Geen privacy!

Rijdend door het Friese en Drenthse landschap zie ik ze weer met regelmaat. De schapen met gekleurde konten. Een totaal gebrek aan privacy voor de arme schapen eigenlijk! Deze schapen met gekleurde konten, zijn allemaal gedekt. De een heeft een rode kont, de andere een groene en er zijn er ook met meerdere kleuren op het achterwerk, die zijn waarschijnlijk twee keer gedekt. De kleuren zijn afkomstig van een stempel die de ram op zijn buik draagt. Zodra de ram een ooi bestijgt, laat hij een kleurig merkteken achter. Een teken voor de eigenaar dat de ram zijn werk heeft gedaan. Aan de kleur kan de boer zien welke ram welk schaap heeft gedekt. Maar dit weten jullie natuurlijk ook allemaal al wel. Maar je loopt maar mooi te koop als schaap, iedereen weet van je sexleven. Afgelopen dinsdag zag ik ze ook weer, rijdend naar de drukke Randstad in de stromende regen. Rode konten hadden die schapen. "Volgende keer als je weer in Nederland bent, lopen hier onze lammeren", leken de schapen te zeggen.

Met stil verlangen naar................

Oud en afhankelijk zijn

We waren natuurlijk weer bij mijn moeder deze week. Naar omstandigheden gaat het wel goed met haar. Stabiel zeg maar. Ze loopt weer achter een rollator. Moet wel overeind geholpen worden en ook moet ze weer geholpen worden als ze wil gaan zitten. Laatst kwam ik onderstaand gedicht tegen. Niet dat mijn moeder nog zo zou kunnen denken, maar wel mooi verwoord hoe het voelt om oud en afhankelijk te zijn.

Kijk nog eens goed

Wat zie je nu, zuster, als je zo naar mij kijkt?

Een kribbig oud mens, wiens verstand langzaam wijkt?

Onzeker, verbaasd, in het verleden gevangen,

morsend met eten, bekruimelde wangen

en het enige contact dat mij nog rest

is als je zegt: 'Doe nou eens je best'

Doe nou eens je best.

Zonder gesputter laat ik je begaan

je baadt me, je voedt me, je kleedt me weer aan

Als dat alles is, kijk dan nog maar een keer

en kijk dan wat beter, want ik ben nog veel meer

Laat me vertellen wie ik ben en wie ik was

hoor mijn verhaal, want dan ken je me pas.

Eens was ik een kind, tien jaar oud hier nog maar

Dit is mijn gezin, we beschermden elkaar

Zestien en klaar om de wereld te omarmen

Dromend van liefde om mijn hart te verwarmen

Een bruidje van twintig, mijn hart maakt een sprong

Mijn belofte is heilig, ook al ben ik nog jong

met vijfentwintig ben ik zelf aan de beurt

mijn leven wordt door kinderen gekleurd

Een vrouw van dertig, mijn kroost groeit zo snel

nu nog verbonden maar blijft dat straks wel?

Bij veertig hebben zij de woning verlaten

Met moeite vullen wij samen de gaten

Hier ben ik vijftig, weer kleintjes op schoot

Opnieuw omringt door kinderen, de blijdschap is groot

Maar dan wordt het donker, mijn lief overlijdt

Angst voor de toekomst, mijn vijand de tijd

Mijn kinderen zijn druk met hun eigen gezin

en ik denk aan de jaren en aan wie ik bemin

Nu ben ik oud, mijn omgeving tot last

Lichaam en geest door de tijd aangetast

Mijn huid is gerimpeld, kracht en gratie gaan heen

Op de plaats van mijn hart zit daar nu een steen

Maar diep van binnen woont nog immer dat kind

Dat danst en verliefd is, dat zingt en bemint.

Ik houd van dit leven en beleef het steeds weer,

Ik proef nog de vreugde, maar ook vaak het zeer

ik denk aan de jaren die zijn weggedreven

Probeer me te schikken in wat is gebleven

Dus open je ogen en kijk nog eens goed

Besef dat de tijd ook met jou straks dit doet

kijk naar mijn hart zuster, maak me weer blij

kijk nog wat beter en zie...... MIJ.

Phillis Mc Cormack - Nederlandse vertaling: Pauline van Tienhoven.

