Als je haar maar goed zit

Gelukkig zit het nu weer goed. Ik heb niet verteld dat Carina, de kapster waar ik in Hoting graag naar toe ging, in juli is verhuisd naar Sundsvall. Sundsvall is drie uur rijden, dus mijn haar nog door Carina laten knippen is niet meer aan de orde. Toen ik vroeg wie er dan goed was, gaf ze mij een kaartje waarop ze het telefoon- nummer van Elisabeth in Dorotea had geschreven. In Hoting zijn nog wel twee kappers hoor. Eentje waar je zo binnen kunt lopen en die niet zo best is, de andere is het dichtst bij huis. Bij die mevrouw ben ik ook een keer binnen gelopen. Het kwam haar toen niet uit en ik vond haar ronduit onvriendelijk. Geen haar op mijn hoofd die er nog aan denkt het bij haar te laten knippen. Ik rijd in de toekomst nog liever 20 km naar Dorotea. Erg jammer dus van Carina. Haar zoon zou gaan studeren in Sundsvall en ze is meegegaan naar Sundvall en is daar, samen met nog een kapster, een zaak begonnen. Carina had mijn haar van de zomer bijzonder kort geknipt. Te kort naar mijn zin eigenlijk. De eerste maand vond ik het maar niks. De laatste maand begon ik me behoorlijk aan mijn haar te ergeren, alhoewel ik de enige wel leek. Niemand vond mijn haar te lang. Ik besloot maar te wachten tot ik in Oosterwolde was. Nu ben ik geweest en echt waar............als je haar goed zit, voel je je toch wel een stuk beter. Trof ik ook nog een leuke kapster en ze knipt super.

Daarvoor naar mijn moeder geweest. Ik vond dat ze er wel goed uitzag. Wel weer wat afgevallen, dat is duidelijk. Haar haar zag er ook weer beter uit en ze had haar krullen weer terug. Die had ze altijd al van zichzelf, maar de laatste 2 jaar was haar haar futloos en stijl. Ze hebben speciale shampoo gebruikt en het gaat nu veel beter. Toen ik binnenkwam zag ik een blij gezicht. Toch een soort van herkenning. Nu noemde ze me Henk. Dat is de naam van mijn vader. Ik zie het als herkenning, alleen kan ze het niet goed meer benoemen. Verder zat ze lekker haar broodjes omelet te eten. En daarvoor ben ik nu hier. Zijn we hier. Want mijn moeder is er nog, ook al is ze er eigenlijk niet meer. Ze is er eigenlijk niet meer, maar ze is er natuurlijk nog wel. En dus is het fijn om haar te zien!


Mam lekker aan haar broodjes ei

Onderweg naar mijn moeder, kregen we op de Afsluitdijk een lekke band. Eer we stil stonden was hij al zo beschadigd dat hij niet meer gemaakt kon worden. Hij bubbelde helemaal aan de zijkant, zodat je dan binnen de kortste tijd een klapband zou krijgen. Wat een mazzel dat we die lekke band niet onderweg van Denemarken naar huis hadden. Het is winterband die er door Steffen in Denemarken omgelegd is. Onze winterbanden lagen namelijk bij Pia en Steffen.

Dan nog voor blogvriendinnen het volgende: Ik heb een tijd niet kunnen reageren op jullie blogs. Het lukte gewoon niet. Nu heb ik een andere browser geïnstalleerd en nu lukt het volgens mij wel. Dus eerdaags ben ik weer van de partij!

Een mooi weekend!