Voorjaarsbloemen en Margit

Ziet er niet erg Zweeds uit hé? Nou dat klopt...

Op meerdere blogs zie ik momenteel voorjaarsbloemen op tafel staan. 

Zo ook bij Irene (klik). Ik reageerde onder haar bericht waarin een foto stond van een bos tulpen op tafel. En zo kwam het dat zij voor mij drie foto's maakte van een bloemenwinkel en deze per e-mail naar mij stuurde. Even het voorjaar op mijn beeldscherm. Zo leuk dat Irene aan me dacht toen ze daar was. Nogmaals bedankt Irene!

Vandaag zou ik naar Margit en Nils Erik, dat had ik besloten. Velen zullen zich mijn bericht (klik) van bijna een jaar geleden wel herinneren waarin ik schreef dat Margit ruim een half etmaal op het toilet had gezeten en er niet af kon komen, terwijl Nils Erik in het ziekenhuis lag voor zijn been. De arts kon naderhand niet zeggen wat het geweest is, maar men denkt aan een Tia. Zelf vind ik Margit nogal achteruit gegaan. Dat wil niet zeggen dat ik er niet voor zou tekenen om zo oud te worden als Margit en Nils Erik, denkend aan mijn ouders die nog later geboren zijn en al twee en zes jaar dood zijn.
Mij ook bedenkend dat voor zowel mijn vader als mijn moeder de laatste vijf tot tien jaren van het leven een lijdensweg zijn geweest. Een ware lijdensweg.
Als het zo moet zou bij mij het kaarsje eerder uit mogen gaan. Margit en Nils Erik zijn nu 85 en 86 en verder nog redelijk gezond al heeft Nils Erik wel maagklachten en ik vind dat hij er de laatste maanden erg moe en grauw uitziet. Fragiel. Mager, maar slank was hij altijd al. 

Peter kwam ergens in november met het idee om de boodschappen met hen te gaan doen. Ik ben het gaan voorstellen en zij waren er zoooooo blij mee. Het is wel zo dat Nils Erik zich nog graag wil redden met fiets ('s zomers) en spark ('s winters), maar voor en rond kerst en gedurende de maand januari was het erg koud. Rond kerst zelfs -30 en juist toen wilden ze inslaan. Dus als ze veel in willen slaan en/of als het nogal koud is, gaat Peter boodschappen doen met Nils Erik. Ik ben de eerste keer meegegaan, maar de mannen bleken zich prima te redden samen, heel leuk ook om gade te slaan. Nu blijf ik dus bij Margit als ze gaan en ik maak koffie (kokkaffe, oftewel gekookte koffie). Margit heeft het me geleerd en gewezen waar alles staat. "Ga gerust je gang in mijn keukenkastjes, hoef je niet te vragen!" 

Margit is in zoverre achteruit gegaan dat het bijv. niet meer bij haar opkomt om koffie te zetten als er iemand komt. Zo gastvrij als ze is en altijd gelijk klaar stond met koffie of iets anders, al naar gelang het tijdstip. Er gaat zo weinig meer van haar uit wat dat betreft. Het huishouden, de binnen- en buitenboel draaien op Nils Erik. Ze hebben even hulp gehad, maar willen dat niet meer, zolang het nog zo gaat... 

Toen ik vanmorgen onverwacht kwam (ja, dat kan hoor bij Margit en Nils Erik), zou Margit net zandkoekjes gaan bakken. Wat een goed teken! "Dan kunnen we gezellig samen gaan bakken!" zei ze. "Ja, leuk!"

Nils Erik ging koffie maken en lekkers uit de vriezer halen voor erbij. Ik had een fotoalbum meegenomen van mijn ouders. Het betreft de periode vanaf dat ik drie maanden ben t/m vier jaar. Zwart-wit nog. Toen de koffie klaar was dacht ik dat we dat wel even door konden bladeren tijdens het koffiedrinken... Ik kwam voorbij als baby en iets groter op vakantie in een vakantiehuisje in Schoorl met veel foto's in de duinen en aan het Noordzeestrand. Mijn broertje dat maar 10 maanden werd en overleed toen ik drie was, de kwekerij van mijn ouders. Zoveel onderwerpen om over te praten.

Ik voor het kamerraam heel lang geleden

Ze genoot ervan en daarna kwamen er nog veel meer albums op tafel. Nils Erik haalde ze allemaal uit de kast. Van alles zag ik voorbijkomen, kinderen, kleinkinderen, begrafenissen, bruiloften, midzomerfeesten, door NE geschoten elanden en zelfs een door hem geschoten beer (had van mij niet gehoeven, die foto's). Ik zag de eerste (overleden) vrouw van NE en de eerste (overleden) man van Margit in hun huizen, tijdens vakanties op bijv. Cyprus, enz. Ik zag haar kinderen die nu wonen in Göteborg en Sundsvall (nog altijd 3½ uur rijden) en ik zag de kinderen van NE, alhoewel ik met Wanja vorig jaar al kennis maakte. Ik was toen met Margit en NE naar de begraafplaats in Rossön geweest om bloemen op de graven van hun overleden echtgenoot/echtgenote te zetten en Wanja kwam toen net uit de nachtdienst en had voor ons kanelbullar gebakken. Leuk was dat.

Ik kan nog heel lang doorgaan, maar dan wordt dit helemaal zo'n lang bericht. Ik neem nog wel eens een keer een volgend album mee, daar staat ook mijn broer Wim in waarmee ik vijf jaar scheel.
Komend voorjaar ga ik met Margit naar Strömsund en laten we de mannen thuis. Zelf kan ze nu geen auto meer rijden en heeft haar oude VW kever verkocht, maar ik wel. Toen ik het haar voorstelde vandaag was ze zo enthousiast. Zo leuk om te zien.

Voor nu maken we ons op voor dooi, liever gezegd het dooit al. De sneeuwmassa's zijn al uit de bomen gevallen. Altijd in februari enkele dagen met flinke dooi, ik heb er een hekel aan. Ladingen sneeuw die van de daken glijden en gladheid. Een blijmakertje, net of het voorjaar wordt, maar daarna gaat de winter gewoon nog een poosje vrolijk verder. 

Hopelijk temperaturen waarbij ik met een hoofdband kan volstaan i.p.v. een muts. 

Ik haat een muts en mijn haar wordt van zowel de vorst als de muts slap en futloos. Wilde ik in NL mijn haar altijd uitgedund hebben, hier niet, in elk geval een verbod op uitdunnen in de winter!

Dit is wel een heel lang bericht geworden en nog ben ik niet klaar.

Peter schreef weer een bericht over zijn vaartijd van vóór de zeevaartschool, lang geleden dus en voor de liefhebber HIER (klik) te vinden.

En behalve deze blogs is het natuurlijk weer "loppis-dag"! Kijk maar HIER (klik)!

Een fijn weekend!

Gon