bij, zelfs de Hortensia's van mijn vader zitten weer helemaal in het blad en bloeien! Ben ik erg blij mee. Maar we denken dat een hoop muggen de koude nacht niet prettig vonden. Je hoeft je niet meer in te smeren tegen de muggen. Prettig kan ik wel zeggen.
Afgelopen week werd er ook nog een keer aangebeld, 's avonds om 10 uur. 1000 x excuses voor het late tijdstip door de figuur die tegenover me stond toen ik had open gedaan. Het was wel een vreemde verschijning. Stel je een man voor van een jaar of 25 à 30 met haar à la Femke Halsema van Groen Links en dan als ze haar haar lang heeft, dus een dikke bos. Hij had dit haar in een staart. Zijn kleding was ook eigenaardig, hij was helemaal in het crèmekleurig. Het leek net een judopak. Zijn fiets stond tegen de lantaarnpaal. De fiets zag je nauwelijks, hij was helemaal bepakt. In zijn hand had hij zo'n GPS ding. Hij sprak engels. "I'm from the U.K." zei hij en ging zo verder. Hij wilde naar Backe. Hij kon het niet redden met zijn GPS terwijl het toch zo simpel is. "Dit weggetje uitfietsen tot je tegen een meer aan rijdt en dan linksaf," zei ik "Maar het is wel zo'n 40 km., dus vanavond haal je dat niet meer." Hij vond dat hij dat nog wel zou halen, het was goed weer en hij had nog energie genoeg. Knap hoor. We babbelden nog even en het kwam zo in de praat dat ik uit Nederland kom. Begon hij in het Nederlands, gebroken met Belgisch accent, klonk heel leuk. Hij had een paar jaar in België gewoond en was nu op weg daar naartoe! Praatte toch liever verder in het engels. Hij ging eerst naar Sundsvall, dan langs de kust van de Botnische Golf en de Oostzee, via Stockholm, schuin naar beneden naar Malmö, dan de Deense bruggen en zo via Duitsland en zo. Ik zei dat dat dan wel zo'n 2300 km moest zijn. Dat viel hem mee! Werkelijk "amazing" ........... petje af. Aardige vent. En daar ging de witte gedaante in het schemer. Nog 40 km fietsen voor hij in zijn kleine tentje zou gaan slapen.............. Dat ga ik nu ook, tot over een dag of wat.