Ik
vertelde al dat Sim door Peter Sam wordt genoemd, maar als hij het met mij over
Sim heeft dan heeft hij het altijd over Bruintje. Peter is gek op Bruintje en
ik ook!
Het
heeft nogal even geduurd eer ik hier dan schrijf, maar het waren moeilijke weken
wat de honden betreft…
Het
wordt een lang verhaal, dus wanneer je niet geïnteresseerd bent in Sim kun je
hier nog afhaken :-).
Dit
is de beschrijving die gegeven werd over Sim:
“Sim is een typische Engelse
Cocker. Ze kan met andere honden maar is eerder wat ontwijkend. Echt spelen met
andere honden doet ze niet.
Sim is nog speels en is graag in gezelschap van
haar baasjes. Ze kan wel alleen blijven maar dan jankt ze de eerste 5 minuten.
Daarna gaat ze rustig in haar mandje liggen.
Maar helaas heeft Sim de 'Rode Cocker Ziekte'. Dit wil zeggen dat ze
zeer terughoudend is naar vreemde mensen. Zij wil de mensen op haar manier en
op haar tijd leren kennen. Haar baasjes hebben een heel jong kindje en zijn nu
bang dat Sim iets naar hem gaat doen. Ze zorgen dat Sim niet bij hun zoontje
kan. Nu hebben ze besloten dat Sim een thuis verdient waar alle aandacht naar
haar gaat en waar ze rekening houden met haar 'probleem'.
Ben jij op zoek naar een lieve hond en
begrijp je dat Sim tijd nodig heeft om te wennen, neem dan contact met ons op.”
Van Marissa en Luc, die Sim
vanuit België hebben meegenomen en haar twee weken voor vertrek in huis genomen
hebben, hadden we al begrepen dat de eerste dagen erg moeilijk waren. Voor Sim,
maar ook voor Marissa en Luc (en hun honden). Sim blafte en huilde omdat ze
haar baasjes miste, was ontroostbaar en ook niet te benaderen, dus niet aan te
lijnen. Later is het dan beter gegaan en we vonden het ontzettend zielig dat
Sim hier nog een keer doorheen zou moeten. Was ze net aan Marissa en Luc gewend
en werd ze weer afgestaan. Hoe moet ze zich wel niet gevoeld hebben?!
Met in ons achterhoofd dat het
voor het goede doel was zijn we toch aan de klus begonnen en dat was zwaar. Sim
werd ’s middags rond twee uur gebracht en nadat Marissa en Luc weggegaan waren,
werd ze zeer onrustig. Wilde gaan zoeken, ging blaffen, janken, huilen, piepen,
memmen. Dit hield ze vol tot ongeveer middernacht.
Het was onafgebroken en ik
kan je zeggen dat je daar behoorlijk gestoord van wordt.
’s Nachts heb ik haar
dan in haar mand gekregen en is ze stil geweest tot vijf uur. Even bij haar
geweest en gezegd dat ze toch weer even in de mand moest. Ze liet ons slapen
tot ongeveer half acht. Netjes, viel ons toch mee.
Tot dan toe kon Rushy haar
aanwezigheid verdragen, maar in de loop van de eerste week werd de stemming tussen
de honden wat grimmiger. Toen kwam Tineke langs en kwam binnen met haar hondje
Milly. Rushy kent Milly en dat gaat altijd goed. Maar nu was het teveel en het
kwam tot een gevecht tussen Rushy en Sim. Allebei een bloedend oor.
De dagen
erna bleef de stemming tussen de dames beneden alle peil en beseften we dat er
iets moest gebeuren. Dan toch in elk geval voor voorlopig.
Het huis werd d.m.v. een hekje
in tweeën gedeeld en dat is nog steeds zo. Sim leeft in hal en woonkamer en
Rushy in slaapkamer en eetkamer (haar mand stond altijd al in onze slaapkamer). Gelukkig is
hier alles gelijkvloers. Ze kunnen elkaar dus wel horen, ruiken, zien, maar
niet aanraken.
Dat het niet klikt tussen hen
zal vertragend gewerkt hebben in het zich thuisvoelen van Sim. Rushy slaapt
veel, ze is 15 jaar. Dat zijn mooie periodes om met Sim aan het werk te gaan.
Sim vertoonde n.l. behoorlijk
neurotisch gedrag. Alsmaar lopen, rondjes lopen. Dit kon ze uren volhouden en
we snapten niet dat ze niet moe werd. Ik mocht ook niet uit haar gezichtsveld verdwijnen,
dan ging ze blaffen en memmen. Een soort verlatingsangst.
We hebben geoefend
met z’n 3-en. Steeds even langer weggaan en belonen als ze stil bleef. De laatste week ging het dan
steeds beter en nu we bijna drie weken verder zijn kunnen we zeggen dat we er
een gelukkige hond bij hebben.
Sim is erg lief, aanhankelijk,
wordt graag geknuffeld, houdt erg van autorijden, is nog zeer energiek en
speels voor een hond van acht jaar. Ze laat zich gemakkelijk kammen (haar oren
moeten elke dag wel gekamd worden, is een groot deel van haar image :-) en afdrogen als ze nat geworden is.
Ze heeft
een sterk jachtinstinct, kan dus niet los en loopt hier altijd door de bermen en de greppels.
Laatst had ze zo bijna een auerhoen te pakken. Het haar van haar oren zit dan
ook telkens vol met gras- en bloemenzaden, mos, verdorde blaadjes. ’s Morgens zijn
ze helemaal nat van de dauw, haar neus gaat n.l. constant over de grond en dat met grote snelheid. Vandaar
het dagelijkse kammen. Ik ben daar gelijk al mee begonnen, ook om vertrouwen te
winnen. Ik leg een oor op mijn bovenbeen als ik zit en kan zo alsmaar kammen
tot het weer netjes is. Prima vindt ze dat, lijkt er bijna nog van te genieten.
Nu zijn we dus waar we wilden
zijn. Het is heerlijk om te zien dat ze zich nu helemaal thuis voelt en
enthousiast naar ons is. Alle vier hebben we ons aangepast aan de tweedeling
van ons huis. Rushy is er ook achter gekomen dat er verder voor haar niets
veranderd is en dat ze niets te kort komt. Lieve Rushy, op mijn blog staat het al jaren: 'wederzijds onvoorwaardelijk houden van'. Je moest eens weten hoeveel Rushy!!!
Wie weet kan het hekje ooit weg en
wie weet kan ik ze ooit weer samen uitlaten.
Veel vertrouwen heb ik daar niet
in, maar je kunt niet weten wat tijd zal doen. Bij Sim heeft geduld immers ook
geholpen. Het is een hartstikke leuke lieve hond!
Gon