Södermanland

We zijn gisteren aangekomen in Rinkesta bij Helen's B&B. We hebben hier altijd een appartement voor onszelf waar de hond ook mag. Ideaal. Rush was ook erg blij toen ze hier gisteren uit de auto sprong, zo van "Oh wat leuk dat we hier weer zijn!" Vandaag hebben we hier eens wat rondgekeken in de omgeving ten westen van Stockholm dat op een uur rijden ligt. Het kustgebied buiten Stockholm bestaat uit ongeveer 24.000 rotseilandjes, die scheren worden genoemd. De scheren zijn de reden dat veel inwoners van Stockholm een bootje hebben. Op de scheren zijn ongeveer 50.000 buitenhuizen gevestigd. Maar de mensen uit de stad hebben ook in deze omgeving vaak een fritidshus. Stockholm zelf is ook op eilanden gebouwd. Je kunt dus vanaf zee hier komen, tussen alle rotseilandjes door. We hebben hier was plaatsjes bezocht die aan dat grote binnenwater liggen. We kwamen veel buitenhuisjes tegen.

Het was goed dat we hier een dagje waren voor we verder gaan, want we waren allebei best wel moe. Vandaag kwamen we om vijf uur hier terug. Peter had behoefte aan een "little nap". Ik knap daar meestal niet van op en besloot lekker met Rush te gaan lopen. Het weer was nog zo geweldig mooi. Het is hier een landbouwgebied. Voornamelijk akkerbouw, maar ook wel een beetje veeteelt. Dit wordt afgewisseld met veel bos.Ik las laatst dat hier al zo'n 5000 jaar akkerbouw wordt bedreven. Het land is ook pas 10000 jaar van de ijskap verlost. Maar goed, ook een mooi landschap dus. Heerlijk om te wandelen. Een uur lang en maar één auto tegengekomen. Daarna Rush eten gegeven en op de kamer gelaten. Ze is dan altijd braaf. Wij zijn in Ärla wat gaan eten.





Rechts op de foto zie je het witte lage gebouw, dit is de B&B. Dit is een voormalig bijgebouw van het Rinkesta slot helemaal rechts. Ik heb daar vorig jaar al eens een foto van geplaatst. Het is een bijzondere plek. Het slot is al eeuwen oud.

Deel van een boerderij.
Morgen naar Pia en Steffen in Denemarken.

Nattigheid

Deze dame voelde al zo'n dag of twee "nattigheid". Ze merkt absoluut aan mij dat er iets op handen is en waarschijnlijk weet ze ook wel wat. Ze blijft maar liever en denkt twee uur voor vertrek: "Ik ga lekker op haar bed liggen, dan hoef ik misschien niet mee!"

Hoting vandaag

Al een poosje wilde ik naar een grafveld op een schiereiland hier vlakbij. Het schiereiland is ongeveer een kilometer lang en zo breed als een Hollandse dijk. Maar dan loop je in de natuur. Het grafveld is aan het einde. Er liggen graven uit ca. 900 - 1100 na Chr. de tijd van de Vikingen. Ik zal jullie alle bordjes besparen, maar daarop was te lezen dat ze van alles meenamen in de graven. Bij ieder graf stond een blauw paaltje, anders zou het net zo goed een zwerfkei met mos kunnen zijn geweest. Toch bijzonder er even te zijn. Het is het meest noordelijk gevonden grafveld uit die tijd.

Mooi weer en mooie uitzichten vanaf het schiereiland.


Zulk mooi weer dat Peter besluit nog even op de quad te stappen en gelijk heeft hij!


Zomaar een straat in Hoting (dorp).

Hier verzamelt SCA boomstammen. Het is aan de andere kant van Hoting. Hier gaat alles op wagons en dagelijks gaat er een enorme sliert wagons naar Sundsvall (kust Botnische Golf). Door de zon is het moeilijk te zien, maar er liggen hier boomstammen zo ver het oog reikt. SCA en Norrskog zijn hier de grootste bosbouw- maatschappijen. Eigelijk is SCA een papiergigant. In Sundsvall staan cellulosefabrieken.

Links staat al een sliert wagons klaar voor morgen (maandag).