De flat

We wonen nu tijdelijk in een flat. Wie mijn blog al langer volgt, weet dat wij twee jaar geleden ons huis, op een mooi plekje aan het water, met geitjes naast de deur, in de Kop van Noord-Holland, hebben verkocht. We verwachtten toen, terwijl de crisis net begonnen was, beslist niet dat het binnen zes weken weg zou zijn. Toen hebben we het meeste verhuisd naar Zweden, maar ook spullen gehouden voor dit 2-kamer appartement. Ik heb nooit eerder in een flat gewoond. Ondenkbaar was dat. Ik groeide op op een eiland in Aalsmeer. Letterlijk dan hè, dus omgeven door water. Zo vrij als je daar was, al had je in je blootje willen lopen bij wijze van spreken. Toen ik het ouderlijk huis verliet, kwam ik in een eengezinswoning terecht. Eén van een blok van drie. En nog één paar achterburen. Verder geen huizen. Ik moest er aan wennen dat deze achterburen mij konden zien als ik bijv. de was ophing. Ik was altijd gewend dat ik niet gezien werd. In mijn verdere leven ben ik nog wel een paar keer verhuisd, maar toch altijd vrij, tot redelijk vrij gewoond. En nu in Zweden natuurlijk helemaal. Maar een flat? Waar ik opgroeide waren ze niet eens. Deze flat zal dan ook wel een tijdelijk iets zijn. Als mijn moeder er niet meer is gaat hij in de verkoop. Als we dan nog eens naar NL willen, huren we wel wat. Dan gaan we toch geen twee keer per jaar en zeker niet zo lang.

Een flat. Ca. 100 appartementen zijn het. Twee vleugels. Ieder appartement herbergt één of twee personen. Dus laten we eens zeggen dat hier zo’n 150 mensen wonen. Er is geen galerij. De gangen lopen binnen in het midden, met aan weerszijden appartementen. Het is hier wel keurig netjes. Met een huismeester en zo. Je moet zelfs door de ballotagecommissie. Het zijn allerlei mensen die hier wonen. Jonge stellen (leuke starterswoning), jonge en oude alleenstaanden, oude echtparen en dan ook nog wel in de middenmoot, zoals wij, maar dat zijn er niet zo heel veel. Het verloop is groot. Er wordt altijd wel ergens geverfd, behangen, verhuisd. Het valt me op dat het in zo’n flat dus zo enorm anoniem en onpersoonlijk is. Veel mensen om je heen en toch alleen. Natuurlijk heb je wel aanspraak zo nu en dan, en je kunt het ook wel opzoeken, maar toch, het kan zomaar gebeuren dat je een half jaar later hier en daar andere buren hebt en niemand stelt zich voor. Toen wij hier kwamen hebben we ons aan beide zijden even voorgesteld.

Een flat, ’s avonds nog even de hond uit laten. Het is donker en ik loop eerst voor de flat langs. Ergens boven mij staat een raam open. Er huilt een jonge vrouw en door al haar tranen en emoties heen probeert ze nog tegen haar partner te praten. “Ja, maar hoe kan dat nou? Ik hou toch van je? Je zei ook altijd dat je van mij hield! Hoe moet ik nu verder??!!” “Jemig, wat zielig!” denk je dan. Maar ik kan niets voor haar doen! Dat was afgelopen voorjaar. Nu zijn anderen het appartement aan het verven. Ik loop achter de flat langs en zie op de begane grond een jonge man zitten. Hij zit in het pikkedonker en ik zie hem alleen door het schijnsel van het beeldscherm van zijn computer, zo zit hij altijd, iedere avond, avond, na avond, na avond. Verderop loopt nog een vrouw met een hond. Dan kom ik aan de achterkant (tuinkant) langs ons eigen appartement. De lichte gordijnen zijn dicht. Bij de buren brandt ook nog licht, gordijnen open. Ik zie de (jonge) buurvrouw allerlei grote bewegingen maken. Wat is die nu aan het doen? Oh ja, ze is aan het tennissen! Of misschien is ze wel aan het squashen! Haar man vertelde me juist de dag ervoor dat ze een spel hadden gekocht. Dan kan je ook sporten als het regent. Dus ECHT sporten volgens hem. Dus de buurvrouw speelt tennis in haar kamer van 4 x 5,5 m! Met de computer. Als ik een poosje later weer bij de ingang ben, zie ik de oude vrouw zitten achter haar vitrage. Ze woont links van de hoofdingang. Vorig jaar zat er op precies dezelfde plaats ook een oude vrouw. Een andere. Zij is overleden. Zachtjes gaan de hond en ik naar de 2e verdieping. Als je weer thuis bent en naar buiten kijkt zie je niets van al die mensen om je heen. Je ziet op de 2e al het groen van de oude eiken, tenminste als het dag zou zijn.

