Op het nippertje

Om een idee te geven wat ons vandaag overkwam, hierboven een foto (gedownload) van een vrachtwagen met boomstammen. Het is zondag, dus vanmorgen een beetje uitgeslapen. Het zonnetje scheen al heerlijk in huis en na een lekker ontbijt, deden we een paar kleine klusjes. Tijdens deze klusjes stelde Peter voor om weer naar Torvsjo Kvarnar (zie 10 augustus) te gaan en daar lekker buiten in het zonnetje weer koffie te nemen met appelgebak (homemade). Dat is een half uurtje rijden. Daarna zouden we nog een uitstapje kunnen maken naar Lycksele (100 km van hier), want dan waren we al een eind op weg. Ik reed naar Torvjo Kvarnar. Maar dat viel tegen, het was gesloten! En dat terwijl Peter zei zeker te weten dat het open was tot 31 augustus. Jammer. Peter wilde nu wel even rijden. Nog geen vijf minuten later hing ons leven aan een zijden draad. Het is een wonder dat we er nog zijn. Het was een erg rustige, bochtige weg. Een grote vrachtwagen met boomstammen (ongeveer als bovenstaand) kwam ons met een snelheid van een idioot tegemoet, daarbij de bochten afsnijdend, dus hij probeerde eigenlijk rechtdoor te rijden om maar zo snel mogelijk te kunnen. Hij ging ook nog enigszins bergafwaarts. Ja, en toen reden wij daar in ene om de bocht. Achteraf ben ik blij dat Peet reed, ik weet niet hoe ik gereageerd zou hebben. De vrachtwagenchauffeur gooide zijn stuur naar rechts en er vloog allemaal boomschors en weet ik veel wat tegen de voorruit. Als we naar rechts zouden uitwijken, zouden we in een diepe brede greppel vallen (voor de sneeuw 's winters). Het scheelde echt een haar en het heeft zeker 10 minuten geduurd voordat mijn hartslag en adrenalinespiegel weer normaal waren. Dit is al de tweede keer dat dit ons overkomt. Het gebeurde ook al een keer in mei, toen was het iets minder angstig dan nu, maar ook heftig. De idioten. Nou deze chauffeur zal ook nog wel even hebben zitten natrillen en naar ik hoop ervan geleerd hebben.
Toen door de bossen en toendra's naar Lycksele. Onderweg zagen we veel veenpluis (2e foto). Zo noemen we het in ieder geval in Nederland. Bij ons is het inmiddels een zeldzaamheid. Ik weet nog dat ik een aantal jaren geleden met Silvia nog speciaal naar een plek in de provincie Utrecht ben geweest om het voor het eerst te aanschouwen. Ik had in het boek van Natuurmonumenten gelezen dat het daar nog voorkwam. Na enige tijd zoeken in dat bepaalde natuurgebied (ik weet nu niet zo gauw meer welk), het gevonden. Nou hier staat nog genoeg veenpluis!!!
Verder zijn we nu een beetje aan het aftellen, omdat we donderdagochtend willen vertrekken. Morgenochtend willen we maaien. Peter wil met de bosmaaier nog verder naar achteren en ik ga gewoon het gras maaien. Dan nog een ruitje maken in de Altan (is soort overdekt terrasje of halletje, hoe je het maar noemen wilt), waar je binnenkomt. Morgen is het ook nog mooi weer, en dinsdagmorgen ook. Gisteren en vandaag waren ook lekker zonnig! De berken beginnen hier al wel een heel klein beetje te verkleuren. De nachten zijn ook wel een beetje fris als het zonnig mooi weer is (dus helder).