Nog één dagje hier morgen. Dinsdagochtend gaan we rijden. We blijven 2 nachten bij Helen in Rinkesta slapen. Mooi weer, herfstkleuren, daar eens even lekker rondkijken. Dan naar Pia en Steffen in Denemarken. Daar kunnen we dan maar één nacht slapen, omdat ze de 2e nacht die we zouden willen volgeboekt zijn ivm een feestje. We zien wel of we dan Funen nog gaan verkennen en ergens anders slapen of dat we zoiets hebben van...........en nu rijden we maar door naar Nederland.
Alvast bedankt trouwens voor alle leuke en lieve "goede reis" -wensen die jullie stuurden via sms, mail, kaart.

Dubbel

Deze mooie kaart, oftewel dit kleine kunstwerkje,

kregen we laatst van Lia en René uit Kolhorn.

Dubbel, met dubbel wil ik zeggen dat het dubbel is dat we naar Nederland gaan. Aan één kant wil je niet, maar aan de andere kant wel weer graag. Je vindt het hier zo fijn dat je hier prima zit, aan de andere kant is het heel leuk weer familie en vrienden te zien. Ik kan iedereen opnoemen die ik graag wil zien, maar de personen die dit betreft weten het zelf wel denk ik zo, en natuurlijk wil ik dolgraag mijn moeder zien, en mijn broer natuurlijk. Mijn moeder pas nog aan de telefoon gehad. Het was een klein succesje want ze herkende me even en dan ben ik al weer erg blij met het gesprekje. Ik ben goed op de hoogte gehouden hoe het met haar gaat. Door Wim natuurlijk en door Rie Bakker. Ook heb ik wel met de verpleging gemaild en gebeld. Rie Bakker gaat altijd met Barbara Huson en Ief Kolkman naar mijn moeder, zo eens in de drie weken ongeveer. Ze nemen dan iets lekkers mee voor bij de koffie (voor alle zes de bewoners die in de wooneenheid leven, mijn moeder is één van de zes). Als ze zijn geweest krijg ik daarna altijd een leuke uitgebreide mail van haar waarin ze verslag doet. Bijv. dat mijn moeder goed geluimd was, of dat haar haar zo leuk zat en dat ze niet van de koekjes af kon blijven (dat is altijd zo). Of over Gon (ook een patiënt, was in het begin erg verwarrend dat die ook Gon heet) die weer eens ondeugend was. Ja, dat is een mooie hoor. Ze heeft het ook altijd op Peter voorzien. De mail van deze week ging ook over de mensen van de kinderboerderij die er weer waren. Die komen af en toe en nemen dan konijnen en cavia’s mee, zodat de mensen ze op schoot kunnen nemen en aaien. Nou dat is echt iets voor mijn moeder, was altijd dol op dieren. Kortom, ik ben erg blij met die mailtjes van haar! Dat mag wel eens gezegd worden. Maar eerdaags kan ik mijn moeder weer eens lekker knuffelen. Kijk er erg naar uit.
Dit bericht had ik gisteren al geschreven (natuurlijk niet exact hetzelfde), maar het was klaar en toen ik het publiceerde was het weg en kon ik met geen mogelijkheid meer in Blogger komen. Dacht dat het aan Google lag, maar vanmorgen was het nog net zo. Ik had al zo lopen piekeren hoe het nou toch zou kunnen komen als het niet aan Google zou liggen. Ik bedacht me dat ik de Cookies (Temp internet files) maar eens moest verwijderen, kan geen kwaad en wie niet waagt die niet wint. En warempel het hielp direct. Gelukkig, ik moet er niet aan denken dat ik niet meer in mijn blogs kan werken. Het verhaal neemt nu een iets andere wending omdat ik gisteren schreef wat we vandaag zouden gaan doen en dat hebben we nu al gedaan natuurlijk. We zijn nog een keer door “Tåsjödalen” gereden (letterlijk vertaald “het Teenmeerdal”). Tot Norråker (= 50 km heen en 50 terug). Wilden we nog even mee afsluiten, nu met de mooie herfstkleuren. En het was zulk prachtig weer. Bij de Lanthandel daar lekker brood gekocht en beleg, heerlijk plekje aan het meer gevonden en daar gepicknickt. Ik zet hieronder een kleine fotoreportage.
Gisteren was Yvonne hier. Gezellig geluncht. Ze was ook nog even naar het dorp geweest en zou daarna nog Lingon gaan plukken hier in het bos. Ze kwam zeggen dat ze geen Lingon ging plukken want ze was bang. Ze had gehoord dat de dag ervoor er een beer met twee jongen was gezien hier aan de Tornvägen, nabij het riviertje waar ik iedere dag met de hond heen ga. Er reed iemand met een auto, zag de twee jongen, stopte en keek vertederend. Maar aan de andere kant van de weg stond moeder beer en die werd agressief tegen de auto omdat die tussen haar en haar jongen stond. Ik moet zeggen dat ik er overdag nog rustig heen ga, maar ’s avonds loop ik inmiddels toch niet echt lekker meer in het donker. Weet iemand hoe laat beren gaan slapen, ha, ha. Om een uur of tien slapen ze toch hoop ik? Van mij mogen ze nu in winterslaap dan!

