Takdropp

Hier heeft Clas al veel sneeuw weggewerkt...

Hij deponeert het net voorbij de garage hogerop.

De tijd kwam, de tijd van het druipen! Gisteren was het stralend zonnig en een aantal graden boven nul, vandaag ook, maar vanmiddag minder zonnig. Het is prachtig en in de lucht kun je de lente voelen en de vogels zingen dat het een lieve lust is. Het druipt en het druipt van de daken. Af en toe valt er een gigantisch pak sneeuw ergens van een dak hier. We verwachtten eigenlijk al een dag of twee dat het van de gäststuga af zou komen. Daar lag de sneeuw van de hele winter nog op. Door de dooi van een paar weken geleden, was het ook erg in elkaar geklonken en er was nog wat sneeuw weer bovenop gekomen. Een zwaar pak sneeuw. Nou, dat zou me wat worden als dat naar beneden zou komen, waar laten we het? Omdat het zulk mooi weer was had ik de deur van de stuga open gezet, zodat er lekker wat zon en frisse lucht in kwam. Peter en ik waren in huis samen druk bezig met de aanpassingen voor de nieuwe druk van het lesboek. Toen ik zo'n anderhalf uur na het open zetten van de deur van de stuga naar buiten keek, zag ik dat het pak sneeuw eraf gegleden was. Oh jee, hoe kom ik nu bij de voordeur daar? Het leek dat ik er nog wel kon komen als ik onder het overhangende dak langs de muur liep. "Maak je er maar niet druk om." zei Peter. Morgen gaan we wel kruien. Hij scheppen, ik kruien. Eerst maar even een pauze met een bakkie koffie. Wel, wat horen we nu? Ik liep naar het raam en daar was Clas met de tractor. Hij begon de sneeuw te ruimen. Ook hij heeft het aan zien komen natuurlijk en zag in ene een zwart i.p.v. een wit dak in de verte vanuit zijn keukenraam. Ik schoot er gewoon vol van. De tranen liepen over mijn gezicht. Nou ja zeg, maar ik kon er niet over uit, over deze enorm lieve man. Peet zei dat ik wel even naar hem toe kon gaan, en dat deed ik dan ook. Omdat ik al wat meer Zweedse woorden ken, kan ik nu enigszins gebrekkig met hem praten. Je ziet hem daarvan genieten.

Lichtgeraakt was ik dus wel. Ja, je leest op het ogenblik op veel blogs over voorjaarsmoeheid, winterdepressies, sterk verlangen naar voorjaar en zo. Maar ik heb nooit zo'n last van depressiviteit door een seizoen of zo. Ik besefte me dat het komt omdat het me dwars zit dat het niet lekker gaat met mijn moeder. Ze hebben vorige week bloed bij haar afgenomen omdat ze zo enorm bleek ziet. Ze willen ook ontlasting op kweek gaan zetten. Ze is begin februari weer gevallen en vorige week hebben ze foto's gemaakt in het ziekenhuis. Er zit een scheur in het bot, ze doen er verder niets aan. Ze krijgt een pijnstiller d.m.v. een pleister. Er zijn nog geen uitslagen bekend. Vanmorgen nog gebeld omdat het bloed al een week geleden is afgenomen, maar nee, niets bekend. Eind maart staat gepland als vertrektijd hier. Dan gaan we twee maanden naar Nederland. Tenzij... mijn moeder hard achteruit gaat, dan gaan we natuurlijk eerder. Dit schreef ik afgelopen namiddag. Inmiddels is het middernacht geweest, is het +3 graden, regent en waait het. Toch wel windkracht 7 denk ik. Beetje moeilijk te schatten, nu hoor ik duizenden dennen ruisen, dat is toch anders dan de knotwilgen in Noord-Holland, alhoewel het weer nu wel Hollands lijkt. Daarom is 7 Bft (ZW) een schatting met de natte vinger in de lucht :-)