26 september liet ik ook de hond ’s avonds laat uit, maar dan in Hoting, Zweden. Ik doe de hond en mezelf dan voor alle zekerheid (moet van de buurman :-) zo'n fluorescerend hes met reflectiebanen aan. Rushy heeft geen banen op haar hesje maar mooie sterren. ALTIJD doe ik ze bij ons aan als het donker is. Veel mensen lopen er ook overdag mee. Die 26e september deed ik het niet. Eén keertje niet. Vraag me niet waarom. Gewoon geen zin? Ik ben op het keerpunt beland, aan de verlaten E45 die daar bij ons niet meer is dan een 2-baans weg naar het donkere noorden (en naar het zuiden natuurlijk). Oh, er komt een brommer aan in de verte! Ik heb wel de zaklantaarn bij me, dat doe ik voor de padden, hoewel ik tegen het eind van september vermoedde dat die al weggekropen waren voor de winterslaap. Ik zag ze heel niet meer. Ik loop snel met Rushy naar de lantaarnpaal en ga er onder staan. Dicht er tegenaan. We staan veilig. De bestuurder nam de bocht en terwijl hij dat deed zag hij mij in zijn ooghoek. Ik zag dat hij zich wezenloos schrok. Hij stopte en ging zijn helm afzetten. Oh mijn hemel, wat nu. Ik vond het wel een klein beetje eng. Het was een jonge jongen van een jaar of 17 à 18 jaar. Hij zei dat hij hier niemand verwachtte. Nee, dat kan ik me voorstellen zeg. Hier loopt nooit iemand ’s avonds, alleen wij altijd. Hij moest gewoon bijkomen van de schrik. Hij zou nog naar een vriend in Flyn, maar ik had eigenlijk eerder het idee, dat hij gewoon lekker wilde crossen. Zeker een half uur hebben we daar staan kletsen op die hoek onder de lantaarnpaal. Ik hoopte dat Peter niet ongerust zou worden. Echt een super aardige jongen die maar niet kon begrijpen dat hij me in die twee jaar nog nooit had gezien. Hij zit nog op het gymnasium in Strömsund. Droomt erover een autobedrijf te beginnen, net zoiets als Ivars Bil  in Hoting. Of we wel naar het Oldtimerfestival in Hoting waren geweest onlangs. Ik ontkende en zei dat we vorig jaar zijn geweest en ik het dan wel weer voor vijf jaar gezien heb. Nou hij niet natuurlijk..............Toen zette hij zijn helm weer op en vertrok richting Flyn, het aardedonker in!
"Ik kom eens langs!" riep hij nog.

"Bonde söker fru" en de poppendokter



De vier Zweedse boeren, de vrouw in het midden is de presentatrice.

Zoals in Nederland, kent ook Zweden haar programma "Boer zoekt vrouw", in het Zweeds "Bonde söker fru". De Nederlandse versie konden we helaas niet volgen. Ook niet via "Programma gemist", omdat onze internetverbinding (mobiel breedband) in Zweden nogal traag is, mede door onze positie t.o.v. de zendmast. In Zweden zijn ze nog niet lang geleden begonnen met een nieuw seizoen. Hier hebben we wel een snelle verbinding en kunnen het dus blijven volgen. Lijkt het je ook leuk en kun je een beetje Zweeds lezen en verstaan, kan je het vinden onder deze link.