Groeten..........

Nog even

Nog een paar dagen hier. We zijn er weer druk mee. Er moet best veel gebeuren als je je huis twee maanden achterlaat. In die periode gaat het ook sneeuwen en vriezen, dus alles moet winterklaar. Volgende week wordt er al -2 verwacht, dus planten in potten e.d. kunnen net zo goed weg. Een paar die nog heel mooi zijn heb ik aan Clas gegeven, op zijn veranda staan ze beschut en dan heeft hij er nog even plezier van. De gastenstuga is winterklaar, alles afgetapt, antivries in de afvoeren, en zo. De groententuin is helemaal leeg. De aardappels staan in de "kelder" en de uien ook. De groenten hebben we allemaal opgegeten, al een tijdje geen groenten gekocht, nou ja, zo af en toe ter afwisseling, of als toevoeging van roerbakken. We hadden erg veel worteltjes, onze ogen moeten er wel op vooruit zijn gegaan, ha, ha. Snijbiet ook veel, daar kan je nog best mee variëren. In een hartige taart, gewoon gekookt, als stampot (zoals andijvie). We hebben 30 kg. vogelvoer gekocht voor de winter. Er liggen in de supermarkten nu hele bergen van die grote zakken van 15 en 25 kg. Gemengd, of zonnepitten. Gelijk maar gekocht, want vorig jaar januari was er in Hoting en in Dorotea niets meer te koop. Van allebei één en doorelkaar gedaan in afsluitbare kratten. Vorig jaar heb ik toen maar parkietenvoer gekocht, maar dat is wel een dure kwestie dan. Daar moet je hier rekening mee houden, er wordt éénmaal ingekocht (zo ook met bijv. potgrond in het voorjaar) en op = op. En nu maar hopen dat de vogels niet weer allemaal bij Clas blijven omdat ze daar al verwend worden als wij aankomen. We hebben van de week een vogelhuis neergezet en wel zo, dat we het overal vandaan kunnen zien, aan de voorkant dan. Er ook zaad in gelegd (echt in het huis, maar ook wat op het "balkon" om ze te lokken) om ze alvast te laten zien dat het huis niet eng is. Eénmalig dus. Binnen één dag was het enorm druk met koolmezen, groenlingen en boomklevers. Mooie vogels die boomklevers. Binnen één dag was het huis helemaal leeggegeten! Toch wel een halve liter voer. Zo leuk hoe ze door de "raampjes" naar binnengaan, er met een zonnepit uitkomen en die op het "balkon" open "timmeren" met hun snavel, de zonnepit stevig tussen de pootjes. Het vogelhuis was een zeer vervallen vogelhuis. Toen Peter met zijn prothese zat en zo en alleen maar kon zitten, heeft hij het in de werkplaats helemaal gerestaureerd en geschilderd.

