Het lootje is getrokken en over Rushy

Tot vandaag kon men nieuwjaar wensen en zou ik onder de inzenders een setje letters GOD JUL verloten. Als ik iets verloot doe ik dat altijd in een hoed van Peter :-). Dus ook nu gingen de briefjes met namen daar in. 

Aan Peter dan ook de eer er een lootje uit te halen. 

Annemieke is de gelukkige. Ik zal contact met je opnemen Annemieke!

Ik wil jullie allemaal erg bedanken voor alle mooie wensen en zeg dan voor de laatste keer dit jaar 'Gelukkig nieuwjaar'!
De pagina met wensen zal ik laten staan tot ongeveer 1 februari. 

En dan had onze lieve Rushy jullie al iets willen verklappen en ik hoop niet dat jullie al te ongerust zijn geworden. Dat was niet de bedoeling. Gelukkig schreef ze aan het eind nog wel dat alles nu weer goed is volgens haar en dat is ook zo, maar ik heb wel drieënhalve dag in de piepzak gezeten en dan ook nog door m'n eigen stomme schuld!

'Kylan är på väg' oftewel 'De kou is onderweg' zei de weervrouw afgelopen weekend in haar weerpraatje op tv. We hadden al een tijdje geen boodschappen gedaan en besloten om dat maandagochtend maar lekker te gaan doen, het was nog niet koud en we zouden lekker inslaan. Lekker de vriezer en de kelder bijvullen.
We hadden ook vlees gekocht en soms zijn de verpakkingen nogal groot en verdeel ik het om het daarna in te vriezen.
Zo had ik dus op een moment een lege vleesbak, zo'n zwarte uit de supermarkt waar onderin zo'n zwart gevalletje ligt om het vocht (bloed) te absorberen. 'Anders vinden de mensen het er vies uitzien', zal de achterliggende gedachte zijn.
Rushy is dan niet weg te slaan uit de keuken natuurlijk, voor haar ruikt dat zalig.
Als ik klaar ben krijgt ze dan natuurlijk altijd een stukje, zo ook nu. Ik pakte zo'n bak en deed er een paar hapklare stukjes in. Ik ging verder met zakjes dichtmaken. Een tijdje later wilde ik de bak opruimen, maar wat gek, er zat bloed op het zeil. Dat kon niet door de hapklare stukjes zijn gekomen en opeens gingen er bellen rinkelen, wat was ik stom geweest! Ze had het absorberende gevalletje, nou zeg maar gerust geval opgegeten!
Ik riep haar en ze kwam gewoon vrolijk aanhollen. Tja, praten kan ze niet. Maar ik wist het zeker, ze had het opgegeten. Laten braken? Ik heb vroeger EHBO voor dieren gedaan en ook nog heel lang mijn kruisjes gehaald, maar om nu die schep zout achterin haar keel te gooien. Ze kon zich wel verslikken, leek me helemaal niks.

Dierenarts maar bellen. 'Heeft ze erop gekauwd?' vroeg de arts. Ik zei dat ik dacht van wel, zo'n ding kan niet zomaar naar binnen, maar ja, ze krijgt het heus niet aan flarden. 'Kan ik haar gewoon eten geven, of juist niet? Wat moet ik doen?'
'Gewoon eten geven, des te eerder komt het eruit, we moeten afwachten, we kunnen nu niets doen.'
Ik was helemaal van slag, mijn handen zaten vast en ik kon aan niets anders meer denken. Wat als het aan haar maagwand vast zou plakken, of de doorgang naar de darm zou afsluiten, of in haar darm vast zou komen te zitten of erger, er doorheen zou prikken!
Internet, lezen op internet. Nou, daar heb ik dus wel tips vanaf gehaald, bijv. drie maal daags olijfolie geven om de boel niet hard te laten worden en enigszins te laxeren.
Maar ik kwam ook veel dingen tegen, doem scenario's zeg maar! Ik had dagen zenuwen in mijn maag en sliep slecht. Alles wat ze anders deed dan anders deed me schrikken. Naderhand denk ik wel dat zij mij heeft aangevoeld, mijn stemming, en daardoor ook wat timide was. Goed ze mocht niet alleen buiten, alleen met mij samen, zodat ik de drolletjes in een poepzakje kon doen en in de garage kon onderzoeken.
Steeds moedelozer werd ik als het alleen maar poep was, maar ja, dat was natuurlijk wel een teken dat de boel niet gestremd was ergens onderweg.

Tot gisterenavond, drieënhalve dag later. Ik ben nog nooit zo blij geweest met een hondendrol :-). Het was geen gewone, nee, er zat een stuk plastic in. De dagen ervoor had ik alleen vezels aangetroffen, vermoedelijk het spul dat moet absorberen, het spul tussen de twee laagjes geperforeerd plastic. Zocht ik steeds naar iets zwarts, het plastic was wit en het was maar één helft. Maar ik was zo blij, zo blij, Peter ook en Rushy werd helemaal uitgelaten door onze stemming, ha, ha. We hebben het even gevierd. Maar ja, er moest nog een tweede stuk komen. Ik zat er inmiddels wel minder over in. Vanmorgen niets. Vanmiddag zocht ik dus weer naar een wit stuk, ik dacht dat het plastic geverfd was geweest en in Rushy daarvan ontdaan was. Vanmiddag kwam er nog zo'n stuk, maar nu was het zwart.

Plastic handschoenen aan en gewassen in de garage
om het jullie te kunnen laten zien.
Als je op de foto klikt kun je in de linker haar tanden zien :-)

Joepie, Rushy is weer helemaal plastic vrij en ik heel blij! Ik zag haar in gedachten al op de operatietafel, want ja, op internet had ik voorbeelden gezien van operaties bij honden met ongewone zaken in de darmen. Wat die beesten allemaal niet opeten zeg! Tot grind aan toe. Maar ja, Rushy wordt 1 juni 15 jaar en heeft ook nog wat overgewicht, als zij onder het mes zou moeten zie ik het somber in. Ze (het asiel) hebben haar nog gesteriliseerd toen ze 9 was, vlak voor wij haar kregen. Daarna is ze dikker geworden.
Nu beweegt ze niet meer zo heel veel, heeft een versleten gewricht in haar linker voorpoot en heeft daar pijnstillers voor. Ze loopt wel normaal.
Ze merkt dus heel duidelijk dat de stemming hier weer oké is, vanmiddag was ze door het dolle buiten en leek wel helemaal geen versleten gewricht te hebben. Ze vond de versgevallen sneeuw zo leuk!
Een echte diehard, ja, een echte terriër :-).

Tot volgende keer, dan zal ik het hebben over de ijsberg van mijn (overleden) vader.

Heel iets anders dus.

Gon