Mijn  moeder met mijn broertje Wim en ik met Anja

Inmiddels zijn we ook naar de poppendokter geweest. Drie poppen hebben we er achter gelaten. We kregen gelijk een prijsopgave, wat prettig is, geen verrassingen achteraf. Ten eerste Anja, de pop die ik als klein kind kreeg toen ik erg ziek was. Een schildpadpop van het Duitse merk "Schildkröt". De naam die de fabrikant aan de pop gaf is Inge. Als kind heb ik haar dus Anja genoemd. Er mankeert helaas veel aan haar. Een kapotte voet, een scheur in haar hoofd, plus een gat. Haar armen en benen hangen er slap bij doordat de rek uit het elastiek is. Als ze weer gerepareerd is, zie je er allemaal niks meer van.

Jet en Wiesje op de Zweedse bank.

En dan zijn Wiesje en Jet ook meegereisd om naar de dokter te gaan. Jet haar ogen zijn in haar hoofd gevallen en Wiesje haar haar is gigantisch verknoeid door een mislukte knipbeurt. Wiesje en Jet zijn geen poppen uit mijn jeugd. Nee, ze zijn nog een stuk ouder en ooit gekocht door mijn moeder.

De winkel en expositie bij de poppendokter zijn enig. Je kijkt je ogen uit. De dokter :-) was alle schade aan het inventariseren, terwijl er nog een oude mevrouw aan de tafel bezig was piepkleine kraaltjes op een poppenjurkje te naaien. Zij gaf ons koffie en we zaten gezellig te kletsen. Het pand bestaat uit diverse kleinere vertrekken. Toen we daar zaten zag ik haar. Ze zat in een kinderwagen die in een naastliggend vertrek stond en die ik net kon zien. Ze viel me op, ik vond haar zo leuk, zo'n leuk smoeltje!!! Ze is ongeveer net zo oud als mijn moeder (ca. 1930), maar altijd jong gebleven. Ik heb haar gekocht! De poppen zijn uiterlijk half november klaar. Dan komen ze alle vier tegelijk weer mee. Ik zal ze dan natuurlijk laten zien hier!

Als je haar maar goed zit

Gelukkig zit het nu weer goed. Ik heb niet verteld dat Carina, de kapster waar ik in Hoting graag naar toe ging, in juli is verhuisd naar Sundsvall. Sundsvall is drie uur rijden, dus mijn haar nog door Carina laten knippen is niet meer aan de orde. Toen ik vroeg wie er dan goed was, gaf ze mij een kaartje waarop ze het telefoon- nummer van Elisabeth in Dorotea had geschreven. In Hoting zijn nog wel twee kappers hoor. Eentje waar je zo binnen kunt lopen en die niet zo best is, de andere is het dichtst bij huis. Bij die mevrouw ben ik ook een keer binnen gelopen. Het kwam haar toen niet uit en ik vond haar ronduit onvriendelijk. Geen haar op mijn hoofd die er nog aan denkt het bij haar te laten knippen. Ik rijd in de toekomst nog liever 20 km naar Dorotea. Erg jammer dus van Carina. Haar zoon zou gaan studeren in Sundsvall en ze is meegegaan naar Sundvall en is daar, samen met nog een kapster, een zaak begonnen. Carina had mijn haar van de zomer bijzonder kort geknipt. Te kort naar mijn zin eigenlijk. De eerste maand vond ik het maar niks. De laatste maand begon ik me behoorlijk aan mijn haar te ergeren, alhoewel ik de enige wel leek. Niemand vond mijn haar te lang. Ik besloot maar te wachten tot ik in Oosterwolde was. Nu ben ik geweest en echt waar............als je haar goed zit, voel je je toch wel een stuk beter. Trof ik ook nog een leuke kapster en ze knipt super.

Daarvoor naar mijn moeder geweest. Ik vond dat ze er wel goed uitzag. Wel weer wat afgevallen, dat is duidelijk. Haar haar zag er ook weer beter uit en ze had haar krullen weer terug. Die had ze altijd al van zichzelf, maar de laatste 2 jaar was haar haar futloos en stijl. Ze hebben speciale shampoo gebruikt en het gaat nu veel beter. Toen ik binnenkwam zag ik een blij gezicht. Toch een soort van herkenning. Nu noemde ze me Henk. Dat is de naam van mijn vader. Ik zie het als herkenning, alleen kan ze het niet goed meer benoemen. Verder zat ze lekker haar broodjes omelet te eten. En daarvoor ben ik nu hier. Zijn we hier. Want mijn moeder is er nog, ook al is ze er eigenlijk niet meer. Ze is er eigenlijk niet meer, maar ze is er natuurlijk nog wel. En dus is het fijn om haar te zien!