Morgen komt Yvonne vanuit Östersund om ons gedag te komen zeggen. Wat enorm aardig! Ze mailde dat we gelijk met de vogels zuidwaarts gaan, wel leuk gevonden. We zijn afgelopen week nog naar Kerstin geweest, gewapend met een wortel-walnootcake. Ze mailde vandaag dat de cake op was. Ze heeft veel last van haar arm nadat de stalen pen (die er altijd in moet blijven) erin gezet is. Ook nog maar zo'n cake voor Clas gebakken die al weer beloofde het groententuintje voor de winter nog een keer om te ploegen! Vandaag kwam ook Steffen om te vragen hoe we de garagedeur precies in de carport willen hebben. Hij dacht dat het wel klaar zal zijn als we in december hier weer komen. Ook kwam van de week de schoorsteenveger. Ben zo blij dat hij nog is geweest. Zo ga je toch veel prettiger het stookseizoen in eerdaags. Bestelde hem al begin augustus per email, maar maakte de fout te schrijven wanneer we weer naar Nederland gaan. Ik schreef toen 20 september (omdat ik dat toen nog dacht). We hoorden helemaal niets. Hij belde van de week op op ....... 20 september met de vraag of we nog in Hoting waren. Dat is een van de dingen die we wel geleerd hebben hier: ............ zeg nooit wanneer je weg gaat, dus wanneer het klaar moet zijn, want het is dan altijd echt op de valreep klaar. Altijd. Ook met mijn auto winterklaar maken, dus motor- verwarming, verschijners en winterbanden. Al in mei naar Lennart gereden, hij schreef alles op, maat banden, type motor ivm de verwarming en zo. Een maandje later gingen we eens langs om te vragen of alles er al was en dus voor een afspraak. Nee, hij had nog niets besteld, want we gingen toch nog niet weg??? Later heeft hij zelfs Åke gebeld of hij even naar het type kon kijken omdat wij niet thuis waren, hij was het briefje kwijt. Weer een maand later belde hij of ik nog eens langs kon komen, hij wilde toch zelf de motor nog een keer zien, want het kwam erg nauw, in de C3 kunnen verschillende typen motor zitten. Wij weer langs. Het is dat hij zo aardig en ontwapenend is altijd, en niet duur, maar anders ........... ha, ha. Wel vandaag is de auto klaar. Maar toen ik weg wilde rijden startte hij niet. Na 10 minuten zoeken bleek dat hij glykol (= antivries) had gemorst op de startmotor, nou op het riempje dat daardoor glad was geworden en slipte. Zonder auto weer terug. Morgen heeft hij het weer voor elkaar zei hij. Nou ik ben weer aardig op dreef met vertellen en weet nog veel meer, maar ik stop er even mee anders wordt het bericht veel te lang. Tot gauw!

Herfst II

Hieronder een mooi herfstverhaal / sprookje, om in de stemming te blijven, want we kunnen er toch niet meer omheen.....
Het is HERFST.....

Een herfstverhaal over gele, rode en bruine vallende blaadjes.

Heel lang geleden, toen de aarde nog niet zo lang bestond en de bomen altijd groen waren, ging een man op weg naar het noorden.
De middagzon scheen op zijn rug en hij trok over bergen en rivieren, door bossen en woestijnen, tot hij in een prachtig sprookjesland kwam.

Het was ongelooflijk, daar kwam de zon maar een heel klein stukje boven de horizon en ging hij heel vroeg weer onder, maar onder zijn stralen werd de wereld in allerlei kleuren gezet.
De bomen hadden de meeste kleuren.
Ze waren niet altijd groen, zoals bij hem thuis in het zuiden, nee, ze schitterden in verschillende kleuren geel, rood en bruin.
In de verte staken de bergen er boven uit, die blauw waren met toppen wit van de sneeuw.

Toen de man na enige tijd terugging naar het zuiden en aan de mensen uit zijn dorp vertelde wat hij gezien had, wilde niemand hem geloven.
"Dat is een sprookje," zeiden ze tegen hem en ze lachten hem uit.
"De bomen zijn toch nooit geel, rood en bruin?!"

"En toch is het waar. Ik heb het met mijn eigen ogen gezien," zei de man. "Als jullie me niet geloven, ga dan zelf kijken." Maar de dorpsbewoners waren gemeen, en zeiden: "Als je wilt dat wij je geloven, ga dan zelf nog een keer en neem dan een tak van zo'n rode, gele en bruine boom mee."
"Dat zal ik doen," zei de man en hij ging opnieuw de lange weg naar het noorden.

Er was een hele tijd voorbijgegaan, en de man was nog altijd niet terug. De mensen waren hem al bijna vergeten. Maar op een dag werden ze aan hem herinnerd.
In het dorp kwam een prachtige gekleurde vogel aanvliegen die in zijn snavel een tak met gele, rode en bruine kleuren had.
De vogel wierp de tak in een boom en op hetzelfde ogenblik werd de boom helemaal geel, rood en bruin.

