Nog één keer

Ik vervang deze tekst zeer binnenkort door een nieuw berichtje! Het kwam er even niet van en ik voelde me ook een beetje murw. Nog eventjes geduld...

Ik heb de tekst hierboven toch maar laten staan, omdat erop is gereageerd en ga nu verder...

Gek, maar ik heb een beetje moeite de draad hier op te pakken. Zit even niet in het ritme van vaak schrijven. Het liefst wil ik nog een keer schrijven over mijn moeder. 'Maar dit is een blog over Zweden,' dacht ik, 'maar het is ook een blog over ons, over mij en over wat ons en mij zoal bezighoudt.' dacht ik toen. De toestand van mijn moeder speelt daar op het ogenblik een belangrijke rol in. Ze speelt altijd een belangrijke rol in mijn leven, maar nu... Kortom, ik vind het fijn om nog een keer over mijn moeder te schrijven. Het is ook prettig iets een beetje van je af te schrijven. Dus nog een keer over mijn moeder voor ik de draad weer een beetje op ga pakken. Gisteren (zondag) naar haar toe geweest. Twee uur rijden heen, twee uur rijden terug. Het is prettig om juist (ook) in het weekend te gaan, minder kans op files. Wat waren dat ook alweer files? Was het in Hoting eigenlijk vergeten wat files ook alweer zijn. We waren er om ongeveer twaalf uur. Dit tijdstip omdat ik haar dan kan helpen met het eten. Dan heb je ook meer contact dan dat je er gewoon maar bij zit. Ze had een kadetje met gekookt ei voor zich en een plak ontbijtkoek. Ze zat in de rolstoel en lag niet in bed. Ze zat daar al vanaf 10.00 uur met dit bordje eten voor zich. Haar handen zaten onder opgedroogd ei. Ik dacht dat het voor de lunch was, maar nee, het was nog haar ontbijt. Een uur later zat het kadetje ei en de plak ontbijtkoek erin. Ook de kop koffie en nog een beker melk. Ze kan niet meer zelf het glas oppakken. Als je er een rietje in zet, drinkt ze het achter elkaar leeg. Ze was goed te spreken. Heeft geen drang meer om te gaan lopen, iets wat ze enorm veel deed door de onrust in haar. Na de operatie aan haar heup had ze snel weer dat ze wilde lopen, maar nu ze een scheur in het schaambeen heeft opgelopen na de val in de eerste helft van februari, en daarvoor een morfinepleister heeft tegen de pijn, doet ze geen moeite meer om te gaan lopen. De tijd dat we er waren noemde ze me een paar keer bij mijn naam. Ook toen ik even weggelopen was, riep ze me bij mijn voornaam. Dat had ik niet verwacht. Ik heb haar handen schoongemaakt en lang hand in hand gezeten met haar. Contact maken gaat redelijk goed door haar echt aan te kijken. Dan komen er opmerkingen als 'wat ben je toch een lieverd' en 'gezellig'. Doordat ze is afgevallen is haar gezicht veranderd. Ze zag er altijd nog jong uit voor haar leeftijd, maar nu lijkt haar huid zo dun en zijn de rimpels verschenen. Als ze heel lief naar me lacht, lijkt het daardoor een beetje een grimas. Tien jaar al weten we dat ze Alzheimer heeft. Als je terug denkt besef je je dat de eerste tekenen zich zo’n twintig jaar geleden al aandienden. De aller- allermoeilijkste tijd was tussen de 3 en 7 jaar geleden toen ze heel veel huilde, omdat ze alles kwijtraakte. De overgangsfase zeg maar. 'Ik word hartstikke gek!' zei ze dan wel eens. Zo intens zielig. En wat is de waarde van het leven nu nog voor haar? Ik kan niets bedenken. Hoewel ze nu niet lijkt te lijden en redelijk tevreden lijkt zoals ze daar dan zit in haar kleine wereldje. Mocht ze toch nog iets afschuwelijks onder de leden hebben, hoop ik echt dat ze niet meer hoeft te lijden. Een darmonderzoek is uit den boze. Het is een zeer zwaar onderzoek, dat ze niet meer aan zou kunnen. Ze zou er ook niets van snappen. Toen er eind vorig jaar een hartfilmpje gemaakt moest worden omdat ze haar gingen opereren (heup), trok ze steeds die dingen van haar borst. Ze is ook erg achteruit gegaan door die narcose. En als ze dan iets zouden vinden is een operatie al helemaal niet meer aan de orde. Daar is ze veel te zwak voor. Ik vind wel dat het genoeg is geweest voor haar. Geen leuke jeugd (Assepoester), een kind verloren (een broertje, ik was toen drie jaar) waardoor het leven voor haar veel van zijn glans had verloren, en toen de Alzheimer. Mijn moeder was (en is nog steeds!!!) een enorm lieve moeder en vrouw. Ze knuffelde ons plat toen we klein waren, was zorgzaam en ze was ook iemand die alles kon missen. Als ze iets had gekocht moest je goed uitkijken wat je zei. Vooral niet te enthousiast zeggen dat je het ook mooi vond, want dan kreeg je het. Wel moeilijk, want zeggen dat je het niet mooi vond was ook sneu. En niet alleen wij, maar ook familie en kennissen. Ze was ook gek op dieren. Kortom, ik ben blij en dankbaar dat juist zij onze moeder is. Als ze komt te overlijden, zal ik dat heel erg vinden, vreselijk, omdat ik zoveel van haar houd, maar ik zal ook denken dat ze dan verlost is uit deze onmenselijke situatie en gelukkig is bij mijn vader die twee jaar geleden overleed. Na bij mijn moeder te zijn geweest gisteren, hebben we nog viooltjes op zijn graf gezet.
Vandaag zijn we lekker de bossen ingegaan hier. Erg van genoten. Het is fijn dat het zulk mooi weer is. Gisteren nog twee leuke mails gekregen vanuit Zweden. Een van Wiveka en een van Kerstin. Åke vertrekt morgen weer naar Åkersberga en zal zijn Wiveka weerzien. Clas zal het wel erg jammer vinden dat de andere twee huizen dan weer leeg zijn. Ik weet dat hij dat niet leuk vindt. Hij zal in ieder geval tot Pasen moeten wachten, dan komen Åke en Wiveka samen weer even naar Hoting. En ik ga maar eens neuzen hier voor een leuk behangetje voor de gäststuga. Zag in Zweden ook wel behang, maar hier neust het nu leuk en ik heb niet zoveel nodig omdat er een houten lambrisering zit. Dus alleen de bovenste helft hoeft dan maar. De lambrisering wil ik verven. Nou tot snel en lieve groeten van