Draadloze telefoon in Sutme

Je kunt op de foto's klikken om ze groter te zien.

In vervolg op het vorige bericht ga ik hier nu verder over iets dat we onderweg tegenkwamen. Een oude nederzetting van Sami. Drie gezinnen, alle drie met de achternaam Kroik en elk met een eigen kåta (hut), woonden hier in het voor- en najaar. Dat deden ze t/m 1968 en waren daarmee de laatste Sami die daadwerkelijk in zulke houten hutten woonden. In de winter woonden ze meer oostwaarts in de bossen aan de kust. Nederzettingen bestonden vaak uit meerdere gebouwen dan alleen de hutten.
Er waren ook gebouwen voor de voorraden, er was een kelder en er waren voorzieningen voor de rendieren. Op de foto op het bord hieronder zie je een gebouw voor de voorraad. Ze werden hoog geplaatst om dieren als bijv. de veelvraat en de rat, geen gelegenheid te geven naar binnen te kunnen. Op de foto staat ook een soort stellage waarop vlees werd gedroogd.

In zo'n hut is natuurlijk weinig ruimte. Er staan wat eenvoudige banken, vaak van in de lengte gehalveerde boomstammen, rond een vuurplaats die diende voor warmte en waar ook gekookt kon worden. Vandaar het gat voor de rook bovenin de hut.

Er waren weinig spijkers nodig voor het bouwen van deze hut. Er groeien heel wat planten op het grasdak.

En dan te bedenken dat ze altijd die vrij steile berg op en af moesten. Eenmaal beneden was het dichtstbijzijnde dorp Borgafjäll ook nog altijd een aardig eindje weg.

Dit is een schuurtje, er stonden nog gereedschappen in, waaronder een splinternieuwe schop. De dakbedekking is van berkenschors op planken. De stukken berkenschors fungeren dus als een soort dakpannen. Inmiddels groeit daar een prachtige vacht van mos op!

Buiten stond nog een oud ijzeren fornuis met wat emaillen keukengerei. Het levert een mooi stilleven op.

Dit is een van de foto's die Tineke van mij maakte.

En dan deden we nog een vondst. Een draadloze telefoon!!! :-) Hij was wel van ongeveer de zestiger of zeventiger jaren en van bakeliet. Niet te tillen zo zwaar. Ze zouden niets gehad hebben aan deze telefoon, onmogelijk dat hier een telefoonkabel heen liep. 

Maar draadloos was hij. Tineke en ik leken wel een stel giechelende pubers, want we kwamen niet meer bij van het lachen toen we foto's van elkaar maakten met die oude draad-/snoerloze telefoon!