Hälsocentral Hoting (voorjaar) met daarin o.a. de Apotek
Maandagavond, 23:17 u, -22°C, helder en droog.
Vanmorgen wilde ik de auto starten om naar de Apotheek en de supermarkt te gaan. Hij deed het niet. Het is een diesel, dus nog maar eens voorgloeien, en nog eens. Hij deed alleen maar "tik, tik, tik, tik............" als ik de sleutel omdraaide. "Het kan de accu toch niet zijn?" dacht ik, die is n.l. splinternieuw. Dat heeft Peter opzettelijk gedaan, omdat hij ook wel weet dat kou een hoop vergt van een accu. Ik ben even naar Åke gelopen, omdat ik in eerste instantie dacht dat het misschien de blockheater was die in Nederland niet goed is aangesloten. Åke pakte een accu uit zijn souterrain, startkabels, een ampèremeter en een zaklantaarn. Hij keek naar de heater en zei dat dit de enige mogelijkheid was bij deze auto om een heater aan te brengen. Als het op de ideale manier zou moeten zou het hele motorblok eruit moeten, er is gewoon zeer weinig plaats. Maar het lijkt alsof de heater het water niet rondom verwarmt, alleen aan het begin. In Nederland verwarmde hij wel alles, zelf getest, maar ja bij + 5 graden C. Hij heeft een vriend die monteur is en die wil er wel naar kijken morgen. Hij dacht niet dat de heater het probleem was van het niet willen starten en sloot de ampèremeter aan; ja hoor, hartstikke leeg. Peter had hier in september nog een oplader gekocht, dus die aangesloten. Morgen zal hij het wel weer doen volgens Åke. Laten we het hopen. Later ging Åke nog even met de andere buurman Clas bij onze auto onder de motorkap kijken. Daarop kwam Åke me zeggen dat ik mijn jas weer aan moest doen, want dat Clas met me naar de Apotek en de ICA zou gaan. Dit omdat ik hem had gevraagd of de Apotek lunchräst had. Ik wilde maar gaan lopen, je moet wat, en dat is niet zo erg, maar wel als je voor een gesloten deur komt, vandaar. Ik kon hier werkelijk niet over uit dat Clas met me naar het dorp wilde gaan! Clas hoefde zelf helemaal niet in het dorp te zijn! Hij ging speciaal voor mij, zodat ik de "tweede huid pleisters" voor Peet kon halen. En daar zat ik dan in de auto bij onze buurman die in het begin niet veel van ons leek te moeten hebben. Hij spreekt alleen Zweeds, dialect nog wel. De vorige bewoners van dit huis had hij zien opgroeien, althans Bosse, de vader dus en zijn kinderen. Bosse is n.l. ca. 50 jaar en Clas is 70. Dat zou je absoluut niet zeggen dat hij al 70 jaar is. Het is een zeer kwieke man. Hij ruimde voor Bosse altijd al sneeuw, maar voor ons wilde hij dat niet doen had hij tegen Åke gezegd. En nu ruimt hij iedere dag de sneeuw hier en rijdt me naar het dorp. Ik ben er echt gewoon een beetje door geroerd. Een gesprek is nauwelijks mogelijk. Maar als ik zeg dat ik alles zo mooi vind met de sneeuw, begrijpt hij me en beaamt het heftig. Hij zegt me dat zijn zuster daar loopt als ik uit wil stappen bij de supermarkt, nadat we al bij de Apotek zijn geweest. Ik loop naar haar toe en stel me voor als de buurvrouw van Clas, ik probeerde het in het Zweeds en dat begreep ze wel, maar ze ging toch in het engels verder. Kon ik haar mooi zeggen dat haar broer zo enorm aardig was om mij even hier te brengen omdat onze auto het niet doet. Toen ik op de terugweg aan hem vroeg of zijn zuster bij hem logeerde, begreep hij me en beaamde het. Hij vertelde dat ze in Uppsala woont. Hij zette me helemaal voor de deur af en ging toen naar huis, en daarna sneeuwruimen. Ik vermoed dat de ommekeer bij Clas is gekomen omdat wij de sleutels van ons huis aan Yvonne hebben gegeven. Yvonne is de zuster van Bosse en dus ook hier opgegroeid. Ze mocht van ons in de gastenstuga als ze dat wilde en dat heeft ze, toen wij gewoon in Nederland waren, in oktober ook een weekend gedaan met twee van haar zonen. Ze is toen ook bij Clas en Åke & Wiveka op bezoek geweest. Komende zaterdag gaan we naar haar toe in Ås, dat is vlakbij Östersund, zo'n 150 zuidelijker. Ik email zeer regelmatig met haar, zeg maar zo eens per week. Ik hoop dat de auto het doet als we naar Yvonne en haar familie gaan. Ze verheugen zich zo op onze komst. Volgens Åke heeft de accu hard moeten werken op onze reis naar hier, en dat is ook zo. Zeker het laatste stuk toen een deel - 24 graden was. Maar we hebben daarna nog een keer een redelijke afstand gereden zonder het kacheltje van Rush te gebruiken, want zij bleef toen thuis. Maar ja de kachel voorin wel, als ook de lampen, radio. Maar goed, Peter heeft zijn pleisters en hopelijk geneest het nu snel. Ik hoop dat hij morgen zijn prothese aan kan en dat dat goed gaat.
Maar die buren hier deden me weer aan dat bekende spreekwoord denken van die verre vriend en die goeie buur..........
