Miep paniek...

Vanmorgen naar buiten met Rushy. Peter gaat 's morgens en 's middags altijd met Sim naar buiten. Als het mild is gaan ze zelfs heeeeeeeeel lang naar buiten. Sim geniet daar enorm van! Ik ga altijd met Rushy omdat zij niet met Peter meeloopt. De rest van de dag ga ik ook met Sim. 

Ik ben heel blij dat Sim zo graag met Peter is, omdat Rushy maar één baasje heeft en dat ben ik. De rest van de wereld is onbelangrijk. Dat is voor Peter altijd best jammer geweest. 

Maar goed, ik was dus op het erf met Rush. Ze scharrelt dan altijd heerlijk rond en ik doe ook m'n dingen, bijv. sneeuwschuiven, hout halen voor de kachel, zulke dingen. Als ik klaar ben gaan we nog een groot rondje. Ze loopt altijd los. Houdt me altijd in de gaten, wacht, zoals ook hier bovenop de berg achter ons huis. "Oh, wil je een foto maken, nou ik wacht wel even hoor..."

Vanmorgen was ik haar kwijt! Ik was gelijk in paniek, want dat klopte niet. 

Het laatste jaar is ze in ene heel snel doof geworden. Dat mag als je vijftien bent. Ik heb honden altijd toegesproken met gebaren erbij, daar heb je heel veel plezier van als ze doof worden. Ze begrijpt alles wat ik gebaar, maar ja, als ik haar niet zie. 

Ik riep HEEL hard, maar er kwam geen Rushy. Het hele erf af geweest. Op veel plaatsen lag nog ongerepte sneeuw, dus ik kon wel zien waar ze in elk geval niet gelopen had. Daar werd ik niet wijzer van. Nog eens het hele erf af en toen naar Clas zijn erf. 

Daarna naar het pad dat de berg op gaat hier achter. Toen naar de openbare weg en zelfs nog een eind verder naar de E45, inmiddels een beetje hyperventilerend. 

Paniek. Geen Rush te zien. Gelukkig niet langs de weg, maar ja, ze kunnen ver in pakweg een kwartier dat ik al aan het zoeken was. Juist omdat het zo ongebruikelijk is voor haar was ik zo in paniek. 

Weer naar huis en nadenken waar ik was geweest. Ik had een bezem gepakt uit de garage. Even snel deur open en weer dicht, nee, dat zou toch niet, zou ik gezien hebben. Toch maar kijken. Deur open, nee geen lief hondje. Ik zag er ook geen spoor van hondenpoten naartoe.

Peter ook geroepen, zou ook gaan zoeken. Weer naar Clas, waar hij en Bosse klaar stonden om weg te gaan op de sneeuwscooter. Ze hadden haar ook niet gezien maar zouden goed opletten. Clas keek bezorgd en enigszins medelijdend naar mij, want hij zag wel dat ik bijna stond te huilen. Clas is altijd zo lief naar de honden toe! Een echte dierenvriend, de eksters eten bijna uit zijn hand.

Inmiddels was Rush al wel 20 minuten zoek en de moed zakte me in de schoenen. Zag haar al aangevallen door een wild dier of weggezakt ergens in de sneeuw. 

Het was -10 graden. 

Kijk, ik weet dat Rushy een hond van de dag is en ik zal het verschrikkelijk vinden als ze er niet meer zal zijn want ik houd zoveel van haar! Intens veel. Maar dan zal ik er toch vrede mee hebben omdat we nog zo'n mooie tijd gehad hebben samen (vanaf haar 9e woont ze bij ons). Terugkijken op een heel mooie tijd. Maar als ze zoek zou zijn, oh, dat is veel erger. Een lijdensweg voor zo'n hond.

Ik liep weer terug naar huis en zag dat Peter Rushy naar binnen liet, het huis in! Hij zou me net roepen. Man, wat was ik blij, heb haar plat geknuffeld. 

"Ze zat in de garage!" zei Peter. 

Nou ja! Ze moet achter mijn auto hebben gestaan, ik heb haar niet gezien. Waarom blaft ze dan niet, nee hoor, geen kik!

Dit was de derde keer dat ik paniek had om Rushy sinds we hier wonen.

Dat was ook deze keer (klik), toen ik bijna over haar heen gereden was en ze later op de E45 stond. En deze keer (klik), toen ze plastic gegeten had door mijn schuld.

Deze laatste keer was dan wel de minst erge :-).

Gon

Klik maar eens op de foto en zie eens hoe leuk en lief!