EN DIE GAAN NOOIT MEER OPEN
DAAROM ZIE IK HAAR ZO VAAK VERLOREN LOPEN
DE GANGEN DOOR VAN HET VERPLEEGTEHUIS
ZE WOONT DAAR NU ....... MAAR ELKE DAG
IS ZIJ OP ZOEK NAAR "THUIS"
NAAR HUIS, NAAR HUIS
Irissen, mijn moeders lievelingsbloemen
De meesten weten van mijn moeder en dat ze Alzheimer heeft, al een hele tijd. Ontzettend zeer deed het haar verdriet te zien toen ze alles kwijtraakte. Vele malen neem je al een soort afscheid van je moeder. Eigenlijk neem je twee keer afscheid, tijdens de ziekte en als ze komt te overlijden. Nu heeft ze altijd die onrust, altijd dat lopen en afgelopen maandag is ze gevallen. Woensdag hebben ze haar toch maar naar het Spaarne ziekenhuis gebracht voor een foto. Heup gebroken. Overweging van de doktoren of ze haar zouden opereren. Ja, toch maar wel, anders wordt haar wereldje nog kleiner. Bang was ik, voor de narcose en haar hart, maar ze werd weer wakker. Ik stond naast haar bed toen ze na de operatie haar ogen weer open deed nadat ik een poosje haar haar en haar wangen gestreeld had. Ze lachte breed en zei: "Hé lieve schat, wat leuk dat je er bent. Gaan we nu gezellig naar huis, naar huis, naar huis, gezellig." en ik wist dat er in haar hoofd niets veranderd was. Ze sliep daarna gelijk weer. Maar ze had me zelfs herkend, "Gonnetje, vrouwtje." zei ze later ook nog. Je weet het, je moeder is ernstig ziek, maar ik HOUD ZO ZIELSVEEL VAN HAAR!!! Vandaag gingen we er weer heen. Het is een lange rit van twee uur, maar we hebben de tijd en die afstand kan me niets schelen. In het ziekenhuis aangekomen werd ik halt gehouden door twee verpleegsters. Het gaat helemaal niet zo goed met uw moeder. Wel met haar heup/been, ze heeft er zelfs al op gestaan en een paar stappen gedaan. Maar er is iets aan de hand in haar buik en ze weten nog niet wat. Ik werd ernstig toegesproken. Ik moest er rekening mee houden dat het een vrouw van de dag is. JA, dat begrijp ik, dat weet ik!!! Mijn moeder zei later ook tegen me dat ze zo moe is. Dat zei ze vorige week ook al toen ze zich in het tehuis "De Gloxinia" op de bank liet ploffen. Ze heeft ook 2x heel erg overgegeven vandaag. "Het is net of de boel stilstaat." Hiermee bedoelden ze haar maag en haar darmen. Wie weet wat er al een tijd sluimert. Ja, ik weet het, heb het diverse malen eerder gezien in het tehuis. Het gaat zijn gangetje met de Alzheimer, tot ze iets krijgen. Ik heb nu heel veel verdriet, ik ben stapel op mijn moeder. Ik weet wel dat de doktoren vinden dat je er niet te veel meer aan moet "sleutelen", want wat is de waarde van het leven nog voor mijn moeder. Dit is erg moeilijk. Ik wil maar zeggen, jullie zien wel wanneer ik zin heb om op deze blog te schrijven.........
1 opmerking:
Gonny en Peter
Heel veel sterkte!
Frans en Bea
Een reactie posten