Fettisdagen en zo

Gisteren was het in Zweden Fettisdagen (spreek uit Fett-tisdagen, letterlijk vertaald vette dinsdag), dat is de laatste dag voor het begin van de christelijke vasten. Dit is de aanleiding geweest voor de traditie om op deze dag fastlags- of fettisdagsbullar, met slagroom gevulde bollen of semlor (meervoud van semla) met amandelspijs gevulde bollen te eten. Omdat deze bollen gemaakt zijn van wit meel wordt deze dag ook wel eens Witte dinsdag genoemd. Vroeger was het gebruikelijk om alleen op deze dag (tijdens de vastentijd) deze broodjes te eten. Tegenwoordig zie je ze direct na de Kerst al in de winkel liggen, we aten ze begin februari een keer. Daarom deze keer het recept van SEMLOR op Kokkerellen.

Gisteren kregen we ook een foto van Åke per email van zijn scooter, bij ons achter geparkeerd onder een afdak. Het was er nog flink fris (-16) met sneeuw.

Gisteren ook de paperassen in orde gemaakt om alvast voor ons beiden verblijfsrecht in Zweden te verkrijgen, anders mag je officieel niet langer dan 3 maanden in Zweden verblijven. Die zijn inmiddels onderweg naar het Migrationsverket.

Vandaag, 17 februari, is het mijn moeders 80e verjaardag en zijn we natuurlijk naar haar toegeweest. Ik kwam er weer blij vandaan, want ondanks haar Alzheimer was ze echt jarig. De verpleging had de huiskamer versierd, ze had mooie kleren aan, en gisteren hadden ze zelfs krulspelden bij haar gezet. Ik dacht al: wat zit haar haar "hoog". Dus echt hun best gedaan, dit in tegenstelling tot vorig jaar, toen er uitzendkrachten zaten en we met mijn vader die toen nog leefde en ooms en tantes een beetje weggekeken werden. Deze keer was het juist het tegenovergestelde, er waren vaste krachten gelukkig. Ze heeft veel bezoek gehad, bijelkaar 14 mensen. Dat vind ik best veel, omdat er al veel familie weggevallen is. Het was ook heel leuk binnenkomen. Ze zag me en zei: "Wat ben ik blij om jou te zien!!!" Echt herkenning en dat is niet altijd zo. Soms reageert ze nauwelijks of ze denkt dat ik haar moeder ben. Maar deze keer was ik "onze Gon". Zo noemt ze me sinds ze daar in de Gloxinia (naam van het tehuis) zit. Dat heeft ze toen zo bedacht omdat er ook een medebewoonster Gon heet en dan ook nog haar kamer naast die van mijn moeder heeft met met grote letters GON op haar deur. Dat was best verwarrend voor mijn moeder in het begin. Ze is verwend met mooie lieve kaarten, eau de cologne en heeeeeeeeeel veel bloemen. Veel rozen, heel veel tulpen, potchrysant, azalea, pot met bolletjes en houtstoven, de gezamelijke huiskamer waar mijn moeder en ook de andere bewoners meestal zit(ten) was er feestelijk door. Kortom het was gezellig en ik was blij dat ik er was. Dit is een foto van mijn moeder afgelopen zomer.