De gekleurde vogel was de man die naar het noorden was gegaan.
Toen de mensen allemaal kwamen kijken, krijste hij, alsof hij hen uitlachte en hij vloog weg.
Maar de tak met de herfstbladeren liet hij liggen.
Vanaf die tijd verloren de bomen in de herfst gele, rode en bruine blaadjes.....

Recept

Herfst in Hoting

Nieuw recept op Kokkerellen: Wortel-walnoot cake.

Kalkmeisje

Eens stond dit meisje bij mijn ouders, nu is ze met ons meeverhuisd naar Zweden en mocht ze in de maand mei naar buiten. Ze zit naast de cupido (eveneens van mijn ouders) bij de trap naar de voordeur. In mei had het meisje nog tien tenen, die zijn in een paar maanden helemaal afgevreten. Welk dier(tje) heeft er hier een kalkgebrek of een slechte smaak? ha, ha. Cupido is wat dat betreft ongedeerd, maar ja, die is dan ook van zeer oud beton.

Onderstaande krans maakte ik een paar weken geleden van lijsterbessen. Hij was toen enorm mooi, al vond ik hem niet zo mooi op de voordeur staan, het oranje en rood is niet mooi bijelkaar. Daarom ook heb ik er toen geen foto van geplaatst. De vogels vonden het waarschijnlijk ook niet mooi, maar wel lekker. Je ziet precies welke ze het gemakkelijkst kunnen pakken. Als we in december terugkomen zal hij wel helemaal kaal zijn, wat zeg ik, misschien is hij al kaal voor we vertrekken!

Hieronder het meisje in mei, nog met 10 tenen!

Herfst

Dit plaatje komt uit het boekje Herfst van Rie Cramer.

Herfst kom uit de serie Lente, zomer, herfst en winter.

Het is voor mij pure nostalgie, ik word altijd vrolijk van deze boekjes en van de tekst en plaatjes erin.

Mijn moeder heeft ze vroeger zo vaak aan me voorgelezen dat

ik ze op 4 jarige leeftijd allemaal uit mijn hoofd kende!

Ten eerste even een bedankje voor jullie lieve mails i.v.m. het vorige bericht over onze hond. Ze doet het op het moment prima, je zou zeggen dat er niets aan de hand is. Ra, ra, ra. Eerdaags eens zonder pijnstiller kijken. Houd jullie op de hoogte. De afgelopen week vallen er de nodige buien, dat kon niet echt kwaad. Veel wind is er niet. Er zijn ook zonnige momenten en dan is het prachtig herfstweer. Een graad of 12. Het is erg mooi om nu te rijden. De 's zomers zo groene bergen zijn nu gemêleerd van kleur. Lijkt 's zomers alles den en spar, nu zie je pas hoeveel loofbomen er ook tussen staan. Prachtig, veel geel van de berken nu. Sommige zijn al kaal, sommige nog groen, de meesten er tussenin, geel dus. De wilgen zijn ook nog groen, de lijsterbessen beginnen rood te kleuren.

Gisteren sprak ik met Eric. Eric is de man van het fritidshus verderop. Ik heb geloof ik wel eens een foto gepubliceerd van zijn rode huis. Het is een erg charmante oudere man. Erg aardig. Hij was zijn auto aan het inpakken, zei hallo en kwam naar me toegelopen. Hij had me onlangs al eens verteld over zijn schoonzoon Wim, die ook uit Holland komt. Al 20 jaar met zijn dochter getrouwd. In Zweden spreek je de V uit als een W. Als ook de W. In het telefoonboek staan namen die beginnen met een V en met een W dan ook gewoon doorelkaar. Hij vertelde dat hij vroeger moest lachen om Wim zijn naam omdat het hem aan het schuurmiddel Vim deed denken. Ja, begrijpelijk dan hè voor een Zweed. Ze noemen Wim dan ook Willem. Eric is erg gesteld op zijn schoonzoon. Eric en ook Willem met zijn vrouw wonen in Örnsköldsvik, dat is aan de Botnische Golf kust. Daar breek je je nek over over die plaatsnaam. De Zweden zelfs hoorde ik laatst. Zelf korten ze dan ook bijna altijd de naam af als Övik (Euwiek). Later die dag spraken we Clas. Clas verlangt alweer naar de sneeuw zei hij. Nou, daar hebben wij nog geen last van. Eerst maar eens de herfst. Eerst hier, dan in Nederland. Twee keer voorjaar en twee keer najaar hebben wij op deze manier. Helaas geen twee keer zomer, ha, ha. Ik wil de zomer nog best even vasthouden, maar er zit niets anders op dan het te laten komen zo het komt en weer meer naar binnen te trekken. De houtketel gaat alweer een half uurtje per dag aan, dan hebben we heet water (boiler kan dan uit) en het huis is 24 uur behagelijk. Straks weer lekker door de gevallen bladeren lopen en schoppen met waterdicht schoeisel en jas. Kom maar op herfst!

