De goede afloop

Ben ik dan eindelijk weer even.

Eerst nog even met hoe dat nu allemaal ging met het ziek zijn van Rushy. Dit voor degenen die dat graag willen weten en/of begaan zijn met Rushy.

Volgende keer een bericht over de nazomer met foto’s.

Gelukkig weer beter.

Ik was twee dagen weggeweest en Rushy was met mij mee. Toen ik Sim en Rushy de volgende ochtend hier thuis zoals altijd wat vlees gaf, wilde Rush het niet eten. Ze keek heel schuldig en stond met haar staart tussen de benen. Dat was nog nooit voorgekomen dat ze iets weigerde, nog nooit! Nou ja, je moet haar natuurlijk geen Spaanse peper voorhouden, maar normale dingen lust ze altijd.

Toen ik haar even later uitliet kwam er geen ontlasting in normale vorm, maar gewoon als klinkklaar water. Daar schrok ik van. Diarree oké, maar als water! Het stonk ook enorm. 

Nog even aangekeken maar ze wilde de hele dag niet eten. Gelukkig, heel gelukkig dronk ze wel, dus geen zorgen voor uitdrogen. ’s Avonds weer als water.

De volgende dag onveranderd. Zou dit dan het einde zijn van mijn (onze) lieve trouwe 16-jarige Rush? Die ongelooflijke schat voor mij.

Dierenarts in Strömsund gebeld. Dat is de dichtstbijzijnde, 50 km rijden. Het is een praktijk met twee vrouwelijke dierenartsen en een trimsalon met winkeltje.

De assistente zei me dat ik door een arts teruggebeld zou worden. Dat deed ze vrij snel en ze zei dat dit heel gevaarlijk was voor zo’n oude hond en dat ze onmiddellijk onderzocht moest worden! Dit vergrootte mijn ongerustheid zeer! Ik wilde een afspraak maken, maar nee, dat kon deze week niet (het was woensdag) want ze zat helemaal vol en haar collega was met vakantie. Ik moest maar naar het dierenziekenhuis in Östersund. 150 km rijden, jawel!

Ik zei dat het toch niet kon met zo’n oude zieke hond 150 km rijden (ze houdt al niet van autorijden) en daar uren wachten. Haar antwoord was dat zij niet kon werken tot negen uur ’s avonds en daar kon ik het mee doen.

De tweede keer in vijf jaar dat ik zeeeeeeeer teleurgesteld was in deze dieren- artsenpraktijk. Toen Rushy een paar jaar geleden iets had wat wij niet begrepen stuurden ze ons ook naar Östersund omdat ze (toen nog alleen in de praktijk) op jacht was! Toen werd Rush onderzocht in Östersund na een lange wachttijd, bloed, foto's, onderzoek, € 350, = en niets wijzer.

De dierenarts is hier nogal duurder dan in NL en bijna iedereen sluit hier een verzekering af voor zijn huisdier. Helaas was Rushy al te oud om te verzekeren, ach J , toen we hier kwamen wonen en Sim is ook te oud.

We besloten dit Rushy nu niet aan te doen. Ik zag ze al met slangetjes bij haar naar binnen gaan na een reis van 150 km en een lange wachttijd.

Nog een dag aankijken, ze drinkt goed, dus geen gevaar voor uitdroging.

De volgende dag onveranderd en ik besloot naar de apotheek te gaan hier in het dorp. Misschien vier kilometer rijden. Hier verkopen ze diergeneesmiddelen bij de apotheek. Ik kreeg Canikur tabletten mee.

Gigantische pillen! Hoe krijg je die naar binnen bij een hond die niet wil eten? 

In de gebruiksaanwijzing stond dat honden ze heeeeeerlijk vinden. Ja, ja. Niet dus. Wanneer de hond ze niet wil nemen kunt u de twee tabletten (per keer) fijn maken en twee maal zoveel water toevoegen zodat er een papje ontstaat, dan geven met een lepel. Ja, ja. 

De pillen zijn qua grootte te vergelijken met iets als zetpillen, dat twee maal plus water is aardig wat. Ik bedacht me nog een vijzel te hebben en een spuit van de tandarts. Alles plastic en bedoeld om water tussen je tanden door te spuiten. Nooit gebruikt, ooit gratis gekregen. Opening waar het papje door moet iets groter geknipt. Met een ander kleiner spuitje het papje opgezogen en in de grotere spuit tot hij vol zat. Naar Rushy en lip aan een kant waar een kies mist opgetild. Spuitje in het gaatje waar ooit de kies zat, kop een klein beetje achterover en heel langzaam leegspuiten. Het was een probeersel en als dat niet zou lukken… 

Maar Rushy slikte braaf en slikte braaf. Eer het papje op was waren het wel vier spuiten en ze bleef braaf slikken. Zo lief. Zo heb ik het zeven keer gedaan, zeven keer een papje van twee pillen, dan was de kuur klaar. Heel langzaam werd het iets beter en na twee dagen met de kuur begon ze weer te eten. De ontlasting werd wat beter en na een dag of vijf was het goed!

Ik durf zelfs te zeggen dat ze beter is dan daarvoor! Vrolijker, fitter, rennen! Echt heel vrolijk. En… mooiere drollen J

Achteraf kun je zeggen: 'Blij dat we niet naar Östersund zijn gegaan met haar en weer allerlei onderzoeken voor niets.' 

Maar als je er voor staat is de twijfel groot en toevallig hebben we in dit geval goed gekozen.

Lief oud koppie!
Van het bruine masker (zie rechter kolom) is niets meer over.

Nu hoorde ik van iemand uit Hammardal dat daar ook een dierenarts zit. 

Dat is maar 20 km verder dan Strömsund, dus 70 km. Altijd beter dan 150 naar Östersund. Al deze plaatsen liggen in het verlengde van elkaar aan de E45 zuidwaarts.

Hoting, Strömsund (50), Hammerdal (70), Östersund (150).

Tja, ik schreef het al eens eerder, je hebt hier niet alles om de hoek, maar het is er wel. De afstanden zijn hier alleen veel groter.

Deze provincie Jämtland is qua oppervlakte helemaal niet zo heel veel kleiner dan Nederland. Nederland bijna 17 miljoen mensen, Jämtland bijna 113.000 mensen. Wel logisch dat de vraag en dus het aanbod kleiner is. We hebben het er in de meeste gevallen graag voor over, maar bij ziekte van je huisdier…

Voor de liefhebbers weer een nieuw bericht op Peter zijn blog, je komt er door HIER te klikken.

Gon