Koninginnenstraat...

Drottninggatan in Stockholm, foto van Panoramio

Amsterdam heeft de Kalverstraat, Haarlem heeft de Grote Houtstraat, Leiden heeft de Haarlemmerstraat, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Elke stad heeft zo zijn eigen winkelstraat. Ook Stockholm heeft natuurlijk zo'n winkelstraat en die heet Drottninggatan, oftewel Koninginnenstraat.

Hoe komt de winkelstraat in Stockholm aan deze naam? Het volksverhaal gaat zo...

*****

Lang, lang geleden, toen Stockholm nog een dorp was, had het volk een grote muur gebouwd om zichzelf te beschermen tegen gevaren van buitenaf. Stockholm was toen nog niet zo veilig als nu. Massa’s leeuwen, tijgers en wolven zwierven op het platteland en net buiten de muur leefden vier eenogige reuzen. De reus van het noorden, de reus van het zuiden, de reus van het oosten en de reus van het westen. Deze reuzen waren broers en van deze vier was de reus van het noorden de grootste, de sterkste en de meest enge. Hij woonde op een heuvel met uitzicht op het dorp, keek en wachtte op een kans om aan te vallen.

De mensen van het dorp konden niet aldoor achter de gesloten poorten blijven. Handelaars moesten Stockholm soms verlaten om handel te drijven met andere steden. Bouwers moesten naar buiten om de muren en bruggen van buitenaf te versterken. Herders en veehouders moesten de poorten passeren om de dieren te laten grazen en om voer voor hun schapen en runderen te kopen. Maar het dorp verlaten was een zeer hachelijke onderneming, vaak vielen de mensen in handen van een patrouille van de reus en werden geheel verzwolgen.

De reus van het noorden was niet zo gek op mensen. Hij vond dat ze teveel kraakbeen en botten bevatten. Zijn favoriete eten waren leeuwen. Niet alleen waren zij vet en smakelijk maar hij vond de manier waarop hun manen zijn keel kietelden heerlijk als hij ze inslikte. Maar leeuwen waren zeldzaam, dus moest hij zijn honger verder stillen met schapen. Wanneer de herders het dorp verlieten, liet hij schapen in beslag nemen en at er zo veel als hij kon voordat ze weer terugliepen naar de veiligheid achter de muur. 

De koning van het dorp was hier erg bezorgd over en hij kondigde een wedstrijd aan voor de dorpsbewoners. Wie zou er met het beste idee komen de reus van het noorden te kunnen verslaan? Verschillende suggesties werden gedaan, maar toen ze werden uitgeprobeerd bleken ze niet te werken. Er kwamen geen ideeën meer en de koning werd steeds wanhopiger.

Nu had de koning een vrouw, Drottning Matilda. Drottning Matilda was een slimme vrouw en ze dacht dat ze de oplossing zou kunnen hebben. Ze ging naar de koning en vroeg om een audiëntie.

'Hoe kunnen we dit vreselijke probleem oplossen?' vroeg de koning 'de schapen verdwijnen en de mensen zijn koud en uitgehongerd!' 

'Het is gemakkelijk,' zei Drottning Matilda, 'als hij leeuwen wil, geven we hem leeuwen.'

De volgende dag werkten ze hun plan uit.
Wie kon naaien werd opgedragen zakken te naaien en bosjes goudgeel hooi samen te binden en aan één zijde van de vermomming te bevestigen. Ze kregen ook te horen dat ze een lang touw met een knoop aan het eind aan de andere kant moesten bevestigen. Vervolgens verzamelden ze wat schapen die een vermomming over zich gedrapeerd kregen. Het gouden hooi hing als vermomming voor de koppen van de schapen en het touw hing aan hun achterzijde als zijnde een lange staart. Langs de hoofdstraat van het dorp hadden de dorpelingen met tussenruimte steeds twee schapen aan hekken gebonden en zware stenen onder hun wol geplaatst. De dorpelingen gingen daarna naar hun huizen en sloten zich op achter zware deuren en ramen, de kerkklokken begonnen te luiden. Dit was het signaal voor de poortwachter om de noordelijke poort te openen. De dorpelingen wachtten in spanning af.
Hoog op zijn heuvel was de reus van het noorden bezig met het eten van een koe toen hij zag dat de poort open was en open bleef. "Eindelijk!" dacht hij, "Hier is mijn kans!" en hij draafde de heuvel af naar beneden en over de voetgangersbrug.
Toen hij de poort naderde, zag hij dat het dorp verlaten leek. Het was rustig. Toen kon hij zijn ogen niet geloven! Net binnen de poorten zag hij twee leeuwen vastgebonden aan de kant van de straat. Zo snel als hij kon, stortte hij zich op hen en slokte ze op. 

Hij liep verder langs de straat en zag nog twee leeuwen aangebonden staan, de dieren waren in twee snelle happen verslonden. Tot zijn verbazing zag hij nog twee leeuwen en verder langs de straat nog twee en hij at ze zo snel hij kon. Langzaamaan at de reus van het noorden zich naar het einde van de straat tot de laatste twee als leeuwen vermomde schapen. Maar hij begon zich een beetje vreemd te voelen. Het voelde vreemd, zwaar, alsof hij stenen gegeten had! Maar dat was niet mogelijk, hij had leeuwen gegeten, geen stenen! Hij keek naar de laatste twee leeuwen, die bovenop een houten platform gebonden waren. De reus, nog steeds even gulzig, liep naar ze toe. 

Ten slotte bereikten zijn grote zware voeten het houten platform en mede door zijn toegenomen gewicht kraakten de houten planken en bogen vreselijk door. 

Toen plotseling braken ze en de reus viel! Hij viel heel diep in de rivier met de stroomversnelling eronder. Hij worstelde om zijn hoofd boven water te houden maar het gewicht van de stenen die hij gegeten had trok hem onder totdat hij het uiteindelijk niet kon volhouden en levenloos stroomafwaarts dreef naar open zee.
De mensen van het dorp waren zo blij! De reus was dood!
De koning, ook dolblij, besloot om de straat te hernoemen naar zijn vrouw, voortaan zou de straat 'Drottninggatan' heten en hij gebood de Tsjechische beeldhouwer een standbeeld van een leeuw te maken. Deze lange straat zou de slimheid van de koningin herdenken.
Heden ten dage bestaat de straat nog steeds alsook de beelden. Als je de weg tot het einde volgt, zul je zelfs de stroomversnelling zien waarin de reus is omgekomen.
Dus zo hebben de mensen van Stockholm de reus van het noorden verslagen. 

Maar hoe zit het met de reuzen van het oosten, westen en zuiden?

Nou, dat is een weer een heel ander verhaal. J

Gon