Djursjukhus

Dierenziekenhuis Östersund.

Achteraf denk je, ja ze is al een week wat minder vrolijk, gaat wat minder op de bank liggen, meer in de mand op de grond, maar gisteravond werd ik pas echt ongerust omdat ze soms lag te gillen van pijn. Ik kan daar helemaal niet tegen, vind het vreselijk zielig en denk "had ik het zelf maar." Het gaat je door merg en been. Eigenlijk dachten we gelijk aan kiespijn. Zo bijster goed is haar gebit niet. Vorig jaar hebben we het helemaal laten schoonmaken en 2 kiezen laten trekken, maar het tandvlees ziet soms wel rood. Maar goed, ik zat er de hele avond over in en heb op internet zitten zoeken naar alle dierenartsen in de buurt. Alvast telefoonnummers opgeschreven. De wekker op 07.00 uur gezet, omdat je vaak al vanaf half acht kunt bellen. Ik had besloten naar Strömsund te gaan, 50 km zuidwaarts. Ik kreeg een antwoordapparaat en begreep dat ik vanaf 08.00 uur kon bellen. Dan eerst Rush maar uitlaten. Bij de watertoren ging ze zo op de grindweg liggen, en gillen, gillen, en bijten in haar riem. Het teruglopen naar huis leek wel een slow motion. Weer gaan bellen met Strömsund. Nee, alleen de salon is open, de arts heeft deze week vakantie. Nou ja zeg en nu is het de tijd van de jacht, tijd dat honden ook gewond kunnen raken, nee dat snap ik niet. Ze adviseerde Hammerdal te bellen, 80 km. zuidwaarts. Deze mevrouw kon geen "kies trekken" meer tussen de afspraken proppen, morgen wel. Ik kon wel janken. Verder zoeken, Dorotea kon ik niets vinden, daar zit denk ik 1x per week een arts uit Åsele of Vilhelmina. Åsele gebeld, antwoordapparaat, geen dienst, geen nummer voor dringende gevallen. Vilhelmina gebeld. Deze mevrouw nam op, maar kon niet helpen. Ze had dienst om bijv. naar paarden te gaan of ander groot (wild) vee. Ze vroeg wel wat er aan de hand was en zei me dat terriërs "diehards" zijn en niet gaan gillen bij kiespijn. Er zou iets ernstigers aan de hand kunnen zijn en ze adviseerde dringend om naar Östersund te gaan en gaf me het telefoonnummer. Ja, dan krijg je dus voor de zoveelste keer een antwoordapparaat. Dit keer moest ik 2x bellen om het helemaal te begrijpen. Je moest je telefoonnummer intoetsen dan zou je worden teruggebeld. Jeeeeeeeeetje!!! Inmiddels was het half tien en ik kreeg niks door m'n keel door het hele gedoe. Om 10.40 uur werd ik teruggebeld en kreeg een afspraak voor half één, dit ivm met de reistijd; Östersund is 150 km. zuidwaarts. Goed, daar aangekomen om vijf voor half één, aangemeld en om vijf over half één weer naar buiten, want het kon nog wel minstens een half uur duren. Kwart over één aan de beurt. Onderzoek door dierenarts Sara (er zijn daar 8 dierenartsen, ze zijn dan ook open van 07.00 - 22.00 uur). Ik mocht haar gelijk. Nee, het gebit kon het niet zijn, zag er best goed uit voor een hond van elf, alleen een beetje ontstoken tandvlees. Ze leek pijn te hebben aan de linker flank. Bloedonderzoek en röntgenfoto's. Eén op haar zij en één op haar rug. Aan de laatste weigerde ze mee te werken, we moesten haar met z'n 3-en vasthouden. Is natuurlijk ook een vreselijke houding voor een hond en deze houding duidt natuurlijk ook onderdanigheid aan, vandaar. De laatste foto moest dan ook nog een keer over. Toen een poosje wachten en toen kwam Sara weer in het spreekkamertje. Alles was goed. Prima zelfs. De bloedtest was heel goed, op de foto's niets te zien. Misschien heeft ze zich bezeerd of een spier verrekt. Pijnstillers mee in druppelvorm. Moet je halen bij de apotheek. Die zat op 1 minuut rijden, dus dat viel mee. Al met al waren we om half zes thuis. In Östersund stond een Thai takeaway. Dus lekker niet koken vanavond. Het was nog erg lekker ook. Rush is vanavond alweer aardig vrolijk. Om zes uur gelijk druppels door haar eten gedaan. Moet 1x daags. Zal nu wel lekker slapen. Vannacht werden we ook een paar keer wakker van haar. Nu maar hopen dat het inderdaad zoiets is. Over een week stop ik eens een dag met de pijstiller en dan maar eens zien. Ze moet ze eigenlijk 10 dagen, maar omdat we naar Nederland gaan eerdaags wil ik weten of ik nog bij moet halen bij de apotheek hier in Hoting. Zij zal het moeten bestellen en dan duurt het 2 dagen. Nou 320 euro armer gemaakt bij het djursjukhus (jammer dan, kan me niet veel schelen, dier gaat voor!), maar nu wel wat geruster. Welterusten!

