Te laat en te vroeg...

Bedankt voor jullie reacties hier, op Facebook en via e-mail betreffende het berichtje van 17 februari, de geboortedag van mijn moeder.

Denk niet dat ik super treurig ben op de dag dat mijn moeder jarig zou zijn, of mijn vader, of op hun sterfdag. Natuurlijk mis ik ze erg, maar ik kijk op zulke dagen intensiever terug op mijn fijne jeugd en haal allerlei mooie herinneringen aan hen op. Soms met een oud fotoalbum erbij.

Zo kan het zomaar gebeuren dat ik met een glimlach op mijn gezicht rondloop. En we doen ook best wel iets leuks, dat vertel ik zo nog...

Ik haal herinneringen op uit de tijd tot zo rond 2003, daarna ging het met beide ouders heel snel heel slecht. Dat ik hier steeds melding maak van hun verjaardag en sterfdag is voor mij een manier om het te uiten. Als ik in Nederland zou wonen zou ik naar de begraafplaats gaan. De een vindt er niets, de ander wel. Ik zou gaan en dat mis ik. En zo, door het schrijven hier, heeft het toch een plekje.

M'n moeder toen ze begin twintig was en wat
was mijn vader toen al verliefd op haar...

Om het over mijn moeder te hebben met haar Alzheimer is het zo dat ik al vanaf ongeveer 2003 afscheid van haar aan het nemen was. In 2013 overleed ze. Tien jaar steeds een beetje afscheid nemen. Het is slopend. Steeds weer een stukje van je moeder kwijt. Ik durf zelfs te zeggen dat ik haar niet in 2013 kwijtraakte door haar overlijden, maar dat het veel eerder was. Ze raakte alles kwijt, de emoties vervlakten, haar emoties verdwenen zelfs. Mijn moeder die ons als kind zoveel knuffelde, een zoen op je knie gaf als je gevallen was. Je omhelsde als je kwam en me zelfs eens zei toen ik allang de deur uit was: "Het klinkt misschien gek, maar ik zou willen dat je nog eens op m'n schoot kon zitten!", waarop ik spontaan op haar schoot ging zitten en we schik hadden. Lang hield ze het niet vol, dat gewicht van mij. 

Maar de laatste jaren, als ik kwam en haar omhelsde stond ze daar als een lantaarnpaal, niets, geen omhelzing, geen zoen, niets. Wel even later de vraag: "U bent toch mijn moeder?" en als ik die vraag bevestigend beantwoordde om haar niet onzeker te maken zei ze: "Oh fijn, u bent ook zo'n lieverd".
Dat dan weer wel. 

Toen mijn vader overleden was in 2009 moesten wij haar dit toch vertellen. Met lood in m'n schoenen... samen met m'n broer natuurlijk. Ik zei: "Mam, we moeten u iets ergs vertellen". Ze at juist een koekje. Ze schrok wel een beetje en ik zei: "Henk is overleden". Ik noemde expres zijn voornaam en zei niet "papa" of iets dergelijks, ze zou dan aan haar eigen vader gedacht hebben. Ze zei: "Oh, wat vind ik dat erg voor die kindertjes!" en ze nam nog een koekje en dat was dat. De rouwkaart later laten zien. Lezen ging nog aardig, ze las hardop, het zei haar niets. De kaart heeft er weken op het prikbord gehangen en het zei haar nog steeds niets. Om met het spreekwoord van Cruijff te spreken... Ze zou er nl. kapot aan zijn gegaan als ze "goed" was geweest toen mijn vader overleed.

Ze deden in het tehuis wel spelletjes aan tafel en het bijzondere was dat ze nog altijd won met het raden van spreekwoorden en gezegden. Onbegrijpelijk.

...en tijdens het sinterklaasfeest van 2012 in het tehuis waar ze woonde.

Maar goed, ze was er nog wel (stoffelijk), maar ze was er niet meer (geestelijk). In tien jaar verwerk je het verlies van je moeder langzaam en als ze dan in 2013 haar ogen sluit zie je dat voor haar als een bevrijding, een bevrijding uit deze onmenselijke situatie. Een bevrijding voor haar omdat je zoveel van haar houdt!!! 

Het verwerken heb je eigenlijk al gedaan voor én door het te late einde...

Geschreven en gezongen door Maarten van Roozendaal. Ik hoop dat je het even wilt beluisteren. 

Eén juli a.s. is het alweer twee jaar geleden dat Maarten van Roozendaal overleed. 

Kon hij ook niet weten toen hij dit zong. Het was veel te vroeg zijn einde, hij was pas 51 jaar en overleed ten gevolge van longkanker. 

Ik heb al eens meer een lied van hem gedeeld hier met de titel "Om te janken zo mooi". Ik houd erg van zijn werk. 

Hier (klik) kun je nog lezen over zijn overlijden en zijn levenswandel.

Voor sommigen deels een herhaling wat ik schreef over mijn moeder, maar er zijn ook nieuwe lezers. 

Op mijn moeders "verjaardag" gisteren opperde Peter om naar Svanabyn te rijden, naar het heerlijk kneuterige winkeltje Catarinas Livs. Daar waar Catarina, samen met Ulla, een supermarktje drijft in een dorpje in the middle of nowhere en waar de tijd heeft stilgestaan. Ik schreef al vaak over het winkeltje dat zo in de film "As it is in heaven" zou passen. Om een goed beeld te krijgen van het winkeltje kun je HIER klikken.

We waren er al een tijd niet geweest, 25 km rijden voor een paar boodschappen die je ook op 2 km kunt kopen, dat doe je niet in de zeer koude wintermaanden. Maar als we gaan, dan doen we dat voor de gezelligheid en nu is het momenteel helemaal niet koud, net onder nul.

Nou, we gingen dus gisteren en we werden letterlijk met open armen ontvangen. 

Wat een onthaal in een supermarkt(je). Dat kun je je niet voorstellen. 

Ze verkopen nog vers gesneden vleeswaren en terwijl Ulla ze sneed vroeg ik haar teleurgesteld: "Geen "semlor" op "fettisdagen" (klik) Ulla?"

Maar ja, hoe kon ik nu denken dat ze die niet zouden hebben, ze waren in de maak. 

Ze stonden in de oven en ze was net de amandelspijs aan het maken voor we binnen kwamen en Catarina was de slagroom aan het kloppen! Als we na het afrekenen nog heel even konden wachten...

Natuurlijk konden we nog even wachten. Zo vers hadden we ze nog nooit gekocht. 

Vier wilden we er hebben. Eenmaal in de auto konden we niet wachten.

Het eerste doosje van twee ging open en oh oh oh, wat waren ze lekker.

"Proost Mam, wat zou je ze ook lekker hebben gevonden!"

Zo lekker hadden we ze ook nog nooit gekocht. De andere twee zouden voor morgen zijn, voor vandaag dus en nog steeds waren ze heerlijk. 

Daarna zijn we doorgereden naar Dorotea en hebben gegeten bij Ankis Bar om later in de middag, na een rondje van 70 km weer thuis te komen. 

Dan nog even over de loppis. Hierin een wijziging. Ik plaats niet meer een keer per week op vrijdagmiddag, maar ik plaats gewoon af en toe als het uitkomt en zonder aankondiging. Omdat ik ook met andere dingen druk ben, past dit me beter. 

Dus zolang ik nog spulletjes heb, zet ik er gewoon nu en dan iets op. Als je het leuk vindt kun je gewoon af en toe HIER (klik) even komen neuzen! Je komt er altijd gemakkelijk via de link in de rechterkolom, de foto van de loppis. Welkom! J

Gon