Wat een tv-receiver en hjortron met elkaar te maken kunnen hebben...

Hjortron groeit in moerasachtige gebieden.
De foto is niet van mezelf.

Toen afgelopen voorjaar bleek dat we veel bezoek zouden krijgen dat gebruik zou maken van het gastenhuisje, besloten we om er een televisie neer te zetten, vooral ook omdat er een echtpaar bij was dat bijna drie weken zou komen. Gewoon Zweedse tv, net als wijzelf in huis. Daar heb je een tv-receiver voor nodig en die kun je in Strömsund kopen, maar als je de weg weet dan weet je ook dat Kalle ze verkoopt aan huis. Hier vlakbij, vijf minuten rijden. Dus een receiver gekocht bij Kalle.
Een week of twee geleden echter deed de receiver het niet meer en ik reed met het kapotte ding naar Kalle. Er was niemand thuis. Later eerst maar eens gebeld en nog eens gebeld, Kalle nam maar niet op. Later nog maar eens geprobeerd toen ik toch in het dorp moest zijn. Zijn vrouw deed open en zei: 'Kom binnen, kom toch binnen!' en riep Kalle. Hij pakte gelijk een nieuwe receiver en spoedde zich ermee naar onze gasten in het gastenhuisje, ik bleef nog even bij Siv zoals ze bleek te heten.
Siv verklaarde waarom ze niet bereikbaar waren geweest, 'Dit hebben we gedaan!' zei ze en liet me allerlei vergieten en schalen zien met hjortron, de bergbraam die hier voorkomt in moerasachtige gebieden. Gebieden die je moet weten te vinden.
Ik zei dan ook: 'Ja, jullie weten precies waar je die kunt vinden.'
'We gaan een keer samen.' beloofde Siv en met die wetenschap ging ik naar huis.
'Ach, het zal er vast wel niet van komen.' dacht ik...

Ik was nog steeds druk aan het kloven, nu ben ik daar trouwens klaar mee, maar toen dus nog niet. Het was eind vorige week toen Siv in ene voor m'n neus stond. 

'Zullen we vanmiddag hjortron gaan plukken? Ik weet ze te staan en wil het je graag laten zien!' Werkelijk zo'n aardige vrouw, nog niet eerder heeft iemand hier met mij willen delen waar ze hun hjortron plukken. Houden het strikt geheim, hun heilige plek met hjortron, het goud van Lappland zoals het ook wel genoemd wordt. Zelfs Nederlanders die hier in de omgeving wonen niet. 

Overigens kun je nog aardig verdienen met plukken, omgerekend betaalt men wel rond de vijftien euro voor een kilo! Maar de meeste mensen hier en ook Siv doen het voor zichzelf en vriezen vele kilo's in om er een jaar lang allerlei heerlijkheden mee te maken en te versieren.

Maar goed, ik zou rond half vier bij Siv zijn en dan reden we met haar auto naar haar geheime plek. Het was zeker wel 15 km rijden en we kwamen in the middle of nowhere. We liepen door een smalle strook armoedig bos om vervolgens aan de rand van een prachtig moeras te staan. Allerlei soorten mos, allerlei kleuren groen, rood, bruin hadden de mossen en er stond ook veel wollegras. Ook andere piepkleine plantjes met blad als van lavendel. Ik ken de naam niet. We hadden laarzen aan en een emmer bij ons natuurlijk. Het was heerlijk zonnig weer met redelijk wat wind, waardoor er geen muggen waren. Vaak zakte je wel twintig tot dertig centimeter weg, waardoor het erg zwaar liep. 

Maar ik wist niet wat ik zag, eindelijk veel hjortron. Elk klein plantje draagt één vrucht. Terwijl we aan het plukken waren zei Siv dat zij en Kalle er vanmorgen ook waren en toen op afstand een beer hadden gezien. 

'Oh stom, mijn belletje vergeten, nooit aan gedacht, wat stom!' dacht ik. Maar al gauw bleek dat het niet erg was dat ik het belletje was vergeten. Al plukkend raakten we nogal uit elkaar en Siv wilde me zoveel vertellen, dat ze inmiddels haar stem nogal verhief. 

De beren zouden zeker op afstand blijven! :-)

In anderhalf uur plukte ik twee kilo. Veel plezier had ik er in (mijn rug wat minder, die had al zoveel zware bonken berkenstam getild) vooral mede door het enthousiasme van Siv: 'Oh wat veel bessen, oh, wat een mooie bessen, oh, wat een heerlijke bessen!' Tijdens het plukken belde Kalle haar diverse malen op om te vragen of alles goed was. 

Dat van die beer zat hem toch vast niet lekker. 

Eenmaal terug bij het huis van Kalle en Siv moest ik nog even wachten. Siv ging naar binnen en kwam terug met een ijskoud pakketje uit de vriezer. Twee vissen zaten er in, zelf gevangen door Siv, öring oftewel zalmforel en dat is zulke lekkere zoetwatervis. 

Ik gaf haar een 'kram' en bedankte haar zo hartelijk als ik maar kon. 

Wat zou ik nu toch eens voor leuks terug kunnen doen voor deze aardige Siv? Iets lekkers voor haar bakken misschien. Nog iemand met een leuk idee?

Mijn twee kilo hjortron, ik ga zeker nog meer plukken!

Gon