Van hout

Vandaag is het mijn vaders geboortedag, hij zou dus jarig zijn geweest vandaag. Steeds als we naar Rossön rijden zie ik in mijn ooghoek achter de bosjes iets dat op houten poppen lijkt. Precies zoals mijn vader ze wel maakte. Gisteren dan eindelijk gestopt, ik wilde eens zien of het was wat ik dacht. En ja hoor! Mijn vader maakte er ooit een die hemzelf moest voorstellen. Een zelfportret van boomstammen zeg maar. En verdomd, hij leek ook nog op hem, ha, ha. Hij had de kwekerij toen nog en had het altijd te druk om zelf in zijn mooie voortuin aan een doorgaand vaarwater te gaan zitten. Hij heeft de pop toen in de tuin nabij de oever gezet en de pop een bord op schoot gegeven met dit opschrift: "Hij heeft zelf geen tijd!" De pop is door voorbijgaande bootjes menigmaal op de foto gezet. Familie die dit leest zal het zich zeker herinneren. Daarom vandaag deze foto voor mijn vader! klik klik om hem groot te zien.

Gisteren gingen we voor de laatste keer dit seizoen maaien bij Kerstin in Rossön. Het gras zal bijna niet meer groeien. Maaier weer op de aanhanger en erheen. Kerstin heeft haar arm een week of twee geleden gebroken. Ze was met Åke en Wiveka Lingon (vossenbessen) gaan plukken in de bossen. Ze is achterover gevallen en is achteraf blij dat ze alleen haar arm heeft gebroken. Niet leuk op die leeftijd, ze is immers al in de zeventig, 76 dacht ik, al zou je haar wel 10 jaar jonger schatten. En bijdehand! Afgelopen week was ze naar Östersund geweest voor nog een röntgenfoto. Het bot zit niet goed tegen elkaar, het moet opnieuw gezet worden en er moet een plaat op. Dinsdag gaat dat gebeuren. Poliklinisch. Toen Peter ging maaien ben ik naar haar toe gegaan en heb haar gevraagd of ik iets voor haar kon doen wat ze nu zelf niet kan, maar ze wilde dat ik gezellig bij haar kwam zitten om te kletsen. Prima hoor! Later kwam Peter ook en hebben we met z'n 3-en koffie gedronken, dat doen we altijd.

Achter de geraniums. Daar zaten we te kletsen. Al weken en weken, zelfs maanden bloeien deze geraniums zo uitbundig bij haar in huis!

En deze in haar overdekte entree (de open ingang is aan de andere zijde en rechts in de muur binnen zie je de voordeur).

En hier kom je dan binnen dus. Rechts al haar kruidenplanten.