Mam lekker aan haar broodjes ei

Onderweg naar mijn moeder, kregen we op de Afsluitdijk een lekke band. Eer we stil stonden was hij al zo beschadigd dat hij niet meer gemaakt kon worden. Hij bubbelde helemaal aan de zijkant, zodat je dan binnen de kortste tijd een klapband zou krijgen. Wat een mazzel dat we die lekke band niet onderweg van Denemarken naar huis hadden. Het is winterband die er door Steffen in Denemarken omgelegd is. Onze winterbanden lagen namelijk bij Pia en Steffen.

Dan nog voor blogvriendinnen het volgende: Ik heb een tijd niet kunnen reageren op jullie blogs. Het lukte gewoon niet. Nu heb ik een andere browser geïnstalleerd en nu lukt het volgens mij wel. Dus eerdaags ben ik weer van de partij!

Een mooi weekend!

De beuk erin

Zo, alweer even hier. Een erg goede en gezellige reis gehad, ook de hele weg mooi weer. De tweede dag gingen we op bezoek bij Janneke en Leo, die nabij Linköping wonen (Baasbraal's blog). Janneke had ons uitgenodigd voor de lunch. We moesten 's avonds weer op Funen in Denemarken zijn, dus helaas was de tijd te kort. Jammer, want het was erg gezellig. Nogmaals bedankt Janneke voor de gezelligheid en de heerlijke lunch! Ook bij Pia en Steffen was het weer gezellig en vielen we weer met onze neus in de boter bij deze "zoete inval". Morgen gaan we naar mijn moeder, dat kost altijd een hele dag met het reizen naar de Randstad erbij. Morgen is er een leuke dag voor, omdat wij dan een beetje bijgekomen zijn van de 2100 km. en omdat mijn broer dan avonddienst heeft en dan ook naar mijn moeder komt. Ik kijk er erg naar uit ze te zien.

Na aankomst ben ik maar eens op de weegschaal gaan staan (in Hoting staat er geen) en mijn angstige vermoeden bleek helaas waar, ik ben aanzienlijk aangekomen en baal er echt zo van dat de BEUK ER NU IN IS GEGAAN!!!

Het is steeds zo dat ik in Zweden zo aankom, terwijl mijn eetgedrag niet anders is dan in Nederland. Maar het is toch echt 1 kilo in de maand wat ik aankom. Kom ik aan van de lucht? Alles gaat door het mondje zegt men en dat zal ook wel, maar misschien komt het omdat ik daar zo relaxed ben. Ik weet het niet, maar die kilo's moeten eraf. Het liefst zou ik 10 kilo af willen vallen. Ik moest aan Janneke denken en besloot hetzelfde te gaan doen. Ook ik ben wel 10-14 kg aangekomen toen ik ooit stopte met roken (in 1994), niet omdat ik zoveel ging snoepen, maar omdat mijn stofwisseling gewoon lang niet zo snel ging als toen ik rookte. Die kilo's zijn er nooit meer afgegaan. Op zich was dat niet zo erg, want het stond me eigenlijk wel beter. Het had daar echter bij moeten blijven, maar dat ik niet gebeurd. Je stelt voor jezelf een grens en als die enigszins overschreden wordt, verleg je die grens een beetje. Inmiddels ben ik dus al 10 kilo over die grens die ik me ooit stelde. Wie weet is er iemand die dit leest en die ook wat wil afvallen. Misschien kunnen we elkaar stimuleren door er contact over te hebben en dingen uit te wisselen. Je kunt me dan altijd mailen.

Ik weet zeker dat ik nu van alles vergeet wat ik wilde vertellen, maar dat geeft niks, want dan zien jullie me hier eerdaags weer terug. Tot dan!

 

p.s. Aan Anna Marie, ik kan met geen mogelijkheid een reactie bij je plaatsen, hoe graag ik dat zou willen. Blogger is ergens aan het prutsen volgens mij. Misschien kan je me via deze blog (rechts in het rijtje) je emailadres mailen.

Ja, ja............

alles goed, ik kom snel met een berichtje..............