De flat

We wonen nu tijdelijk in een flat. Wie mijn blog al langer volgt, weet dat wij twee jaar geleden ons huis, op een mooi plekje aan het water, met geitjes naast de deur, in de Kop van Noord-Holland, hebben verkocht. We verwachtten toen, terwijl de crisis net begonnen was, beslist niet dat het binnen zes weken weg zou zijn. Toen hebben we het meeste verhuisd naar Zweden, maar ook spullen gehouden voor dit 2-kamer appartement. Ik heb nooit eerder in een flat gewoond. Ondenkbaar was dat. Ik groeide op op een eiland in Aalsmeer. Letterlijk dan hè, dus omgeven door water. Zo vrij als je daar was, al had je in je blootje willen lopen bij wijze van spreken. Toen ik het ouderlijk huis verliet, kwam ik in een eengezinswoning terecht. Eén van een blok van drie. En nog één paar achterburen. Verder geen huizen. Ik moest er aan wennen dat deze achterburen mij konden zien als ik bijv. de was ophing. Ik was altijd gewend dat ik niet gezien werd. In mijn verdere leven ben ik nog wel een paar keer verhuisd, maar toch altijd vrij, tot redelijk vrij gewoond. En nu in Zweden natuurlijk helemaal. Maar een flat? Waar ik opgroeide waren ze niet eens. Deze flat zal dan ook wel een tijdelijk iets zijn. Als mijn moeder er niet meer is gaat hij in de verkoop. Als we dan nog eens naar NL willen, huren we wel wat. Dan gaan we toch geen twee keer per jaar en zeker niet zo lang.

Een flat. Ca. 100 appartementen zijn het. Twee vleugels. Ieder appartement herbergt één of twee personen. Dus laten we eens zeggen dat hier zo’n 150 mensen wonen. Er is geen galerij. De gangen lopen binnen in het midden, met aan weerszijden appartementen. Het is hier wel keurig netjes. Met een huismeester en zo. Je moet zelfs door de ballotagecommissie. Het zijn allerlei mensen die hier wonen. Jonge stellen (leuke starterswoning), jonge en oude alleenstaanden, oude echtparen en dan ook nog wel in de middenmoot, zoals wij, maar dat zijn er niet zo heel veel. Het verloop is groot. Er wordt altijd wel ergens geverfd, behangen, verhuisd. Het valt me op dat het in zo’n flat dus zo enorm anoniem en onpersoonlijk is. Veel mensen om je heen en toch alleen. Natuurlijk heb je wel aanspraak zo nu en dan, en je kunt het ook wel opzoeken, maar toch, het kan zomaar gebeuren dat je een half jaar later hier en daar andere buren hebt en niemand stelt zich voor. Toen wij hier kwamen hebben we ons aan beide zijden even voorgesteld.

Een flat, ’s avonds nog even de hond uit laten. Het is donker en ik loop eerst voor de flat langs. Ergens boven mij staat een raam open. Er huilt een jonge vrouw en door al haar tranen en emoties heen probeert ze nog tegen haar partner te praten. “Ja, maar hoe kan dat nou? Ik hou toch van je? Je zei ook altijd dat je van mij hield! Hoe moet ik nu verder??!!” “Jemig, wat zielig!” denk je dan. Maar ik kan niets voor haar doen! Dat was afgelopen voorjaar. Nu zijn anderen het appartement aan het verven. Ik loop achter de flat langs en zie op de begane grond een jonge man zitten. Hij zit in het pikkedonker en ik zie hem alleen door het schijnsel van het beeldscherm van zijn computer, zo zit hij altijd, iedere avond, avond, na avond, na avond. Verderop loopt nog een vrouw met een hond. Dan kom ik aan de achterkant (tuinkant) langs ons eigen appartement. De lichte gordijnen zijn dicht. Bij de buren brandt ook nog licht, gordijnen open. Ik zie de (jonge) buurvrouw allerlei grote bewegingen maken. Wat is die nu aan het doen? Oh ja, ze is aan het tennissen! Of misschien is ze wel aan het squashen! Haar man vertelde me juist de dag ervoor dat ze een spel hadden gekocht. Dan kan je ook sporten als het regent. Dus ECHT sporten volgens hem. Dus de buurvrouw speelt tennis in haar kamer van 4 x 5,5 m! Met de computer. Als ik een poosje later weer bij de ingang ben, zie ik de oude vrouw zitten achter haar vitrage. Ze woont links van de hoofdingang. Vorig jaar zat er op precies dezelfde plaats ook een oude vrouw. Een andere. Zij is overleden. Zachtjes gaan de hond en ik naar de 2e verdieping. Als je weer thuis bent en naar buiten kijkt zie je niets van al die mensen om je heen. Je ziet op de 2e al het groen van de oude eiken, tenminste als het dag zou zijn.

26 september liet ik ook de hond ’s avonds laat uit, maar dan in Hoting, Zweden. Ik doe de hond en mezelf dan voor alle zekerheid (moet van de buurman :-) zo'n fluorescerend hes met reflectiebanen aan. Rushy heeft geen banen op haar hesje maar mooie sterren. ALTIJD doe ik ze bij ons aan als het donker is. Veel mensen lopen er ook overdag mee. Die 26e september deed ik het niet. Eén keertje niet. Vraag me niet waarom. Gewoon geen zin? Ik ben op het keerpunt beland, aan de verlaten E45 die daar bij ons niet meer is dan een 2-baans weg naar het donkere noorden (en naar het zuiden natuurlijk). Oh, er komt een brommer aan in de verte! Ik heb wel de zaklantaarn bij me, dat doe ik voor de padden, hoewel ik tegen het eind van september vermoedde dat die al weggekropen waren voor de winterslaap. Ik zag ze heel niet meer. Ik loop snel met Rushy naar de lantaarnpaal en ga er onder staan. Dicht er tegenaan. We staan veilig. De bestuurder nam de bocht en terwijl hij dat deed zag hij mij in zijn ooghoek. Ik zag dat hij zich wezenloos schrok. Hij stopte en ging zijn helm afzetten. Oh mijn hemel, wat nu. Ik vond het wel een klein beetje eng. Het was een jonge jongen van een jaar of 17 à 18 jaar. Hij zei dat hij hier niemand verwachtte. Nee, dat kan ik me voorstellen zeg. Hier loopt nooit iemand ’s avonds, alleen wij altijd. Hij moest gewoon bijkomen van de schrik. Hij zou nog naar een vriend in Flyn, maar ik had eigenlijk eerder het idee, dat hij gewoon lekker wilde crossen. Zeker een half uur hebben we daar staan kletsen op die hoek onder de lantaarnpaal. Ik hoopte dat Peter niet ongerust zou worden. Echt een super aardige jongen die maar niet kon begrijpen dat hij me in die twee jaar nog nooit had gezien. Hij zit nog op het gymnasium in Strömsund. Droomt erover een autobedrijf te beginnen, net zoiets als Ivars Bil  in Hoting. Of we wel naar het Oldtimerfestival in Hoting waren geweest onlangs. Ik ontkende en zei dat we vorig jaar zijn geweest en ik het dan wel weer voor vijf jaar gezien heb. Nou hij niet natuurlijk..............Toen zette hij zijn helm weer op en vertrok richting Flyn, het aardedonker in!
"Ik kom eens langs!" riep hij nog.