Beetje een onwerkelijke tijd. Mijn moeder was erg slecht. Kreeg na de maagbloeding en al het overgeven alleen maar vocht. Na twee dagen een beetje vloeibaar voedsel. Na weer twee dagen een boterham. Ze zit overdag weer een paar uurtjes in de rolstoel. Klaagt constant dat ze zo moe is. Ik schrijf dit toch even, omdat ik een aantal mailtjes kreeg met de vraag hoe het nu gaat. Logisch na het laatste berichtje, vooral omdat ik niet meer schreef. Het kost veel energie. Ik ben erg moe. Het proberen je voor te bereiden dat ze zal overlijden en ook de ritten breken je op. Dat geeft allemaal helemaal niet, maar het gaat zo op en neer. Je bent blij dat het beter gaat omdat je haar het beste wenst. Maar beter wordt het toch nooit, dat kan niet meer. Tien jaar Alzheimer en lichamelijke gebreken maken haar tot een intens zielig, intens lief, groot ziek "kind".
4 opmerkingen:
Hej Gonny. Kan me voorstellen wat je voelt. Geen makkelijke tijd. En ze krabbelt nu weer beetje op maar inderdaad, voor hoe lang. Sterkte. Natje xxx
Zag je berichtje op mijn weblog nu pas. Ik hoop dat je af en toe een beetje rust krijgt/hebt toch tussendoor.
Ziet er niet zo fijn uit die scan hierboven. Hoewel ik wel weet dat alzheimer akelig is, is het wel schrikken toch dat alzheimer dat doet.
Steeds dat opkrabbelen is zo frustrerend omdat je weet dat het allemaal toch de aanloop naar het einde van haar leven is. Niet in de laatste plaats verschrikkelijk voor je moeder. Het overschaduwt voor het moment zo het leven dat er aan vooraf is gegaan. Barmhartig gezien, hoop je toch dat het niet al te lang meer hoeft te duren. Ook al betekent het verlies en verdriet.
Sterkte
Heel heel veel sterkte met je moeder. Wat een strijd moet je dan voeren. En je moeder natuurlijk zelf ook. Ik hoop dat jullie je er een beetje doorheen kunnen slaan.
Sterkte. Anna Marie.
Een reactie posten