Pffffffffffffffffff...................

"Nog even Rushy uitlaten" dacht ik om negen uur vanavond. Ik zei tegen Peter dat ik voorbij het huis van Pernilla links de berg op zou gaan. Eenmaal tegen de berg oplopend, zag ik het sneeuwscooterpad waarvan ik dacht dat het uit zou komen op de gruisweg die ik ook vaak met de hond loop als ik de andere kant op ga. Ik had dat pad van die kant ook al een keer een stuk gelopen en wist wel dat het gedeeltelijk erg zwaar was, n.l. moeras met hele hoge pollen gras, vochtige diepten en stukken mos, erg mooi, maar je zakt wel 20 cm. erin weg. Maar goed, vol frisse moed aan de andere kant begonnen in de volle overtuiging van waar ik uit zou komen. Hemelsbreed is het hooguit een kilometer langs de openbare weg, maar ik wist dat het eerst dieper het bos in ging en later weer terug. Het begin was goed te doen, harde ondergrond, wel veel kleine boompjes die lastig waren voor Rush. Toen zag ik in de verte al het moeras, maar we zijn er zwoegend doorheen gekomen. Het leek wel een training en ik bedacht me dat ik dat eens vaker moest doen zo aan mijn hartslag te voelen. Eenmaal weer op ietsje begaanbaardere ondergrond en er van overtuigd dat we nu toch bijna wel bij de gruisweg zouden zijn, lopen we tegen een stromende beek aan. Tja, daar konden we niet over. Wat baalde ik enorm. Ik liep inmiddels in mijn T-shirt, zo warm had ik het. En ik vond mezelf zo stom dat beide mobieltjes thuis lagen. Waarom nou niet een meegenomen. Peter waarschuwde me er laatst nog voor. Stel nou dat ik mijn enkel verzwik, of er gebeurt iets anders. Hoe vinden ze me in 's hemelsnaam? Peter wist wel dat ik de berg op ging, maar niet dat ik zou afslaan naar zo'n slecht begaanbaar pad. Er zat niets anders op dan teruggaan. En wat zo bijzonder is, Rush liep (en loopt altijd op de heenweg, waar dan ook naar toe,) altijd achter me als ze de weg niet weet. Terug loopt ze altijd voor me omdat ze dan wel de weg weet. Ik wilde best snel terug omdat ik dacht dat Peter ongerust zou worden. De terugweg deden we in de helft van de tijd dan de heenweg! Rush liep voor me en kon veel beter inschatten waar te lopen!!! Ik stond werkelijk versteld van dit onverwachte verborgen talent! Ik heb haar erg geprezen onderweg en beloond bij thuiskomst. Eenmaal thuis schoenen en jas aan de kant en een halve liter melk gedronken, ik had nogal dorst. En Rush ging tegen Peter aan liggen die op de bank zat, ze viel als een blok in slaap.
En morgen...........ga ik met Christien naar Hoting. Ze wil het huis n.l. graag zien.........